Οι κουρασμένοι άνθρωποι
κατεβάζουν τα μάτια τους στη γη.
Η αίσθηση του γαλάζιου δεν τους συγκινεί.
Είναι σβησμένες φλόγες
που αδειάζουν την ψυχή από όνειρα.
Τα χέρια τους τρέμουν να κρατήσουν
κάτι μεγάλο, γιατί μόλις το σφίγγουν
εκείνο πνίγεται,
γίνεται παγίδα της ζωής.
Πού να βρεις παρηγοριά και ζεστή ελπίδα;
Μόνο στη νύχτα, μόνο στη νύχτα
που κάνει τα όνειρα πιο κοντινά.
Εσύ μέσα στο σκοτάδι και στη σιωπή
ν’ αναρωτιέσαι για τη φύση του ανθρώπου,
ποια μοίρα ξεθωριάζει τις ζωές
στο πέρασμα του χρόνου,
γιατί να ξεκινάμε πάντα δυνατοί
και ύστερα να ζητάμε αποδείξεις
της αδυναμίας μας;
Αρκεί να ξεδιψάμε
με λίγο νερό απ’ την αιωνιότητα
έστω κι αν τ’ ονομάζουμε ομορφιά.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Οι τελευταίοι τρεις στίχοι τα λένε όλα!
ΑπάντησηΔιαγραφή