Στην
ερημιά ολομόναχο στέκει παλιό σχολείο
Σ’
ένα ζερβό που αργεί πολύ ο ήλιος ν’
ανατείλει
Δίχως
πόρτο παράθυρα θρανία και βιβλίο
Πάνω
από σπίτια πέτρινα χωράφια με τριφύλλι
Κι
ούτε φωνούλες πια ακούς από μικρά
παιδάκια
Και
δάσκαλο ούτε στης αυλής την ισκιερή την
άκρη
Μόνο
κάτι αδύναμα και αχαμνά δεντράκια
Μες
τη σιωπή αγναντεύοντας νοτίζει ένα
δάκρυ
Συμπόνια
και παρηγοριά του λόγγου τα πουλάκια
Τα
πρωινά που κελαϊδούν δείλι
που εσπερίζουν
Απάνω
στα ηλιοφώτιστα δασύφυλλα κλαράκια
Του
φωτοφόρου τα σπαθιά όταν καλημερίζουν
Μα
κι έτσι ακόμα μόνο του στο δάσος κει που
στέκει
Μέσα
σε φύλλων πράσινο μπλε ουρανού το χρώμα
Αφήνοντας
τη δόξα του στο παρελθόν παρέκει
Σ’
όσους τη γνώση αγάπησαν κάτι διδάσκει
ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.