Noir
Κι όλο σε ζωγραφίζω μέσα απ'τις
μνήμες σου
Κι όλο το πορτραίτο μένει μισό.
Η μορφή σου στο ασπρόμαυρο .
Μήπως είναι που πάντα φεύγεις νωρίς;
Μήπως κάθε που σε άγγιζα τραβιόσουν πιο πέρα ή απλά εγώ είχα γυρίσει πλάτη;
Ίσως εν τέλει να 'ναι ο έρωτας
που δεν χρειάζεται την αμοιβαιότητα για να υπάρξει.
Όταν σε κοίταξα και χάθηκα μέσα στο βλέμμα σου, τα μάτια σου
βαριά, μεγάλα και απομακρυσμένα
μου χαμογέλασαν τόσο σοβαρά και μελαγχολικά
Ξέρω.
Όμως δεν φεύγω ακόμα.
Κι όταν πάλι, σου έδωσα ένα κομμάτι μου
Το κράτησες προσεχτικά και με
έσφιξες επάνω σου απλά για να μου δώσεις ένα φιλί.
Σαν να ξέβραζες στην επιφάνειά
μου ξεχασμένες υπάρξεις μου
Και ήταν σαν να ήσουν εκεί όταν σαλπάραμε,
Σαν να με έβλεπες που σε
χαιρετούσα και σου ψιθύριζα μυστικά
Κράτα με λοιπόν.
Στο ασπρόμαυρο σου φιλμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.