Το παιδί που έβαφε τους κοίλους αμφορείς,που έλεγε τους καημούς του στο βαρκάρη,το σύρανε στη θητεία τους γονείς παράλογοι για τη δίψα της αγάπης και της τρυφερότητας.
Ένας αμόλυντος οίκτος γύρω του.Μικρό το βλέπω να προσπερνάει τις χίμαιρες. Το φέρνω στο μυαλό μου.
Πικρό αμύγδαλο ,τάρτα συννεφιάς,χρυσοκόκκινα μαλλιάκαι λίγο σκούρο δέρμα να ταιριάζει με τα πράσινα μάτια η καρδιά του.
Τεμαχίζει τους πνεύμονες από τη λεκάνη των ενήλικων πασσάλων. Βάζει να τους βουτήξουνε το κεφάλι στη θάλασσα. Κατρακυλάει σαν κυδώνι στους αφρούς της, στο μύρο του παγωνιού.
Και μεγαλώνει...Πανέμορφο.
Ευχαριστώ πολύ για τη δημοσίευση!Είναι πολύ αισιόδοξο να μπορούν να επικοινωνούν οι άνθρωποι μέσα από τη σελίδα σας με αυτό τον τρόπο!
ΑπάντησηΔιαγραφή