Θυμάμαι
το κορμί σου να τυλίγει το δικό μου με
τόση σιγουριά
τα χέρια σου να ξετυλίγουν τις
κορδέλες μου
και να αγγίζουν το λαιμό μου
τόσο αργά
ερεθιστικά
κι εκείνο το κόκκινο τριαντάφυλλο που μου χάριζες
κάθε φορά που η παθιασμένη μου
οντότητα
ξεπέρναγε τις όψεις της μανιακής
καθημερινής εγκράτειας
και σε βύθιζε στα απολησμονημένα
παλάτια που ονειρευόσουνα μικρός
Θυμάμαι τις βροχερές εκείνες νύχτες
που σε έσφιγγα τόσο δυνατά στο
ιδρωμένο μου στήθος
και καθώς γεννιούνταν δυνατά οι πνοές
υπήρχε μόνο η δική μας μοναδική ύπαρξη
Στις πιο φλογερές μας ηδονές
το βλέμμα σου κόντρα στο δικό
μου
να στιγματίζει
τα πιο ήσυχα χάδια στις πιο αγνές
ευχές
Θυμάμαι ακόμα , εκείνη τη δολερή βραδυά
ήρθες να με σώσεις από όλες τις
σκοτεινές μου ενοχές
και ξέρω ότι όσο θα θυμάμαι
θα ζούμε ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.