ΠΛΑΪ ΤΗΣ- Lef Doe

Κάθισα στο αγαπημένο μας σημείο.

Το ακρογιάλι αυτό ήταν ο αποθηκευτικός χώρος των εφηβικών μας ονείρων και το καταφύγιο της ενήλικης ζωής αργότερα. Ερχόμασταν εδώ απ' όταν ήμασταν σχολιαρόπαιδα ακόμη για να συζητήσουμε, να φιληθούμε, να αγναντεύσουμε σιωπηλοί την απεραντοσύνη της ζωής. Μόνο εδώ μπορούσαμε πλέον να διώξουμε τις ανασφάλειες και τις φοβίες μας· μόνο εδώ μπορούσαμε να κρυφτούμε από τους δαίμονες της καθημερινότητας που ρουφούσαν τη ζωντάνια μας στάλα στάλα.

Όλα αυτά τα χρόνια, καθόμασταν στο αγαπημένο μας βραχάκι – που λες και η θάλασσα είχε λαξεύσει για να θρονιάζει τον έρωτά μας – και αφήναμε τον παφλασμό των κυμάτων να μας ταξιδεύει μακριά από τον πεζό τούτο κόσμο. Τον τελευταίο καιρό δεν ερχόμασταν πια τακτικά, μα υπήρχαν μέρες που χρειαζόταν μονάχα μια ματιά για να κλείσουμε το άτυπο ραντεβουδάκι μας. Σήμερα ήταν μία από εκείνες τις μέρες...

 

 

Έτσι, μόλις που είχε αρχίσει να βραδιάζει και είδα το περίγραμμα της σιλουέτας της να γλιστράει στο χρυσαφένιο φως του φεγγαριού – τόσο όμορφο· τόσο φινετσάτο. Κάθε κίνηση του σώματός της ήταν σαν βηματισμός αργεντίνικου τανγκό, που με παρέσυρε στον παθιασμένο του ρυθμό ώσπου δεν μπορούσα πια να τον ακολουθήσω κι απλά σταματούσα να ανασαίνω μέχρι να με πλησιάσει και να μου ξαναδώσει πνοή με το κοραλλένιο της χαμόγελο κι ένα φιλί.

Η βραδιά ήταν μαγευτική και θύμιζε καλοκαίρι παρόλο που ήταν αρχές του Μάρτη. Το φεγγάρι έστεκε σαν το μισόκλειστο μάτι ενός κύκλωπα στο βάθος του ορίζοντα κι είχε κατέβει τόσο χαμηλά που νομίζαμε ότι ξάπλωσε στο πλατινένιο κρεβάτι της θάλασσας και κρυφάκουγε τους ερωτικούς μας ψιθύρους.

Ήταν δίχως αμφιβολία το ομορφότερο μέρος που είχα δει ποτέ μου. Είχα ταξιδέψει σε κάθε γωνιά της γης, παρασυρόμενος από μεθυστικές μυρωδιές και σαγηνευτικούς πολιτισμούς. Είχα χαθεί σε γραφικά στενοσόκακα και είχα οδηγήσει σε δαιδαλώδεις πρωτευουσιάνικες λεωφόρους κι όμως πάντα πίστευα ότι εκείνο το βραχάκι στο ακρογιάλι - πλάι της - ήταν το ομορφότερο μέρος όλου του κόσμου.

Κάθε συνάντησή μας ήταν ξεχωριστή. Εκείνη όμως η μαρτιάτικη βραδιά παραήταν παράξενη. Το ένιωθα σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου κι η ματιά της μου φανέρωνε ότι το ίδιο ένιωθε κι εκείνη.

Τύλιξε τα χέρια της στους ώμους μου και με φίλησε απαλά στο λαιμό. Έπειτα μου είπε να σηκώσω τα μάτια μου και να κοιτάξω τη μεγαλοσύνη του ουρανού. Ήταν γεμάτος με λαμπερά αστέρια που τρεμόπαιζαν και ερωτοτροπούσαν ασταμάτητα. Τα λάτρευα τα αστέρια και περνούσα αμέτρητες κοιτάζοντάς τα. Εκείνη όμως δε σήκωσε το κεφαλάκι της κι έμεινε με τα μάτια της καρφωμένα στο πρόσωπό μου. Γνώριζε πόσο ευτυχισμένος ήμουν, γιατί εκείνη τη στιγμή είχα τα πάντα – πάνω ψηλά ο έναστρος ουρανός και στο πλάι μου εκείνη.

Κάποια στιγμή, αφού είχα αφαιρεθεί για κάποια δευτερόλεπτα – ή μήπως ήταν μια ολόκληρη αιωνιότητα; - έκλεισε τα μάτια μου με τα βελουδένια της χέρια και μου ζήτησε να φανταστώ τον ίδιο ουρανό, με τα ίδια λαμπερά αστέρια, όπως τα είχα εντυπώσει στο μυαλό μου λίγες στιγμές πιο πριν. Δε μου είχε ζητήσει ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο και παρόλο που ξαφνιάστηκα, αφέθηκα τελικά στην υπνωτική γλυκύτητα που απέπνεε η φωνή της.

Ακουμπησμένος στο στήθος της και με τα μάτια μου κλειστά προσπάθησα να κάνω πράξη την προσταγή της. Μα εκείνο το βράδυ - πλάι της - δεν κατάφερα να ονειρευτώ τον ουρανό, μήτε και κάποιο από τα λατρεμένα μου αστέρια. Όσο σκληρά κι αν το προσπάθησα, δεν τα κατάφερα. Έσφιξα το χέρι της στην υγρή μου παλάμη σα να ήθελα από κάπου να γραπωθώ για να ξαναπροσπαθήσω, μα και πάλι δεν τα κατάφερα. Ένα ρίγος με διαπέρασε.

Τότε πλησίασε τα δροσερά της χείλη στο αυτί μου και ψιθύρισε: “Πώς θα νιώθεις όταν δε θα είμαι πια στο πλάι σου;”

Τινάχθηκα καταϊδρωμένος από το κρεβάτι. Ήταν από εκείνα τα όνειρα που μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη σα να ήταν αληθινά. Τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια ήταν το ενθύμιο της ονειρικής μου εξόρμησης στο αγαπημένο μας ακρογιάλι. Το ακρογιάλι που είχα να επισκεφθώ από τότε που είχε πεθάνει – πάνω από τρία χρόνια τώρα. Πόσο μου είχε λείψει να κάθομαι στο βραχάκι πλάι της! Γύρισα και μύρισα το άρωμά της στην αδειανή πλευρά του κρεβατιού πριν σκουπίσω τα δάκρυα.

Όσο κι αν το προσπάθησα όλη μέρα, δεν κατάφερα να διώξω το όνειρο από την σκέψη μου. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Μου ζήτησε να ξαναπάω στο αγαπημένο μας σημείο και να απολαύσω την ομορφιά του. Μου ζήτησε να κόψω τις αλυσίδες που με κρατούσαν δεμένο με τις τύψεις μου και να κατηφορίσω το μονοπατάκι που οδηγούσε στο ακρογιάλι μας.

Είχε πια σουρουπώσει όταν ξεκίνησα με δειλά βήματα να κατηφορίζω το μονοπάτι. Φτάνοντας στο βραχάκι μας, έτρεμα σύγκορμος, μα βρήκα τελικά τη δύναμη να σηκώσω το βλέμμα μου στον ουρανό. Ήταν κατάμαυρος και όλα τα αστέρια είχαν εξαφανιστεί σα να γνώριζαν από νωρίς για τον ερχομό μου. Τα γόνατα τότε λύγισαν και κάθισα μονάχος στο βραχάκι μέχρι να συνέρθω.

Έκλεισα τα μάτια μου και ξάφνου ο ουρανός φανερώθηκε μέσα μου πιο μεγαλειώδης και λαμπερός από ποτέ. Τα αστέρια ήταν τόσο όμορφα που άπλωσα νοερά τα χέρια μου για να τα ακουμπήσω μα εκείνα άρχισαν να τρέχουν παιχνιδιάρικα σχηματίζοντας λαμπερές μορφές στον ουράνιο καμβά. Μέσα από μια εκθαμβωτική λάμψη, στο βαθύ του ουρανού, σχηματίστηκε η μορφή της. Χαμογέλασε όταν με είδε να ξαφνιάζομαι και μου χάρισε ένα από εκείνα τα αξέχαστα φιλιά της. Ο ουρανός τραγουδούσε, τα αστέρια χόρευαν κι εγώ καθόμουν ευτυχισμένος και πάλι στο πλάι της.

Τελικά, ήρθε κοντά μου, με τύλιξε στην αγκαλιά της και μου ζήτησε να ανοίξω τα μάτια, ψιθυρίζοντας: “Πώς νιώθεις τώρα που δεν είμαι πια στο πλάι σου;”

Και το φεγγάρι που είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι της θάλασσας, άρχισε πια να βυθίζεται. Τα ανοιξιάτικα κύματα έκαναν έναν ανυπόφορο θόρυβο καθώς έσκαγαν ορμητικά στα βράχια. Ο ουρανός ήταν τόσο σκοτεινός που τρόμαξα. Τα αστέρια ήταν μια οφθαλμαπάτη και τα μίσησα. Το ακρογιάλι ήταν τόσο άδειο και άσχημο που απόρησα γιατί ερχόμασταν εδώ τόσα χρόνια. Τότε κατάλαβα ότι δεν είχα πια τίποτα κι όλα ήταν όμορφα μόνο όταν ήμουν στο πλάι της.

 

http://printoksimerwma.blogspot.gr/