Ο επαίτης - Ρένα Μ. Πέτρου

Σε κάποια άκρη

ένας επαίτης καθισμένος

το χέρι απλώνει

σε κόσμο άδειο από ζωή.

Δεν κάνει σκέψεις

για την άχαρη ζωή του,

ούτε τον νοιάζει

τι θά'χει αύριο συμβεί.

Μα καθισμένος στη γωνιά

αυτή του δρόμου

βλέπει μια θλίψη σ'όλους

τους περαστικούς.

Κι αυτό τον κάνει

ακόμη πιο δυστυχισμένο

γιατί ελπίδα

έπαιρνε απ'αυτούς.

Προσφορά - Γιάννης Ρίτσος

 

-Στὸν φίλο μου Κώστα Γκοβόστη         Ἀδέλφι ἐδῶ βαθειά μου ἀνθίζει ἕνας κῆπος γιὰ σένα. Καθὼς ἔπεφτε ἡ βροχὴ καὶ δὲν ἦταν ἕνα πράσινο φύλλο γιὰ νὰ μὲ μάθει πῶς χαμογελοῦνε ἐσὺ χτύπησες τὸ τζάμι μου καὶ μοὔβαλες κρυφὰ καὶ σιωπηλὰ στὴν ἔρημη παλάμη τοὺς σπόρους τῆς ἀγάπης. Εἶναι δικός σου ὁ κῆπος μου. Πόσο κρύωνα τότε! Σὰ χελιδόνι μουσκεμένο ἀπ᾿ τὴ βροχή, ποὺ δὲν πρόφτασε νὰ φύγει κρυμμένο κάτω ἀπ᾿ τὴ γαλάζια ὀμπρέλλα τῆς Ἄνοιξης, δίπλωνα τὰ φτερά μου καὶ σώπαινα. Ὦ, μήτε τὸ τραγούδι δὲ μποροῦσε νὰ ντύσει τὴ γύμνια μου. Ἄναψες τὴ λάμπα μὲ τὸ τριανταφυλλὶ ἀμπαζοὺρ καὶ μὲ τάϊσες τρυφερὰ μέσα στὴ φούχτα σου. Τὸ φῶς ἐμύριζε λουλούδια καὶ νοτισμένη χλόη ἀγροῦ. Τὰ φοβισμένα μάτια μου πίναν τὸν οὐρανὸ μέσα στὰ μάτια σου. Μ᾿ ἔμαθες νὰ χαμογελῶ. Μὲ τὸ χαμόγελό μας φέραμε πάλι τὴν Ἄνοιξη κι᾿ ἀπ᾿ τὰ χρυσὰ μαλλιά της πλέκουμε δαχτυλίδια γιὰ τὰ λεπτά μας δάχτυλα. Ἀθῶοι, ἀθῶοι σὰν παιδιὰ παίζουμε μὲ τὰ κρόσια τοῦ φωτός.

Η φωνή - Λουκάς Λιάκος

Γράφω για το σπίτι στο φωτεινό ορίζοντα
για τη φωνή του που μας κάλεσε και ήταν σίγουρη
μες στον αλαλαγμό της μπόρας φωνή που έσβηνε
πάνω στις πλάκες και στα άσπρα μνήματα
έπλυνε το χαμόγελο χωμάτινα την άγνοια
στοργή, φωνή στοργής σημάδι, ζωντανά χείλια
μας καλωσόρισαν
περήφανες ορδές δικαιοσύνης
πράσινες σγουρές ελευθερίες σε τριανταφυλλιά κλουβιά
αγριεμένα ωραίες, πόθοι στην αρχή τους
καμπάνες σήμαναν την ανήλικη άνοιξη
εδώ είναι τα πεύκα μας χιλιάδες
είναι τα χρυσάνθεμα κρύα λουτρά
ας έρθουν τα περιστέρια ένοχα να σκύψουν
ας πιουν απ’ το νερό της αβύσσου.









Πηγή: loukasliakos.blogspot.com

Είναι η Φύσης μου Σωκρατική - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Είναι η Φύσης μου Σωκρατική...

Του Διόνυσου είμαι εγώ παιδί

μέσα στην έκσταση γυρνώ

κι' όλα τα κάνω ρημαδιό...

Είναι το τίμημα βαρύ

κλεισμένος να 'σαι φυλακή

να διαισθάνεσαι τι θα συμβεί

πάλι να κλείνεσαι...

κατάματα να κοιτάζεις την πληγή...

Ξεκινώντας τη μέρα με Paul Valery...

Οι αισιόδοξοι γράφουν άσχημα.

Χαρούμενο Σαββατοκύριακο!

Είσαι η γη και ο θάνατος - Cesare Pavese

Είσαι η γη και ο θάνατος.
Η εποχή σου είναι το σκοτάδι και η σιωπή.
Δεν ζει τίποτε που να είναι πιο μακριά
από το γλυκοχάραμα όσο εσύ.

Όταν φαίνεται πως ξυπνάς
είσαι μονάχα πόνος,
τον έχεις στα μάτια και στο αίμα
αλλά εσύ δεν αισθάνεσαι. Ζεις
όπως ζει μια πέτρα,
όπως το σκληρό χώμα.
Και σε ντύνουνε όνειρα,
κινήσεις, αναφιλητά
που εσύ αγνοείς. Ο πόνος
όπως το νερό μιας λίμνης
τρέμει και σε κυκλώνει.
Είναι κύκλοι στο νερό.
Εσύ τους αφήνεις να διαλυθούν.
Είσαι η γη και ο θάνατος.








Πηγή: "Cesare Pavese, Τα ποιήματα", εκδόσεις Printa

Μετάφραση: Γιάννης Η. Παππάς

Ασήμαντη Γραφή - Ελένη Τομπέα (Word Chimes)

Είναι στιγμές που σα ποιητής μιλά 

Κρατά σφικτά στο χέρι τη γραφίδα

Με μάτια υγρά, πόνο και αδημονιά

Βαδίζει αργά με σθεναρή περπατησιά

Σαν γυροφέρνει στο μυαλό μου

Πάτημα βαρύ, τις σκέψεις να μετρά

 

Και φωνάζει με επιμονή

όταν αλλάζω εκδοχή 

και μετανιώνω

 

Να με κρατήσει προσπαθεί

στο δρόμο εκείνο που'χει βρει

...δεν είν'δικός μου

Είναι αυτού του ποιητή

με την ασήμαντη γραφή

που έχω εντός μου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή: http://wchimes.blogspot.gr/

Γλάρος - Β.Α.

Γλάρος μέσα στο γαλάζιο

τον κοιτάζω τον κοιτάζω.

 

Μες τη θάλασσα αλαργεύει

και τα κύματα χαιδεύει.

 

Σ'ουρανό φτερούγα δείχνει

με βουτιές κάτω τη ρίχνει

 

Κύμα αέρας στ'ακρογιάλι

φεύγει από το περιγιάλι.

 

Και τραβάει αλαργινά

καπετάνιος στα βουνά.

 

Λίγο κάθεται γυρίζει

στ΄αλμυρό νερό που ορίζει.

 

Στης πατρίδας του τον τόπο

στης ψαροβουτιάς τον τρόπο.

Ξεκινώντας τη μέρα με Arthur Clarke...

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είμαστε μόνοι μας στο Σύμπαν και άλλες ότι δεν είμαστε. Σε κάθε περίπτωση, η ιδέα είναι συγκλονιστική.

Καλημέρα σας!