Μάνα
ήσουνα βράχος
π΄
ακουμπούσαμε τα μπράτσα μας
όταν
μας δέρναν οι φουρτούνες
στις
στεριές,
ήσουνα
δέντρο που μας κράταγε
σφιχτά,
όταν
μας κάρφωναν οι μνήμες
κι
οι αγέρηδες
μέσα
στης γης την ερημιά...
Μάνα
την Άνοιξη ανθίζανε
τα
κιούλια σου
κι
η μυγδαλιά που άφησες
στον
άνεμο σκαμμένη,
και
τα πουλιά που πίνανε
απ΄τη
στέρνα σου νερό,
και
μνήμη δακρυσμένη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.