Συχνά έχω τούτο το παράξενο και διαπεραστικό όνειρο
μιας γυναίκας άγνωστης που αγαπώ και με αγαπά
και που όμως δεν είναι κάθε φορά ούτε ακριβώς η ίδια
αλλά ούτε και κάποια άλλη, και με αγαπά και με καταλαβαίνει
Γιατί εκείνη με καταλαβαίνει και η καρδιά μου είναι διάφανη
για αυτή μονάχα˙ και τον ιδρώτα του χλωμού προσώπου μου
μονάχα αυτή ξέρει να δροσίζει με το κλάμα της
Να είναι άραγε καστανή, ξανθιά ή κοκκινομάλλα; Δε ξέρω
Το όνομά της; Θυμάμαι πως είναι γλυκό και εύηχο
σαν τα ονόματα των αγαπημένων που μας στέρησε η ζωή
Το βλέμμα της είναι όμοιο με το βλέμμα των αγαλμάτων
και όσον αφορά τη φωνή της, απόμακρη και ήρεμη και σοβαρή,
με τη χροιά αγαπημένων φωνών που σώπασαν........
υπεροχο ...... και μου ηρθε στο μυαλό, απο ενα αγαπημένο μου ποίημα -του λατρεμενου Τ.ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ- .. ο εξής στίχος .. "Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωη μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήαγαπημένη μου…" !!!!
Αγαπητή μου επέτρεψέ μου να συμπληρώσω, πόσο μεγαλειωδώς ο Βερλαίν ''δεν κρύβει''- κρύβοντας, πως μιλα γιατον Ρεμπώ( ''......... με αγαπά και με καταλαβαίνει'' , κατανόηση από τον ίδιο ''πλανήτη-φύλο'') ακόμη πιο έντονα (.......''των αγαπημένων που μας στέρησε η ζωή''.....οι κανόνες δηλαδή.....)
ΑπάντησηΔιαγραφήτέλος η περιγραφή ''μιας'' απόμακρης-''φευγάτης'' αγαπημένης........κοντολογίς, μια ακόμη εκδίκηση της λογοτεχνίας με αριστούργημα, όταν την υποχρεώνουν να σιωπήσει-να ''κρυφτεί''
Νίκος Κυριακίδης