Απροκάλυπτα
Μα ήσυχα, πάνω απ' όλα ήσυχα
Σε μια γωνιά κουλουριασμένη ρίχνει δάκρυα, χωρίς σταματημό
Εξακολουθώντας ν' αγνοεί επιδεικτικά
Ό,τι ζωντανό την προσεγγίζει
Μονάχα μια κουβέντα της ζητάμε κι ούτε αυτό δεν έχει αξιωθεί!
Ούτε ένα ευχαριστώ που τόσο ασχοληθήκαμε
Να προσπαθούμε να μαντέψουμε οι άμοιροι τόσην ώρα...
Πάνε οι εποχές που ο μέσος άνθρωπος, εκτίμαγε το αγνό ενδιαφέρον
Μα, τι ρωτήσαμε πια; Ν' αδιαφορούσαμε καλύτερα;
Λοιπόν! Ας θριαμβεύσει η λογική! Διότι έχουμε και δουλειές και χρόνο να ξοδέψουμε
Σε πράγματα άλλα, ποικίλα κι υψίστης σημασίας
Τι σας συνέβη λοιπόν, δεσποινίς;;
Μα δε μιλάτε, πόσο περίλυπο
Μα δε θα έχετε κάτι να πείτε, προφανώς
Εμμέσως πλην σαφώς, αυτό αφήνετε να εννοηθεί
Λοιπόν; Ακόμη τίποτε;
Α κρίμα τότε, θα βρούμε κάποιον άλλο να ξαμολήσουμε την απέραντη συμπόνια μας
Πώς; Περιέργεια κι όχι συμπόνια; Πως τολμάτε αναιδέστατη
Βέβαια δεν το είπατε, όμως αφήσατε να εννοηθεί με το βλέμμα
Α, τα ξέρω καλά εγώ αυτά τα βλέμματα
Σε πουλάν και σ' αγοράζουν, σε υποτιμούν με μια ματιά
Ε αφού δε μιλάς να υποστηρίξεις τα λεγόμενα, πάει να πει πως αληθεύουν!
Στην πυρρά λοιπόν, κυρά!
...Κι αν δε μιλάω γι' αυτό, μπορώ να γράφω
Κι αν δε φωνάζω, φταίει που προτιμώ να ουρλιάζω
Να ουρλιάζω, να ουρλιάζω, φωνές φριχτές να ξεπηδάνε από τα μέσα μου
Ασθμαίνοντας να βγουν στην επιφάνεια
-Κι όμως δε βγαίνουνε ποτέ-
Δε στο πα; Ουρλιάζω, αλλά μονάχα από μέσα μου
Έξω, λευκή σιωπή
Έξω γλυκιά ηρεμία
Γιατί ο κόσμος είναι φτιαγμένος για σιωπές και συλλυπητήρια
Κι ένα ποτό, τσιγάρο, περασμένα ξεχασμένα κι όλα βαίνουν καλώς και καθώς πρέπει
Προσπερνάμε
Γιατί έτσι είναι η ζωή, έτσι κι ο θάνατος
Τα δάκρυα είναι γραφικά και το μελό ξεπερασμένο
Τώρα, η ζωή τρέχει! Που χρόνος για τέτοια
Υποχρεώσεις και λοιπά, τη θλίψη εξοστρακίζουν
Σε ένα σύμπαν παράλληλο, κρυφό από ανθρώπου μάτι
Κι ότι πονάει, θάβεται
Κάτω από μια λευκή μαρμάρινη πλάκα, μαζί με αναμνήσεις
Κι έπειτα, βραδινή έξοδος
Σα να μη συνέβη τίποτε
Τίποτε το αξιόλογο
Τίποτε το αξιοθρήνητο
Δώστε λοιπόν και πάλι τα σκήπτρα στη προσφερόμενη ηλιθιότητα
Κι ίσως αυτή να σας χαρίσει κάποιο χαμόγελο
Γιατί γι' απόψε, σ' αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη
Το γέλιο στέρεψε για λίγο
Για τόσο λίγο
Και πάλι έπειτα
Πίσω στην καθημερινότητα
Κι ούτε θρήνος, ούτε "γιατί"
Μονάχα απέραντη, λευκή
Κατάλευκη σιωπή
Μέχρι κι αυτή να γίνει πάλι ένα
Με του κόσμου τη βουή και την αβρότητα
Κι ούτε λευκή, ούτε σιωπή θα είναι πια
Μα θα 'ναι φυσιολογικότητα!
Κι αλίμονο σ' αυτόν που προτιμάει
Να κινείται έξω από τη νόρμα...
Εμπρός, λοιπόν, πυρρά!
Κάψτε κάθε αμφιβολία
Καλύψτε με τα εφέ σας την αλήθεια
Γιατί ο άνθρωπος, κυνηγάει μόνο την επιτυχία! Και την ευτυχία, πως την αγαπά!
Μα γι' ανθρωπιά κι αξιοπρέπεια ή αλληλεγγύη ούτε λόγος
Κι ότι του δυσκολεύει λίγο τη ζωή, λες κι είναι ο χάρος τ' αποφεύγει
Κλειδαμπαρώνει πόρτες και παράθυρα για να τ' αφήσει απέξω
Και να κοιμηθεί ύπνο γλυκό, ύπνο ελαφρύ
Κι αν δε μπορεί, θα βοηθήσει κάποιο χάπι
Και όλα στην εντέλεια ξανά
Μόνο που όλο φοβάται πως στην επόμενη στροφή, παραμονεύει δυστυχία
Πως όχι; Όταν ούτε κατάματα να την αντικρίσει ούτε να την παλέψει, δεν τολμά;
Ωστόσο σταματώ εδώ, λόγια πολλά, λόγια βαριά
Λόγια δίχως λογική φύγαν από κοντά μου
Ας δώσουνε καλύτερα τη θέση τους και πάλι στη σιωπή
Και ίσως, τότε, ξαναρθεί
Σε τούτη τη γωνία λευκή γαλήνη...
Πηγή: http://narfita.pblogs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.