Νυχτερινά - Γιώργος Η. Παγωνάκης

Χαιρετίζω ανοίγοντας διάπλατα στο φως του ερέβους τις
νυχτερινές κουρτίνες των ματιών μου και αυτό το βράδυ.
Ξενυχτάω κιόλας από τα πρώτα πρωινά και απογεύματα του
χειμώνα...Έχω ξεχειμωνιάσει και στα κολασμένα και ιδρωμένα
χώματα της παράλογης αφεντιάς σου...
Κινδυνεύω να εγκλωβιστώ σε στυφές ανάσες πολλών μποφόρ.
Χέρια και σωσίβια μάλλον περιττεύουν...
Μένουν προσκολλημένα στις βάσεις τους,
μόνον με ακρωτηριασμό θα βοηθούσαν την αισθηματική
θαλασσοταραχή εδώ μέσα στο κενό...
Μόλις ξεβραστώ να είσαι σίγουρη πως θα τσαμπουκαλευτώ για
ένα δωματιάκι, να πληρώσω, να περάσουμε το βράδυ.

-Εγώ με την αλμύρα
-Εγώ με την απελπισία των ματιών σου...
-Θα σε φτύνω γλυκόλογα πριν σε αγγίξω
-Θα σε προκαλώ μέχρι να με λυγίσεις...
-Λυπάμαι για τα λόγια που δεν θα ξημερωθούν και γι' αυτά
που θα πιάσουν πάτο στο επόμενο λιμάνι.

(λιγμούς και ουρλιαχτά φόρα γι' απόψε μόνον)...

Γδύσου το χαμόγελο
κι απλά αγκάλιασε το ατροφικό μου στέρνο-
οξυγόνο από την φουσκωμένη καρδιά μου...
-Τα αισθήματα, φυλακισμένα, σπάνε τον θώρακα
και επιτίθενται στο μυαλό σου...
τι θες πάλι...;

(«ατέλειωτη ανάγκη αυτή η περιέργεια...»)

Η άσχημη πεταλούδα είναι η νυχτερίδα,
η νυχτερίδα δεν θα' ναι ποτέ ταπεινή πεταλούδα...

Ανεβάζω παλμούς σημαίνει εσωτερική διέγερση των αισθητηρίων,
έτσι πεθαίνουν τα ξωτικά και οι νύμφες!
Πλησμονή και άπειροι οργασμοί συνοδεύουν το ταξίδι τους,
-και των απαγχονισμένων-
και ήχοι από βιολιά θα σφίγγουν τις κρεμάλες
κόβοντας το λαιμό και γεννώντας από τον θάνατο άλλες
νύμφες...
Γερασμένες, όπως εσύ,
που ανθίζεις στο φευγιό σου
και σαπίζεις στη γέννα σου...

(«αλλόκοτα αναγκάζεις την περιέργεια»)

Μέθυσέ με με ένα χαμόγελό σου
και παράτα με να ξερνάω τα όμορφα χείλη σου με
όλα τα μειδιάματα των παρανοϊκών και των δακτυλοδεικτούμενων...

(«περίεργο να φαίνεται όνειρο η πραγματικότητα»)

-Ονειρεύτηκα ό,τι λέγαμε πως τα έπαιξε ένας δίσκος στο
πικ απ...μόλις αφότου είχαμε τελιώσει να μιλάμε...
Το τραγικό είναι πως τον είχα αγοράσει κάποιες δεκαετίες...
μετά!

-"καλέ μου, τι μουρμουρίζεις και κολλάνε τα χείλη σου...!
Γύρνα πλευρό και αποκοιμήσου..."

(«...χύνεται η μποτίλια σαν το φεγγάρι
και σε λίγο θα γεμίσει...»)