Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΡΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΜΙΛΑ ΣΤΟ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

 ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΡΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΠΟΥ ΔΕΚΤΗΚΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΣΤΟ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ" ΜΕΤΑΒΑΣΕΙΣ" ,ΝΑ ΜΑΣ ΕΝΤΑΞΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ !!

ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ ,ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ,ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ  ΦΩΝΑΖΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗ -ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ !

ΡΕΝΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ  ΟΛΟΨΥΧΑ  ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ  !






Η Ρένα Τριανταφύλλου ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως καθηγήτρια Αγγλικής.Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στο διαδίκτυο και ποιήματά της καθώς και πεζά έχουν φιλοξενηθεί σε λογοτεχνικά και άλλα sites. Συμμετέχει με ποιήματά της και χαϊκού (scifaiku) στις πρώτες ανθολογίες ποίησης του Φανταστικού στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Διατηρεί τη ραδιοφωνική εκπομπή N.I.CE People στο Ράδιο Βακχικόν (radiovakxikon) του λογοτεχνικού site Vakxikon.gr. Οι "Μεταβάσεις" είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.




Π.Λ: Αγαπητή Ρένα, μιας και μου επιτρέπεις τον ενικό , πες μας αρχικά δυο λόγια για τη ζωή σου. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την ποίηση  και τι είναι αυτό που σε εμπνέει ; 

Σας ευχαριστώ πολύ καταρχάς για τη φιλοξενία σας. Τιμή μου. Επέλεξα να ασχοληθώ με την ποίηση, γιατί μου δίνει τη δυνατότητα κάθε φορά να παίζω με τις λέξεις, να επινοώ διαλόγους και σχετισμούς, να επιμηκύνω μεγέθη και να συρρικνώνω νοήματα σε στίχο έχοντας ταυτόχρονα μεγάλη δυνατότητα χρήσης συμβολισμών, τους οποίους και αγαπάω. Για μένα το ποίημα είναι ανά ορισμένες περιπτώσεις μία ήρεμη (καθησυχαστική) δύναμη και ανά άλλες ένας δυνατός κρότος. Η ανάγκη μου για επικοινωνία με ώθησε στο να γράφω, και αφού αυτό απεδείχθη θεραπευτικό και όμορφο, απλά το συνέχισα. Εμπνέομαι από πολλά και λίγα…Πολλά, γιατί όλα εκεί έξω αποτελούν συνεχώς ένα νέο εν δυνάμει ερέθισμα του συγκινησιακού μου κομματιού και λίγα, γιατί στο τέλος αυτό που απομένει είναι το “απάνθισμα” όλων αυτών (ή απλούστατα δεν είναι τα πολλά που ψάχνω πάντα σε κάθε “αναζήτηση”, αλλά ο πυρήνας. Τα λίγα και ουσιαστικά). 

Π.Λ: Πρόσφατα κυκλοφόρησε η πρώτη σου ποιητική συλλογή με τίτλο "Μεταβάσεις" από  τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Τι σημαίνουν  άραγε για εσένα οι μεταβάσεις ;

  Κάθε μετάβαση για μένα έχει διττό νόημα και ακόμα περισσότερες ατομο-κεντρικές προεκτάσεις. Δεδομένης της ετυμολογικής της σημασίας, “μετάβαση” σημαίνει “πέρασμα”, “μεταμόρφωση”, “μεταστροφή”… Αυτά τα μετά είναι που κινητοποίησαν και εμένα. Η εν δυνάμει μετά–βάση, η εκ των υστέρων βάση δεδομένων. Ένα  νέο,αν θέλετε, προσωπικό stepping stone αγγλιστί. Κάθε μεταβατικό στάδιο από τη μία φαντάζει ενδεχομένως ως ένα άχαρο στάδιο επίπονων αλλαγών και μεταστροφών της τύχης, αλλά από την άλλη το στάδιο αυτό καθεαυτό μπορεί να βιώνεται ως μία ανατοποθέτηση, άρα και ανανεωτική διαδικασία. Τα πάντα είναι θέμα οπτικής. Ορισμένοι βιώνουν τις αλλαγές ομαλά, σιωπηλά και μοναχικά και άλλοι ως μία πολύκροτη υπόθεση, ό,τι και αν αυτό μπορεί να σημαίνει. Κατά την ταπεινή μου άποψη, κάθε μετά-βαση, είναι από μόνη της ένα στάδιο αλλά και ένας διδακτικός προορισμός. Ωστόσο, δεν της έχουμε αποδώσει τα κατάλληλα εύσημα, λόγω της διαδικασίας φόβου απώλειας του ελέγχου στην οποία μας υποβάλλει. Κάθε φορά που κάποιος μεταβαίνει, προοδεύει αφού δε λιμνάζει. Δε χάνει μόνο κεκτημένα, αλλά υποδέχεται νέα κατακτητέα. Κατά συνέπεια, διπλή η ώθηση για κινητικότητα και έντονη η ανάγκη να δοθεί μια άλλη προοπτική στην κάθε  “έξοδο”, άρα και μετάβαση. 

Π.Λ: Διαβάζοντας τα ποιήματα της συλλογής αισθάνθηκα πως αποπνέουν  ένα αίσθημα ελευθερίας, ανεξαρτησίας, μαχόμενης ζωής, αλλά δεν παύουν  να εκφράζουν και πολλές καθολικές  αγωνίες, όπως η μοναξιά, ο φόβος για το μέλλον, το πώς θα γίνουμε ελεύθεροι χωρίς να είμαστε αντικείμενα και να μας υποσκελίζουν, να γίνουμε άτομα αυτόβουλα μακριά από "παυσίπονα", όπως αναφέρεις και στο ποίημα "Αγορές". Νομίζεις πως η ποίηση μπορεί να αποτελέσει “παυσίπονο” για τη ζωή του ανθρώπου και ένα μέσο απελευθέρωσης από τους φόβους που του επιβάλλονται; 
 

Όντως, μέσα στη συλλογή πραγματεύομαι όλα όσα αναφέρατε και πολλά άλλα, που τίθενται στη διάθεση του αναγνώστη προς τυχόν διαδικασίες αυστηρά ατομικού (από)συμβολισμού αλλά και προς προσωπική ψυχική/νοητική αναπαραγωγή. Θεωρώ ότι οτιδήποτε επικοινωνεί και επικοινωνείται, είτε πρόκειται για γραπτό, προφορικό  ή οπτικό ερέθισμα, έχει ακριβώς αυτή τη χρησιμότητα. Να γίνεται “παυσίπονο” ύστερα από μία διαδικασία ταυτοποίησης ιδεών και  συναισθημάτων του καθενός με τα αντίστοιχα του απέναντι. Με άλλα λόγια κάθε συναισθηματική και νοητική μας ταύτιση δρα ως παυσίπονο. “Μαλακώνει” ή σταματά τον πόνο και το φόβο του «είμαι μόνος». Είναι ακριβώς αυτή η μοναξιά αλλά  και η υποσυνείδητα γνωστή αίσθηση της εγγενούς αλληλοσυμπληρωματικότητάς μας  που μας κάνει να στρεφόμαστε ο ένας στον άλλο για παρηγοριά και όλοι μαζί στην ποίηση αλλά και στην Τέχνη γενικότερα. Τόσο ο  φόβος της ανυπαρξίας όσο και της ύπαρξης. Το μαζί και η μονάδα σε αέναες πάλες επιβίωσης αλλά και ισορροπίας. Το πώς μέσα από τις (ψυχ)αναγκαστικές διασπάσεις του “είμαι” προκύπτει το “εμείς” και αντίστροφα. Πιστεύω στην περίφημη διδακτική-παυσίπονη δύναμη της αυτοεξάρτησης, που χαρίζει ελευθερία και υπόσχεται λαμπρό σχεσιακό μέλλον κάθε  τύπου. Κάθε “παυσίπονο” αντιμετωπίζει το σύμπτωμα, όχι την αιτία. Την αιτία κάθε προσωπικής δυστοκίας είναι δουλειά μας  να την εντοπίσουμε, όχι να τη “μουδιάζουμε” με  συναισθηματικά βολέματα, γιατί πάντα επανέρχεται δριμύτερη και λαμπερή νικήτρια(δυστυχώς ή ευτυχώς…)! 

Π.Λ: Στη συλλογή “Mεταβάσεις”, ξεχώρισα το ποίημα με τίτλο “Μοναξιά”. Τι σημαίνει για σένα “μοναξιά” και πώς την αποτυπώνεις στο ομώνυμο ποίημα της συλλογής σου; 

Όπως ανάφερα στην προηγούμενη απάντηση, θεωρώ ότι το βίωμα της μοναξιάς -ή ο φόβος αυτής- βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα δυσθεώρητα όρια της ύπαρξης και της συν-ύπαρξης με τους σημαντικούς άλλους. Εδώ συναντάται, κατά τη γνώμη μου, η  ασημαντότητα της ύπαρξης ως δήθεν μονόχνωτης κουκίδας στο Σύμπαν. Η μοναξιά είναι εγγενής φόβος από μόνη της. Φοβάμαι τον εαυτό μου. Φοβάμαι τον “απέναντι”. Παλεύω να κρατηθώ κοντά και μακριά του, τρέμοντας την εγκατάλειψη αλλά και το “μαζί”. Ωστόσο, « ο απέναντι είναι αναπόδραστος», είτε γιατί είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε σε κοινωνίες, είτε γιατί και όντες “μόνοι” από επιλογή και άποψη, ποτέ δεν κατορθώνουμε να δραπετεύουμε από τις προβολές του εαυτού μας στους άλλους, όσα τείχη και αν υψώνουμε. Σαφώς και διαχωρίζω εδώ τη μοναξιά από τη μοναχικότητα. Η πρώτη υφίσταται ως φύσει ανθρώπινο χαρακτηριστικό per se και η δεύτερη ως ώριμη επιλογή αναζήτησης του εαυτού στον κόσμο. Eξ’ ου και οι στίχοι του εν λόγω ποιήματος:  

Η μοναξιά δεν είναι τόσο μόνη τελικά. 

 Όσοι το πίστεψαν , στάθηκαν μόνο στο όνομά της. 

Εσύ και αυτοί, πολλαπλασιασμένοι. 

[…] 

Την αντιμάχεσαι παράλογα. 

Στην ανεπαίσθητή σου αφάνεια. 

[…] 

Σου υπόσχεται και μέλλον! 

Τυχερέ! 

Μοναξιά και ύπαρξη ενυπάρχουν μέχρι να αντιληφθεί κανείς την ολότητα που διέπει τον κόσμο. Θα μπορούσα ίσως να σας παραπέμψω στο link
http://kissmygrass.gr/7239/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-mix-n-match-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CF%80%CF%8E%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B8%CE%AD%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CF%81%CE%B9/ 

 ενός πρόσφατου άρθρου μου,  όπου πραγματεύομαι και αναμοχλεύω τις παραπάνω έννοιες και σκέψεις. 

Π.Λ: Τελευταία λοιπόν ερώτηση:  

Ποιά είναι τα επόμενά σου βήματα στην ποίηση. Ετοιμάζεις κάποια άλλη  ποιητική συλλογή ; 

Σαφώς και έχω συγκεντρώσει κάποιο νέο νοητικό και συναισθηματικό υλικό, το οποίο, όταν με το καλό  ωριμάσει, θα “επικοινωνηθεί” (και αυτό νιώθω ότι θα συμβεί άμεσα). Δεν θα είναι απαραίτητα ποίηση αυτή τη φορά, αλλά θα έχει ποιητικό χαρακτήρα και ύφος. Θα είναι πεζό και εύχομαι να τύχει ισόποσης αγάπης από τους αναγνώστες, όπως ακριβώς συνέβη και με τις “Μεταβάσεις”. Σας ευχαριστώ πολύ για την καλή σας διάθεση και το χρόνο σας. Εύχομαι από καρδιάς κάθε “έξοδος”  να’ ναι μία ομαλή Μετά-βαση ανυπερθέτως…