Ελένη Θεοχάρη-Περράκη Το γλυκό

Ο μπαρμπα-Μυτούσης αγαπά πολύ τα δυο του ανεψούδια: τον Κλούβιο και την Σουβλίτσα. Πρέπει όμως να ’χει μεγάλη υπομονή και με τους δυο. Η Σουβλίτσα είναι άτακτη, ακατάστατη και σκανταλιάρα – ένα μικρό ζιζάνιο.
  Ο Κλούβιος είναι λίγο τεμπέλης. Του αρέσει να ξαπλώνεται στα μαξιλάρια και στους καναπέδες, όπως τα γατάκια. Είναι και λίγο φοβιτσιάρης. Μπουμ! να του κάνει η Σουβλίτσα, ξαφνιάζεται. Φοβάται τα σκοτάδι, τα ποντίκια, τις βροντές.
  Η Σουβλίτσα δεν φοβάται τίποτα. Κι έτσι μπορεί να τον πειράζει με όλα αυτά. Όταν είναι οι δυο τους στο σπίτι, ο μπαρμπα-Μυτούσης στήνει πάντοτε αυτί. Μόλις καθίσει και φορέσει τα γυαλιά του για να διαβάσει την εφημερίδα, κάτι θα γίνει, ένας κρότος, κάποια φασαρία. Πρέπει να σηκωθεί και να τρέξει να δει τι συμβαίνει… Νά! όπως τώρα. Τι θόρυβος είν’ αυτός; Από ποια μεριά έρχεται; Από την κουζίνα; Ίσως να ’ναι η γάτα… Όχι! Τώρα νιαούριζε στην αυλή. Ο μπαρμπα-Μυτούσης είναι ανήσυχος. Περίεργο! Θα ’λεγε κανείς πως έπεσε το μισό σπίτι… Η πόρτα της κουζίνας κλειστή. Προσπάθησε να την ανοίξει.
  – Σουβλίτσα… φωνάζει. Ξεκλείδωσε γρήγορα την πόρτα της κουζίνας.
  – Μπαρμπούλη μου, δεν είναι κλειδωμένη. Στάσου… έπεσε το σκαμνί στην πόρτα, γι’ αυτό δεν ανοίγει. Μπλέχτηκα πάλι.
  Μα πώς να μην μπλεχτεί. Τίποτε όρθιο δεν είχε μείνει στην κουζίνα.
  Ο μπαρμπα-Μυτούσης μισάνοιξε την πόρτα και κοίταζε.
  Η Σουβλίτσα έτριβε μια το γόνατό της και μια τον αγκώνα της.

Τα χέρια του πατέρα - Ρένα Μ.Πέτρου

Όποτε γύριζε ο πατέρας με τα χέρια αδειανά,
η μάνα -που τον είχε δει πρώτη απ'το παράθυρο-
έσπευδε να του πεί,να πλυθεί γρήγορα στη λεκάνη.
Λες και ήθελε να πλύνει την ντροπή του,
που θα μέναμε γι'άλλη μια μέρα νηστικοί.
Κι εκείνος την άκουγε και σκυφτός τά'πλενε με σαπούνι.
Έπειτα κάθονταν μαζί μας και μας έφτιαχνε παιχνίδια από ξύλο.
Η μάνα τον κοίταζε "κλεφτά",καθώς μπάλωνε ρούχα.
Δεν καταλάβαινε,πως δεν μας ένοιαζαν τ'άδεια του χέρια,
αλλά τα μάτια του που ήταν γεμάτα από εμάς.

Δεν υπάρχει ο χρόνος - Priscilla la

Δεν υπάρχει ο χρόνος
Υπάρχει υπομονή

Τόσο γενναία μιλώντας
έγινα θρασύς.

Ακούω πια κάποιες φωνές
από μακριά.
Μετρώ τις ώρες
να περάσει κι αυτή
η μέρα,να χαθεί.

Να χαθώ κι εγώ
μέσα σ΄αυτή τη προσμονή.
Μη με ρωτάς
δεν έχω να αποκριθώ.

Οποιαδήποτε αλλαγή
θα την εκλάβω
ως γιορτή.

Ξεκινώντας τη μέρα με Mark Twain...

Πίστη στην πατρίδα, πάντα. Πίστη στην κυβέρνηση, όταν το αξίζει.

Καλό Σαββατοκύριακο!

Κλίμα της Απουσίας - Οδυσσέας Ελύτης

Αλκμήνη Κογγίδου.«ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ»

Καθώς ο εἷς, ο καθείς εντάσσεται στο μαινόμενο πλήθος, αποκτά την ανωνυμία του· χάνοντας το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης χάνει όμως και το βάρος της ενοχής ως μονάδα;
Η προσωπική ευθύνη του καθενός, είτε εντάσσεται, είτε όχι, δεν υποκαθίσταται. Η ενοχή συνέχει την ανθρωπότητα. Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι η συνείδηση λειτουργεί αυτόνομα, η απουσία της ηθικής ευθύνης έχει κιόλας σημαδέψει τον άνθρωπο και θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας του. Τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα τον καθιστούν υπεύθυνο και η οποιαδήποτε θέση του απέναντι σ’ αυτά έχει αντίκτυπο στη μοίρα του.
Δύο κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα είναι η καταδίκη του Ιησού Χριστού και  του Σωκράτους (399πΧ).

 Ο Πόντιος Πιλάτος έχοντας το δικαίωμα να αποφασίζει με βάση τον ρωμαϊκό νόμο, δεν αγνοεί ωστόσο τη θέληση του εβραϊκού λαού.
«’Αποκριθείς δὲ ὁ ηγεμών εἶπεν αὐτοῖς τίνα θέλετε ἀπό τῶν δύο ἀπολύσω ὑμῖν; Οἱ δὲ εἶπον· Βαραββᾶν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τί οὖν ποιήσω Ἰησοῦν τὸν λεγόμενον Χριστόν; Λέγουσιν αὐτῷ πάντες· σταυρωθήτω. Ὁ δὲ ἡγεμὼν ἔφη· τί γὰρ κακό ἐποίησεν; Οἱ δὲ περισσῶς ἔκραζον λέγοντες σταυρωθήτω» (κατ. Ματθ. 27,21-22).

Ποιο κίνητρο οδήγησε το μαινόμενο πλήθος να πάρει αυτήν την απόφαση; Ενώ το ίδιο εξέφρασε τη λατρεία του, το θαυμασμό του στον Ιησού κατά την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, κραυγάζοντας Ωσαννά εν τοις υψίστοις, Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου…….

ΝΑΥΤΙΚΟΣ - ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ ΒΕΛΛΟΥ

Πάψε να μιλάς για θάλασσα ,
μιλά μόνο για τη γη.
Xρονια κουβαλώ αίμα αλάτι ,
από την θάλασσα πηγή....
ξέρω για δράκοντες ,
για κύματα βουνά .
της σκάλισα , με νύχια όνειρα παλιά .
τολμώ να πλέω,
λόγια μαγικά της λέω.
Με την τέχνη μου τη μαγεύω
δεν θέλω δόξες , στεφάνια.
έχω του ήλιου ακτίνες ,
έχω θαλασσινά νερά .
Έχω άνεμο γλυκομίλητο...
εγώ, μόνο για θάλασσα θα σου μιλώ.
Γιατί την πλανεύτρα την έχω μόνο εγώ

Ο Ναός Του Παραδείσου - Χρύσα Μιχαλοπούλου

~ Ελάτε Κελαηδίσματα Πουλιών Στο Ναό του Παραδείσου.

  

Μαζεύω για Καιρό Ολονών σας τα Φιλιά μες στη Καρδιά μου. 
Φτερουγίσματα Ορθάνοιχτα. 
Ακούτε τον Παλμό; 
Πάλλονται για να Ελευθερωθούν......
Μαζεύω όλα Εκείνα τα Φυλαχτά Φιλιά που για Καιρό Περίμεναν Μέσα στα Στήθη μου.
Ήρθε ο Καιρός να Σκορπιστούν στη Πλάση..........
Πολυηχή Ανθολογήματα.
Και Προσεύχομαι.
Προσεύχομαι στο Θεό Φίλοι μου , τα Διάπλατα Φτερουγίσματά μου να Εξαπλωθούν Μαζί με τα Δικά σας στις Πύλες του Ουρανοδρόμου του.......

<< Τι Φτερουγίζει μες τη Καρδιά μου Κύριε; Αυτό το Δώρο θα το Αντέξω η Αδύναμη ν' Αναστηθεί; Τα Φτερουγίσματα που Πάλλονται στα Στήθη μου θα Ελευθερωθούν; Στείλε το Μύνημα να μην Πονέσουν Άδικα τα Ευαίσθητα Παιδιά σου!!......
Πόσο Ακόμα θα Παραμείνει η Πύλη του Παραδείσου σου Κλεισμένη; Πόσο Κύριε Δείξε...
Ήρθε ο Καιρός να Ξεκλειδώσεις τις Πύλες του Ναού σου, απο ετούτη τη Ζωή για των Παιδιών την Έλευση!! Ξεκίνα τις Υποσχέσεις που μας Έδωσες απο αυτή εδώ τη Χώρα. Την Ξέφρενη. Την Χιλιοπροδομένη.
Εδώ να γίνει η Νέα Σου Εδέμ, της Νέας σου Συνθήκης.
Ανοικοδόμησε τα Χαρμόσυνα Μυνήματά σου, Ανακαινίζοντας τις Εκκλησιές..........
Πόσο Ακόμα η Πατρική Αγάπη σου θα είναι Άπιαστη;
Πόσα Ακόμα Άτοπα Μονοπάτια με Άτοπα Ιδανικά;
Πόση Ακόμα Αδικία στη Χώρα των Ελλήνων τα Ιερά;
Πόσο ν' Αντέξουμε την Τόση Αδικία;

Ξεκινώντας τη μέρα με Φρεντερίκο Φελίνι...

Αν υπήρχε λίγο περισσότερο σιωπή, αν μπορούσαμε όλοι να σιωπήσουμε… ίσως θα μπορούσαμε να καταλάβουμε κάτι.

Καλημέρα!