Η γλώσσα κλειδωμένη
μέσα στο σκοτεινό σπήλαιο της λυπημένη.
Απεγνωσμένα ψάχνει να βρει
κάποια σχισμή χαλασμένου δοντιού
να ανασάνει να λάμψει.
Οι αλυσίδες πονάνε στα χέρια,
μετά γίνονται ένα με το αίμα,
κι αυτό είναι που φοβάμαι,
η άτονη συνήθεια του κουρασμένου ύπνου.
Μια σκοτεινή ημέρα στην εξώπορτα ενός παλαιοπωλείου
κρέμονταν και έλαμπαν τέσσερα χαμόγελα
ζωγραφισμένα με γλώσσες,
η μια διπλώνονταν αργά,
ερωτικά με την γνωστή κίνηση των ματιών,
η άλλη πάλλονταν ακατάπαυστα
στον αλαλαγμό μιας μουσουλμάνας,
η άλλη παίζοντας με αφέλεια και καταχνιά
και η τελευταία περιπαίζει τα πάντα με τέχνη
και αυτοσαρκαζόμενη κερνούσε τη ζωή.
Χάνονται τόσες λαλιές, τόσες βρισιές, τόσες αγάπες,
τόσες ανθρώπινες παρέες και αγκαλιές,
τόσα χαμόγελα ζωής από ερμητικά κλειστά δόντια που τρίζουν !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.