Ένα πρωινό του Μάη στις πόλεις των φτωχών ,
τ’ αγριόχορτα σκέπαζαν τα παιχνίδια των παιδιών .
Ξεθυμασμένα τριαντάφυλλα ,
πεταμένα στους λερούς δρόμους
κήρυτταν το πένθος .
Θάνατο μύριζαν οι ακτίνες του ήλιου.
Στο ξερό χώμα ξεψυχούσαν οι πεταλούδες,
αφήνοντας λίγη ελπίδα στις ψυχές :
το τέλος να ‘ναι η αρχή , για όνειρα κι ανθρώπους.
Ο χρόνος τριγυρνούσε στα έρημα
σχολεία σαν νικητής .
Στα βουβά μνημεία των προαυλίων
η νοσταλγία των νεκρών ,
φανέρωνε τη χαρά της σιωπής ,
την άχρονη δημιουργία .
Από παλιά , οι δαίμονες μισούσαν
την ωραιότητα του πόνου .
Δεν ήθελαν η θλίψη του Θεού
να ευλογεί τους νικημένους ,
τα ανοιξιάτικα τα πρωινά …
Lovely blog. Thanks for sharing with us.
ΑπάντησηΔιαγραφήAbsolutely unique and fine piece of information.
ΑπάντησηΔιαγραφήbackground removal service
Είναι δύσκολη οι ποίηση και θέλει προετοιμασία χρόνων για να μπορέσεις να εμβαθύνεις και να την καταλάβεις όμως η αίσθηση που σου αφήνει είναι ασύγκριτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή