Ίσως να
πέταξε από το πανέρι του κοντινού ανθοπωλείου
Εκείνο ,ξέρεις που κάθεται πάντα στην είσοδο
μια όμορφη γυναίκα.
Είπες
,κοίτα!
Ένα κόκκινο
λουλούδι!
Και γω το
πάτησα με τις λασπωμένες των παπουτσιών μου σόλες
Κι ούτε που
λογάριασα θυμάμαι
αν και γω
γοερά πατήθηκα μαζί με το γαρύφαλλο
που χε στάξει
στο δρόμο αίμα.
Έπειτα
κοιταχτήκαμε.
Είχα εκείνο
το ηττημένο βλέμμα της ετοιμοθάνατης επαναστάτριας.
Το ματωμένο
κεφάλι του χρόνια υποταγμένο στο δρόμο
Μου φώναξε
με δύναμη
<<πονάς!
σε λίγο θα
γίνεις κόκκινη και ποδοπατημένη
Και πάλι θα
σωπαίνεις λυπημένη
Σαν την
στολισμένη κυρία έξω από το φούρνο
Που μιλά με
την άδεια απέναντι καρέκλα>>
Εκεί
πεθάναμε και οι δυό
Μόνο που εγώ
δε πήρα ακόμα στα σοβαρά το θάνατο μου
Καθώς
πιστεύω όπως όλοι ότι ανθρώπινο διαθέτει η πραγματικότητά τους!
Παρόλο που
τα πόδια τους βρωμούσαν στη γη.
Τελικά ήσουν
και συ άνθρωπος.
Εκεί πεθάναμε και οι δυό
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο που εγώ δε πήρα ακόμα στα σοβαρά το θάνατο μου
Καθώς πιστεύω όπως όλοι ότι ανθρώπινο διαθέτει η πραγματικότητά τους!
Παρόλο που τα πόδια τους βρωμούσαν στη γη.
Τελικά ήσουν και συ άνθρωπος.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να λείπουν κ το ποίημα να σταματά εκεί:''Που μιλά στην απέναντι καρέκλα''.
Πολύ δυνατό ποίημα, όμορφο, τόσο τρυφερό αλλά και συνάμα σκληρό...
ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ ΠΑΡΟΜΟΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΟΛΟΣ Ο "ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΘΑΜΕΝΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ ΑΡΧΙΖΕΙ Ο ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΑΣ,ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΑΒΙΑΣΤΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!
ΑπάντησηΔιαγραφή