Στου μυαλού μου τα σκοτάδια
ψάχνω να ‘βρω,
τη μορφή σου
από φωσφορούχο μαύρο.
Παράλογες κι ατέλειωτες,
οι νύχτες μου μακριά σου,
μες στη σιγή νομίζω ακούω,
τον χτύπο της καρδιάς σου.
Στης ψυχής μου τον καμβά,
είναι υγρό ακόμα,
των μελαγχολικών σου των ματιών
το ανεξίτηλο το χρώμα.
Το νότο επίμονα κοιτά
η πυξίδα της καρδιάς,
στης Καλαυρίας τ’ ακρογιάλια
και την άμμο που πατάς.
Στου Καναλιού ή τ’ Ασκελίου
τα καταγάλανα νερά,
ίσως συναντηθούμε,
ποιος ξέρει· κάποια φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.