 |
| Vincent Van Gogh |
και γω δε ξέρω
πως
να τ'αφήσω τα πουλιά
να
γίνουν μνήμες
ανάσα
δική σου πετεινή είναι που φεύγει
πάλι
δε θα μαστε ποτέ κυππάρισσό μου
τόσο
νέοι
και
ξέστηθοι
γεμάτοι
τόση θλίψη
Κουτάκι
αγαπημένο παιδικό
πως
χωράς όλο κι όλο
δυο
από κέινα τα αιχμηρά σου αντικέιμενα.
Μικρές
καρδούλες που πάτε;
σημάδι ρυκιάς στο δρόμο σας
ξεχάσατε
αντάμωση να βάλετε
από πούθε
την άνοιξη θα ρθείτε.
Oι κυνηγοί σωπάσαν τα τουφέκια
ο
κόσμος είναι πiα ο ιδανικός.
Σύντροφε νωρίς απόψε θα βρεθείς στην
αγκαλιά της μάνας
τη
πιο ιερή στιγμή που τόσο νέος είσαι
κοπάσατε
αερικά
κι
όλα πια λιγοστεύουν
οι
θόρυβοι βαρέθηκαν
μαζί
σας πια να φεύγουν.
ΣΤΗ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.