Έλυσες τις μακριές χρυσές πλεξούδες,1922 και πέσαν στον ώμο τα μαλλιά και οι μνήμες.
Νόημα δεν είχε πια ...μαζί σου να τις κουβαλάς
Ξενιτεμένος μαχαλάς ...τα όνειρα και η ζωή σου.
Στριμωγμένα τα χρόνια και τα αγγίγματα
Στην πέτσινη βαλίτσα .
Στην ανάσα ενός τρένου που βροντά και τρέμει στα διαζώματα...
Τρέμει η ψυχή στα άγρια ξημερώματα...
Λιθόστρωτα καντούνια γεμίζουν με βήματα και μια ηχώ σπαρακτική
Μάτια κρεμασμένα στο κενό , στα μαύρα σύννεφα ,
Χέρια διψασμένα για ουρανό και έρωτα...
Και δύο χορδές ξεριζωμένες στην καρδιά σου.
Τη Λησμονιά , μα πιο πολύ τη Νοσταλγία
Δεν αγάπησε κανείς.
Είναι θαρρείς το πρόσωπο μου ξένο...
Σαν θέλεις να με θυμηθείς και δεν μπορείς .
Χρόνια μετά σωπαίνεις στις Εθνικές εορτές ,
Καλά τυλιγμένη στο καφέ παλτό σου ξεμακραίνεις έχοντας αφήσει ένα λουλούδι.
Τις πλεξούδες δεν τις έκανες ξανά ποτές...
Γιατί όσα περάσανε στο χθες , για εσένα δεν έμοιασανε τραγούδι.
(Δέσποινα Ντάση ,
Α΄ Βραβείο Ποιήσης , 1ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποιήσης , του Συλλόγου Διατήρησης και Προβολής της Παράδοσης της Ανατολικής Ρωμυλίας Βόρειας Θράκης )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.