Pages

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Ρόδο - Παναγιώτης Κώστογλου

Απόκρημνα τα ακροδάχτυλα μου αιωρούνται
σε απόμερες κορφές τα ρόδα στ'αγκάθια τραγουδούνε.
Πότε ήρθανε ξανά τα χελιδόνια;
μάνα δεν μέτρησα ποτέ μου τόσα χρόνια.
Την νιότη μου απόξω να γυρεύω
εκεί έγκλειστη βουβή, στέκει, μα χαζεύω.
Ο χρόνος σκούζει, με σπρώχνει μες στα αγκάθια,
μου λέει εκεί κρύβονται τα πιο όμορφα κομμάτια.
Το σήμερα ζητάει επιστροφή
όντας φτωχός, ανθός γυμνός, δίχως επιλογή.
Χωρίς δεσμά, μήτε και απορίες.
Δίχως σπαθιά ούτε και πανοπλίες.
Μάλλον λεύτερος.
Με αγάπη μάνα νίκησα όλες τις ερινύες.

Στίχοι - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Οι στίχοι παιδιά
απ'τα κομμάτια μου βγαλμένοι.
Τους προσέχω σαν τα μάτια μου
πνοή τους δίνω απ'τον Αιθέρα.
Άλλοτε μιλούν για πράγματα Ιδεατά
και άλλοτε για εγκώσμια πανοφόρια.
Πολλές φορές μιλούν με φθόνο
κ'έχουνε τόνο πένθυμο,
άλλες φορές σου δίνουν ρίγη και πόνο
μα Πάντα απ'της Ζωής πηγάζουν τ'ανηφόρια.
Ριζώνουν τον Σωκράτη στον πόθο του Ζορμπά
κ'άλλες φορές θυμίζουνε,δόξα δίχως παρά.
Οι στίχοι μου παιδιά
πουλιά ειναι ξενιτεμένα,
λίγο γεμίζουν το χαρτί
με την Αγάπη μου κρατώ την πένα.
 
*Στους απανταχού εραστές της Ζωής και της ποίησης...

Θύμησες - Κωνσταντίνα Ρουσσίδη


Θυμάμαι 

το κορμί σου να τυλίγει το δικό μου με τόση σιγουριά

τα χέρια σου να ξετυλίγουν τις κορδέλες μου

και να  αγγίζουν το λαιμό μου τόσο αργά 

ερεθιστικά


κι εκείνο το κόκκινο τριαντάφυλλο που μου χάριζες

κάθε φορά που η παθιασμένη μου οντότητα 

ξεπέρναγε τις όψεις της μανιακής καθημερινής εγκράτειας

και σε βύθιζε στα απολησμονημένα παλάτια  που ονειρευόσουνα μικρός


Θυμάμαι τις βροχερές εκείνες νύχτες

που σε έσφιγγα τόσο δυνατά στο ιδρωμένο μου στήθος

και καθώς γεννιούνταν δυνατά οι πνοές

υπήρχε μόνο η δική μας μοναδική ύπαρξη


Στις πιο φλογερές μας ηδονές

το βλέμμα σου κόντρα στο δικό μου 

να στιγματίζει 

τα πιο ήσυχα χάδια στις πιο αγνές ευχές


Θυμάμαι ακόμα , εκείνη τη δολερή βραδυά

ήρθες να με σώσεις από όλες τις σκοτεινές μου ενοχές


και ξέρω ότι όσο θα θυμάμαι

θα ζούμε ακόμα.

Ξεκινώντας τη μέρα με Όττο Φον Μπίσμαρκ...

Οι άνθρωποι δεν πρέπει να βλέπουν πως φτιάχνονται δυο πράγματα: οι νόμοι και τα λουκάνικα.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Ναυαγός και παιδί - Αναγνώστης Κωνσταντινίδης


Ταξιδιώτης στο τραίνο της μεγάλης φυγής
ζωγραφίζεις το δέος που απλόχερα ζεις
μου κρατάς απορίες ξεγλιστρά το κλειδί
και τα δάχτυλα νιώθουν το φιλί με στιγμή

Ξεκλείδωσαν τύψεις κλειδωμένες με χρόνια
σε κατώι της θλίψης με τη μούχλα κολόνια
βλέπουν φως επιτέλους χιλιάδες προθέσεις
συντάσσουν κανόνες λαμβάνουνε θέσεις

Δίχως νάχω κουράγιο να σου πω σ’ αγαπώ
σαν να ζω το ναυάγιο με θλιμμένο σκοπό
παίρνω πίστης σανίδα καταιγίδας σκηνή
και στο ρόλο μου είμαι ναυαγός και παιδί.

Λίγα χρόνια ακόμα περπατούν στη ζωή μου
ο νους τα κρατούσε λυτρωμένα ψυχή μου
μου κρατάς λίγες σκέψεις στο δικό σου βυθό
το καλό που σου θέλω αντιφέγγει χρυσό.

Το φιλί σου κερί μου σιγοκαίει αισθήσεις
το φιλί μου λυχνάρι προκαλεί τις αισθήσεις
και μιλά στη φωνή που κοιμίζει με ήχους
παραμύθια παιδιών με αγγέλων τους στίχους

Ταξιδιώτης στο τραίνο της μεγάλης φυγής
υποφέρω για σένα που στον κάμπο μου ζεις
σου κρατώ τις στιγμές, μου κρατάς την ζωή
αν και μούκανες τώρα χίλιους όρκους πληγή




112. 29-11-2011 ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝ/ΝΙΔΗΣ

Τι απάντησε ο Ντύλαν Τόμας όταν τον ρώτησαν γιατί άρχισε να γράφει ποίηση...

Άρχισα να γράφω ποίηση επειδή ερωτεύτηκα τις λέξεις. Τα πρώτα ποιήματα που γνώρισα ήταν παιδικά τραγούδια· αγάπησα τις λέξεις τους πολύ πριν καταφέρω να τα διαβάσω. Τι αντιπροσώπευαν, τι συμβόλιζαν και τι εννοούσαν εκείνες οι λέξεις, με απασχόλησε πολύ αργότερα. Μόνο ο ήχος τους με ενδιέφερε, την ώρα που ξεπήδαγε από τα χείλη κάποιον εντελώς αδιάφορων και ακατανόητων μεγάλων όντων.

Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήμουν καταδικασμένος να ζω με τις λέξεις και μέσα στις λέξεις. Πρώτη μου δουλειά, λοιπόν, ήταν να γνωρίσω και να κατανοήσω τους ήχους και το υλικό τους. Πως και που θα τις χρησιμοποιούσα, τι θα έλεγα με αυτές, ήταν κάτι που θα με απασχολούσε αργότερα. Τώρα έπρεπε να μάθω τα πάντα για το χαρακτήρα, τις διαθέσεις, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις συναισθηματικές μεταπτώσεις, τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους.

Μου φτάνει να τους συμπεριφέρομαι, όπως ο μάστορας στο ξύλο, στην πέτρα ή σε ό,τι είναι του χεριού του, τέλος πάντων. Μου αρέσει να τις πελεκάω, να τις χαράζω, να τις πλάθω, να τις γυαλίζω, να τις φέρνω στα μέτρα ενός σχεδίου, μιας περιόδου, ενός γλυπτού, μιας φούγκας που θα εκφράζει κάποια λυρική παρόρμηση, κάποια πνευματική αμφιβολία ή βεβαιότητα, κάποια μισοσυνειδητή αλήθεια, την οποία πρέπει να πλησιάσω και να συνειδητοποιήσω.


Ασημένιο φεγγάρι - Narfita

Είμαι χομπίστας
Μα είναι ίσως το χόμπι μου παράδοξο
Τις νύχτες χορεύω στον πάγο
Διαλύω χάρτες
Φτιάχνω συντρίμμια και τους χαρίζω χαμόγελα
Βάφω γυαλιά
Πλάθω καρφιά
Κι έπειτα, περήφανη, μαζεύω τα παράξενά μου δημιουργήματα
Μέσα σ' ένα χαρτόκουτο, φτιαγμένο απ' τις σελίδες της ζωής μου
Το βάφτισα μια μέρα σελιδόκουτο
Και με καταράστηκε γι' αυτό
Όχι για το όνομα, όχι
"Μα μια τελετή τοιαύτης επισημότητος
 Είν' ανεπίτρεπτο να πραγματοποιηθεί
Κάτω απ' το φως του ήλιου"
Αυτό θυμάμαι, αυτές τις λέξεις έσταξε τελευταίες το μελάνι πάνω του
Κι έπειτα, ο χώρος μου τελείωσε
Δεν περίσσεψαν άλλες λέξεις ή χαρτιά
Έτσι κι εγώ, από τότε κι έπειτα
Ολημερίς γεμίζω τ' όμορφό μου σελιδόκουτο
Με τα δυσεύρετά μου αντικείμενα
Και κάθε νύχτα σαν κι αυτή
Σπάω τα χρώματα σε χιλιάδες κομμάτια
Για να το χρωματίσω
Και για 'μένα απομένει μοναχά το μαύρο
Του χαρίζω απλόχερα όλα μου τα στολίδια 
Και μου υπόσχεται σ' αντάλλαγμα ένα ασημένιο ολόγεμο φεγγάρι

Φθινόπωρο - Ματίνα Ευθυμίου

ΠΕΡΠΑΤΗΣΑ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΜΕ ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ.
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!
ΜΕΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ
ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΠΟΝΟ
ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ
ΑΨΥΧΑ, ΝΕΚΡΑ.
ΚΙ ΕΝΤΟΝΑ ΜΕ ΠΗΡΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
ΕΣΥ ΕΙΣΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΜΑΚΡΥΑ!

ΟΝΕΙΡΑ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΕΣΑΝ
ΟΠΩΣ ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ.
ΠΕΡΝΟΥΣΑ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ
ΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
ΠΟΥ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΟΥ ΑΦΗΣΕ.
ΔΕΝ ΠΑΤΟΥΣΑ ΣΤΗ ΓΗ
ΠΑΡΑ ΜΟΝΑΧΑ
ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΜΕΝΗ ΜΟΥ ΨΥΧΗ.

ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΣΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
ΤΩΡΑ ΕΙΣΑΙ,ΕΡΩΤΑΣ, ΑΙΜΑ, ΠΛΗΓΗ.

Ξεκινώντας τη μέρα με Ευριπίδη...

Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις.

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Η συντομία του ονείρου - Νίκος Καρούζος

Τρέχει μέσ᾿ στὰ χαράματα τὸ ἐλάφι
ποὺ εἶναι ἡ χαρά μου τόσος ἀντίλαλος
ἐδῶ ποὺ κατοικῶ
ἕνα πουλὶ ἀπὸ καπνὸ ἀνέρχεται στὸ ξημέρωμα.
Ἰδοὺ ὁ Τρέχων
ἔχει σφάξει τὸ ἀρνὶ στὶς πηγὲς τῶν ὑδάτων.
Θριαμβικὴ νεφέλη ὄχημα παλαιὸ ἰδοὺ ὁ Τρέχων
καὶ τὸ σύρουν
ἄλογα τρυπημένα στὰ λάμποντα πλευρά.
Μέσα στὸ ὄχημα βρίσκομαι καὶ πηγαίνω
πρὸς τὸν ἄγνωστο προορισμό μου.








Πηγή

Ετοιμασία - Κωνσταντίνος Τσάτσος

Δὲ χρειάζονται πολλά.
Ἕνα παράθυρο
καὶ λίγος οὐρανὸς
καὶ δυὸ κλωνάρια ἀπὸ ἕνα πεῦκο,
ἀπὸ ἕνα σκῖνο.
Νὰ ξέρης πὼς θὲ νἄρθη ἡ νύχτα ἤρεμη,
πὼς κάτω ἀπὸ ἕνα φῶς
θἆναι στρωμένο γιὰ τοὺς δύο
ἕνα τραπέζι,
πὼς τὸ ἀνοιχτὸ βιβλίο
θὰ ὑπάρχη πάντα ἐκεῖ νὰ περιμένη.

Νὰ ξέρης
πὼς μέσα στὴ σιωπὴ τοῦ σύθαμπου
διαλέγεσαι μὲ μιὰ ψυχή·
πὼς δὲν πλανιένται μόνες τους
οἱ σκέψεις σου,
καὶ πὼς παραφυλάει κάπου ἕνα γέλιο,
τὸ γέλιο ποὺ ξεπλένει
ἀπὸ τὴ σκόνη, ἀπὸ τὴ γλίνα
πράγματα καὶ ἀνθρώπους.

Νὰ ξέρης
πὼς σὲ κοιτάει ἡ ἀγάπη
ἀπὸ δυὸ μάτια γνώριμα, στοχαστικά,
καὶ πὼς ἀκόμα κι ἂν νυχτώση
θὰ μένουν πάντα ἐκεῖ
αὐτὰ τὰ μάτια, ἀνάλλαχτα κι ὀρθάνοιχτα,
νὰ σὲ κοιτάζουν.









Πηγή

Φλόγες ψυχές - Χρύσα Μιχαλοπούλου


Ο Ήλιος Μιλάει στην Καρδιά μου
Η Αγάπη να Λάμψει
Η Πρόθεση του Ποιητή
Συλλογή Λάμψης.

Συλλέγω Πολύτιμα Χτυποκάρδια.
Μαργαριτάρια
Μπαχάρια απο Καρδιές
Και Φτιάχνω την Αλήθεια.

Εκεί Λάμπει η Αλήθεια
Στις Καρδιές
Λάμψη απο Ακτίνες.
Διαμάντια.

Με Αφθονία Απλοχεριάς Ανθόσπαρτων
Συγκινήσεων.

Με Σύντροφό μου το Φεγγάρι
Και Ησυχαστής της Νύχτας
Περισυλλέγω τις Φλόγες του Ήλιου
Τις Ψυχές.

Έρωτας (τι να γράψω) - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Τι να πω για τον Έρωτα
για τα χνάρια του
που σε οδηγούν αργά στον Θάνατο
όταν του αντιστέκεσαι
και θέτεις ασφαλείας ερωτήματα...
Τι να περιγράψω και με τι άψυχα λόγια...
Πώς μπορώ σαφή να δώσω εικόνα...?
Ξέρω μόνο τι με πειράζει...
με πειράζει λοιπόν,
όταν τον εστιάζεις στων κορμιών την ηδονή...
με πειράζει όταν αναφέρεσε μόνο σε σχέσεις
των αντιθέτων φύλλων...
Με πειράζει όταν δεν τον αποτυπώνεις στη Ζωή
στο Σύμπαν...
με πειράζει όταν δεν είσαι ερωτευμένος με το Όλον...
και τον γυρεύεις έξω...
με πειράζουν τέλος οι καθιερωμένες αντιλήψεις
περί δυνατού και αδυνάτου...
τα ελεινά παιχνίδια εξουσίας...
αυτά τα λάγνα μάτια που αφοδεύουν στη Ψυχή μου...
Με πειράζει που απο αδυναμία τον διαστρεβλώνεις
και αποκαλείς τον Έρωτα, Αγάπη...

Ξεκινώντας τη μέρα με Σαίξπηρ...

Οι γελωτοποιοί συχνά αποδεικνύονται προφήτες.

10 παράξενα χρωματισμένα ποτάμια στον κόσμο!

Σε όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου, τα ποτάμια που θα δείτε στη συνέχεια έγιναν μπλε, πορτοκαλί, κόκκινα, ακόμα μαύρα ή πολύχρωμα. Εικόνες που εντυπωσιάζουν και παραξενεύουν συνάμα, καθώς απέχουν μακράν από αυτό που όλοι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε όταν βρισκόμαστε κοντά σε έναν ποταμό. Οι λόγοι του αποχρωματισμού ποικίλλουν, από τα σιδηρομεταλλεύματα και την παρουσία χημικών ουσιών, μέχρι την υψηλή αλατότητα του νερού και τις καροτίνες, ενώ σε μερικές περιπτώσεις κάποιο φυσικό ή μετεωρολογικό φαινόμενο, ακόμα ένας καλλιτέχνης στα πλαίσια κάποιας εκδήλωσης επιδρά κατ’ αυτόν τον τρόπο στο νερό, προσδίδοντας παράδοξο χρώμα.
1. Άσπρο, ποταμός Tiete – Βραζιλία
perierga.gr - 10 παράξενα χρωματισμένα ποτάμια του κόσμου!
2. Ροζ, ποταμός Retba – Σενεγάλη
perierga.gr - 10 παράξενα χρωματισμένα ποτάμια στον κόσμο!

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Διονύσιος Σολωμός - Τὸ ἀηδόνι καὶ τὸ γεράκι



«Ἄκουσε, γεράκι, τὸ καημένο τ᾿ ἀηδόνι. Ἡ ζωή μου εἶναι στὴν ἐξουσία σου, ὅπως καὶ τὸ πέταγμά μας αὐτὸ μέσα στὰ σύννεφα, ὅπου δὲν εἶχα φτάσει ποτέ. Ἀλλὰ ἄκουσέ με: Ἀπὸ τὶς μυστικὲς πηγὲς τῆς φύσης ἐρχόταν μιὰ ἤπια πνοὴ καὶ συναντοῦσε μιὰν ἄλλη, ἐξίσου ἤπια, μέσα στὸ στῆθος μου. Αὐτὴ ἡ πνοὴ γινόταν τραγούδι, ὅπως καὶ τὸ φύλλωμα τοῦ δέντρου ποὺ μὲ φιλοξενοῦσε, ὅπως τὰ ἄστρα ποὺ ἔλαμπαν ψηλά. Ἡ ὀμορφιὰ τῶν πραγμάτων ποὺ ἦταν γύρω μου μὲ συγκινοῦσε καὶ μεταβαλλόταν σὲ μουσική.

Εἶδα κι ἐσένα νὰ ἔρχεσαι καταπάνω μου, καὶ ὁ φόβος μου νικήθηκε ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς γρήγορης καὶ μεγαλόπρεπης πτήσης σου, ποὺ τὴ θαύμαζα σὰν δῶρο τῶν θεῶν. Ἀλλὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη, ἀπὸ ἀπροσμέτρητο βάθος, ἑτοιμάζονταν ν᾿ ἀναβρύσουν ἀπὸ μένα τραγούδια θλίψης γιὰ ἕνα ρόδο ποὺ τὸ μάδησε ὁ ἀέρας. Τὰ ἄρχιζα, τὰ τραγούδια αὐτά, ἐγὼ πού, ὅταν ξεσποῦσε ὁ κεραυνός, ἔνιωθα νὰ μοῦ τρέμει τὸ στῆθος, καθὼς ἤμουν μαζεμένο μέσα στὸ νέο φύλλωμα. Ἄφησέ με νὰ ζήσω μιὰ στιγμὴ μόνο, ὅσο γιὰ νὰ βγάλω στὸν αἰθέρα καὶ γιὰ τὸ αὐτί σου τὸ θησαυρὸ ποὺ αἰσθάνομαι μέσα μου. Μὴ σκοτώσεις αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γεννηθεῖ!».

Καθὼς τὸ ἀηδόνι μιλοῦσε, τὸ γεράκι χαλάρωνε τὸ ἁρπακτικὸ νύχι του, καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἔκανε φιλικὸ νεΰμα στὸ ἀηδόνι, ποὺ ὅμως τὴ στιγμὴ ἐκείνη ξεψύχησε.







Πηγή

Θεσσαλονίκη - Νίκος Καββαδίας


Ητανε κείνη η νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης,
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά.
Σ' έστειλε ο πρώτος στα νερά να πας για να γραδάρεις,
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά.

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανοι οι Χιλιάνοι
- 'Αγιε Νικόλα φύλαγε κι Αγιά Θαλασσινή. -
Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Modigliani,
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί.

Νερό καλάρει το Fore Peak, νερό και τα πανόλια
μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί.
Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα
ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί :

Απάνου στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού.
Εχτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.

Ο ναύτης ρίχνει τα χαρτιά κι ο θερμαστής το ζάρι
κι αυτός που φταίει και δε νογάει, παραπατάει λοξά.
Θυμήσου κείνο το στενό κινέζικο παζάρι
και το κορίτσι που 'κλαιγε πνιχτά μες στο ρικσά.

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη.
Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου 'πες " σ' αγαπώ ".
Αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι,
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Dépôt.
                

Αλλαγές - Μάρω Τ.

Μιζέριασε ο καιρός
Δε βρέχει πια ανθρώπους
Και τα έλη που περνώ ξερνούν
Μπάσταρδους ανεξάρτητους
Υπερδραστήριους φελλούς
Και εξ αίματος εχθρούς.
Με πίεσε ο χρόνος
Και άλλες συναφείς μπούρδες
Δε με αποσυμπίεσε κανείς
Και έμεινα, τελικώς, φάκελος
επιφάνειας αεργίας
Καταθλιπτικός και μόνος
Κάπως έτσι
Λίγο- πολύ
Όλους μας ξεκουρδίσανε
Και μας εξαθλιώσανε
Και είναι πράγματι λυπηρό-
Πολύ λυπηρό-
Σε κάτι γωνιές που γέρνεις
Καμιά φορά
Να σκέφτεσαι
Τον τελευταίο καιρό
Όλο και πιο πολύ
Αν
Κουράστηκες με τη ζωή
Ή
Τη ζωή σου.






Πηγή: http://unavoidable235.blogspot.gr/

Η γέννηση - Κωνσταντίνα Ρουσσίδη


H γέννηση

 


 

 

Αχ και νά'μουνα μονάχα 

μια αιθέρια μορφή ,

 

να με φιλοτεχνούν με πάθος

απάνω στου σόλ το κλειδί

 

να φλεγόταν όλη η πλάση

απ΄τις κόκκινες των ήχων μου φωτιές 

 

να μην ήμουν ένα σώμα

παρα μόνο η στερνή πνοή του χθές

 

Αχ και νά΄μουν μια παραίσθηση 

πλάι στην ερωμένη Σιμονέττα 

 

να ροδοστεφανώνουμε την Αύρα με τον Ζέφυρο

στου έρωτα τα γυμνά σονέτα

 

να καταδύομαι με τόλμη στους βυθούς της Αφροδίτης

και μυστικά να εξανεμίζομαι στα κύματα της γέννησής της

 

δίχως πια να με φθονούν όλοι εκείνοι οι δειλοί, 

οι ανεκπλήρωτοι 

 

έρωτες.

 

 

 

(πίνακας του S.Botticelli - La nascita di Venere)

Ξεκινώντας τη μέρα με Γκαίτε...

Η αγάπη είναι κάτι ιδανικό, ο γάμος κάτι πραγματικό. Η σύγχυση του ιδανικού με το πραγματικό ποτέ δεν μένει ατιμώρητη.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Στων Απείρων Χρόνων - Χρύσα Μιχαλοπούλου


Σχηματισμένες Σκέψεις Συνδέουν τα Λόγια,
Της Ψυχής η Ατμόσφαιρα που Στέφεται με Ευλάβεια
Χάρη Θεού Πνευματική.

Θα Εκφραστώ Δίχως Τεχνάσματα
Γιατί τα Γραπτά Παραμένουν στον Χρόνο
Αδιαμφισβήτητα
Ενώ τα Λόγια είναι Άνεμος
Δεν Έχουν Ισχύ.

Αιώνων Αποδείξεως η Γραφή
Σαν Διαθήκη Συμβολαίου
Στων Απείρων Χρόνων.


Η βιβλιοθήκη του Πόντου - Νίκος Λυγερός



Αν ήξερες
ότι η βιβλιοθήκη του Πόντου
βρίσκεται στη Νάουσα
με 89 χειρόγραφα
των περασμένων αιώνων
δεν θα έψαχνες αλλού
την πηγή ρωμιοσύνης
και θα πήγαινες εκεί
για να μελετήσεις
το μέλλον του παρελθόντος*
που έσωσαν οι δικοί σου
την ώρα της καταστροφής
και της γενοκτονίας
γιατί ήξεραν την αξία
των βιβλίων αυτών
όχι μόνο γι' αυτούς
αλλά και για την πατρίδα
της αντίστασης
και της θυσίας.









Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=11302&l=gr

Ο γιος της μάγισσας - Ανδρέας Καπανδρέου

Καπανδρέου, Ανδρέας. Ο γιος της μάγισσας: αλλόκοτες ιστορίες. Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2012. ISBN: 978-618-5002-05-3


Σελίδες: 124
Διαστάσεις: 21x14
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο


Μια μάγισσα καίγεται, ένας μοναχός ερωτεύεται και ο Διάβολος γράφει το δικό του βιβλίο.

Ένας άντρας ξεχασμένος σε ένα πηγάδι, ένα περίεργο γεύμα με ρύζι, μια κοπέλα έρχεται απ’ τον άλλο κόσμο για να εκδικηθεί και ένας δύτης κάνει βουτιά θανάτου.

Ένας άντρας συνθλίβεται από το «προτέρημα» της έκτης αίσθησης και ένας άλλος ευφραίνεται βλέποντας τη ζωή του μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή.

Μια ερωτική ιστορία μπερδεμένη μέσα στους ιστούς της μαύρης μαγείας, μια παγίδα σε δύο διαστάσεις και η επιλογή του εκλεκτού από το Σατανά.

Δύο παράξενα δείπνα και ένας βρικόλακας, μια περίεργη παρτίδα σκάκι και ένας προδότης που αναζητά την κάθαρση.

Οι ιδιαιτερότητες των νεκρών στον πλανήτη Ογκλ και η αυτοκτονία της Πηνελόπης Δέλτα.



Ένα βιβλίο στο οποίο μπλέκονται πραγματικά και φανταστικά γεγονότα, προκαλώντας αλλόκοτα συναισθήματα.
 
 
 
 
 
 
 
 

Όλα μου - Μεσολογγίτισσα


Είσαι κοντά μου
και μου ισχυροποιείς την μοναξιά
εμπλουτίζεις την καρδιά μου τραύματα
μου παραληρείς το συναίσθημα
μου χαλιναγωγείς την ηδονή μου
μου καρατομείς την αδυναμία μου
μου μολύνεις την σκέψη μου
μου εμβολίζεις την επιθυμία
μου ματαιώνεις τη φυγή
μου ομορφαίνεις το χάος!



 

http://mesologitisa.blogspot.gr/


Ξεκινώντας τη μέρα με Βίκτωρ Ουγκό...

Ποιητής είναι κάποιος που σκέφτεται κάτι άλλο.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Πλάνα - Θωμάς Γκόρπας

Σε πρώτο πλάνο υπάρχει μια ερημιά
γεμάτη χρώματα στολίδια ραντεβού και μίση
στο δεύτερο η αγάπη
στο τρίτο πάλι μια ερημιά και βουτηγμένη τώρα σε πηχτό σκοτάδι
στο τέταρτο πάλι η αγάπη τώρα τυφλή και μεθυσμένη
στο πέμπτο πάλι μια ερημιά μαύρη και στάζει αίμα
στο έκτο ούτε ερημιά ούτε αγάπη με ή χωρίς φως ή σκοτάδι
στο έκτο μεταμεσονύκτιος δρόμος καλοκαιρινός
και ένας άντρας βιαστικός καπνίζοντας τον διασχίζει
η νύχτα λάμπει σαν ημέρα και μονάχα το γλυκό αεράκι
δροσίζει τα καμένα φύλλα της καρδιάς του...










Πηγή: http://www.poema.gr/afieromatext.php?id=51&pid=18

Ορέστης - Κώστας Βάρναλης

Σέλινα τὰ μαλλιά σου μυρωμένα,
λύσε τα νὰ φανεῖς, ὡς εἶσαι, ὡραῖος,
καὶ διῶξε ἀπὸ τὸ νοῦ σου πιὰ τὸ χρέος
τοῦ μεγάλου χρησμοῦ, μιὰ καὶ κανένα
τρόπο δὲν ἔχεις ἄλλονε! Καὶ μ᾿ ἕνα
χαμόγελον ἰδὲς πῶς σ᾿ ἔφερ᾿ ἕως
στοῦ Ἄργους τὴν πύλη ὁ δρόμος σου ὁ μοιραῖος
τὸ σπλάχνο ν᾿ ἀφανίσεις ποὺ σ᾿ ἐγέννα.
Κανεὶς δὲ σὲ θυμᾶτ᾿ ἐδῶ. Κι ἐσὺ ὅμοια
τὸν ἑαυτό σου ξέχανέ τον, κι ἄμε
στῆς χρυσῆς πολιτείας τὰ σταυροδρόμια
καὶ τὸ ἔργο σου σὰ νὰ ᾿ταν ἄλλος κάμε.
Ἔτσι κι ἀλλιῶς, θὰ παίρνει σε ἀπὸ πίσου
γιὰ τὸ αἷμα τῆς μητρός σου γιὰ ἡ ντροπή σου.








Πηγή

Μαγική σκόνη - Ελένη Τομπέα (Word Chimes)

Δες τις λέξεις πως ανάβουν στο σκοτάδι
πυγολαμπίδες με πύρινη ουρά
Δες το φως πως παίζει με ότι ακουμπά
παιδικά χέρια που αγγίζουν απαλά
Και οι ήχοι που χορεύουν στο ρυθμό τους
πάνε κι έρχονται πιασμένοι χέρι-χέρι
Ζαλίζουν τον αέρα που εκπνέει μυρωδιά
Όπου και αν δεις, όπου και αν κοιτάξεις
ένα θαύμα απο το πουθενά
Μαγεία στιγμιαία που στη σκόνη της γεννιέται κάτι ακόμη....
Και κάτι ακόμη....










Πηγή

Περηφάνια χαμένη - Ρένα Πέτρου


Τώρα σιωπή θα απλωθεί.
Κεφάλια κάτω.
Θα περπατούμε όλοι σκυφτοί.
Την περηφάνια πού'χαμε
την απωλέσαμε
κι όμως θαρρούμε,
πως ποτέ δεν φταίξαμε.
Κι όσο εμμένουμε
στο ίδιο λάθος,
η δημιουργία χάνεται,
μα και το πάθος.

Ξεκινώντας τη μέρα με Γούντυ Άλλεν...

Το μυστικό της επιτυχίας; Να είσαι διαφορετικός από τους άλλους.

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Λίγο ακόμα - Γιώργος Σεφέρης



Λίγο ἀκόμα θὰ ἰδοῦμε
τὶς ἀμυγδαλιὲς ν᾿ ἀνθίζουν.

Λίγο ἀκόμα θὰ ἰδοῦμε
τὰ μάρμαρα νὰ λάμπουν,
νὰ λάμπουν στὸν ἥλιο
κι ἡ θάλασσα νὰ κυματίζει.

Λίγο ἀκόμα, νὰ σηκωθοῦμε
λίγο ψηλότερα.









Πηγή

Κραυγή άναρχη - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)



Μια άναρχη κραυγή
με ξυπνά
ταρακουνώντας το είναι μου
και τότε ξαφνικά
υψώνω το θόλο μου
σε αυτό του Ουρανού,
... Ακούω μια μουσική
σε ρυθμούς έκστασης...
Όλα τώρα ηρέμισαν...
είναι πιο γαλήνια...
πιο όμορφα χωρίς γιατι...
και πάνω απ'όλα,
όλα μπήκαν σε μια τάξη...

Κίνηση ματ - Ξένια Ανδρέου


Ο ήλιος που τολμώ να κοιτάξω
με καίει στα μάτια.
Πονάω μα δεν τα γυρίζω αλλού,
ψάχνω για τον νικητή.
Η τύφλωση έρχεται σγιά - σιγά
και είναι αναπόφευκτη
όπως ο έρωτας...
Μια τύφλωση, μια παραφορά, μια τρέλα
τα σωθικά αργά, βασανιστικά καίει
και έχεται ο θάνατος λυτρωτικός
να σε γλιτώσει
από το γλυκό μαρτύριο, να ξεφύγεις...
Κίνηση ματ σε σικέ παιχνίδι...





 




Πηγή: http://stigmeszwhs.blogspot.gr/2013/01/blog-post_26.html

Κι όμως δεν είναι ζωγραφική! Είναι φωτογραφίες!


Ο Dong Honh-Οai γεννήθηκε το 1929 σε μια επαρχία της Κίνας και από την ηλικία των 7 ετών μαθήτευσε στη Σαϊγκόν σε ένα στούντιο φωτογραφίας Κινέζων μεταναστών, όπου έμαθε τα βασικά της φωτογραφικής τέχνης, φωτογραφίζοντας τοπία στον ελεύθερο χρόνο του. Στη συνέχεια φοίτησε στο National Art University του Βιετνάμ, ενώ σε ηλικία 50 ετών μετανάστευσε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου για να ζήσει πουλούσε τις φωτογραφίες του στα τοπικά πανηγύρια.
perierga.gr - Κι όμως δεν είναι ζωγραφική! Είναι φωτογραφίες!
Σιγά σιγά άρχισε να ασχολείται εμπειρικά με τη μετατροπή των φωτογραφιών σε… ζωγραφική, χρησιμοποιώντας μόνο τα αρνητικά των φιλμ, μελάνι και απλά πινέλα, ακολουθώντας ένα καλλιτεχνικό στιλ γνωστό ως pictorialism (σ.σ. πικτοριαλισμός: προσπάθεια της καλλιτεχνικής φωτογραφίας να μιμηθεί τη ζωγραφική και τη χαρακτική).
perierga.gr - Κι όμως δεν είναι ζωγραφική! Είναι φωτογραφίες!
Πολύ σύντομα οι δημιουργίες του έγιναν γνωστές και οι κριτικοί άρχισαν να γράφουν γι’ αυτόν, με αποτέλεσμα να μη χρειάζεται πλέον να πουλά τα έργα του στους δρόμους για βιοποριστικούς λόγους αλλά διάσημες γκαλερί στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και στην Ασία ενδιαφέρθηκαν να τα εκθέσουν.