Όταν τα μαθηματικά του Πυθαγόρα γίνονται μουσική.

Όταν το π = 3,14 γίνεται μουσική. Ένα πολύ όμορφο βίντεο για καληνύχτα. Οι πυθαγόριοι θεωρούσαν πως τα μαθηματικά σε συνδυασμό με τη μουσική προσφέρουν την απόλυτη γαλήνη. Ακούστε τη μουσική του παρακάτω βίντεο όπου όλος ο αριθμός του π γίνεται νότες και θα δείτε πως μάλλον είχαν δίκιο.
Καλό σας βράδυ.

Νικηφόρος Βρεττάκος- Ὁ πράσινος κῆπος

Ὁ πράσινος κῆπος

Ἔχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν
οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου.
Θὰ μποροῦσα ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἔλεγα
ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους. Ἡ θάλασσα, ξέρω.
Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι. Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου,
μὴ μὲ ρωτήσετε.

Το είδαμε εδώ

Τὸ Φάντασμα - Κωστὴς Παλαμᾶς

Ὡραῖε νεκρέ, μονάρχη ἐσὺ τοῦ μυστικοῦ οὐρανοῦ μου
ἀστέρινε, ᾖρθες πάλι,
σ᾿ ἔφερε ἡ νύχτα, φάντασμα τοῦ λατρευτοῦ μου
στὴν ὀρφανή μου ἀγκάλη.
Καὶ σὲ κρατοῦσα ὅπως ποτὲ δὲν κράτησε μητέρα
τὸ πρωτογέννητο παιδὶ στὴν ἀγκαλιά της,
καὶ κάποιου πόνου μία ψυχή, χυμένη ἀπ᾿ ἄλλο ἀέρα,
τὴν ὄψη σου τὴν ἅγιαζε μὲ τ᾿ ἀντιφέγγισμά της.
K᾿ εἴσουν ὡραῖος, ὅπως ποτὲ κανένας ἔρωτάς μου
δὲν εἴτανε στῆς νιότης μου τὰ χρόνια,
καὶ σώπαινες, ὅπως ποτὲ δὲ μίλησαν τ᾿ ἀηδόνια
τῶν ποιητῶν στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου.


Πηγή

'Λι' του Νίκου Καββαδία (Απόσπασμα)

"... Στάθηκε μπροστά μου πατώντας ανάλαφρα στα δάχτυλα των ποδιών για να δείξει ψηλότερη.

-Λοιπόν θα με πάρεις;

-Ναι. Πώς σε λένε;

Μού'πε κάτι που θά'ταν αδύνατο να το θυμηθώ και να το ξαναπώ.

-Θα σε λέω Λι, της είπα.

Συμφώνησε.

-Πόσο χρονών είσαι;

Σήκωσε τα δάχτυλα και με μούντζωσε και με τα δέκα δάχτυλα.

Κατάλαβα.

[...]

Μπήκαμε στο Καρρέ. Πήρα ένα αυγό ωμό και της τό'δωσα. Τό'σπασε και τό'δωσε του αδερφού της. Το κατάπιε σα φίδι.

-Φάε ό,τι θέλεις, της είπα.

-Δώσε μου, αποκρίθηκε.

-Διάλεξε μόνη σου...

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ- Κική Διμουλά

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.

Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς, 

ἡ ὥρα τοῦ ἐαυτοῦ σου ἔχει πέσει.

Πού είναι ο Ποιητής; Φανερώστε τον! Φανερώστε τον!- John Keats

Πού είναι ο Ποιητής; Φανερώστε τον! Φανερώστε τον,
εννέα Μούσες, για να τον γνωρίσω!
Είναι ο άνθρωπος που με τον άνθρωπο
είναι ίσος, είναι βασιλιάς,
ή φτωχότερος απ'τη φάρα των ζητιάνων,
ή ό,τι άλλο θαυμαστό
Ένας άνθρωπος ίσως να'ναι ανάμεσα σε πίθηκο και Πλάτωνα
Αυτός είναι ο άνθρωπος που με το πουλί,
σπουργήτι ή αετό, βρίσκει το δρόμο του
σε όλα του τα ένστικτα. Αυτός έχει ακούσει
του λιονταριού το βρυχηθμό, και μπορεί να πει
τι εκφράζει ο σκληρός λαιμός του,
Και σε αυτόν έρχεται της τίγρης η κραυγή
ευφραδής και πατά
στ΄αυτί του σα γλώσσα μητρική...

Το είδαμε εδώ

Μαρία Πολυδούρη - Ἀνεπίδοτη ἐπιστολὴ

«Αὐτὸ εἶναι τὸ γράμμα μου

στὸν κόσμο ποὺ ποτὲ δὲν
ἔγραψε σὲ μένα...»

Ἔμιλι Ντίκινσον

Ἀγαπητοὶ φίλοι!
Ἴσως τὸ γράμμα αὐτὸ νὰ μὴν διαβαστεῖ ποτέ, ἀπὸ κανέναν, ἀλλὰ στ᾿ ἀλήθεια δὲ μὲ νοιάζει. Ἴσως μέχρι νὰ φτάσει στὰ χέρια σας νἄχω πειὰ ὁλότελα ξεχαστῆ ἀπ᾿ ὅλους. Ἀλλά, οὔτε δὰ κι᾿ αὐτὸ τὸ τελευταῖο μὲ νοιάζει. Ἐξάλλου, δὲν ἔχω καὶ πολλὰ νὰ σᾶς πῶ, θέλω μόνο νὰ σᾶς θυμίσω ὅτι κάποτε ὑπῆρξα. Κάποτε ὑπῆρξα κι᾿ ἤμουν καὶ ζωὴ καὶ θάνατος μαζί. Καὶ ζωὴ καὶ Χάρος ἤμουν!
Ἔζησα, τὁμολογῶ, μιὰ ζωὴ δηλητηριασμένη, γι᾿ αὐτὸ θαρρῶ ἀποφάσισα νὰ τὴν ἐγκαταλείψω. Ἐκεῖνο ποὺ γιὰ τοὺς ἄλλους ἤτανε ζωή, γιὰ μένα θάνατος ἦταν. Γεννιόμουνα καὶ πέθαινα κάθε μέρα, ὥρα καὶ στιγμή. Ζοῦσα μὲ τὸ θάνατο, ζοῦσα γιὰ νὰ πεθάνω, μὰ τουλάχιστον δὲ ζοῦσα νεκρὴ ὅπως οἱ γύρω μου, τὰ μικρὰ ἀστεῖα ἀνθρωπάκια ποὺ λέγαν πὼς μ᾿ ἀγάπησαν, κι᾿ ἂς μὴν μπόρεσαν ποτέ, κι᾿ ἂς μὴν τόλμησαν ποτὲ νὰ διαβάσουν τὴν ψυχὴ ποὔκρυβε περίσσιο φῶς καὶ σκοτάδι μέσα της. Κατὰ βάθος μὲ φοβόντουσαν καὶ δὲν ἀργοῦσαν νὰ τραποῦν εἰς ἄτακτον φυγήν. Δὲν ἄντεχαν νὰ μὲ κοιτοῦν κατάμματα, μὴν τύχει καὶ τοὺς κλέψω τὴν ψυχή τους...

Ένας διάλογος και ένα ποίημα του Νίκου Λυγερού.

Για τα γεράκια του απέραντου γαλάζιου

Για τα γεράκια του απέραντου γαλάζιου
ήθελα να γράψω
ότι πρέπει ν' αντέξουν
ακόμα περισσότερο
για να πετύχουμε
τον στρατηγικό μας στόχο
έτσι οι δυσκολίες και η κούραση
είναι μόνο η ένδειξη
ότι το έργο έχει αρχίσει
μόνο που είναι σπάνιοι
εκείνοι που μπορούν
να το αντιληφθούν
δίχως να το βλέπουν
δεν πρέπει να ξεχάσουμε
ότι μόνο στο αόρατο
λειτουργεί η νοητική στρατηγική.

Οδός Ονείρων - Άννα Α. Θεοδωρίδου (έργα αναγνωστών)

Διαβαίνω την οδό
των ονείρων... Φώτα,χρώματα,
πόθοι που σχίζουν
... την ήρεμη θάλασσα
της υποτιθέμενης
σιγουριάς μου.
Τα μάτια ανακατεύονται μέσα στις ξεχασμένες
λέξεις που αποτύπωναν
την αθωότητα μου.
Δεν ξέρω πια ότι
υπάρχω στην
αιματηρή αλήθεια
της κοινωνίας.
Έχω χαθεί στη
γωνιά που νοιώθω ευτυχισμένη,στην
αγκαλιά του Θεού
που καθρεφτίζει
αυτά που μπορώ
να καταφέρω.
 

Αναστάσης Γκόγκος- H αρχιτεκτονική του ερωτισμού

    H αρχιτεκτονική του ερωτισμού

Εγκατέλειψα τους αφορισμούς
 που συγκατοικούν στο σώμα μου

μα ποιος θα ενώσει σ’ έναν εαυτό
όλα τα σχήματα

και πως χωράει μεσα σ’ένα μικρό παιδί που εκσπερματώνει
ένα κατηγορώ προς όλες τις σημασίες

*

πέρασα όλες μου τις νύχτες
δακτυλογραφώντας τη λέξη δίψα

*

Στο βεληνεκές της μήτρας σου
εγκατέλειψα το θίασο
που τιτλοφορεί το πρόσωπό μου

Μπέρτολντ Μπρεχτ- Ενάντια στους αντικειμενικούς

Ενάντια στους αντικειμενικούς

Όταν αυτοί που αγωνίζονται ενάντια στο Άδικο
δείχνουν τα πληγωμένα τους πρόσωπα
είναι η ανυπομονησία εκείνων που ήταν ασφαλείς
μεγάλη.

Γιατί παραπονιέστε, ρωτάνε
παλέψατε το άδικο! τώρα
αυτό σας νίκησε: σωπάστε λοιπόν!

Όποιος αγωνίζετε, λένε, πρέπει να ξέρει να χάνει
Όποιος ψάχνει τον καυγά, μπαίνει σε κίνδυνο.
Όποιος συμπεριφέρεται βίαια
δεν μπορεί να κατηγορεί τη βία...

Καλημέρα σας...

Καληνύχτα σε όλους με Ευανθία Ρεμπούτσικα

Τάσος Λειβαδίτης

  Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο  

Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία –για πιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κιαφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘νατίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ. Κιόταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές τωνδρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις… Ύστερα το σπίτιερήμωσε, όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι η νεότητα – δρόμοιλησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δέντρα είχανακούσει τόσους λυγμούς που ανθίζαν μ’ έναν άλλον τρόπο, «να μεθυμάσαι» έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μια κοριτσίστικη φωνή, γιατίπάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι που λέγεταιΜαρία. Κι άλλα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ – όπως συμβαίνειστην πιο αληθινή ζωή μας...

Ιστορία μιας γάτας - Εμμανουήλ Ροΐδης

Αν εξαιρέσωμεν τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, δεν πιστεύω να υπάρχωσιν άλλα επί γης πλάσματα όσον οι γάτοι συκοφαντηθέντα. Ως κατά πρόληψιν και κατά παράδοσιν κηρύττονται δεισιδαίμονες, οπτασιασταί, μυθολόγοι και ονειροπλέκται ο Πορφύριος, ο Ιάμβλιχος, ο Πρόκλος και ο Πλωτίνος, ούτω κακίζεται και πας γάτος ως δόλιος, άπιστος, αχάριστος και ανίκανος άλλο τι παρά τον εαυτόν του ν' αγαπήση. Και ως εις τα λεγόμενα ονείρατα των νεοπλατωνικών αντιτάσσεται η ασφαλής επιστήμη του Αριστοτέλους, ούτω και εις του γάτου την κακίαν αι παντοίαι του σκύλου αρεταί. Εις προγενέστερον έργον μου επροσπάθησα ν' αποδείξω το ιστορικώς ασύστατον της τοιαύτης περί των Αλεξανδρινών γνώμης και, προ πάντων πόσον είναι άδικος η προς άλληλα σύγκρισις δύο πραγμάτων όλως ανομοίων, οία η εμπειρία του Σταγειρίτου προς το υπερούσιον πτερύγισμα της νεοπλατωνικής διανοίας. Τούτο είναι περίπου το αυτό ως αν υπετιμάτο εν συγκρίσει προς την πέρδικα ως μη φαγώσιμος η αηδών. Καθ' όμοιον τρόπον κατηγορείται και ο γάτος, ότι δεν γλείφει τας χείρας του κυρίου του όταν ούτος τον δέρει, ότι δεν τρέχει άμα τον καλέση, ουδέ στέργει να φανή χρήσιμος κυνηγών δια λογαριασμόν του, φυλάσσων τα πρόβατά του, στρέφων επί της πυράς τον οβελόν και προπορευόμενος με φανάριον εις το στόμα, ή καν να τον διασκεδάση υπερπηδών ράβδους ή ορθούμενος εκ των οπισθίων ποδών. Ταύτα είναι ακριβέστατα. Ουδείς ποτε ούτε δι' αμοιβής ούτε δια ραβδισμών κατώρθωσε να επιβάλη εις γάτον να πράξη όσα πράττουσιν οι σκύλοι, οι δούλοι και οι γελωτοποιοί. Αλλ' οι τοιαύτα παρ' αυτού απαιτούντες λησμονούσιν, ως φαίνεται, ότι εκ των συνοίκων μας ζώων μόνον ούτος ανήκει εις το βασιλικόν γένος των αιλουροειδών (felins)· ότι είναι πρωτεξάδελφος της τίγρεως, του πάνθηρος και του λέοντος, και άμεσος απόγονος του αιλούρου και του λυγκέως· ότι έχει, ως εκείνοι, οφθαλμούς λάμποντας εις το σκότος και γνώρισμα της ευγενείας του οξείς όνυχας συσταλτούς. Ουδέ φαίνονται κάλλιον της φυσιολογίας μελετήσαντες την ιστορίαν. Εκ ταύτης θα εμάνθανον ότι κατά τους αρχαίους εκείνους χρόνους, ότε εθεοποιείτο το κάλλος του σώματος και το σθένος της ψυχής, πλειστάκις ηξιώθη ο γάτος θείων τιμών. Οι Αιγύπτιοι τον ελάτρευον ως Απόλλωνα υπό το σχήμα γατοκεφάλου νεανίσκου και την γάταν ως θεάν του έρωτος και του κάλλους.

Δύο ποιήματα του Ν.Λυγερού

Η μνήμη της Σαλαμίνας

Η μνήμη της Σαλαμίνας
είναι ακόμα ζωντανή
μέσα στο πνεύμα μας
και κανείς δεν μπορεί
να μας γονατίσει
διότι ξέρουμε όλοι
ν' αντιστεκόμαστε στη λήθη
ακόμα κι αν αυτή ξεχνά
όλες τις πληγές μας
γι' αυτό θα είμαστε εδώ
όταν θα φύγουν όλοι.

Επιθυμίες- Κ.Π Καβάφης

Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Το είδαμε εδώ 

Φάουλ - Κώστας Μαρδάς

Αυτό που τα εκατομμύρια του κόσμου τούτου αγαπούν
μισώ.
Γιατί στα γήπεδα να λακτίζουν τεχνηέντως
την τιμία κάρα του Αγίου και Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου
είδα.
Τους αγαπώντες το ποδόσφαιρο
μισώ.
Γιατί τους μπαμπάδες ομού με τα κωλόπαιδά τους
να σεξίζονται με ιαχές βαρβάρων
αφήνοντας αγάμητες κατ’ οίκον γυναίκες κι ‘ερωμένες
που δάγκωναν τα αδρανή σεντόνια τους
είδα.
Πρόεδρους και Πρωθυπουργούς ,
σεπτούς ιερείς και Αρχιεπισκόπους,
Δικαστές των Ανωτάτων Δικαστηρίων της Χώρας,
Αρχηγούς Όπλων και Σωμάτων,
Αρχηγούς ΓΣΕΕ , ΑΔΕΔΥ και ΠΑΣΕΓΕΣ
μισώ.

Μερικά αποφθέγματα του Σαρλ Πιερ Μπωντλαιρ

-Το Κακό γίνεται πάντα χωρίς προσπάθεια, φυσικά, μοιραία. Το Καλό είναι πάντα αποτέλεσμα κάποιας τεχνικής.

-  Στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου ξέχασαν δύο δικαιώματα: της αντίφασης και της φυγής.

- Η φαντασία είναι το βασίλειο της αλήθειας, ενώ το εφικτό είναι μια από τις επαρχίες της αλήθειας.

- Ας είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στον κοινό άνθρωπο, στην κοινή λογική, στο συναίσθημα, στην έμπνευση και στο προφανές...

Γαλάζια σπλάγχνα - Νίκος Καροῦζος

Κάτοικε τοῦ ὀνείρου
μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη
καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων
κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο
ὅπου ὀργίζεται ὁ γερο-κόρακας
συγκεντρώνομαι
γιὰ τὴ μεγάλη ἀποκάλυψη
ρίχνω στὸν ἄνεμο μακρόσυρτη ἀγάπη:
Τὴν θέλω ἐγὼ τὴν ἀπελπισία μου
δὲν τὴν ἀνταλλάσσω μὲ θαλπωρὴ ἄλλη
ἔχασα.

Μια φορά μονάχα - Άννα Α. Θεοδωρίδου (έργα αναγνωστών)

 

Μια φορά μονάχα..
Τι ζητώ;
Κάνε Θέε μου εκεί
πάνω να βρεθώ.
Μέσα σε μια στάλα ουρανό,
... ένας κύκλος μου δίνει
το φως που αγαπώ...
Είναι υπέρλαμπρο, καλό,
το φεγγάρι που ανήκει
στον παντοδύναμο Θεό.
Μια φορά μονάχα..
Σαν γλυκό νερό, ήρεμα
κοντά του να βρεθώ.
Ίσως ακούσω τον λόγο
που επιθυμώ...
"Το όνειρο αυτό θα
είναι η αλήθεια στο
μέλλον τούτο το
άγνωστο, μα τυχερό".

Γενέθλια '86- Κ.Τριπολίτης

Στο τέλος του ποιήματος μπορείτε να ακούσετε και την εξαιρετική μελοποίηση του από τον Θ. Μικρούτσικο και την εκπληκτική ερμηνεία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.


Γενέθλια '86

Γενέθλια κι αγόρασα σκοινί,
τον κόμπο μου τον έχω φτιάξει πρόχειρα,
παραληρώντας πάνω στο σκαμνί,
στον τελευταίο ρόλο του αυτόχειρα.

Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον,
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.

Γενέθλια και φτύνω τις ευχές,
σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα,
ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές,
να ξεχαστώ και 'γω και το σημείωμα.

Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων...

Άνοιξη 1965-Τάτη Καλπακτσόγλου

Είμαι ο άνεμος

ολημέρα φιλώ τη θάλασσα

μπλέκουμαι στα κλαδιά των δέντρων

κυνηγώ τα σύννεφα

παίζω με τη σκιά σου

Είμαι τραγούδι για το στόμα

των λυπημένων

των έρημων των μακρυνών μου φίλων

Είμαι παιδί

με μια καρδιά καλοκαιριάτικη

με δάκρυα αληθινά

κι αμέτρητο θαυμασμό

για τα ωραία πράγματα

Είμαι η αγάπη

μια αγκαλιά ολάνοιχτη

ένα χαμόγελο για κάθε λύπη

ένας φίλος ενάντια στη μοναξιά 

                                                   ένα φιλί για τα μάτια σου

                                                   Είμαι ένας νέος άνθρωπος

                                                   Είμαι η ελπίδα

Πηγή: Τάτη Καλπακτσόγλου, Εκδόσεις Πύλη, 1980

Καλημέρα σε όλους...

Μια όμορφη καληνύχτα σε όλους...

Και κάπως έτσι τελείωσε και το σημερινό μας ταξίδι στην λογοτεχνία. Γι' αυτό κι εμείς θα σας πούμε μια καληνύχτα με ένα κομμάτι του Υianni γιατί ίσως έτσι θα πρέπει να λέγονται οι καληνύχτες μεταξύ των ανθρώπων. Σας ευχαριστούμε που και σήμερα περάσατε μια βόλτα από εδώ κάνοντας μας συντροφιά. Να είστε όλοι καλά, η αγάπη σας μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε.
Το δικό μας ταξίδι ξεκινάει κάθε μέρα, κάθε πρωί και για όσο πάει άλλωστε σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Καλό σας βράδυ λοιπόν, ετοιμάστε τις βαλίτσες σας για αύριο.

Yanni - Nostalgia (Νοσταλγία)

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ- Κώστας Καρυωτάκης

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

 

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-- πόσος καιρός! -- τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Ο Γιώργος Σαραντάρης για τον Κωνσταντίνο Π. Καβάφη

***

Κ. Π. Καβάφης
Η πόλη όπου γεννήθηκες είναι η Κωνσταντινούπολη,
Πόλη του μέλλοντος,
Ενώ εσύ, πολύ προτού πεθάνεις,
Μέσα στο παρελθόν έπαιζες ζάρια

Όχι, η ζωή σου δεν είταν ωραία
Με τα μυρωδικά
Με τα βιβλία
Με τις εξαίσιες εκείνες
Αλλά ψεύτικες οπτασίες

Αγάπησες ποτέ σου μια Ρωξάνη;

Ο Αντώνιος της ποίησής σου η Αλεξάνδρεια.


από το βιβλίο Γ. Σαραντάρης: Σαν πνοή του αέρα
(κεφ. Ποιήματα σε περιοδικά)
εκδ. Ερμής, 1999

Ποίημα για σένα

Τέλλος Ἄγρας- Τριαντάφυλλα μιανῆς μέρας

Τριαντάφυλλα μιανῆς μέρας

Τριαντάφυλλα μιανῆς ἡμέρας τ᾿ Ἅη Γιωργιοῦ,
στὰ κοριτσίστικα τὰ χέρια ἑνὸς παιδιοῦ,
τριαντάφυλλα δικά σου καὶ νὰ τὰ κρατεῖς,
σὰν ἀναπάντεχο καλὸ μεσοστρατίς!

Τὰ πολυδουλεμένα, τριπλοσκαλιστά,
πολύδιπλα, πολύφυλλα, ἀνοιχτά!
τ᾿ ἀγέρι τὰ συγκρούει, τ᾿ ἀγέρι τὸ ψιλό,
καὶ γιὰ ξεφύλλισμα τ᾿ ἀνοίγει ἀπατηλό...

Ἄνοιξη ἡ γειτονιὰ κι ἡ μέρα ζωγραφιά!
Πολὺ ἦταν ν᾿ ἀξιωθῶ παρόμοιαν ὀμορφιά,
-τριαντάφυλλο τὸ στόμα μου τριανταφυλλὶ
τ᾿ ἄνθια τ᾿ ἁμαρτωλὰ στὸ στόμα νὰ φιλεῖ...

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Νύχτα. Βροχή. Ένας ουρανός θαμπός, που τον σπαθίζει,

όσο είναι φως, με πύργους και με τόξα, η σιλουέτα

πολιτείας γοτθικιάς, μακριά μες στο σταχτί σβησμένης.

Κάμπος. Μια αγχόνη, από κορμιά που σήπονται γεμάτη,

που με τις μύτες τα σκουντούν τ' αχόρταγα κοράκια,

κι ενώ χορεύουν άμοιαστες πόλκες στον στον μαύρο αέρα,

τα κρεμασμένα πόδια τους τα 'χουν οι λύκοι δείπνο.

Αγκάθια σκόρπια, λιγοστά χαμόδεντρα και πρίνοι,

που δώθε κείθε όλο πετούν των φύλλων τους τα σκιάχτρα

μέσα στο σάλο της καπνιάς, καθώς σε σκίτσου φόντο.

Κι ύστερα, γύρω από δυο τρεις νεκρόθωρους δεσμώτες,

που παν γυμνόποδοι, φρουροί διακόσοι κι εικοσπέντε

τους πάνε, και τ' ατσάλια τους, ορθά σαν λύσγου ατσάλια,

γυαλίζουνε, αντιμέτωπα με της βροχής τις λόγχες.

Μετάφραση: Τέλλος Άγρας.

το είδαμε εδώ

Λάμπρος Πορφύρας - Ἡ Θαμπωμένη Χώρα

Ἡ Θαμπωμένη Χώρα                                                                                  

                                 

 Π  ολλές φορὲς στοῦ δειλινοῦ τὴ μυστικὴ τὴν ὥρα,           
ὅταν γυρνῶ μὲ τὴν ψυχὴ βαριὰ συλλογισμένη,                
πολλὲς φορὲς στὴν ἐρημιὰ βγαίνει μίαν ἄυλη χώρα,
μιὰ χώρα πάντα σιωπηλὴ καὶ πάντα θαμπωμένη.

Τὰ σπίτια της εἶναι κλειστὰ κι εἶναι παλιά. Κλωνάρια
ξεβγαίνουν μέσ᾿ ἀπ᾿ τὶς φτωχὲς αὐλές, τὶς ρημαγμένες,
στοὺς τοίχους, στὰ κατώφλια τους, φυτρώνουνε χορτάρια
κι οἱ στέγες μὲς στὴν πράσινη τὴ μούχλα εἶναι ντυμένες...

'' Χαιρετισμοί''. Παντελής Ευθυμίου

Το ''Ποίηση και λογοτεχνία'' έχει την τιμή να παρουσιάζει ποίημα από τις εξαιρετικά σπάνιες συλλογές του καταπληκτικού ποιητή Παντελή Ευθυμίου.

Χαιρετισμοί

Χαίρε το βλέμμα
που τοξεύει αγιοφώς
την αγάπη του

Χαίρε το δέρμα
φύλλο τριαντάφυλλου
της ροδονιότης

Χαίρε το σώμα
που χωρεί στης παλάμης
το ζεστό χάδι

Το δάσος με τα σύμβολα - Αντώνης Φωστιέρης

Μπαίνω στο δάσος με τα σύμβολα.
Λέω: να παίξουμε ξανά
την κοκκινοσκουφίτσα.
Νυχτώνει απότομα.
Κι όπως δεν ξέρω ακόμα
"υπάρχει άραγε σκοτάδι αληθινό
ή πάλι έχω να κάνω με το σύμβολό του;"
ξεχνιέμαι ανάσκελα στις ρίζες μιας
πελώριας
βαλανιδιάς-ενόρασης.
Σπουργίτια λέξεις
τσιμπολογούν τα σπλάχνα μου.

Οι κούφιοι άνθρωποι - T.S. Elliot (μετάφραση Γ. Σεφέρης)

"Κύριο Κουρτς – πέθανε"
Μια δεκάρα για τον Γέρο-Γκάη

Ι

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι
Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι
Που σκύβουμε μαζί
Καύκαλα μ'άχερα γεμάτα. Αλίμονο!
Οι σ τ ε γ ν έ ς μας φωνές
Σαν ψιθυρίζουμε μαζί
Είναι ήσυχες και ασήμαντες
Σαν τον αγέρα στο ξερό χορτάρι
Ή σε σπασμένα γυαλικά των ποντικών το ποδάρι
Μες στο ξερό μας το κελάρι.

Στίχοι από το "Ήλιος ο Πρώτος" του Οδυσσέα Ελύτη

Καλημέρα!

Με ένα αξέχαστο τραγούδι των 70s, σας καληνυχτίζουμε!

Darling can you see something inside
Can't be denied it's the way that you feel
If you want it, you gotta try
Taking the best of the lesson you know

When the night has turned to dawn I will be gone
Where's the reason and the strength to carry on

Kuro Siwo- Νίκος Καββαδίας

Kuro Siwo

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο,
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια
και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο.

Πέρ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα,
χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια.
Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια
που σου 'πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα

Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει,
χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει,
κι ο λόγος της μες' το μυαλό σου να σφυρίζει,
"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; "

Κώστας Οὐράνης - Ὁ Ταΰγετος (ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἑλλάδα»)

 Κανένα βουνὸ ἀπ᾿ ὅσα εἶδα στὴ ζωή μου - ἀπὸ τὸ Μὸν Μπλὰν μὲ τὰ - αἰώνια ἀπάτητα χιόνια ἴσαμε τὶς πιὸ ἄγριες ἱσπανικὲς «σιέρρες» δέ μου ἔκανε ποτὲ τὴν ἐντύπωση ποὺ αἰσθάνθηκα, ποὺ δέχθηκα, κατάστηθα θὰ ἔπρεπε νὰ πῶ, ὅταν ἀπὸ μία ψηλὴ καμπὴ τοῦ ἁμαξιτοῦ δρόμου πρὸς τὴ Σπάρτη ἀντίκρισα τὸν Ταΰγετο σ᾿ ὅλο τοῦτο ἐπιβλητικὸ ὕψος. Δὲ φανταζόμουν ποτὲ ὅτι θὰ ὑπῆρχε βουνὸ μὲ τέτοιο χαρακτῆρα, τέτοιαν ἀτομικότητα. Ἡ εἰκόνα του ἦταν ἄφθαστα μεγαλοπρεπής.

Παρουσιάζεται στηριγμένος σὲ τεράστιες, συμπαγεῖς πλαγιές, παρόμοιες μὲ στηρίγματα τειχῶν, χρώματος μὸβ καὶ μολυβένιου, καὶ «οἱ κορφές του, ποὺ ἔχουν σχήματα πυραμίδων ξεκόβονται στὸ γαλανὸ οὐρανὸ κατακάθαρα καὶ σκληρά. Δὲν ὑπάρχουν, ὅπως συμβαίνει μ᾿ ἄλλα ψηλὰ βουνά, μικρότερες βουνοσειρὲς νὰ τὸν μισοκρύβουν καὶ νὰ ἐμποδίζουν ν᾿ ἀγκαλιάσει κανεὶς μὲ μιὰ ματιὰ ὁλόκληρο τὸ ὕψος του. Ἀπὸ τὴν κοιλάδα τῆς Σπάρτης, ὅπου κάνει φιδίσιους ἑλιγμοὺς ὁ Εὐρώτας, καὶ ποὺ ἁπλώνεται σὰ μιὰ θάλασσα πρασινάδας, ὁ Ταΰγετος σηκώνεται ἀνεμπόδιστος, ἴσιος, ὥριμος καὶ δυνατὸς μὲ μία περήφανη ἀνάταση - ἴσαμε τὸ ὕψος τῶν χιονοσκεπασμένων κορυφῶν του...

Σαν Βήματα - Δέσποινα Ντάση (έργα αναγνωστών)

Σαν Βήματα...

Με την δύση του ηλίου επιστρέφουν ,
Ακούς το φτερούγισμα τους , σαν σμήνος αποδημητικών πουλιών …
Στη κάμαρα του Θησαυρού των Αθηναίων .

Είναι οι Αιώνες , που κατεβαίνουν από το άρμα του Φαέθωντα κι’ απόψε…
Που φέρνουν τις μνήμες που τρέχουν μέσα μας γενιές μετά…

Ζούγκλα- Κώστας Βάρναλης

Ζούγκλα

Μουσελίνα τέζα
σ᾿ ὀρθοβύζι ντοῦρο
προσωπάκι σκοῦρο-
λάγνα χαβανέζα!

Κορακοφρυδάτη,
μυγδαλοματοῦσα,
μελισσοχνουδάτη.
Ἔ, καὶ νὰ πατοῦσα

τ᾿ ἀτσαλένιο νύχι,
δόντι σιδερό,
στὸ κουστό σου σνίχι
τὸ μαυριδερό,

Ὅπως στὴ λαγκάδα
τὴν ἐρημικὴ
τίγρη τὴ ζαρκάδα
τὴν καταξεσκεῖ

κι᾿ ἄγρι᾿ ἀντιβογκᾷ
γύρω στὰ λογκὰ
ἡ χαρὰ τοῦ ἑνοῦ
Χάρος τ᾿ ἀλλουνοῦ.

Το είδαμε εδώ

Ορισμένες ρήσεις του Γκαίτε

 Όταν δυο άνθρωποι μαλώνουν, φταίει εκείνος που είναι πιο έξυπνος.


Όταν επαινείς κάποιον, είναι σα να δηλώνεις ότι θεωρείς τον εαυτό σου ισάξιο μ’ εκείνον.


Το ουράνιο τόξο που διαρκεί πάνω από 15 λεπτά, δεν το προσέχει πια κανείς.


Η αγάπη είναι κάτι ιδανικό, ο γάμος κάτι πραγματικό. Η σύγχυση του ιδανικού με το πραγματικό ποτέ δεν μένει ατιμώρητη.

Αποσπάσματα από το Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη - Θανάσης Βαλτινός

ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΔΙΩΓΜΟ μας πήγαν στην Ανατολή. Στον δεύτερο μας έστειλαν στη Δύση. Ας είναι καλά, σεργιανίσαμε με το παραπάνω.

Η διορία τελείωνε και πήγαμε στο σπίτι του κουνιάδου μου Γιάννη Λαΐτσα, στην Κάτω Χώρα, να είμαστε κοντά στη θάλασσα. Σηκωθήκαμε στις τέσσερες το πρωί, νηστικοί. Μέχρι τις Αλυκές του Λημνιού ήταν μια δρασκελιά δρόμος. Εκεί έψαχναν τον κόσμο μην έχει απάνω του λίρες. Μπήκαμε στο καράβι στις τρεις το απόγευμα. Εγώ με τα τέσσερα παιδιά, η κουνιάδα μου με τα δύο δικά της, ο κουνιάδος μου με άλλα εφτά. Μέχρι να φτάσουμε στη Μυτιλήνη σκοτείνιασε. Στο λιμάνι οι στρατιώτες από το Αϊβαλί στις βάρκες, γύρευαν τους δικούς τους. Ο καπετάνιος να φωνάζει, φύγετε, παιδιά, θα χάσω τον κόσμο. Δεν μας έβγαλαν στη Μυτιλήνη, μας πήγαν στο Σίγκρι. Είχαμε λίγο ψωμί μαζί μας, μόνο ψωμί. Πέντε άτομα χωρίς προστάτη.

Ένα ποίημα της Κατερίνα Γώγου- ΘΑΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

 ΘΑΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

 Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.

Άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω

Ὁ Βασιλιᾶς τῆς Ἀσίνης - Γιῶργος Σεφέρης

Ἀσίνην τε...
ΙΛΙΑΔΑ

Κοιτάξαμε ὅλο τὸ πρωὶ γύρω-γύρω τὸ κάστρο
ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ ἴσκιου ἐκεῖ ποὺ ἡ θάλασσα
πράσινη καὶ χωρὶς ἀναλαμπή, τὸ στῆθος σκοτωμένου παγωνιοῦ
Μᾶς δέχτηκε ὅπως ὁ καιρὸς χωρὶς κανένα χάσμα.
Οἱ φλέβες τοῦ βράχου κατέβαιναν ἀπὸ ψηλὰ
στριμμένα κλήματα γυμνὰ πολύκλωνα ζωντανεύοντας
στ ἄγγιγμα τοῦ νεροῦ, καθὼς τὸ μάτι ἀκολουθώντας τις
πάλευε νὰ ξεφύγει τὸ κουραστικὸ λίκνισμα
χάνοντας δύναμη ὁλοένα.

Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος του Τάσου Λειβαδίτη

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...

2 όμορφα ποιήματα από την Βίκυ Φιλιππίδου (έργα αναγνωστών)

Κρεμάστρες

Γιορτές και γενέθλια

Ξένες κρεμάστρες

Να πετάμε επάνω τα ρούχα μας

Για να μην κρυώνουν από μοναξιά

Δικιά σου κρεμάστρα καμία

Το ξέρω άλλωστε

Πως αν έριχνα παλτό επάνω σου

Θα σε βάραινε

Κασκόλ, θα σ’ έπνιγε

Πετάω λοιπόν μια ζώνη μονάχα

Στο πάτωμα

Να δέσει τη μνήμη

Μήπως έτσι δεν φύγει ο άνθρωπος

Καλή σας μέρα...

 

Ό,τι ακριβώς λέει ο τίτλος του τραγουδιού...

Λευκές Σελίδες - Ευάγγελος Παναγιωτουνάκος

Από εδώ ξεκινάει ο άνθρωπος...
απ' τις λευκές του σελίδες
παίρνει το μολύβι, η λαχτάρα του αγκομαχά
το πρώτο γράμμα πάει να γράψει,
η καρδιά του ματώνει
την πρώτη λέξη τελειώνει, η ματιά του παγώνει
και αντί για στέρεο φιλότεχνο μόλυβδο
αίμα σχίζει τις χαρακωμένες του σελίδες
ποταμός ονείρων, λαίλαπα του νου
θύελλα αντίρροπων δυνάμεων
κι οι βολβοί ριζωμένοι στην Ανατολή
κι η καρδιά παλλακίδα της Δύσης
από εδώ σταματάει ο άνθρωπος...
απ' τις λευκές του σελίδες...


Πηγή

Τὸ παλιό μας τραγούδι - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Τὸ παλιό μας τὸ τραγούδι,
ποῦ τ᾿ ἀκούγαμε μαζί,
τώρα ποὺ χαθῆκαν ὅλα,
ποιὸς θὰ τό ῾λεγε νὰ ζεῖ!

Ἀπὸ τότε ποὺ ἡ καρδιά μου
σ᾿ ἔχασε παντοτινά,
δὲ τὸ πίστευα ποτέ μου,
γιὰ νὰ τ᾿ ἄκουγα ξανά...

Κι ὅμως νὰ ποὺ τ᾿ ἄλλο βράδυ
-μόλις νύχτωνε θαρρῶ-
μ᾿ ἕν᾿ ἀλλόκοτο φεγγάρι,
μακρινὸ καὶ καθαρό,

καθὼς γύριζα στὴ τύχη,
μόνος μέσ᾿ στὴ γειτονιά,
τὸ ξανάκουσα καὶ πάλι
καὶ στὴν ἴδια τη γωνιά!

Ασκητική - Νίκος Καζαντζάκης

Δύο ποιήματα της Έιμι Λοουελ για την Άντα Ράσελ

ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ

Oταν ήρθες ήσουνα σαν το κόκκινο κρασί και το μέλι
Κι η γεύση σου φλόγιζε με τη γλύκα της το στόμα μου.
Τώρα είσαι σαν το πρωινό ψωμί,
Τραγανό κι ευχάριστο.
Χόρτασα πια τη γεύση σου. με δυσκολία σε δοκιμάζω.
Μ' έχεις όμως θρέψει καλά.


ΟΠΑΛΙ

Είσαι ο πάγος κι η φωτιά
Τ' άγγιγμά σου φλογίζει τα χέρια μου όπως το χιόνι...

Oταν είμαι κοντά σου
Η καρδιά μου γίνεται μια παγωμένη λιμνούλα
Που λάμπει από σκιρτήματα πυρσών.

Θέμα Bonus: Εντυπωσιακά τοπία ζωγραφισμένα με μολύβι!

Ο Guram Dolenjashvili έιναι ένας Γεωργιανός καλλιτέχνης, έργα του οποίου φιλοξενούνται σε πολλά από τα πιο σημαντικά μουσεία και γκαλερί της Ρωσίας. Οι περισσότεροι από τους πίνακές του απεικονίζουν φανταστικά τοπία, ενώ για τη δημιουργία τους ο ζωγράφος χρησιμοποιεί απλά μολύβια. Τα έργα του φυσικά είναι ασπρόμαυρα, αλλά εντυπωσιάζουν με τις λεπτομέρειές τους καθώς επίσης και με τον τρόπο με τον οποίο γίνονται.

Κόκκινη Κάρτα - Γιάννης Βαρβέρης

Ένα επίκαιρο -ολόκληρο Euro είναι αυτό!- ποίημα του Γιάννη Βαρβέρη για το ποδόσφαιρο. Σας υποσχόμαστε μερικές ακόμη δημιουργίες ανάλογης θεματολογίας, τις προσεχείς ημέρες.


Για λόγους πρόνοιας
συχνά επικοινωνώ από τώρα
με την Κόλαση.
Κι όλο ρωτάω κάτι φιλαράκια
πρώην αγγέλους
ποιες οι συνθήκες
και το τι μας περιμένει.
Μου λένε για καζάνια, γι’ αλυσίδες
για βασανιστήρια, τα γνωστά.
Όμως εσχάτως επιμένουν
στον αθλητισμό:

Μέρες του 1908 - Κ.Π. Καβάφης

(Αντιστάθηκα, επιτυχώς τελικά, στη σφοδρή επιθυμία μου να αλλάξω τον τίτλο του ποιήματος και να το κάνω Μέρες του 2012...)

Τον χρόνο εκείνον βρέθηκε χωρίς δουλειά·
και συνεπώς ζούσεν απ’ τα χαρτιά,
από το τάβλι, και τα δανεικά.

Μια θέσις, τριώ λιρών τον μήνα, σε μικρό
χαρτοπωλείον του είχε προσφερθεί.
Μα την αρνήθηκε, χωρίς κανένα δισταγμό.
Δεν έκανε. Δεν ήτανε μισθός γι’ αυτόν,
νέον με γράμματ’ αρκετά, και είκοσι πέντ’ ετών.

Δυο, τρία σελίνια την ημέρα κέρδιζε, δεν κέρδιζε.
Aπό χαρτιά και τάβλι τι να βγάλει το παιδί,
στα καφενεία της σειράς του, τα λαϊκά,
όσο κι αν έπαιζ’ έξυπνα, όσο κι αν διάλεγε κουτούς.
Τα δανεικά, αυτά δα ήσαν κ’ ήσαν.
Σπάνια το τάλληρο εύρισκε, το πιο συχνά μισό,
κάποτε ξέπεφτε και στο σελίνι.