Τάσος Λειβαδίτης

  Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο  

Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία –για πιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κιαφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘νατίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ. Κιόταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές τωνδρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις… Ύστερα το σπίτιερήμωσε, όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι η νεότητα – δρόμοιλησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δέντρα είχανακούσει τόσους λυγμούς που ανθίζαν μ’ έναν άλλον τρόπο, «να μεθυμάσαι» έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μια κοριτσίστικη φωνή, γιατίπάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι που λέγεταιΜαρία. Κι άλλα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ – όπως συμβαίνειστην πιο αληθινή ζωή μας...



 Ήμουν τόσο μονάχος που όλα θα τελείωναν στην αιωνιότητα.Εν αμάξι πέρασε, το σπίτι τραντάχτηκε κι αχ πώς να σωθείς απ’ τηνπραγματικότητα όταν δεν είσαι πια παιδί, ενώ στο βάθος τουδιαδρόμου ήταν εκείνη η μυστική πόρτα που θα τη βρούμε όταν θα’χουν περάσει τα χρόνια, όπως στην άκρη των θλιμμένων ποιημάτωνπου εκβάλλουν οι ποταμοί ή όπως οι λεχώνες που επιστρέφουν απ’ το άπειρο προτιμώντας ένα μικρό κλάμα εδώ στη γη.Και καμιά φορά πηγαίνω και στέκομαι εκεί που ήταν η παλιάστάση του τραμ, γιατί; μα αυτό σας ρωτώ κι εγώ – κι έζησα μεμυστηριώδεις υποθέσεις όπως πάντα όταν δεν έχει τι να κάνει κανείςή άλλαζα συνεχώς δρόμο για να μην καταλάβω που ακριβώς έσφαλακαι τις νύχτες έπαιρνα τη βαλίτσα μου ακόμα και στον ύπνο, γιατίποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού; – με μια λέξη ο κόσμος ήταν τόσοξένος που προτιμούσα μια καλή μπυραρία ή να σαρώσω όλον τονουρανό όπως σ’ ένα ναυάγιο ή ν’ ανεβώ σε μια καρέκλα και νακοιτάξω πράγματα για πάντα χαμένα – α, μόνος μου έκανα τη ζωήμου άθλια για να μοιάζει λίγο με πραγματική.Στιγμές που δε σε φτάνει μια ζωή ν’ αναπολήσεις όσα έζησες –και τα βράδια έριχνα όλες μου τις σκέψεις απ’ το παράθυρο μήπωςκαι βρουν το δρόμο τους οι χαμένοι ταξιδιώτες, κι έζησα σε σπίτιαπου έμπαζαν από παντού για να θυμούνται οι επιλήσμονες, εξάλλουμε τις διαρκείς αναβολές, όλο αύριο κι αύριο, έμεινα για πάνταδωδεκαετής. 

Πράγματα σκοτεινά που δεν θα εξηγηθούν παρά τηνημέρα της Κρίσεως. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη τημεγάλη εξέγερση, οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμήκάτω και τότε κοίταξα τα’ άστρα, Θεέ μου, πώς έλαμπαν, και ξαφνικάδε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι δικό μας» είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το πεπρωμένομου.Κουβέντιαζα με τη μητέρα θυμάμαι όταν μπήκε το φθινόπωρο,ένα γραμματοκιβώτιο ήταν καρφωμένο στον τοίχο σαν ένα τρόπαιολησμονιάς – ώσπου στο τέλος ενδίδεις, είναι λιγότερο κουραστικό,πένθη που θα μας οδηγούσαν στην τρέλα ή στο θάνατο κι άξαφναένα πρωί είδαμε ότι τά ‘χουμε ξεχάσει. Μόνο καμιά φορά ένατραγούδι μακρινό τη νύχτα ή μια ακαθόριστη μυρουδιά ξυπνάει τ’ αλλοτινά – ποιος θα σε σώσει τότε…Τελικά ήμουν πολύ φιλόδοξος για ν’ αρκεστώ μονάχα σε μιαζωή κι όπως όλοι οι ήρωες ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς ναθυμάμαι ποιος είμαι ή όπως αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομοείναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό – ω αιώναμου, είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες, μα εγώ φεύγοντας θ’ αφήσω ένα γράμμα τρυφερό γι’ αυτούς που θά ‘ρθουν.Και κάποτε θα σας διηγηθώ για τη θεία Ρόζα που είχε μιανάτυχη ιστορία ή μάλλον δεν είχε καμιά ιστορία. Απλώς μια νύχτα στηβεράντα έκανε να πιάσει εν’ άστρο που έπεφτε – και γκρεμίστηκε απ’ τις σκάλες. Από τότε στηριγμένη στα δεκανίκια προχωράει καιχάνεταισε κήπους φανταστικούς.

Τάσος Λειβαδίτης Βιολέτες για μια εποχή, 1985 

 

Το είδαμε εδώ