"ΚΑΛΗΜΕΡΑ", Φωτεινή Δερζέκου

Καλημέρα

ξημέρωσε,το βλέπεις;

καληνύχτα

όνειρα γλυκά

μα που πας;

στάσου,

ο καφές είναι έτοιμος

δεν μπορώ να περιμένω

βιάζομαι

το μπουκάλι άδειασε

έχασα

το περιστέρι

πρέπει να το βρω

χάνω το φως μου

στέκεται μπροστά σου

σε κοιτά το βλέπεις;

όχι, όχι

καλή σου νύχτα λοιπόν...

καληνύχτα

 

 

 

 

 

καληνύχτα με τη φωνή της Δήμητρας!

Η Δήμητρα Δερζέκου και το θεατρικό της έργο "Ζιγκώ"

Σε ένα μικρό καφενεδάκι κάπου στο όμορφο φθινοπωρινό Ναύπλιο, συναντήθηκε η παλιά παρέα μετά από καιρό!

 

Πίστευα πάντα πως οι άνθρωποι σου σε εκπλήσσουν ,κρύβουν πάντα μέσα τους τη δυναμική της δημιουργίας, τη φαντασία που θα εκτονωθεί την κατάλληλη στιγμή ,στο κατάλληλο μέρος και γύρω από τους κατάλληλους ανθρώπους !

Έτσι αρχίζουν οι κουβέντες των φίλων μετά από καιρό ,για τα κατορθώματα τους ,τις περιπέτειες τους ,τα νέα τους ενδιαφέροντα που προσωπικά πάντοτε ακούω με μεγάλη περιέργεια ,καθώς το λογοτεχνικό μου δαιμόνιο κυνηγά κάθε ιστορία ,κάθε δημιούργημα που θα  μπορούσε  να αποτελέσει και για μένα αλλά και για πολλούς αναγνώστες εστία έμπνευσης .

- «Έγραψα και εγώ ένα μικρό θεατρικό έργο για το εθνικό θέατρο!

Εμπνεύστηκα από τη ζωή των ρεμπετών την εποχή της προσφυγιάς ,και είπα να γράψω ένα έργο βασισμένο σε εκείνη την εποχή με χαρακτήρες δυνατούς, αυθεντικούς και με γλώσσα που δε λοξοδρομεί από τη μαγκιά του τότε !»

Είπε η Δήμητρα, σε κάποια στιγμή που συζητούσαμε για το θέατρο και με ρωτούσε, αν ήξερα κάποιο από τα έργα του Ξενόπουλου με πολλούς χαρακτήρες ,για να το ανεβάσει σε μια ερασιτεχνική ομάδα της Πάτρας!

Αμέσως αναρωτήθηκα για αυτό το θεατρικό σενάριο!

-<<Τραγουδούσα τότε ρεμπέτικα τραγούδια με συμφοιτητές μου..Μελέτησα πολύ τη γλώσσα των ρεμπετών μέσα απ τα τραγούδια και με ενέπνευσε τοσο πολύ το ρεμπέτικο κλίμα και οι ιστορίες πραγματικών ρεμπετών που έχω ακούσει ώστε ήθελα να γράψω ένα έργο κυρίως για να το ζήσω κι εγώ γράφοντας το.Όταν όμως το ξεκίνησα θέλησα να θίξω και βαθύτερα ζητήματα...>>

  

συμπλήρωσε η Δήμητρα!

Της είπα να μου το στείλει αμέσως να το μελετήσω, να δω πώς ένας τόσο νέος άνθρωπος  όπως η Δήμητρα, κατάφερε να συλλάβει το γίγνεσθαι εκείνης της εποχής, με τους μάγκες του Περαία  να ζουν για τη πενιά τους , να ζουν σε ένα μέρος που οι αστοί μισούν την ελευθερία τους ,και οι γυναίκες τους έχουν στιγματιστεί με τη ρετσινιά της φτηνής ,της πόρνης ,της μάγισσας !

Δεν είναι αλήθεια καθόλου εύκολο, ένας νέος άνθρωπος που ζει σήμερα σε ένα περιβάλλον που τα ρεμπέτικα τραγούδια ακούγονται από πολύ λίγους ανθρώπους ,και που ελάχιστα ενδιαφέρει σήμερα τη τέχνη το ρεμπέτικο ,να συλλάβει μια τέτοια ιδέα και να μελετήσει πολύ πάνω σε αυτήν ,για να παράγει ένα πραγματικά αξιόλογο έργο !

Όντως μετά από δυο μέρες, έλαβα στο mail μου εκείνο το θεατρικό έργο της Δήμητρας, το οποίο και διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον μέσα σε ένα απόγευμα !

Δεν έχει κανένα νόημα να κάνω καμία κριτική ,να κάνω καμία παρατήρηση  και κανένα απολύτως  σχόλιο, καθώς η γνώμη του καθενός  από τους αναγνώστες , είναι πάντα διαφορετική, διότι καθένας από εμάς έχει διαφορετικές προσλαμβάνουσες σχετικά  με τη τέχνη και το σχετικό θέμα ,που το έργο και η συγγραφέας διαπραγματεύεται.

Παρακάτω θα παραθέσω μερικά αντιπροσωπευτικά αποσπάσματα του έργου ,καθώς δεν είναι δυνατή η ανάρτηση όλου του έργου, που εκτείνεται σε 18 σελίδες και χωρίζεται σε 15 σύντομες σκηνές.

"ΝΑΥΠΛΙΟ"-Αλέξιος Μάινας

.

Το αντικρινό καταύγασμα
οι ελιές της αλέας προς το μουράγιο
και κάτω απ’ το γυάλισμα οι καρποί τους,
και κείνα τα βήματα, πανωφόρια στο κόκκινο κρύο τους
έτοιμα να χρωματίσουν τα ίδια στενά με τα παγωτάδικα
δίπλα στ’ ανδρείκελα των προθηκών με τις μικρές πλακέτες.
Ύβρις
—-το ότι θέλαμε να τα ξαναδούμε,
έπαρση κοιτώντας τις ίδιες πόρτες
απ’ όπου σε λίγο θα βγαίναν
—-προς το παλιό δημαρχείο
κι όπως τότε
επάλξεις κι αναδιπλώσεις
—-του σκοταδιού στις τρίλιες του,
μονόλογος του πλακόστρωτου μιας άδειας πλατείας
και το χιόνι εκεί που περνούσαμε χέρι χέρι
—-σκόρπιο και λιγοστό σαν αλάτι
στ’ ακτινωτά της σοκάκια γεμάτα παιδιά
με τα κυριακάτικα μαγαζάκια κλειστά
όπου την άνοιξη βγαίναν σφυρίζοντας
—-πως ακόμα θυμούνται
κάνοντας τάχα
πως αγόραζαν για τα είδωλα της ανάμνησης
ρούχα.

 

"Κάτι χωρίς όνομα",-Νίκος Κ.

 

 Παραδέξου πως όταν φεύγεις
Αναπνέεις.
Έρχονται οι πόροι σου κι ανοίγουν τότε
Αναπνέεις.
Πεταλούδες, νυχτερίδες (ποιος νοιάζεται;)
Πετούν στο λαιμό σου.
Καμιά κιτρινίλα στα νύχια
Κανένας αβέβαιος βήχας.
Ετοιμάσου για το
…όταν έρθεις

 

"φοβος",- Δημήτριος Γκόγκας

 

Λέω πως ζω 
κι όταν με ρωτούν πως τα πάω
απαντώ 
"σπίτι - δουλειά
δουλειά-σπίτι"
Κάθε πρωί κατεβάζω τα σκουπίδια 
με προσοχή μην σχιστούν οι σακκούλες 
Προσέχω μην συναντήσω τον γείτονα
αποφεύγω τον σκύλο που μισώ
δεν ανοίγω το γραμματοκιβώτιο 
κατοικούν μέσα του Κέρβεροι 
κι ένας Προκρούστης 
που θέλει δουλειά. 
Αν του την δώσω τι θα λέω
όταν με ρωτούν αν ζω;
Ζω σπίτι; 


Το παραπάνω ποίημα έλαβε το Α΄Βραβείο στην κατηγορία :(ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ) ΠΟΙΗΣΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ 
του ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ "ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2014" 

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ 

"ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Η ΜΙΚΡΗ ΓΟΡΓΟΝΑ"

Στο τέλος του παραμυθιού,

η μικρή Γοργόνα κοίταξε κάτω στη θάλασσα το πλοίο του πρίγκιπα

και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της.

Οι νεράιδες του αιθέρα της ψιθύρισαν:

"Κοίταξε! Τα λουλούδια της γης περιμένουν τα δάκρυά μας να γίνουν οι πρωινές δροσοσταλίδες!

Έλα μαζί μας..."

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Η ΜΙΚΡΗ ΓΟΡΓΟΝΑ !

"Με την πρώτη σταγόνα της βροχής ", Οδυσσέας Ελύτης

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ !!!

 

 

 

 

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
ΠΗΓΗ

"Depth Of My Soul ", - Όταν ατελείωτα χρώματα καταπίνονται από τον ήλιο!

Όταν ο κόσμος μας πέφτει σε κομμάτια
και το φως του φεγγαριού αρχίζει να κρύβεται,
σε ένα εκατομμύριο μικρά θραύσματα,
στις γωνίες του μυαλού μας.


Όταν ατελείωτα χρώματα
καταπίνονται από τον ήλιο,
σε ένα μονοπάτι γεμάτο ηχώ,
 που λίγο πριν είχαν αρχίσει.


Και βρύσες γεμάτες από λουλούδια,
στα νησιά γεμάτα δάκρυα.
Κλαίουσες και πυροτεχνήματα σε εκρηξη 
που στη συνέχεια εξαφανίζονται.


Εσείς πιστεύετε αυτό που βλέπετε,
όλα τα πράγματα που ξέρετε.
Αλλά  εσείς δεν ξέρετε
το βάθος της ψυχής μου.


Κάρμα είναι απλά ένα πλήκτρο,
ξεκλείδωμα για κάθε πύλη.
Τα μάτια είναι απλώς καθρέφτες
μας φέρνουν στη μοίρα μας.


Ο ήχος από ένα γεια,
σαν ένα φως στους τυφλούς,
την αποστολή μας σε ένα φαύλο κύκλο,
μέσω ενός κόσμου 
αποχαιρετισμοί.


Όλη η αλήθεια που ποθούμε
άκαρπη παρέλαση μας
σε ένα τσίρκο των σκιών μας
όπου παίζουν  την παντομίμα μας.


Εσείς πιστεύετε αυτό που βλέπετε
όλα τα πράγματα που ξέρετε.
Αλλά  δεν ξέρετε
το βάθος της ψυχής μου

Κατερίνα Γώγου-"Α ρε σύντροφε"

A ρε Σύντροφε πόσο μας λείπεις... Ο καιρός σκουλήκιασε πυρηνικές δοκιμές, λαϊκά μέτωπα, μπορντέλα και πολυεθνικές, δεν μας αφήνουνε ν’ αγαπήσουμε. A ρε Σύντροφε πόσο μας λείπεις... Τα ξέρεις, τι να σου πω. Και μετά συνεργαστήκανε. Στην Κίνα, Γενάρης του `77, σφάζουν εργάτες A, ρε Σύντροφε γιατί δεν πρόσεχες γιατί δεν πρόσεχες πιο πολύ; Εδώ, τα ίδια. Κρύβονται στο καβούκι τους οι άνθρωποι. Αχ και να `ξερες ρε Σύντροφε τι βαρύ φορτίο κουβαλάμε... Έτσι καί λίγο φανείς μπόσικος πέρασες απέναντι. A, ρε Σύντροφε γιατί δεν πρόσεχες γιατί δεν πρόσεχες πιο πολύ; A ρε Σύντροφε που δεν πρόδωσες ζούμε την βαρβαρότητα.

πηγή

"ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΝΩΡΙΣ"

'Ενα αφιέρωμα στον φοιτητή ιατρικής  και πρόεδρο της ΕΦΕΚ Αθήνας Παναγιώτη Σωφρονίου 

"Φίλε μου, θα ξαναϊδωθούμε", βέβαιος ότι
εκείνοι αναχωρούν πια για την άβυσσο.
Άλλοτε σιωπηλός, στυγνός, όταν, σκυμμένος,
κουράζεται ερευνώντας μακρινούς θανάτους,
θύελλες βιαστικές, παιγνιώδη σκότη.

( Γεραλής Γιώργος)

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ !!!!!!!!!!!!!!!!