Ένα κείμενο της Αγγελικής Ιωάννου...

Τα άστρα στον κατασκότεινο ουρανό έχουν πάψει να του λένε που βρίσκεται. Η σιωπή, του κραυγάζει την απουσία της. Τα όνειρα παραμένουν μακρινά και η ελπίδα στην άκρη του μυαλού σιγά, σιγά χάνεται και ξεθωριάζει. Η πυκνή ομίχλη, σκεπάζει τα μάτια του τα δακρυσμένα. Μαζεύει τα κομμάτια του ένα,ένα και με τη λιγοστή δύναμη που του απομένει τραβά το απόκρημνο, ανηφορικό μονοπάτι.. Που πάει? Που πηγαίνει ένας άνθρωπος τρεμάμενος, με την ψυχή να φτερουγάει και τα συναισθήματα να κοχλάζουν μέσα του? Μια βουβή μελωδία φέρνει στον νου την παλιά ανάμνηση κι ο χτύπος της καρδιάς βαραίνει, βαραίνει... Τότε που ο ήλιος άστραφτε κι ο ατέρμονος έρωτας γεννιόταν διαυγής στις ψυχές των πρωτόπειρων παιδιών. Το θρόισμα των φύλλων έφερνε μαζί του την άνοιξη και το ηλιοβασίλεμα. Τίποτα δεν θα τους χωρίσει πια.. Είναι οι μοίρες που από εκεί ψηλά απαιτούν την ένωση αυτών των ψυχών. Τα μάτια της, μια άγρια θάλασσα φουρτουνιασμένη τον καλούν να ταξιδέψουν σε τόπους μαγικούς, άγνωστους. Εκεί που κανένα όνειρο δεν πεθαίνει κι η ελπίδα μένει πάντα ζωντανή. Αχ, τα ρόδινα της μάγουλα όταν της έλεγε πως την αγαπά.. Το πρόσωπο έλαμπε και το ζοφερό χαμόγελο ζωγραφιζόταν στα χείλη της. Τι ευτυχία αληθινή.. Όταν ήταν μαζί, ο κόσμος γινόταν αλλιώτικος. Οι φωνές των παιδιών αντιλαλούσαν χαρούμενες! Η αγάπη χτυπούσε κάθε πόρτα και σκόρπιζε ευτυχία πρόθυμα. Και κάπως έτσι κυλούσε το δικό τους παραμύθι. Ένα από αυτά με τα μεγάλα, χρυσά, καλλωπισμένα εξώφυλλα. Αυτά με τις σατανικές μάγισσες, τις αφελείς νεράιδες, τους πρίγκιπες που συναντούν τις βασιλοπούλες και μένουν για πάντα μαζί στο κρυσταλλένιο κάστρο. Όμως τα παραμύθια είναι για παιδιά μονάχα. Στο τέλος μένουν για να υπενθυμίσουν πως το ''και 'ζήσαν αυτοί καλά'' δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Δυο χέρια ενωμένα, δυο καρδιές δοσμένες η μια στην άλλη, οδεύουν με βήματα αργά προς την κορύφωση της πιο γλυκιάς καταστροφής. Στο όνομα της αγάπης γίνονται τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Οι υποσχέσεις γίνονται ασταθείς και σπάνε. Ένα ένα τα βήματα και η διαδρομή τελειώνει. Ο χρόνος κυλά σαν αστραπή και ο άνθρωπος παραμένει απαθής και αδιάφορος, εγκλωβισμένος στην ψευδαίσθηση ότι είναι άτρωτος. Το ρολόι μετρά αντίστροφα. Μαζί του και οι στιγμές. Φτάνει μονάχα μια πικρή λέξη και δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν όσο τίποτα άλλο, γίνονται δυο άγνωστοι. Πόσο μεγάλη λέξη το ''αντιο''..? Πόσο πικρή.. Η καρδιά γεμίζει στάχτη και σπασμένα όνειρα. Το δάκρυ γίνεται συνήθεια. Και τι μένει? Ένα μισοτελειωμένο γράμμα, το άρωμα της κολόνιας και μια ευχή που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα.. Κι η απουσία. Η πιο αστραφτερή παρουσία της στη ζωή του. Ο χρόνος κυλά. Σιγά,σιγά μαθαίνει να ζει με τις πληγές και τη φθαρμένη ανάμνηση.Έτσι, την ημέρα χαμογελά. Προσπαθεί να χαμογελά! Όμως όταν πέφτει το σκοτάδι κι ο ουρανός γίνεται γκρίζος η ψυχή μαυρίζει γιατί ακόμα θυμάται. Στέφει το πρόσωπο του ψηλά! Ρωτά και ξαναρωτά!Μα τα άστρα στον κατασκότεινο ουρανό έχουν πάψει να του λένε που βρίσκεται.. Φωνάζει! Την αναζητά! Με πάθος την αναζητά αλλά σιωπή, σιωπή... Πάλι αυτή η βουβή μελωδία αντηχά.. Λυγίζει.. Σηκώνει το ωχρό του πρόσωπο, παραμερίζει το χέρι από το μέτωπο και σκουπίζει το δάκρυ που κυλά στο ρόδινο μάγουλο. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι και η αυγή θα είναι πιο φωτεινή, γαλήνια.. Μαζεύει τα κομμάτια του ένα, ένα και με τη λιγοστή δύναμη που του απομένει τραβά το απόκρημνο, ανηφορικό μονοπάτι.. Πάει να την βρει....