Μότο
Έχω κουρασθεί από τον αντίλαλο
της ανανταπόδοτης φωνής μου.
Νικ. Βρεττάκος
Πού να μιλήσω;
Σε ποιον να πω ότι με πνίγει η νύχτα
και χάνομαι στα σκοτάδια της άβυσσου;
Το μόνο που μου απόμεινε ,είναι η ποίηση
μα δεν την αντέχει λέει ο κόσμος
είναι ένα όνειρο ακριβό
που σ’ ανταμείβει με δάκρυ.
Κι έτσι ,το δρόμο της μοναξιάς θα ακολουθήσω
στους βράχους των κάβων
παρέα με γλάρους
και μουσκεμένα ποιήματα.
Θεέ μου, την κάθε μου ελπίδα
σε σένα αφήνω.
Μην με εγκαταλείπεις
την ώρα που τα φεγγάρια
χάνουν τη λάμψη τους
και της ψυχής μου ο ήχος
εκπέμπει βοήθεια.
Όλα κάποτε υποτάσσονται
στο πικρό τραγούδι της Περσεφόνης!
Μόνο η ποίηση μένει ανέπαφη
στην ανέμη της μοίρας !
Μικρόνοια των ανθρώπων
που συνεχίζεις να μ’ απειλείς χρόνια
και με το δάχτυλό σου με δείχνεις
γιατί τη βόλεψή σου την τάραξα
έλα να σου χαρίσω κάτι
γαλάζια βιβλία της ποίησης
ξεπληρωμένα με δόσεις
να βρεις στην ολονυχτία του Αποσπερίτη
κάτι ψυχούλες ανάλαφρες
που αναπνέουν μονάχα
μ’ αλήθεια και φως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.