Μα είναι ίσως το χόμπι μου παράδοξο
Τις νύχτες χορεύω στον πάγο
Διαλύω χάρτες
Φτιάχνω συντρίμμια και τους χαρίζω χαμόγελα
Βάφω γυαλιά
Πλάθω καρφιά
Κι έπειτα, περήφανη, μαζεύω τα παράξενά μου δημιουργήματα
Μέσα σ' ένα χαρτόκουτο, φτιαγμένο απ' τις σελίδες της ζωής μου
Το βάφτισα μια μέρα σελιδόκουτο
Και με καταράστηκε γι' αυτό
Όχι για το όνομα, όχι
"Μα μια τελετή τοιαύτης επισημότητος
Είν' ανεπίτρεπτο να πραγματοποιηθεί
Κάτω απ' το φως του ήλιου"
Αυτό θυμάμαι, αυτές τις λέξεις έσταξε τελευταίες το μελάνι πάνω του
Κι έπειτα, ο χώρος μου τελείωσε
Δεν περίσσεψαν άλλες λέξεις ή χαρτιά
Έτσι κι εγώ, από τότε κι έπειτα
Ολημερίς γεμίζω τ' όμορφό μου σελιδόκουτο
Με τα δυσεύρετά μου αντικείμενα
Και κάθε νύχτα σαν κι αυτή
Σπάω τα χρώματα σε χιλιάδες κομμάτια
Για να το χρωματίσω
Και για 'μένα απομένει μοναχά το μαύρο
Του χαρίζω απλόχερα όλα μου τα στολίδια
Και μου υπόσχεται σ' αντάλλαγμα ένα ασημένιο ολόγεμο φεγγάρι
Που όταν μια νύχτα σαν κι αυτή
Μες τη φωτιά θα εξαγνίσω το κουτί
Από τις στάχτες του θ' αναδυθεί εκείνο το υπέρλαμπρο φεγγάρι
Θα το κρεμάσω στο μαύρο μου
Και θα γεννηθεί από το είναι μου καινούρια νύχτα
Μα τώρα που το σκέφτομαι
Ίσως, τελικά, να μη μου τάζει και πολλά
Σα μανιακή να κυνηγάω αυταπάτες
Γεμίζω αδειάζω κουτιά
Γεμίζω αδειάζω ζωή
Κι όλα αυτά για ένα ασημένιο φεγγάρι
Μα είναι η δουλειά μου αυτή, αγαπητοί
Κι ο προορισμός μου, ίσως
Δε σας συστήθηκα, νομίζω, τελικά
Είμαι χομπίστας
Μα είναι το χόμπι μου θανατερό
Τις νύχτες κρεμιέμαι από μισοφέγγαρα
Δένω στη μέση μου μια ζώνη διάφανη
Κλείνω τα μάτια, παίρνω φόρα
Αφήνω το φεγγάρι μου και χάνομαι στο πουθενά
Κι όταν η αδρεναλίνη φτάσει στα ύψη
Κι εγώ φτάσω στο τέλμα
Μάλλον είναι πλέον κάπως αργά
Για να τα ξανανοίξω
Θα πει κανείς, γιατί φεγγαροβουτιές
Ενώ μπορείς να καίγεσαι απ' τις ακτίνες κάποιου ήλιου
Όμως στο μονοπάτι για τον ήλιο με τύφλωσε το φως
Κι αμέσως έτρεξα ξανά προς το φεγγάρι
Πίστεψα πως μόνο έτσι υπάρχω
Ωστόσο τελικά, κοιτάζοντας το σελιδόκουτο πια μέσα στη φωτιά
Χωρίς στις στάχτες του ν' αφήνει απ' το φεγγάρι ούτε σκιά
Συνειδητοποιώ ότι υπάρχω κι έτσι τελικά.
Ήμουν χομπίστας. Χάρηκα.
Πηγή: http://narfita.pblogs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.