Τα χλωμά τα κοριτσάκια - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Τὰ χλωμὰ τὰ κοριτσάκια
μαραμένα σὰν τὰ κρίνα,
στέκουνται, σὰ μαγεμένα,
καὶ κοιτᾶνε τὴ βιτρίνα,

δὲν τὰ νοιάζει γιὰ τὸ κρύο,
δὲν τὰ νοιάζει γιὰ τὴν πείνα,
κάθουνται μαρμαρωμένα,
καὶ κοιτᾶνε τὴ βιτρίνα...

Κι οἱ κουκλίτσες, ἀπὸ μέσα,
μὲ τὰ κόκκινα λακκάκια,
ποὺ δὲν ξέρουν τὶ συμβαίνει,
καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν ἔχουν κάκια,

ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ...- Μαρία Πολυδούρη

Καμμιάν από τις πίκρες μου δεν γνώρισες

τις πίκρες μου τις άσωστες τις μαύρες.

Και στων ματιών μου μέσ’ στο φεγγοβόλημα

τα δάκριά μου στεγνωμένα τα ‘βρες.

Εσύ μονάχα το γλυκό χαμόγελο

 καμάρωσες στα χείλη μου απλωμένο

 κ’ έχεις μέσ’ στων ματιών μου το ξαστέρωμα

τον πόθο σου τρελλά καθρεφτισμένο.

Με γνώρισες να γέρνω στην αγάπη σου

σαν πεταλούδα στο άλικο λουλούδι

και να σκορπίζω όσο η καρδιά μου εδύνονταν

μεθυστικό το ερωτικό τραγούδι.

Γνώρισες της χαράς μου το άγριο ξέσπασμα

στον ανοιξιάτικον αγρό που ευώδα,

λαχτάρας κύμα εγίνονταν η αγκάλη μου

τα νειάτα σου να σφίγγη και τα ρόδα.

Εσύ ποτέ κρυφά δεν ακολούθησες

το βήμα μου σαν φεύγω από κοντά σου

 κι’ όμως και με τη σκέψη σου μου δόθηκες

 και με τη φλόγα ακόμα του έρωτά σου.

Μα ποιος το ξέρει αν, μια στιγμή βρισκόσουνα

 κάπου που να με βλέπεις όταν γέρνω

 και σκύβω μαζωχτή κάτω από τα’ άγριο

 χτύπημα, τις στριγγές φωνές που σέρνω

 αν άκουες, και στου πόνου το ξεχείλισμα

 το δόσιμο στο ξέψυχο μεθύσι,

τα δάκρια, ω, θα μ’ αρνιόσουν όλα αν τα ‘βλεπες.

Κι’ όμως μου λες πως μ’ έχεις αγαπήσει.

Πηγή

Βιβλίο: Μαρία Πολυδούρη, ΑΠΑΝΤΑ, Επιμέλεια: Ξένια Πλαχούρη, Εκδόσεις: Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, 2012

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι - Μπερτόλτ Μπρεχτ

Εσύ κι Εγώ - Fou Hiuan (Ανθ. Κινεζ. Ποίησης, Α. Δικταίου)

Άλλοτε, εσύ κι εγώ ήμασταν καθώς
το κορμί κι ο ίσκιος του άσπαστα ενωμένοι.
Τώρα πια είσαι για μένα σα σύννεφο
που ύστερα απ' τη νεροποντή διαλύεται.

Άλλοτε, εσύ κι εγώ ήμασταν καθώς
ο ήχος κ' η ηχώ του, αρμονισμένοι.
Τώρα πια είσαι για μένα το νεκρό φύλλο
που απ' το κλαδί του πέφτει.

Άλλοτε, εσύ κι εγώ ήμασταν καθώς
το χρυσάφι κ' η πέτρα, δίχως κηλίδα ή ραγάδα.
Τώρα πια είσαι για μένα μια παλιά λάμψη
ένα σβησμένο αστέρι.

Stevie Smith: Not Waving but Drowning

Not Waving but Drowning

Nobody heard him, the dead man,   

But still he lay moaning:

I was much further out than you thought   

And not waving but drowning.

Poor chap, he always loved larking

And now he’s dead

It must have been too cold for him his heart gave way,   

They said.

Oh, no no no, it was too cold always   

(Still the dead one lay moaning)   

I was much too far out all my life   

And not waving but drowning.

Stevie Smith, “Not Waving but Drowning” from Collected Poems of Stevie Smith. Copyright © 1972 by Stevie Smith. 

Ο Γεώργιος Αθάνας στον Μιλτιάδη Μαλακάση

 *** 

M. Μαλακάσης

«… Ας μη γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω…»

Δεν είναι πίσω, είναι μπροστά, κι’ όλο μπροστά κ’ αιώνια,

Τραγουδιστή απαράμιλλε, που σου κρατήσαν ίσο

Οι καρδερίνες του Ζυγού, του Παρνασσού τ’ αηδόνια.

Τους φιλικούς ασφόδελους σαν προσπερνά η ψυχή σου

Ω, ποιες σου κάνουν, σίγαση του θρηνερού καϋμού μας,

Μεσολογγίτικες χαρές, αθάνατοι δικοί σου,

Με το βιολί του ο Μπαταριάς, με το φαρί του ο Πλούμας!

Τὰ ρόδα τοῦ Ἡλιογάβαλου- Ιωάννης Γρυπάρης

Τὰ ρόδα τοῦ Ἡλιογάβαλου

Σοὔγραφε ροδοθάνατο ἡ τριμεροῦσα ἡ Μοῖρα!
πὲ τὸ στερνὸ τραγούδι σου, ἀγλύκαντη καρδιά,
κι ὅλο ἀνεβαίνει ἀκράτητα ἡ μυστικιὰ ἡ πλημμύρα,
ποὺ ἀφρίζει μὲ ροδόφυλλα καὶ πνίγει μ᾿ εὐωδιά.

Ποιὸς σὲ εἶπε νεκροθάλασσα ἀτάραγη καὶ στεῖρα,
κῦμα, ποῦ σῴνεται κουφὸ στὴν ἄκαρπη ἀμμουδιά;
καὶ σύ ῾σαι - στρῶμα ἑνὸς φτωχοῦ μιανῆς νυχτιᾶς πορφύρα,
γιὰ τὴ ζωή μου ὁλάκερη μία ἐρωτικὴ βραδιά...

Μπαλάντα στους αδοξους ποιητές- Κ. Καρυωτάκης...

Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι 
σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί, 
μαραίνονται οι Βερλέν τους απομένει 
πλούτος η ρίμα πλούσια κι αργυρή. 
Οι Ουγκό με "Τιμωρίες" την τρομερή 
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε. 
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή 
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι. 

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι 
και αν οι Μποντλέρ εζήσανε νεκροί, 
η αθανασία τους είναι χαρισμένη. 
Κανένας όμως δεν ανιστορεί 
Και το έρεβος εσκέπασε βαρύ 
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε. 
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή 
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι...

ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΘΕΩΝ- Lef Doe

Χύθηκε του δείλιου ουρανού το ημίφως

καραμελωμένο από γιορτινό γλυκό σορόπι

πριν το γευτώ η νύχτα έπεσε - κι ο ήχος

αλαφροπερπατήματος με πήρε στο κατόπι.

Διαβάτης σε φεγγαροβραδιά εαρινή

κουτσαίνοντας· η μοναξιά μ' είχε λυγίσει.

Ξωπίσω άκουσα περπατησιά αερινή

μ' άγγιξε του φουστανιού Θεάς η τσάκιση...

Να έχετε όλοι μια ξεκούραστη Κυριακή...

Η ειρωνεία του Σωκράτη - Ν. Λυγερός

Τι ειρωνεία όμως

να μου δείχνεις

μετά από τόσα χρόνια

την αθώωση

ενός δασκάλου

που δεν διάβασες

για τον οποίο 

αδιαφορούσες

και που έγινε

η πολύπλοκη αφορμή

της παράξενης

γνωριμίας

μετά την σκηνή

στο κόκκινο σπίτι.