Μεγάλη έκθεση για τον Καζαντζάκη στον Ελληνικό Κόσμο. Για τα 130 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου συγγραφέα

Μια μεγάλη έκθεση-αφιέρωμα στον Νίκο Καζαντάκη, για πρώτη φορά σε αντίστοιχη έκταση, πραγματοποιεί ο Ελληνικός Κόσμος σε συνεργασία με τις εκδόσεις Καζαντζάκη και το Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη.

Η έκθεση έχει τίτλο «130 χρόνια Νίκος Καζαντζάκης» και πραγματοποιείται με αφορμή τη συμπλήρωση 130 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου συγγραφέα.

Θα ξεκινήσει στις 6 Δεκεμβρίου και θα διαρκέσει ως τον Μάιο του 2013, ενώ θα παρουσιάζει τη ζωή, τα ταξίδια και το έργο του οικουμενικού συγγραφέα, μέσα από πρώτες του εκδόσεις, σπάνιο φωτογραφικό υλικό, χειρόγραφα και προσωπικά του αντικείμενα, πολλά εκ των οποίων εκτίθενται για πρώτη φορά....

Ο Νταλί των ρεκόρ στο Παρίσι. Η μεγαλύτερη έκθεση έργων του των τελευταίων 30 ετών

«Απληστος για δολάρια», όπως τον αποκάλεσε ο ιδρυτής του σουρεαλισμού Αντρέ Μπρετόν αναγραμματίζοντας το όνομά του (Avida Dollars), ή μια καλλιτεχνική ιδιοφυΐα που σφράγισε με τις ιδέες του την τέχνη του 20ού αιώνα και επηρέασε από τον Αντι Γουόρχολ έως τον Τζεφ Κουνς; Αριστερός ή λάτρης του Χίλτερ, τον οποίο ζωγράφισε, και του δικτάτορα της Ισπανίας Φράνκο;

Αν ήταν θεός θα ήταν ο Ιανός με τα δύο πρόσωπα. Υπήρξε, όμως, ένας από τους πιο σημαντικούς, εκκεντρικούς και διάσημους καλλιτέχνες, καθώς κατάφερε με τις εμμονές του, το εντυπωσιακό μουστάκι του και τη λατρεία του για δημοσιότητα να μείνει το όνομά του ανεξίτηλο στην ιστορία της τέχνης και όχι μόνο. Ο Σαλβαντόρ Νταλί, 23 χρόνια μετά τον θάνατό του, «επιστρέφει» στο προσκήνιο με τη μεγαλύτερη αναδρομική έκθεση έργων του της τελευταίας 30ετίας, στο Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι. Η έκθεση του 1979 είχε σημειώσει ρεκόρ επισκεψιμότητας - 8.000 επισκέπτες ημερησίως - το οποίο δεν έχει έως σήμερα ξεπεραστεί...

Η 15η - 16η σκηνή του θεατρικού του Νίκου Λυγερού

15η Σκηνή

Σε μια ταβέρνα στο Μοναστηράκι.

Μιχάλης: Έτρεξες;
Μυρσίνη: Με κομμένη την ανάσα. Όχι, όχι.
Μιχάλης: Ήξερες ότι περίμενα και…
Μυρσίνη: Μ’ αρέσει να με περιμένεις!
Μιχάλης: Μήπως θέλεις να με προετοιμάσεις;
Μυρσίνη: Μπορεί, ποιος ξέρει;
Μιχάλης: Τι θέλεις να πάρεις;
Μυρσίνη: Εκτός από σένα; Χρόνος.
Μιχάλης: Χαμογελώντας. Ναι, εκτός από μένα!
Μυρσίνη: Κάτι ελαφρύ…
Μιχάλης: Σωστά, έχεις ήδη το παχύ!
Μυρσίνη: Γελώντας. Μιχάλη! Χρόνος. Ελπίζω το βιβλίο σου να είναι πιο χοντρό από σένα.
Μιχάλης: Μόνο αν αδυνατίσω…
Μυρσίνη: Τότε θα φάμε το ίδιο.
Μιχάλης: Καλώς.
Μυρσίνη: Θέλεις μπύρα;
Μιχάλης: Μαζί σου, βεβαίως…
Μυρσίνη: Ωραία! Θα παραγγείλω εγώ.
Μιχάλης: Αρκεί να πληρώνω εγώ.
Μυρσίνη: Θα γίνει και αυτό.
Σηκώνει το χέρι και λέει την παραγγελία, κοιτάζοντας τον Μιχάλη που την προσέχει. Τι κοιτάς;
Μιχάλης: Την ομορφιά σου…
Μυρσίνη: Δεν είμαι αδέξια.
Μιχάλης: Ποιος το είπε αυτό;
Μυρσίνη: Νομίζεις πως δεν βλέπω ότι χαμογελάς ήδη…

Φώτηση- Σωκράτους Δαιμόνιο

Κάποτε είχα ρωτήσει ένα γνωστό αν η φώτηση σημαίνει ότι παύεις να έχεις ελαττώματτα και μου απάντησε ΄'όχι βέβαια'.Τώρα καταλαβαίνω γιατί το είπε...Δεν παύεις να έχεις ελαττώματα...ούτε έχεις γίνει κάποιος ανώτερος...Απλά γίνεσαι Ένα με οτιδήποτε βιώνεις...με οποιοδήποτε συναίσθημα...με οποιδήποτε κατάσταση...χωρίς κριτικό νου...και τότε έρχεται η κατα-νόηση...και από την κατανόηση η συμπόνοια...και από την συμπόνοια η Αγάπη...και από την Αγάπη ποιό πάνω...Σώκρατες.

ΤΟ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ- ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ

Ώρα κοιτάζω την παλιά φωτογραφία σου.
Το κάδρο κρατά ακίνητη μια στιγμή,
σαν αιχμάλωτο που πέταξε τα όπλα του και παραδόθηκε,
όταν η μάχη ακόμα μαίνεται τριγύρω μου κι εντός μου.

Τότε το κάδρο γίνεται φυλακή.
Η στιγμή δραπετεύει.
Διαπερνά την κορνίζα συναντώντας κι άλλες στιγμές
και βλέπω αίμα ν' απλώνεται πάνω στον τοίχο.

Το ποίημα θα γίνει και πάλι σφουγγάρι να το μαζέψει.

Καζαντζάκης και Ψυχολογία

Ο Καζαντζάκης έπαιξε με την ανθρώπινη ψυχή σε πραγματικό αλλά και σε μεταφυσικό επίπεδο. Του άρεσε η απομόνωση και η περισυλλογή, γεγονότα απαραίτητα για την δημιουργική γονιμότητα. Την περίοδο του 1922 έγραψε φιλοσοφικά κείμενα και κείμενα αναζήτησης όπως το ¨Συμπόσιο¨ και την ¨Ασκητική¨ Παράλληλα ενώ βρισκόταν στη Βιέννη όπου δρούσαν ο Freud, ο Stekel κα, ασχολήθηκε με την ψυχανάλυση που επηρέασε τη ζωή και το έργο του.

Με την Ψυχανάλυση ο Καζαντζάκης πρωτόρθε σε επαφή το 1922 σε ηλικία 39 ετών, όταν εγκαταστάθηκε στη Βιέννη, για μερικούς μήνες, περιμένοντας την αγαπημένη του γυναίκα Γαλάτεια για να πάνε μαζί στο Βερολίνο.

Στη Βιέννη, λόγω του εκζέματος που εμφανίστηκε στο πρόσωπό του, μετά την γνωριμία του σε κινηματογράφο της πόλης με τη Φρίντα, επισκέπτεται το γνωστό ψυχαναλυτή Wilhelm Stekel αφού προηγουμένως είχε επισκεφτεί άλλους γιατρούς διαφορετικών ειδικοτήτων και δε βρήκε θεραπεία. Γρήγορα γοητεύεται από την ψυχανάλυση και την ασπάζεται και αυτό μας γίνεται γνωστό από τις επιστολές προς τη γυναίκα του Γαλάτεια όπου περιγράφει τις επισκέψεις του στον ψυχαναλυτή αλλά και την μελέτη του πάνω σε ψυχαναλυτικά κείμενα του S.Freud και W.Stekel.

Το κοιμητήριο της Πράγας - Ουμπέρτο Έκο (εκδόσεις Ψυχογιός)

Μια πίκρα - Κωστής Παλαμάς

Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ᾿ ἀξέχαστα τἄζησα
κοντὰ στ᾿ ἀκρογιάλι,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Καὶ κάθε φορὰ ποὺ μπροστά μου ἡ πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
καὶ βλέπω τὰ ὀνείρατα κι ἀκούω τὰ μιλήματα
τῶν πρώτων μου χρόνων κοντὰ στὸ ἀκρογιάλι,

στενάζεις καρδιά μου τὸ ἴδιο ἀναστέναγμα:
Νὰ ζοῦσα καὶ πάλι
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Μιὰ μένα εἶναι ἡ μοίρα μου, μιὰ μένα εἶν᾿ ἡ χάρη μου,
δὲν γνώρισα κι ἄλλη:
Μιὰ θάλασσα μέσα μου σὰ λίμνη γλυκόστρωτη
καὶ σὰν ὠκιανός ἀνοιχτὴ καὶ μεγάλη.

Καὶ νά! μέσ᾿ στὸν ὕπνο μου τὴν ἔφερε τ᾿ ὄνειρο
κοντά μου καὶ πάλι
τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Κι ἐμέ, τρισαλίμονο! μιὰ πίκρα μὲ πίκραινε,
μιὰ πίκρα μεγάλη,
καὶ δὲ μοῦ τὴ γλύκαινες πανώριο ξαγνάντεμα
τῆς πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ἀκρογιάλι!

Ποιὰ τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
καὶ ποιὰ ἀνεμοζάλη,
ποὺ δὲ μοῦ τὴν κοίμιζες καὶ δὲν τὴν ἀνάπαυες,
πανώριο ξαγνάντεμα κοντὰ στ᾿ ἀκρογιάλι;

Μιὰ πίκρα εἶν᾿ ἀμίλητη, μιὰ πίκρα εἶν᾿ ἀξήγητη,
μιὰ πίκρα μεγάλη,
ἡ πίκρα ποὺ εἶν᾿ ἄσβηστη καὶ μέσ᾿ τὸν παράδεισο
τῶν πρώτων μας χρόνων κοντὰ στὸ ἀκρογιάλι.

Καημοὶ τῆς Λιμνοθάλασσας, 1912

 

Πηγή

Με λίγο κάτι - Silena©

"tears" by ©silena

Mε λίγο... κάτι

ζω

δυο τρεις λέξεις

λίγες σταγόνες βροχής

μ' αέρα καθαρό

κι ένα σύννεφο

κι η φαντασία

χρώμα και μυρωδιές γεμάτη

φρέσκες λαχταριστές μυρωδιές

ονείρων μυρωδιές μεθυστικές

και της ψυχής μου οι αποθήκες

γεμάτες μέλι να γλυκαίνουν τα μάτια

και κερί να φωτίζουν τη νύχτα την αλόγιστη

δαιμονισμένα χτυπάει η καρδιά μου

σαν εφραίνεται ο νους

και τα πόδια

ατίθασα

ανυπόμονα

τρέχουν να φτάσουν τα κύματα

ν' αφήσουν ίχνη στη νωπή άμμο

να μην ξεχαστούν

δαιμονισμένα χτυπάει η καρδιά μου

σαν εφραίνεται ο νους

 

Πηγή: http://poetry-of-silena.blogspot.gr/

"Γνώση"- Μάνος Τσεμπερλής

Ξεκινώντας τη μέρα με μια φράση του Philip Κ. Dick...

Πραγματικότητα είναι οτιδήποτε αρνείται να φύγει μακριά όταν σταματώ να πιστεύω σ’ αυτό.

Καλό σαββατοκύριακο!

Εκδίδονται έντεκα άγνωστα κείμενα του νεαρού Μαρσέλ Προυστ

Έντεκα κείμενα του νεαρού Μαρσέλ Προυστ, άγνωστα στο κοινό εκδίδονται για πρώτη φορά σε βιβλίο με πρόλογο του Ζερόμ Πριέρ, σκηνοθέτη της ταινίας Μαρσέλ πριν από τον Προύστ. Τα  κείμενα πρωτοεμφανίστηκαν τον 19ο αιώνα στη Γαλλία στην επιθεώρηση Le Mensuel. 

Ήταν τον Νοέμβριο του 1890 όταν κάποιος Μαρσέλ Προυστ, μόλις 19 ετών, είδε να δημοσιεύεται το πρώτο του κείμενο στην επιθεώρηση.

Μέχρι τον Σεπτέμβριο της επόμενης χρονιάς έδωσε στο Mensuel έντεκα κείμενα, όλα εκτός από ένα με διαφορετικά ψευδώνυμα....

Αρθούρος Ρεμπώ- Η αστραπή

Η ΑΣΤΡΑΠΗ

 

 Ανθρώπινος μόχθος! είναι η έκρηξη που την άβυσσο μου φωτίζει κατά διαστήματα.

«Τίποτα δεν μοιάζει ματαιότητα στην επιστήμη και στην πρόοδο!» κραυγάζει ο σύγχρονος Εκκλησιαστής, και τούτο έχει λεχθεί, σ’ ολάκερο τον κόσμο…Και ακόμα τα πτώματα της αμαρτωλής και αδρανούς  πτώσης σκιάζουν τις καρδιές των άλλων… Α! γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα! εκεί, πέρα απ’ τη νύχτα…τούτο το μέλλον, αιώνια ανταμοιβή…τους ξεφύγαμε;…

Τι περισσότερο να κάνω; Το μόχθο τον γνωρίζω· και η επιστήμη βραδυπορεί. Καλπάζει κείνη η προσευχή και το φως βρυχάται· Βλέπω καθαρά. Είναι τόσο απλό, και η ζέστη αφόρητη· όλα μπορείτε να τα κάνετε και χωρίς εμένα. Έχω το καθήκον μου να πράξω· αλλά θα είμαι περήφανος, όπως και όλοι οι άλλοι ήταν, να το αντιπαρέλθω...

Μήτσος Παπανικολάου, Σονέτο (Αφιερωμένο στον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη)

Στον πολυαγαπημένο μου Ναπολέοντα

Του πόθου πηγές,
μια νιότη γυμνή,
του δρόμου θέλγητρο
προς τ’ άγνωστο πάντα,

μαδημένα τριαντάφυλλα
στης αγάπης το διάβα
κι αγάπες βρεγμένες
σε δάκρυα, πάντα… Είμαστε, Ναπολέων,
ταξιδιώτες κυνηγημένοι;
Ω, τίποτ’ άλλο δεν είμαστε παρ’ άνθρωποι μόνο,
που προσπάθειά τους υπερτάτη
ο έρωτας είναι ή ο θάνατος.

Το κόσκινο

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης- Θάλασσα του πρωϊού

Θάλασσα του πρωϊού

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ' εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.
 
Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ' αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ' εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.

Πηγή 

Χρήστος Ρουμελιωτάκης: Τρία μικρά διηγήματα

Στὸν Μαΐστορα Ἠλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο

 

Σὰν σήμερα

Χτύπησε τὴν πόρτα μὲ τὸν παλιὸ συνθηματικὸ τρόπο. Ἡ πόρτα ἂνοιξε.

—Τί ἦρθες ἐδῶ, δὲν ξέρεις ὅτι ἔχω παιδί, εἶπε. Κοίταξε δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ψυχή, κι ἔβαλε τὰ κλάματα.

Τὸ ραδιόφωνο μέσα μετέδιδε ἐμβατήρια.

Τὴ μέρα ἐκείνη τὸ ἡμερολόγιο στὸν τοῖχο, μὲ τὴν παλιὰ ξυλογραφία τοῦ Τάσου, ἔγραφε: Παρασκευή, 21 Ἀπριλίου 1967.

"Ύμνος στην Ελλάδα" στο Metapolis

Η έκθεση καλλιγραφίας και ποίησης της Junyan He, με τίτλο "Ύμνος στην Ελλάδα", παρουσιάζεται στον πυρήνα του ιστορικού εμπορικού κέντρου της πόλης, στο χώρο του ΜETApolis, υπό την αιγίδα του Συνδέσμου Ελλάδας - Κίνας.

Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου και η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου 2012.

Ως αρχαία παραδοσιακή τέχνη, η κινεζική καλλιγραφία διακοσμεί ιερούς ναούς αλλά και σπίτια. Οι αρχαίοι Κινέζοι ποιητές κληρονομούν μια παράδοση την οποία ακολουθούν και εξελίσσουν χαράζοντας σε πέτρες στα βουνά ή σε παπύρους τα ποιήματα τους μέσω της εξαιρετικής τέχνης της.

Εδώ η καλλιγραφία μετουσιώνεται σε καλλιτεχνική μορφή έκφρασης των ποιημάτων. Συνεπώς είναι μια τέχνη αυτούσια και ανεξάρτητη από τα γραφόμενα που καθρεφτίζει. Ένας διακεκριμένος ποιητής είναι και εξαιρετικός καλλιγράφος. Αυτή είναι και η μοναδική ρομαντική έκφραση των αρχαίων Κινέζων ποιητών.

Η Junyan He είναι Κινέζα ποιήτρια που διαμένει στη Ελλάδα. Η "Ελλάς", η χώρα του φωτός, της δίνει την ευχή της, τροφοδοτώντας την συγχρόνως με έμπνευση να δημιουργήσει. Έχει γράψει πολλά ποιήματα για τη Ελλάδα, που υμνούν τη ομορφιά της ιστορίας, της μυθολογίας, των μοναδικών πολιτιστικών συμβόλων της και των φυσικών της τοπίων.

Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 22 Νοεμβρίου στις 20.00

Διάρκεια Έκθεσης: 22 Νοεμβρίου 2012 - 2 Δεκεμβρίου 2012

Ημέρα & Ώρα:

Καθημερινά: 18.00 - 21.00

Σάββατο: 12.00 - 21.00

Κυριακή: 12.00 - 18.00

Δευτέρα Κλειστά

Είσοδος Δωρεάν

METApolis, Αιόλου 48 - 50, Αθήνα

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 3253 550

 

Πηγή: http://www.nooz.gr/

Βιβλιοπαρουσίαση: ''Ο άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του''

Έγινε την Τρίτη, η παρουσίαση του βιβλίου «Ο Άγνωστος Βάρναλης και 19 αδημοσίευτα ποιήματά του». Παραβρέθηκαν αρκετοί εκπρόσωποι Μέσων Ενημέρωσης και bloggers.

Ένα βιβλίο που, όπως είπε, η Γεωργία Λαδογιάννη έχει πολλές αρετές. Από την πρώτη του αράδα μέχρι την τελευταία περιέχει μικρούς και μεγάλους θησαυρούς. Με το υλικό που περιέχει θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά βιβλία.

Μια εκδήλωση ζεστή, που, στους παλαιότερους δημοσιογράφους, θύμισε «εκδηλώσεις της δεκαετίας του '70, όπου άκουγα καινούρια πράγματα». «Ήταν τόσο όμορφα χτες, τόσο ζεστά και φιλικά που συγκινήθηκα. Με γύρισαν σε άλλες εποχές, σε πολύ καλές εποχές». «Ήταν μια σπίθα απαραίτητη, για να ανάψουμε φωτιές σήμερα». Αυτά ήταν μερικά από τα σχόλια των παρευρισκομένων δημοσιογράφων....

Κρισναμούρτι- Αξιοπρέπεια

Τα χέρια - Γιώργος Σεφέρης

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι σ᾿ ἕνα μεγάλον ἴσκιο
τὸ χρῶμα τῆς αὐγῆς τὸ αἰσθάνομαι στὰ δάχτυλά σου.
Ξέχασε τὸ ψέμα ποὺ σὲ βοήθησε νὰ ζήσεις
γύμνωσε τὰ πόδια σου, γύμνωσε τὰ μάτια σου,
μᾶς μένουν λίγα πράγματα ὅταν γυμνωθοῦμε
ἀλλὰ τὰ βλέπουμε στὸ τέλος πιστά.

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι πάντα σ᾿ ἕνα μονοπάτι,
τ᾿ αὐλάκια χαλασμένα δεξιὰ κι ἀριστερά, στὴν ἄκρη
τὸ σπίτι μὲ γυαλιὰ ποὺ τὸ χτυπάει ὁ ἥλιος, ἄδειο.
Σκέφτηκα τὰ δάχτυλά σου νὰ χτυποῦν τὰ τζάμια
σκέφτηκα τὴν καρδιά σου νὰ χτυπᾷ πίσω ἀπ᾿ τὰ τζάμια
καὶ πόσο λίγα πράγματα χωρίζουν ἕναν ἄνθρωπο
ποῦ δὲν τὰ ξεπερνᾷ.

Δὲν ξέρεις τίποτα γιατὶ κοίταξες τὸν ἥλιο.
Τὸ αἷμα σου στάλαξε στὰ μαῦρα φύλλα τῆς δάφνης
τ᾿ ἀηδόνι, περασμένες νύχτες, μάρμαρα στὸ φεγγάρι
καὶ στὸ ποτάμι τό ῾συρα κι ἔβαψε τὸ ποτάμι.

Συλλογίζομαι, ὅταν συλλογίζομαι, συλλογίζομαι
τὶς φλέβες μου καὶ τὸ μυστήριο τῶν χεριῶν σου ποὺ ὁδηγοῦν
κατεβαίνοντας προσεχτικὰ σκαλοπάτι τὸ σκαλοπάτι.
Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι σ᾿ ἕναν μεγάλο κῆπο.








Πηγή

Αγκαλιά- Νικολέττα Σίμωνος

Love Hug ~Surajit Chatterjee~
Δηλώνω ότι τα πνευματικά δικαιώματα αυτής της εικόνας δεν ανήκουν σε μένα.

Η αγκαλιά σου
του κορμιού μου
είχε
ανέκαθεν
το σχήμα.
Μόνον εγώ
μέσα σ’ αυτήν
ιδανικά χωράω.
Περίμενες
καιρό πολύ
αλήθεια
έως το σώμα
που της ταίριαζε
εντέλει
ν' απαντήσεις.
Εγώ, βλέπεις
τότε δεν σ’ ήξερα
για να σε αγαπάω.
Κι ούτε εσύ τότε
με ήξερες
για να με αγαπήσεις.
Εντούτοις
με περίμενες.

Μα να που η υπομονή
που έκανες
τώρα
σε ανταμείβει.
Και την αγκαλιά σου
την κενή
με μένα
στη γεμίζει.
Με το σώμα εκείνο
που η δικιά σου
η αγκαλιά
μια ζωή ολάκερη
περίμενε
εντός της
να εγκλείσει.

Αλλά κι εγώ
σε καμιά αγκαλιά
δεν ταίριαζα
απ’ όσες
με δεχτήκαν.
Άλλες ασφυκτικά
με έπνιγαν.
Κι άλλες
-έστω και μερικώς-
ακάλυπτη
μ’ αφήναν.
Γιατί η αγκαλιά σου
που είχε
ανέκαθεν
του δικού μου
του κορμιού
το σχήμα
πάντα
εμέ περίμενε.

------------------------
Αγκαλιά
Νικολέττα Σίμωνος ©

http://nicolettasimonos.blogspot.gr/

Ενα μεσημέρι- mesologitissa

Ενα μεσημέρι

Βαριά ατμόσφαιρα, στο ουζερί που πεισματικά θέλει να κρατήσει ταυτότητα και παλαιότητα,
 ανάμεσα σε χαλασμένες καρέκλες, ξεραμένους φίκους στη γωνία,
 και μισογκρεμισμένες κουρτίνες, ξεθωριασμένες απ τον ήλιο, που προσπαθούν να κρύψουν τα απεγνωσμένα βλέμματα των θαμώνων,
 από τα ειρωνικά σχόλια του περαστικού, που χύνει την περιέργειά του στα λερωμένα τζάμια.

σύντροφος στην ερημιά σου, η απαιτητική και επίμονη μύγα, που ακουμπάει με αναίδεια τα κεκτημένα της νεκρής σου διάθεσης.

ψιλόβροχο...υγρασία...φωτιά στα σωθικά...απειλητική ηρεμία...αηδία και απόγνωση...

συνθέτουν το σκηνικό που έφτιαξες για το μεσημέρι σου.

δεν αφήνεις το ποτήρι σου να αδειάσει,
δεν είναι καρδιά  αυτό να μένει άδεια,
 και τα νεύματα στο γκαρσόνι είναι σήματα sos πριν χαθεί η ζάλη σου.

βαριά ατμόσφαιρα στο ουζερί,
που συνηθίζεις σιγά σιγά...
και ο Καζαντζίδης να δηλώνει παρουσία μέσα από το laptop!


http://mesologitisa.blogspot.gr/

Ξεκινώντας τη μέρα με Oscar Wilde...

Η γυναίκα αρχίζει με το να αποκρούει τις επιθέσεις του άντρα και καταλήγει στο να εμποδίζει την οπισθοχώρησή του.

Καλημέρα!

10 πολύ ακριβά μέρη για να… μείνεις!

Μπορεί να φαντάζει προκλητικό όμως δεν παύει να είναι εντυπωσικό, όχι μόνο λόγω… τιμής αλλά πρωτίστως εξαιτίας της εκπληκτικής εμφάνισης. Ο λόγος για τις 10 πιο ακριβές περιοχές στον κόσμο για να αγοράσει ένα σπίτι. Και όχι, βέβαια, το «σπιτάκι, σπιτοκαλυβάκι» του αλλά μια πολυτελή κατοικία που μένει αξέχαστη μόνο στη θέα – πόσω μάλλον να τη διαμένεις σε αυτήν. Εκεί που ζουν τόσο… άσημα οι πλούσιοι, 10 μέρη στον κόσμο προσελκύουν εκκεντρικούς δισεκατομμυριούχους, καλλιτέχνες αλλά και πολιτικόυς. Για όσους, λοιπόν, δεν έχουν τι να κάνουν τους τραπεζικούς λογαρισμούς τους ήρθε η ώρα να… λογαριαστούν με το όνειρο!
10. 7th Arrondissement, Παρίσι, Γαλλία

Νίκος Καββαδίας- ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΙΝΔΙΚΟΠΛΕΥΣΤΗ

ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΙΝΔΙΚΟΠΛΕΥΣΤΗ

Στη Ρένα Ανδρεάδη

Τριγυριστής της Ινδικής στα νιάτα του ο Κοσμάς,
πίστεψε στα γεράματα πως θα καλογερέψει.
Κυρά θαλασσοθάνατη, στα χέρια του έχεις ρέψει,
που στα στερνά τα μάρανε το αλέτρι κι ο κασμάς.

Όπου έφτασες, κάθε χρονιά θερίζουν τρεις φορές.
Την Ταπροβάνη εδιάλεξε κι είχες καιρό ποδίσει.
Τώρα μασάς αμύγδαλα και προσφορές ξερές,
και το λιβάνι οσμίζεσαι που μοιάζει με χασίσι.

Εκεί, Ταμίλες χαμηλές που εμύριζαν βαριά,
Σιγκαλινές με στήθη ορθά, τριγύρω σου λεφούσια.
Εδώ λυγίζεις το κορμί με τ' αχαμνά μεριά
και προσκυνάς τη Δέσποινα τη Γαλακτοτροφούσα.

Πήγες εκεί που εδίδασκε το πράσινο πουλί,
όπου της μάγισσας ο γιος θ' αντάμωνε το στόλο.
Έλυνε κείνος με σπαθί όσα η γραφή διαλεί.
Μα εσύ ξηγάς τα αινίγματα καινούργιων Αποστόλων.

Μπροστά σου τρεις ελέφαντες ντυμένοι στα χρυσά,
όξω απ' του Βούδα τη σπηλιά, ψηλά στην Κουρνεβάλα.
Τώρα σκοντάφτεις, Γέροντα, στου δρόμου τα μισά
και πας για να λειτουργηθείς σε γάιδαρο καβάλα.

Μαζεύει ο ναύτης τον παρά κουκί με το κουκί
και πολεμά σε ψήλωμα να στήσει το αγκωνάρι.
Άλλοι σαλπάρουν Αύγουστο για Νότιο Σινική
και το γλεντάν στο Βοθνικό, Δεκέμβρη και Γενάρη.

Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό
και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο,
πες μου, στην άγια πίστη σου, πώς να προσευχηθώ;
σε ποιον να ξομολογηθώ και πού να μεταλάβω;

Ο Θεός είναι πανάγαθος, Κοσμά, και συχωρά,
όμως γδικιέται αμείλιχτος ο γέρο-Ποσειδώνας.
Το 'δανε λένε βουτηχτές: του σαλαχιού η ουρά.

 Πηγή

Τάσος λειβαδίτης- Ἡ ἕκτη ἡμέρα

Ἡ ἕκτη ἡμέρα

……Ἦταν ἡ ἕκτη μέρα τῆς δημιουργίας, ἡ μητέρα εἶχε ντυθεῖ στὰ μαῦρα, φοροῦσε καὶ τὸ καλὸ καπέλο της μὲ τὸ βέλο, «δὲν ἔπρεπε νὰ μᾶς τὸ κάνει αὐτὸ ὁ Θεὸς» εἶπε, στὸ βάθος χλωμοὶ ἄντρες στήναν τὴ μεγάλη σκηνὴ τοῦ τσίρκου,
……«γύρισε σπίτι, εἶναι ἀργά», «ποιὸ σπίτι;» εἶπα κι ἀγκάλιασα τὸ φανάρι τοῦ δρόμου,
……ἡ μικρὴ ξαδέλφη ὅπου νὰ ᾿ναὶ θὰ πέθαινε, τὴν ἔσπρωξα πίσω ἀπ᾿ τὴν ντουλάπα, «σ᾿ ἀγαπάω» ἔλεγε, μὰ ἐγὼ τὴν ἔγδυνα κιόλας σὰν πόρνη — κι ὅταν τὴ θάψαμε, ἐγὼ ἔμεινα γιὰ πάντα ἐκεῖ, πίσω ἀπ᾿ τὴν ντουλάπα, μισοφαγωμένος ἀπ᾿ τὰ ποντίκια,
……κι ἦταν ἡ ἕκτη μέρα τῆς δημιουργίας,
……οἱ τροχαλίες γρύλιζαν καθὼς ἀνέβαζαν τὸ πρῶτο ρολόι στὴ στέγη τοῦ σταθμοῦ,
……κάθισα στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου, τόσο θλιμμένος, ποὺ οἱ τυφλοὶ μ᾿ ἔβλεπαν.

Τάσος Λειβαδίτης, Ἡ ἕκτη ἡμέρα, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Νυχτερινὸς ἐπισκέπτης (1972), ἑνότητα, Διασπορά, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 20

Πηγή

Κώστας Καρυωτάκης- ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ

ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ

Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση
και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών.
Αν έρθει πάλιν η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει,
κι ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών.

Το θάνατο μας καρτερεί το λαμπρό φως του ήλιου.
Τέτοια θα δούμε ακόμη μια δύση θριαμβική, No
κι ύστερα φεύγουμεν από τα βράδια του Απριλίου,
στα σκοτεινά πηγαίνοντας βασίλεια πέρα κει.

 

Μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι
δέκα μονάχα στίχοι μας να μείνουνε, καθώς
τα περιστέρια που σκορπούν οιναυαγοί στην τύχη,
κι όταν φέρουν το μήνυμα δεν είναι πια καιρός

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ- « Χορευτής Της Στιγμής»

« Χορευτής Της Στιγμής»

Αισθήσεις λατρεύουν μονάχα εσένα
με ξάστερα μάτια και όμορφα χείλη
αισθήσεις καλούνε να έλθουν για μένα
ανάσες καυτές και ολόχρυση σμίλη

Σμιλεύουν προθέσεις μονάχα για σένα
προς χάρη τους είσαι κυρία των ήχων
οι ώρες στολίζουν σελίδες στην πένα

για χάρη μου είσαι μαγεία των στίχων

Στολίζεις τη νύχτα με φως της ημέρας
ντυμένη ολόμαυρα φλερτάρεις στιγμή
ραγίζεις το δέρμα στο ύψος της φλέβας
αρματώνεις ανάσα που βρίσκει ρωγμή

Ευχές στη ψυχή μου με πάθος στο αίμα
προσφέρεις ζωή μου με νότες που κλαίνε
λυτρώνουν αλήθειες και σφάζουν το ψέμα
αμέτρητα χρόνια που άλλοι μας φταίνε.

Ευχή τ’ άγγιγμά σου στις άδειες σελίδες
γυρίζουν αντίστροφα με φως της καρδιάς
στα ίχνη ονείρων το δάκρυ μου είδες
με δάκρυα λάθη στο χορό της φωτιάς.

Ανέτειλε ήλιος αισθήσεις θαυμάτων
ουράνιο τόξο στο κατόπι βροχής
χρόνος μας τώρα οδηγός των βημάτων
φιλί των ενστίκτων χορευτής της στιγμής.

 

 

Χριστίνα Αυγερινού – Στο γέλιο της καταιγίδας: Παρουσίαση στο Λουκούμι Bar

Η Άνεμος Εκδοτική μας καλεί στην παρουσίαση του βιβλίου της Χριστίνας Αυγερινού με τίτλο «Στο γέλιο της καταιγίδας» …

στο Λουκούμι Bar την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012.
Για τη συγγραφέα και το έργο της θα μιλήσουν, η συγγραφέας Βάσω Παπαδοπούλου κι ο συγγραφέας - υπεύθυνος εκδόσεων στον «Άνεμο», Γιάννης Φιλιππίδης.

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα αποδώσουν, οι ηθοποιοί: Ιωάννα Πιταούλη και η Καρολίνα Πολυχρονοπούλου.

Τη βραδιά ντύνει μουσικά η Ηλιάνα Τσαπατσάρη, στην κιθάρα ο Γιώργος Λιμάκης.

Info
Τοποθεσία	Λουκούμι Bar, Πλατεία Αβησσυνίας 3, Μοναστηράκι
Ημερομηνία	Τετάρτη 28 Νοεμβρίου, στις 7:30 μ.μ.
Πληροφορίες	Τηλ.: 210 82 23 574 Πηγή: http://www.culturenow.gr/

Ένα ποίημα του Τζακ Γκίλμπερτ σε μετάφραση του Δημήτρη Καρρά

Υπάρχει ένας καιρός μετά από αυτό που ακολουθεί
την νεότητα, και ένας καιρός μετά απ' αυτό, σκέπτεται
μακάρια καθώς περπατά μέσα στο χειμωνιάτικο δάσος,
ακούγοντας με ηρεμία έναν τρυποκάρυδο από μακριά.
Φέρνοντας στη μνήμη του την Κινέζα φίλη του
που, όταν έγινε δεκαοχτώ χρονών, ο αδελφός της,
της έδωσε ένα δαχτυλίδι από νεφρίτη, της Δυναστείας των Χαν.
Δύο εβδομάδες αργότερα, όταν ανέβαινε βιαστικά
τις σκάλες μιας γέφυρας στο Χονγκ Κονγκ, έπεσε,
και το παμπάλαιο δαχτυλίδι θρυμματίστηκε
στο τσιμέντο. Όταν του το διηγήθηκε, σοκαρισμένη
και με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό της, αυτός είπε:
"Mην κλαις. Θα σου πάρω κάτι καλύτερο".





 



Πηγή: http://key-em.blogspot.gr/2006/07/27-t-m.html

Γιάννης Ρίτσος - Τρύγος

Ἄσπρα σπίτια, κάτασπρα,
τὰ βερικοκιὰ τὰ κεραμίδια,
γαλανὰ παραθυρόφυλλα,
τ᾿ ἄλογα τὰ κανελιὰ μὲς στὸν αὐλόγυρο,
τ᾿ ἄσπρα μὲς στὸ πράσινο,
τὰ μπαλκόνια μάλαμα καὶ θάλασσα.
Τὰ μουλάρια στὸν ἀνήφορο τῆς πέτρας,
καὶ τὰ γαϊδουράκια μὲς στ᾿ ἀγκάθια,
ψάθες καὶ μαχαίρια καὶ καλάθια μὲς στ᾿ ἀμπέλια
γέλια.

Δάχτυλα καὶ γόνατα,
στήθια καὶ σαγόνια
μὲς στὸ μοῦστο ματωμένα,
κόκκινες φωτιὲς κι ἱδρώτας,
στὶς κατηφοριὲς
τὸ χρυσὸ κακάρισμα τῆς κότας.

Κι ὅπως γαλανίζει τὸ βραδάκι,
τὸ μαβί, τὸ βιολετί,
νὰ κι ἡ Παναγιὰ στὴ δημοσιά,
πλάι στὰ κάρα, στὰ κουδούνια, στὰ σταμνιὰ
καὶ στὰ κλαδωτὰ μαντίλια,
νά τη ἡ Παναγιὰ
νὰ κρατάει στὴν ἀσημένια της ποδιὰ
πέντε ὀκάδες κόκκινα σταφύλια.







Πηγή

Το χθες - Narfita

Κι όταν
Μια μέρα ξέμπαρκο το πλοίο θα σε φέρει
Τότε και πάλι θα μου πεις
"Απ' όλα τ' απροσδόκητα, το χθες φοβάμαι πιο πολύ"
Μα εγώ δε θα ρωτήσω
Λιγάκι θα συμμαζέψω την αλλοιωμένη σου αύρα, μονάχα
Για ύπνο θα σε βάλω, κάτω από σκεπάσματα ανάλαφρα και κουβέρτες ζεστές
Κι η θάλασσα θα σε νανουρίσει γαλήνια
Έπειτα στον παγωμένο αέρα θα βγούμε
Για να ξετσαλακωθεί η όψη σου
Και πάλι ξεπροβόδισμα, στο δρόμο της επιστροφής
Μ' ένα λευκό πανί στο χέρι, λευκό για να βαφτεί το μέλλον σου
Έστω για λίγο, για τόσο λίγο
Κι όταν
Σημείωμα ευχαριστήριο στην πόρτα μου αντικρίσω
Ούτε που θα το διαβάσω, θα το δεις
Ευθύς στον κάδο με τα υπόλοιπα
-Κοίτα να δεις, μαζεύτηκαν πολλά-
Και δε θα με ρωτήσεις το γιατί
Γιατί θα έχεις ήδη γίνει χθες
Κι είν' εύκολο καμιά φορά, το παρελθόν ν' αλλάξει όψη
Σε δεύτερη ανάγνωση
Σε τρίτη
Σε χιλιοστή
Τόσο ώστε το χτες να γίνει σήμερα
Και να γαντζώσει τα νύχια του στο αύριο
Έτσι κι εγώ, όπως τότε κι εσύ
Στην πόρτα θα γυρίσω δυο φορές το κλειδί
Γιατί απ' όλα τ' απροσδόκητα
Το χτες φοβάμαι πιο πολύ...







Πηγή: http://narfita.pblogs.gr/

Καημός - Θεοχάρης Παπαδόπουλος

Πολύτιμο κρασί μες το ποτήρι.

                    Πίνεις γουλιά – γουλιά κι απολαμβάνεις,

                    ξεχνιέσαι και δεν ξέρεις πια τι κάνεις

                    κι αρχίζει στο μυαλό σου πανηγύρι.

 

                    Χτυπάς με τη γροθιά σου το τραπέζι,

                    ποτήρι και μπουκάλι παρασέρνεις,

                    θες να πεις κάτι δεν τα καταφέρνεις

                    και βλαστημάς τη μοίρα που σ’ εμπαίζει.

 

                    Σώνεται το κρασί μες το ποτήρι.

                    Η πίκρα πιο βαριά ξαναγυρίζει.

                    αρρώστια το κορμί σου το θερίζει

                    κι ο νους ψάχνει να βρει κάπου να γείρει.

 

                   Σπασμένο το μπουκάλι σε κοιτάζει,

                   ματώνει το κορμί σου το μαχαίρι,

                   που κάρφωσες με το ‘να σου το χέρι

                   μη διώξεις τον καημό που σε σπαράζει.

Πρώιμος θάνατος - Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Είχαν πεθάνει πριν από τη μάχη.
Τώρα γυρεύουν μ' αγωνία ανάμεσά τους
τυχόν επιζήσαντες να πολεμήσουν.
Γιατί και πρίν από τη μάχη
οι ζωντανοί είναι πάντα λιγοστοί.

Ξεκινώντας τη μέρα με μια διαπίστωση του Andy Warhol...

Στη δεκαετία του ‘60 οι άνθρωποι ξέχασαν πώς είναι τα συναισθήματα. Και δεν νομίζω ότι το θυμήθηκαν ποτέ.

Χαρούμενο πρωινό!

Φανταστικής ομορφιάς κήπος στην Ιαπωνία!

«Ο σωστός κυβερνήτης πρέπει να φροντίζει τις ανάγκες του λαού του πρώτα και μετά να ενδιαφέρεται για τα δικά του συμφέροντα», έλεγε ο Κομφούκιος και ο κήπος που βλέπετε δημιουργήθηκε με σκοπό να αναπτύξει τη φιλοσοφία αυτή στο μέγιστο δυνατόν.

Ο κήπος «Koraku-en» βρίσκεται στην πόλη Okayama της Ιαπωνίας και η δημιουργία του αποδίδεται στον άρχοντα της πόλης Ikeda Tsunamasa, ο οποίος αποφάσισε να δημιουργήσει έναν χώρο πρασίνου προς ευχαρίστηση των υπηκόων του....

The metamorphosis of prima donna

Όσο η ζωή φαίνεται να “κυλάει” η ταύτιση με τον φανταστικό εαυτό που τη ζει αυξάνει, ενώ το άτομο εξανεμίζεται σαρωτικά από τις παλίρροιες της ελπίδας ξεχνώντας να πληρώσει την προσοχή του με αυτό που πραγματικά συμβαίνει και άρα να υπάρξει. Μέσα σε χρόνο μηδέν μπορούν, μόνο και μόνο εξαιτίας των δικών του αυτοπροβολών και επιθυμιών, να ελευθερωθούν χημικά στο σώμα, είτε από οριακά αισθήματα αναπόλησης ή έπαρσης, είτε ακριβώς ως αυτά, και να το οδηγήσουν σε μία φαυλότητα που το εξαντλεί. Η πτώση είναι μοιραία. 

Η μάχη μεταξύ φανταστικού (προσοχή όχι φαντασιακού)  και μη φανταστικού στο θέατρο της συνείδησης λαμβάνει χώρα κάθε φορά που αυτή από περιπλανώμενη στην φαντασία επιστρέφει στον Κόσμο και στη Στιγμή για να τη ζήσει όσο το δυνατόν πιο ριζικά,  και το ανάποδο. Η Ζωή είναι μία ζωντανή ταινία άπειρης διακύμανσης. Είναι σαν όλες οι μουσικές να παίζουν ταυτόχρονα και η συνείδηση σαν πρωτόπειρο αυτί να προσπαθεί να ακούσει κάτι. Πόσο εγωλατρικό μπορεί να είναι για την ίδια να θέλει κάτι,  οτιδήποτε, εκτός από αυτό που συμβαίνει στη Στιγμή, όταν αυτή όντας απείρως πλούσια καθιστά ακατόρθωτο το να παρατηρηθεί  με αυτοτέλεια και το παραμικρό θραύσμα της....

Κώστας Οὐράνης- Κατοχή

Κατοχή

Ἀλήθεια, δάση καὶ βουνὰ
ὑπάρχουνε στὸν κόσμο ἀκόμη;
Ὑπάρχουν οἱ μεγάλοι δρόμοι
ποὺ πᾶν σὲ μέρη ἀλαργινά;

Ἀνθίζουν πάντοτε οἱ βραγιές;
Στοὺς κάμπους εἶναι φῶς κι εἰρήνη;
Κι ἔμεινε λίγη καλοσύνη
μὲς τὶς ἀνθρώπινες καρδιές;

Ἀπίστευτα μᾶς φαίνονται ὅλα
σ᾿ ἐμᾶς ποὺ ζοῦμε τώρα χρόνια
σὰν σ᾿ ὀρεινά φτωχὰ καλύβια
ποὺ τ᾿ ἀποκλείσανε τὰ χιόνια...

Θὲ νἄρθει τάχα μιὰν ἡμέρα
σὰν ἀπὸ τόπους μακρινοὺς
ἡ Ἄνοιξη ποὺ λαχταρᾶμε;
Καὶ θὰ μᾶς εὕρει ζωντανούς;

Πηγή

Βέητσελ Λίντσεϊ (Vachel Lindsay)

Στον Λίντσει

Βέητσελ, τ' άστρα είναι σβησμένα
σούρουπο στρώθηκε στο δρόμο του Κολοράντο
έν' αυτοκίνητο σέρνεται αργά διασχίζοντας τον κάμπο
το ράδιο μουγκρίζει τη τζαζ του μες στο αμυδρό φως
ο απογοητευμένος πλασιέ ανάβει έν' άλλο τσιγάρο.
Σε μιαν άλλη πόλη πριν από 27 χρόνια
βλέπω τη σκιά σου στον τοίχο
κάθεσαι με τις τιράντες σου στο κρεβάτι
το χέρι της σκιάς σηκώνει ένα πιστόλι ως το κεφάλι σου
η σκιά σου πέφτει στο πάτωμα.

Παρίσι 1958

(απόδοση: Αλέξης Τραϊανός, από το Δέντρο, τχ. 2, Μάιος 1978, πηγή: http://poem-for-you.blogspot.com) 

Λόγος και Τέχνη

Μπερνάρ-Ανρί Λεβί: Η Ευρώπη θα πέθαινε χωρίς την Ιταλία και την Ελλάδα

 

Ο αρχαιοεληνικός και ο ρωμαϊκός πολιτισμός αποτελούν «τμήματα της ταυτότητας και της ύπαρξης της Ευρώπης»

Την άποψη πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός καθώς και ο ρωμαϊκός αποτελούν «τμήματα της ταυτότητας και της ύπαρξης της Ευρώπης» εξέφρασε σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Algemeine Zeitung ο γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ Ανρί Λεβί....

Χέρια - Αργύρης Χιόνης

Χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

Από τη συλλογή Λεκτικά τοπία, 1983

Χρόνης Μίσσιος...

Ο Δικέφαλος - Γεώργιος Δροσίνης

Στὴν πόρτα τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς, ποὺ σφάλισεν
ἑνὸς ἀγγέλου χέρι.
διπλοσφαγμένος ἔπεσ᾿ ὁ Δικέφαλος
ἀπ᾿ τ᾿ ἄπιστο μαχαίρι.

Στὴν πόρτα τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς, σπαράζοντας
μὲ ματωμένα στήθη,
τὶς δυὸ φτεροῦγες ἅπλωσ᾿ ὁ Δικέφαλος
καὶ πάλι ὀρθὸς ἐστήθη.

Καὶ στοίχειωσε καὶ θέριεψε καὶ πλήθυνεν
ὁ νεκραναστημένος
κι ἔγιν᾿ ὁ ἕνας μύριοι Ἀϊτοὶ Δικέφαλοι
στὸ δουλωμένο Γένος.

Καὶ πέταξε στὰ πέρατα καὶ φώλιασεν,
ὅπου σκεπὴ τὸν κρύβει:
Σὲ μοναστήρι, σ᾿ ἐκκλησιὰ καὶ σ᾿ ἄρχοντα
καὶ σὲ φτωχοῦ καλύβι.

Στὴν πλάκα τοῦ μοναστηριοῦ τὸν σκάλισε
καλόγερος τεχνίτης,
ἡ καλομανα φυλαχτὸ τὸν φόρεσε
στ᾿ ἀνήμπορο παιδί της.

Στὸν ἀργαλειό της καθιστὴ μερόνυχτα
τὸν ὕφαν᾿ ἡ βοσκούλα,
περήφανος ὁ ἄρχοντας τὸν ἔδεσε
στὸ δαχτυλίδι βούλα.

Κρεμάστηκε ἀπ᾿ τὰ νύχια του τ᾿ ἀκοίμητο
τῆς Παναγιᾶς καντήλι
κι ἅγιασε στοῦ Χριστοῦ τὸ Τετραβάγγελο
γραμμένος μὲ κοντύλι.

Τέσσερα μαῦρα ἀτέλειωτα ἑκατόχρονα
βουβὸς κι ἀποκρυμένος
κλωσοῦσε τὴν ἐκδίκηση ὁ Δικέφαλος
στὸ δουλωμένο γένος.

Ξάφνου μιὰ μέρα βρόντησ᾿ ὁ ἀντίλαλος:
«Ὡς πότε, παλληκάρια!»
Καὶ μύριοι Ἀϊτοὶ Δικέφαλοι φτερούγισαν
ἀπὸ σπαθιῶν θηκάρια.







Πηγή

Άσματα της νύχτας - Μαξ Κύων

Της νύχτας τα καμώματα, σεργιάνουν στην άσπρη μέρα
κι όλα τα μουρμουρίσματα, σιάζουν τα πικρολόγια.

Εδώ δεν είναι η καρδιά, μήτε η σωστή η ρούγα,
εδώ είναι το βράδιασμα, το έγερμα του αέρα.

Του Κουκουτσιού η πατημασιά, το ρήμαγμα σα σφαίρα,
είναι η νιότη που κρατά, χνάρια σε περιφέρεια.

Μα στην περιφορά του Έρωτα, σ' ηδονή και χάρμα,
τα περιγράμματα χωλαίνουν, της νύχτας τη φοβέρα.

Ποιητές στη σκια - Ασημίνα Ξηρογιάννη

 

Ώρα: Ποίηση! Ένα βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε και αφορά όλους τους ένθερμους υποστηρικτές και εραστές της Ποίησης. Οι καιροί είναι δύσκολοι και ίσως υπάρχουν καλοθελητές που ισχυρίζονται: «Για ποίηση θα μιλάμε τώρα!». Και μοιραία μου έρχονται στο μυαλό οι ηχηροί στίχοι του Εγγονόπουλου  «Προπαντός στα χρόνια τα δικά μας, τα σακάτικα, είθισται να δολοφονούν τους ποιητές». Κι όμως η ποίηση είναι πάντα παρούσα και με αυθάδεια και τόλμη αντιμιλά σε όσους την περιφρονούν ή άδικα την απαξιώνουν. Κι οι ποιητές δεν σιωπούν, αντίθετα πεισμώνουν και προχωρούν. Ένας τίτλος λοιπόν: «Ποιητές στη Σκιά». Δέκα ποιητές: Άρης Αλεξάνδρου, Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, Ελένη Βακαλό, Νικόλας  Κάλας, Νίκος Καρούζος, Μιχάλης Κατσαρός, Τάσος Λειβαδίτης, Μίλτος Σαχτούρης, Γιάννης Σκαρίμπας, Μάτση Χατζηλαζάρου. Αυθεντικές φωνές, τολμηρές και μόνες, δεν είχαν προφανή θέση σε τελετές βράβευσης, αφιερώματα και επετείους. Μα χάραξαν δρόμους, διεύρυναν ορίζοντες, φλέρταραν με τον Λόγο και την Ομορφιά, έδωσαν με την πένα τους τη δική τους μάχη. Μπορεί να μην προβλήθηκαν, για ποικίλους λόγους, όσο άλλοι ομότεχνοί τους, αλλά προσέφεραν άπειρα ανεκτίμητα πράγματα στην τέχνη της Ποίησης και στον Πολιτισμό.

Η ιστορία έχει ως εξής: Το εν λόγω βιβλίο προέκυψε από τον ομότιτλο πρώτο κύκλο αφιερωμάτων στους παραπάνω ποιητές, που έλαβε χώρα στο Αrt Bar «Ποιήματα και Εγκλήματα» των εκδόσεων Γαβριηλίδης. Αυτός ο κύκλος αφιερωμάτων ξεκίνησε πέρυσι τον Δεκέμβριο. Νέοι ομότεχνοι που εξέδωσαν το πρώτο τους βιβλίο μετά το 2000 επελέγησαν λόγω εκλεκτικής συγγένειας να μιλήσουν για τους Ποιητές στη Σκιά. Το ζητούμενο ήταν να καταθέσουν την προσωπική τους σχέση με τον τιμώμενο ποιητή. Πώς τον γνώρισαν, πώς ενδεχομένως επηρεάστηκαν από αυτόν στις γραφές τους, τι έμαθαν από την ποίησή του, τι πιστεύουν και τι αισθάνονται για το έργο του. Με το δικό τους προσωπικό, υποκειμενικό βλέμμα.

«Ωδή στην ανυποληψία της τρέλας», του Γιώργου Η. Παγωνάκη

...Ο άνεμος μιλάει από μόνος του, δεν θέλει διαμεσολαβητές.

Και συνήθως είναι σαφέστατος, δίχως παρεξηγήσιμες ατάκες, όχι όπως εγώ, ίσως! το ίσως αντανακλά κάποια αμφιβολία για την Αλήθεια της σκέψης μου.

Ο φθινοπωρινός καιρός έχει κεράσει μανδραγόρα το καλοκαίρι και το ξαπόστειλε πάλι για τρεις εποχές μακρυά.

Είναι ο απότοκος του ρομαντισμού των εθνικισμών του πρώιμου 19ου αιώνα.

Είν' οι μελαγχολίες των Αυτοκρατοριών μέσα από τα στενά και γηραιά ευρωπαϊκά μήκη και πλάτη. Δεν είναι όλος ο κόσμος η Ευρώπη, διάολε. Ίσως κατατρέχει ολόκληρο τον κόσμο, όχι όπως προηγουμένως όμως. Όχι, όχι όπως πριν που έσπερνε βιάζοντας μπάσταρδα κράτη και ανεξαρτησίες γαλουχημένες μέσω της αποικιοκρατίας.

Θέλω κι' άλλη μπύρα και ακόμα κάποια αλκοολικά στιχάκια απ' το Σωκράτη.

Η ζωή δεν είναι μίζερη, είναι μαγεία κι όπως η μαγεία έχει οφθαλμαπάτες από επαγγελαμτίες πανούργους, έχει και αυτή...η ζωή έχει εικονικές χιλιάδες πραγματικότητες,

τα ουρλιαχτά της επιβεβαιώνουν το παιχνίδι ηδονής-οδύνης.

Ο ερωτισμός που εισήγαγε ο Bataille, ακολουθείται άτεχνα και άκεφα ωσάν φετισχισμός της εικόνας και των προσαρτημένων και προεκτηνόμενων εγωισμών.

Οι μπόμπιρες δεν ουρλιάζουν για να ξεσηκώσουν χριστιανικές φοβέρες, αντιθέτως ματώνουν τις παιδικότητες με χτυπήματα από τα αποτελέσματα των απαγορεύσεων και τις διδακτικές του μηνύματος.

Ο άνθρωπος δεν ξεφτίζει ως θα έπρεπε, μα αλλάζει δέρμα και αίμα και πνίγεται στο ψέμμα και ταπεινωμένος τρέχει σε διασκεδάσεις.

Όχι κρίματα μήτε λύπες,

η κατάντια είναι δικαιολογημένη, 

μόνο οι άχαροι ευγνωμονούν την τύχη.

Οι αδιάφοροι την επισπεύδουν

και οι άλλοι πεθαίνουν στο δίκιο της. Αν(υπήρχε)ήθικο....