Κώστας Καρυωτάκης- ΕΥΓΕΝΕΙΑ

ΕΥΓΕΝΕΙΑ

 

Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και γίνε σαν αηδόνι,
και γίνε σα λουλούδι.
Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και πέ τονε τραγούδι.

Μη δέσεις την πληγή σου
παρά με ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
-- για μπάλσαμο -- και αφιόνια.
Μη δέσεις την πληγή σου,
και το αίμα σου, πορφύρα.

Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα κράτα το ποτήρι.
Κλότσα τις ημέρες σου όντας
θα σου 'ναι πανηγύρι.
Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
με λέγε το γελώντας.

Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και δρόσισε τα χείλη
στα χείλη της πληγής σου.
Ένα πρωί, ένα δείλι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και γέλασε και σβήσου.

Πηγή

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ- Μαρία Πολυδούρη

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ὅταν ἡ σιγαλιὰ πλατιὰ θ᾿ ἁπλώση
στὸν κῆπο μου τὴ νύχτα, βροχερὸ
τὸ σύννεφο τὸν οὐρανὸ θὰ στρώση
σὲ μαῦρο θόλο πάνω του ἱερό.

Θὰ γύρουνε στὸ μυστικὸ σκοτάδι
τὰ δέντρα, οἱ θάμνοι, ἀργὰ τὴν κεφαλὴ
κ᾿ εὐλαβικὰ θὰ ψάλλουν ἔτσι ὁμάδι
τὴ θλιβερὴ στερνή τους προσευχή!

Ἔλα καὶ μεῖς μαζὶ τὴν προσευχή μας
στερνὴ φορὰ νὰ ποῦμε. Θ᾿ ἀκουστῆ
στὴ σιγαλιὰ παθιάρικη ἡ φωνή μας,
θ᾿ ἀντιλαλήση ὁ θόλος θὰ σπαστῆ,

τὸ σύννεφο θὰ κλαίη, θὰ κλαῖμε ἀντάμα,
θ᾿ ἀκολουθάη τῶν δέντρων ὁ ψαλμὸς
λυπητερὸς τὸ σιγαλό μας κλάμα
καὶ θὰ πυκνώνη ἡ σκοτεινιὰ χαμός.

Οὔτε ἀπ᾿ ἀστέρι λάμψη δὲ θὰ πέση,
τῆς Μοίρας δὲ θὰ δοῦμε τὴ μορφὴ
κ᾿ ἐνῶ τὰ χέρια χώρια θὰ μᾶς δέση,
τὰ χείλη μας θὰ λὲν τὴν προσευχή.

Πηγή

Νίκος Τσίντρος- Η πληρωμή

Η πληρωμή

Αίμα στον τοίχο έρεε,
ζεστό και προσκυνούσε,
στα πόδια του μελαχρινού,
αμούστακου παιδιού μου.

Κλαίγοντας το μάζεψα,
το φύλαξα στο στήθος
και με τα χέρια έσκαψα
κι έθαψα τον πόνο.

Το δολοφόνο ήξερα
και μίλαγα μαζί του.
Ήτανε χρόνια σκοτεινά,
ο κόσμος τον φοβόταν.

Προδότης κι αιμοσταγής,
των Γερμανών εργάτης.
Στο τοίχο έστησε παιδιά,
γέρους και παλικάρια.

Όλοι μέσα στο χωριό,
φοβόμασταν τις μπότες του,
το δάκτυλο, το στόμα του,
τη βρώμικη ψυχή του.

Ο πόλεμος τελείωσε
και όλοι περίμεναν,
αυτόν σε δίκη να τον δουν,
στο τέλος κρεμασμένο.   

....

Eλεύθερη η είσοδος στο Μουσείο της Ακρόπολης την Κυριακή

Ελεύθερη θα είναι η είσοδος για τους επισκέπτες στο Μουσείο της Ακρόπολης την Κυριακή 28 Οκτωβρίου, ήμερα της εθνικής εορτής, από τις 08.00 το πρωί έως τις 20.00 το βράδυ.

Το μουσείο οργανώνει θεματικές παρουσιάσεις, στο πλαίσιο της δράσης «Λαμπερές ιστορίες για τη φωτιά», που θα πραγματοποιούνται κάθε μία ώρα, ξεκινώντας από τις 10.00 το πρωί, και οι οποίες θα διαρκέσουν έως τις 18.00 το απόγευμα.

Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου 

Zougla 

Μεταξωτοί άνθρωποι

 Μεταξωτοί άνθρωποι...

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». 

Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. 

Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ...;

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...; Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;

Παραμύθι χωρίς όνομα - Πηνελόπη Δέλτα

Ώρες βροχής - Γιάννης Ρίτσος

Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα
Στέκονται κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια
Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι
Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια. Ἡ Μαρία
Θά ῾θελε νὰ χτενίσει μὲ τὴ χτένα της τὴ βρεγμένη τους χαίτη. Ἀλλὰ
Οἱ τελευταῖοι παραθεριστὲς ἔφευγαν κιόλας. Μιὰ κότα
Λίγο πιὸ κεῖ κακάριζε ἀνάρμοστα. Κι ἦταν μιὰ λύπη
Νὰ βλέπεις πλῆθος τὰ σπουργίτια πεινασμένα νὰ χαμοπετᾶνε
Στὰ τρυγημένα ἀμπέλια, νὰ βλέπεις καὶ τὰ σύννεφα
Ν᾿ ἀλλάζουν, νὰ σκίζονται, νὰ τρέχουν παρ᾿ ὅτι
Καρφωμένα ἐδῶ κι ἐκεῖ μὲ μαῦρες πρόκες ἀπὸ κοράκια.
Ἔτσι, μέσα σὲ λίγες ὧρες, γέρασε ἡ Μαρία.




Πηγή

Όνειρο - Σωκράτους Δαιμόνιο

Κάποια θα δεις φορά...
στο πρόσωπό μου την Πνοή σου...
Έρως θα γίνει η ματιά
και Άγια η σιωπή σου...

Θα σε κοιτώ κ'εγώ
με το κεφάλι το γερμένο...
αγρίμι όπως είσαι...
με Πνεύμα εκδηλωμένο...

Εσύ θα μ'ακουμπάς
με τα βελούδινά σου χέρια,
άλλοτε θα με φιλούν
και άλλοτε μαχαίρια...

Με το χαμόγελό σου
τις λύπες μου θα σβήνω...
στα μάτια μ'απορία
το βλέμμα μου θα σου δίνω...

Και η ώρα σα να'ρθει η μεγάλη...
τα πάθη να υπερβούμε...
μέσα ο ένας απ΄τον άλλο...
και ανεξάρτητα από αυτόν...
τότε Ψυχή στους Νήσους θα 'χεις
φτάσει...των Μακάρων...
και τελευταίο θα 'χεις προορισμό...

Αλλά τι ξέρεις ΕΣΥ- Παναγιώτης Δαλιάνης

Αλλά τι ξέρεις ΕΣΥ!

Άγνωστοι φίλοι στην κλεψύδρα του χρόνου συναντιούνται ξανά σε ενα άχρωμο μέρος.

Θάλασσα χρωμάτων η βάρκα τους και αυτοί τιμονιέρηδες στα συναισθήματά σου.

Όχι δεν το γνώριζαν.

Μην με ρωτάς για αυτούς, δεν με αφήνουν να μιλήσω.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλουν.

Και όμως ξέρω καλά στο γνώριμο γέλιο τους, κρύβουν λέξεις, προτάσεις, μια μουσική που θα ήθελες να ακούσεις.

Έλκονται από την αύρα σου, ζαλίζονται από το άρωμά σου και εσύ θεατής σε ένα θέατρο άδειο, τους βλέπεις να χορεύουν γυμνοί.

Με παρεξήγησες πάλι, δεν κατάλαβες. Γυμνοί από τα δήθεν και τις ψεύτικες αλήθειες σου, ντυμένοι εμπειρίες.

Όχι δεν ξέρεις, αλλά μπορείς να μάθεις.

Μην τους σιχαίνεσαι αυτούς, μην κρίνεις γρήγορα.

Πόσο λίγο τους ξέρεις για να κρίνεις ΕΣΥ!

Αξία σου δίνω και εσύ την χάνεις. Γιατί;

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να χορέψεις μαζί τους;

Σταμάτα και κοίτα τους. Τι βλέπεις, τι αισθάνεσαι;

Φοβάσαι ; Δεν πρέπει.

Αυτή η κλεψύδρα γεμίζει ξανά, Κοινούς όμως έρωτες, κοινά μυστικά.

Δεν είναι παιχνίδι, ΟΧΙ δεν είναι. Δεν παίζει με ανθρώπους, μόνο με αξίες.

Κοίτα τους ξανά!

Και μέσα στον πόνο που ζήσανε αυτοί εσύ τρέφεσαι με γνώση. Γνώση που παίρνεις εγκάρδια χωρίς αντάλλαγμα. 

Πάλι ψέματα λέω, υπάρχει αντάλλαγμα. Το κενό της απουσίας τους. Αυτό κυνηγάς; Θα καταλάβεις τότε; Αν άξιζες θα καταλάβεις.

Γιατί να σου τα ξαναπώ; Πάλι σε τοίχο θα πέσω. Και πάλι δίκιο θα έχω. 

Δεν θέλω το δίκιο μου. Θέλω ΕΣΕΝΑ, αλλά είσαι τυφλή γιατί ψάχνεις στα ξεστρωμένα σεντόνια του κρεβατιού μου. Η μήπως στα βιβλία μου; 

Δεν είμαι εκεί, κι όμως. Είμαι από πάνω σου! Κρίμα που δεν ξέρεις να πετάς.

Μην με ρωτάς, δεν ξέρω. Τι να σου πω για αυτούς. Τι θέλεις να μάθεις; 

Σπάσε την κλεψύδρα αν θες να τους σκοτώσεις. Πρόσεχε όμως γιατί στην άμμο της, υπάρχει το μυστικό τους. Θα σε κάψει όταν το μάθεις, όπως το χαμόγελό τους σε κάνει να "καίγεσαι".

ΣΚΑΣΕ δεν είναι Παιχνίδι.

Λέγεται έρωτας, λέγεται πάΘος!

Αλλά τι ξέρεις ΕΣΥ!

Ο Δημιουργός του παραπάνω έργου κατέχει όλα τα πνευματικά δικαιώματα.

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ- ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

Στη φτωχική σου γειτονιά θυμάσαι που περνούσα
με τα σπιτάκια τα μικρά, τις κάτασπρες αυλές;
Καθάριος πάνω ο ουρανός καθώς τονε κοιτούσα,
ρίχνοντας στα κρυφά ματιές στο τζάμι σου δειλές.

Τώρα τα σπίτια γκρέμισαν και οι αυλές χαθήκαν.
΄Ογκοι τσιμέντου υψώθηκαν, κρύβουν τον ουρανό.
Μες στη ζωή οι παιδικές ματιές κι αυτές ψηθήκαν.
Τώρα στηλώνω αδάντροπα το βλέμμα σαν περνώ.

Ξεκινώντας τη μέρα με Τάσο Λειβαδίτη...

Ώ απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε
κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας…

Χαρούμενο σαββατοκύριακο!

Μια παράξενη «βιβλιοθήκη» καφέ στο Τόκιο!

Με στόχο να συνδέσουν το βιβλίο με τον καφέ, δύο αγαπημένες και καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο, το νεόκοπο κατάστημα «Starbucks» στο Τόκιο δημιούργησε μια περίεργη βιβλιοθήκη εξ ολοκλήρου αξιερωμένη στον κόσμο του καφέ.

Δεν πρόκειται, βέβαια, για δανειστική βιβλιοθήκη ή χώρο μελέτης εντός του καταστήματος, αλλά για μια πρωτότυπη ιδέα που εμπνεύστηκε και υλοποίησε το ιαπωνικό αρχιτεκτονικό γραφείο Νendo για το διάσημο brand.

Δημήτρης Παπαδίτσας- Διάρκεια

Διάρκεια

Να ένα ψάρι, βουίζει στο σπάραχνό του η θάλασσα
Ενα πουλί, διασταυρώνεται στο μάτι του ο αέρας με τη
    φωτιά
Εγώ είμαι από ψάρι κι από πουλί
Θέλω να με γνωρίσετε όπως ποτέ άλλοτε
Ασπρο στο κέντρο του βογγητού
Αγαλμα βαθιά στην πέτρα και τη σύμπτωση:
Ουράνια σκιά και κατρακύλισμα ψυχής στο αρνητικό της
Πραγματικότητα που ποτέ δεν είναι πραγματική
Κι ας τρέμει στο τύμπανο του αυτιού
Καθώς η ορχήστρα καθεμιάς αίσθησης τη χρυσώνει
Δεν γράφω λέξεις
Φωνάζω με μέταλλα μ' αράχνες με ομόχρονα
Από βαθιά σ' ένα χρώμα χειρονομώ
Και πλάστηκα να ερωτεύομαι τη σύμπτωση
Του να 'μαι δύο μπάλες φως περιστρεφόμενες
Αντίθετες ενός βόγγου στα μάτια μου, που εξορίζει πρώτα
    εμένα
Στ' άδυτα του ίσκιου.

e- poema

Η οδύσσεια μιας αρχαίας επιγραφής από το Θορικό

 Το κείμενό της ήταν γνωστό από το 1960, η ίδια όμως είχε χαθεί

Το κείμενο αυτής της επιγραφής, που είχε βρεθεί στην ευρύτερη περιοχή της Κερατέας ήταν γνωστό από τη δεκαετία του 1960. Η ίδια όμως, είχε χαθεί! Οταν λοιπόν εμφανίσθηκε στο Μουσείο Γκέτι, αγορασμένη από το ίδιο τον Ζαν Πωλ Γκέτι το 1979, όλοι ήξεραν ότι αυτή η επιγραφή του Θορικού είχε πέσει θύμα αρχαιοκαπήλων και ότι το μουσείο ήταν αποδέκτης προϊόντος εγκλήματος. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, ώσπου να αρχίσει το 2006 η προσπάθεια ανάκτησης της επιγραφής από το αμερικανικό μουσείο και τελικά να επιστραφεί τον Μάρτιο του 2012 μαζί με άλλα αρχαία, αφού βεβαίως αποδείχθηκε περίτρανα η παράνομη εξαγωγή της από τη χώρα. Ηταν μια μεγάλη στιγμή λοιπόν χθες, όταν παρουσιάστηκε επισήμως στο Επιγραφικό Μουσείο, όπου πλέον εκτίθεται. Γιατί η επιστροφή της στήλης δείχνει ότι επιτέλους η αρχαιοκαπηλία και η παράνομη διακίνηση αρχαιοτήτων τιμωρείται και γιατί το κοινό μπορεί πλέον να την δει από κοντά...

“Ο κόσμος όπως τον βλέπω εγώ” – Αϊνστάιν ,1931

“Σε τι παράξενη κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί! Καθένας από εμάς βρίσκεται εδώ για μια σύντομη επίσκεψη δεν γνωρίζει για ποιο σκοπό, αν και μερικές φορές νομίζει ότι τον αισθάνεται. Αλλά από την οπτική γωνία της καθημερινής ζωής, χωρίς να εμβαθύνουμε, υπάρχουμε για τον συνάνθρωπο μας – καταρχάς για αυτούς στων οποίων τα χαμόγελα και την ευημερία στηρίζεται όλη η ευτυχία μας και αμέσως μετά για όλους αυτούς που δεν γνωρίζουμε προσωπικά και με την μοίρα των οποίων είμαστε ενωμένοι με τον δεσμό της συμπόνοιας.

Εκατό φορές κάθε μέρα, θυμίζω στον εαυτό μου ότι η εσωτερική και εξωτερική ζωή μου εξαρτάται από την εργασία των άλλων ανθρώπων, ζωντανών και νεκρών, και ότι πρέπει να υπερβάλω εαυτόν για να μπορέσω να δώσω στο ίδιο μέτρο με το οποίο έχω λάβει και συνεχίζω να λαμβάνω. Με ελκύει η απλή ζωή και συχνά καταπιέζομαι από το αίσθημα ότι απορροφώ μια μη αναγκαία ποσότητα από την εργασία των συνανθρώπων μου. Θεωρώ τις ταξικές διαφορές αντίθετες προς την δικαιοσύνη και, σε τελική ανάλυση, βασισμένες στον εξαναγκασμό. Θεωρώ επίσης ότι η απέριττη ζωή κάνει καλό σε όλους, φυσικά και πνευματικά...

Ω το βαθύ μας το κρυφό - Κωνσταντίνος Χατζόπουλος

Ὢ τὸ βαθύ μας τὸ κρυφὸ
ποὺ τὄμαθαν τἀηδόνια
κι ἀκοῦς, τὸ τραγουδοῦν
ὁλονυχτὶς στὰ κλώνια.

Μία θλιβερὴ παρηγοριὰ
σταλάζουνε τἀστέρια
ποὺ τρέμουν στὴ θολὴ νυχτιὰ
σὰν ἀχνοκέρια.

Στὰ φύλλα ἕνα παράπονο
περνάει τὸ ἀγέρι·
ὢ τὰ θλιμμένα πνέματα
ποὺ κλαῖν στὰ ἔρμα μέρη!

Γιατί μὲ ζώνουν τρέμουλα
τἀχνά σου χέρια;
ὢ ἡ θλιβερὴ παρηγοριὰ
ποὺ τάζουνε τἀστέρια,

ὢ τὸ βαθύ μας μυστικὸ
ποὺ τὄμαθαν τἀηδόνια
κι ἀκοῦς, τὸ τραγουδοῦν
ὁλονυχτὶς στὰ κλώνια!

Πηγή

Μου χάλασαν τη Barbie - Ο δείμος του πολίτη

Θολό το σπίτι των αναμνήσεων

μόνο το ντουλάπι των παιδικών χρόνων

αραχνιασμένα παιχνίδια στη σειρά

περιμένουν ακόμα τη χαμένη αθωότητα

να ζωντανέψουν.

Πλασιέ ευτυχισμένων στιγμών

μας επισκέφτηκαν

και έφεραν νέα παιχνίδια,

αντάλλαγμα η ελευθερία.

 

 

Ένα Volvo αγόρασα με ford μηχανή

και γιαπωνέζικα ανταλλακτικά

κατασκευασμένα στην Κίνα

(σουηδικό αυτοκίνητο),

μεζονέτα αγόρασα στα ανατολικά

σε "καλές" συνοικίες να κατοικώ,

το παιχνίδι απολάμβανα

κούκλα σύμβολο καταξίωσης

ήθελα να γίνω.

Καλώδια με δένουν

σε όνειρα αποφλοιωμένα

σε χωμάτινα γκρεμισμένα κάστρα

πάνινη κούκλα ιδιόχειρη

πια κρατώ

στην κόρη μου να χαρίσω






Πηγή: http://chldimos.blogspot.gr/2012/10/barbie.html

Ένα μικρό απόσπασμα από τον Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ

ΛΕΓΕ με ‘Ισμαήλ. Πριν από μερικά χρόνια —δεν έχει σημασία πόσο ακριβώς— έχοντας λίγα ή καθόλου χρήματα στο πουγκί μου και τίποτα ιδιαίτερο πού να με ενδιαφέρει στη στεριά, σκέφτηκα να ταξιδέψω λίγο στη θάλασσα και να δω το υδάτινο μέρος του κόσμου. Είναι ένας τρόπος πού έχω να διώχνω το σπλήνιασμα και να ρυθμίζω το κυκλοφοριακό. Όταν πιάνω τον εαυτό μου να στραβώνει το στόμα’ όταν μες στην ψυχή μου είναι Νοέμβρης υγρός, πού ψιλοβρέχει- όταν πιάνω τον εαυτό μου να σταματάει άθελα μπρος σε φε-ρετροπωλεία και να γίνεται ουραγός κάθε κηδείας πού συναντώ και ειδικά όταν οι υποχονδρίες μου με κυβερνούν τόσο, πού χρειάζεται ένας δυνατός ηθικός φραγμός να με εμποδίσει να βγω επίτηδες στο δρόμο και μεθοδικά να ρίξω χάμω τα καπέλα του κόσμου — τότε θεωρώ πώς ήρθε πια ή ώρα να μπαρκάρω, όσο πιο γρήγορα μπορώ. Είναι το δικό μου υποκατάστατο του πιστολιού και της σφαίρας. Μέ μια φιλοσοφική χειρονομία όλο μεγαλοπρέπεια, ό Κάτων ρίχνεται πάνω στο σπαθί του· εγώ παίρνω ήσυχα το πλοίο. Δεν υπάρχει τίποτα το εκπληκτικό σ’ αυτό. Αν το ήξεραν έφτανε- όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, με τον τρόπο τους, αργά ή γρήγορα, θα έτρεφαν πάνω-κάτω τα ίδια αισθήματα με μένα για τον ωκεανό.





Μετάφραση: Αθανάσιος Κ. Χριστοδούλου
Εκδόσεις Gutenberg



Πηγή

Όαση στην έρημο της ψυχής - Ξένια Ανδρέου

ΟΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

Σαν δροσιά καλοκαιριάτικου δειλινού

το χάδι σου στο κορμί μου

λάβδανο ψυχής...

άφησε το εκεί παρατημένο στην ηδονή της ευτυχίας...

Χάθηκα στη μαγεία των ματιών σου

έτσι όπως βάδιζα σε δρόμους αδιέξοδους

και εκεί θέλω να μείνω.

Να φιλώ τα χείλη σου και να ονειρεύομαι

οάσεις στην έρημο της ψυχής..

Πέρασα - Κική Δημουλά

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

....

Μάχη ερώτων - Νίκη Ταγκάλου (Η πρώτη ποιητική της συλλογή από την U Publish!)

Έρωτας…Μια τόσο μικρή λέξη αλλά και συγχρόνως τόσο βαθύ και έντονο συναίσθημα.Πόσες φορές τον καταραστήκαμε αλλά και πόσες τον υμνήσαμε.Ατελείωτοι διάλογοι μαζί του, ατελείωτες βραδιές στην αγκαλιά του αλλά και άλλες τόσες κλαίγοντας για τα χαμένα φιλιά του.Ο έρωτας άλλοτε βρίσκεται μέσα μας και άλλοτε παίρνει μορφή, σάρκα και οστά.Πάντα όμως πολεμάμε μαζί του ή πολεμάμε απέναντί του.Μια μάχη που δεν τελειώνει ποτέ.





Πηγή: http://www.readpoint.com/book.aspx?id=521062

55 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Καζαντζάκη

Σαν σήμερα 26 Οκτωβρίου 1957, πριν από πενήντα πέντε χρόνια ένας μεγάλος Κρητικός και ένας από τους κορυφαίους πνευματικούς ανθρώπους που γέννησε η Ελλάδα, έκλεισε τα μάτια του σε ηλικία 74 ετών στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας.

Η σορός του μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Η Ελένη Καζαντζάκη ζήτησε από την Εκκλησία της Ελλάδος να παραμείνει η σορός στην Αθήνα, αλλά το αίτημά της δεν έγινε δεκτό.

 

Έτσι, η σορός μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο. Η κηδεία έγινε μετά από μεγάλη λειτουργία στον Ναό του Αγίου Μηνά, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ευγενίου και 17 ακόμη ιερέων. Τη σορό του συνόδευσαν ο τότε υπουργός Παιδείας Αχιλλέας Γεροκωστόπουλος και ο ιερέας Σταύρος Καρπαθιωτάκης.

Στον τάφο του, χαράχθηκε η επιγραφή: «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβούμαι τίποτα. Είμαι ελεύθερος».

Μνημόσυνο, για την επέτειο του θανάτου του Νίκου Καζαντζάκη, θα τελεστεί στον τάφο του, στον προμαχώνα Μαρτινέγκο, αύριο, Σάββατο27 Οκτωβρίου και ώρα 11.00 το πρωί.
Η Διεθνής Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη (Δ.Ε.Φ.Ν.Κ.) καλεί τα μέλη της και κάθε ενδιαφερόμενο να τιμήσουν με την παρουσία τους το μνημόσυνο.


cretalive.gr

Παραμύθια στην Εθνική Βιβλιοθήκη

Ιστορίες βασισμένες σε παραλογές, θρύλους, τοπικές αφηγήσεις, παραδόσεις, βιωματικό υλικό αλλά σε λογοτεχνικά κείμενα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του Γεώργιου Βιζυηνού και του Ανδρέα Καρκαβίτσα θα αφηγηθεί η παιδαγωγός και παραμυθού Σάσα Βούλγαρη στο Κεντρικό Αναγνωστήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης (Πανεπιστημίου 32), την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου, στις 6.00 μ.μ.

Η εκδήλωση εντάσσεται στον κύκλο «Παραμύθια και Λαογραφία», σειρά εκδηλώσεων με τις οποίες η Εθνική Βιβλιοθήκη προσπαθεί να δημιουργήσει δεσμούς με τα παιδιά και τους νέους.

Η εκδήλωση απευθύνεται σε άτομα από 11 ετών και άνω. Είσοδος ελεύθερη κατόπιν τηλεφωνικής κράτησης στο 210 3637938 (από 12.00 μ.μ. ως 2.00 μ.μ.)

 

 

Πηγή: http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=481148

Ξεκινώντας τη μέρα με Νίτσε...

Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.

Να έχετε μια όμορφη μέρα!

Ο πύργος του Ντουμπάι σκίζει τον ουρανό

Το υψηλότερο κτίριο του κόσμου, το Burj Dubai (Ο πύργος του Ντουμπάι), διαπερνά την ατμόσφαιρα, καθώς οι υπόλοιποι ουρανοξύστες «πνίγονται» στην ομίχλη. Εικόνες που θα μπορούσαν να αποτελούν σκηνές από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Είναι όμως απλώς το αποτέλεσμα ενός πανέμορφου ηλιοβασιλέματος στο Ντουμπάι.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ- «ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ;»

«ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ;»

Η ευφυΐα λειτουργεί μόνο με έμπνευση και εμπνευσμένους αλλιώς καθυποτάσσεται στις αλχημείες των ανόητων . Οι κοινοί θνητοί χρειάζονται για να ξεχωρίζουν οι πεφωτισμένοι . Το ερώτημα είναι ασκούμε θεωρία επιφάνειας στην μουσικότητα απόδοσης κειμένων
η όντως το πλαίσιό μας έχει την πρακτική ικανότητα χορευτού ενστίκτων απόλυτα μυώδους συμπεριφοράς κυρίως επί του πρακτέου; Δεν έχω επαρκή γνώση να γοητεύσω τις αισθήσεις των συμπαντικών σου οραμάτων διατη
ρώ μόνον το τάλαντο της αγνωσίας μου ώστε να στρέψεις την δορυφορική σου προσοχή στις εξάρσεις ενός απλού αχανέστατου ατόμου που αποζητά πολλά πέραν πέραν των κοινοτύπων περιφερειακών επιθυμιών, πολλά και μυσταγωγικά θα έλεγα. ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ....

Μάνος Χατζιδάκις: Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Γιώργος Δάγλας, Η μάνα νύχτα

Πλησίασε να καταθέσει τον πενιχρό της οβολό
στα πέτρινα χέρια των αγνοούμενων.
Εν μέσω αρχαγγέλων κι ανταρτών.
Με φανταχτερό διάδημα και κόκκινο βελούδο.
Οπλισμένη.
Ξυπόλυτη και ξάγρυπνη.
Πλησίασε ευλαβικά η μάνα νύχτα
κρατώντας την ανάσα στην προσμονή
της έκρηξης.
Πλησίασε κι έβαλε το λαιμό της
κάτω απ’ το λεπίδι των γνωστικών.
“Ας έρθουν τώρα”. Είπε.
“Ας έρθουν οι υπάλληλοι. Ας έρθει η πουτάνα η
μέρα.
Από την Ιθάκη ας έρθουν. Κι από την Πέλλα.
Εγώ θα χωθώ, να κοιμηθώ λίγο, εδώ,
στις τσέπες των πουλημένων, των προδομένων,
των σακατεμένων απ’ αγάπη. Ας έρθουν”.
Απομακρύνθηκε. Άφησε πίσω τον τόπο του
κρανίου.
Του κρανίου που σήμαινε:
Έτσι θα δοθείς στην κοινωνία. Ούτε λογοτεχνικά
άλλοθι, ούτε έρωτες θα σε σώσουν. Όπως οι
πρωθύστεροι
και οι μετέπειτα θα συρθείς στη δίνη μου.
Στο προσωπικό μου κενό θ’ αφομοιωθείς.
Απομακρύνθηκε.
Πίσω, Σαν κομμένη ουρά φιδιού, σφάδαζε το πάθος.

*Από τη συλλογή «Το μαύρο χιόνι» (εκδ. Ελλέβορος)

Το Κόσκινο

Οι 2 νικητές του διαγωνισμού...

Ο διαγωνισμός μας έληξε πριν από λίγο και η κλήρωση με τους δύο νικητές ολοκληρώθηκε.
Τα ονόματα των νικητών είναι:

- Μαρία Τζιάτζιου
- Νεόφυτος Βασιλείου

Ευχαριστούμε όλους πολύ για τη συμμετοχή τους στον διαγωνισμό μας.
Να είστε έτοιμοι γιατί σε λίγο έρχεται και νέος διαγωνισμός.

Αθήνα-Θεσσαλονίκη: Εργαστήρια δημιουργικής γραφής

 Από το Βρετανικό Συμβούλιο, τα Τμήματα Αγγλικών Σπουδών και το ΕΚΕΒΙ

 
Στο πλαίσιο προγράμματος συνεργασίας του Βρετανικού Συμβουλίου και του Kingston Writing School με τα Τμήματα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστήμιου Αθηνών και του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καθώς και του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), διοργανώνεται μια σειρά από εργαστήρια, παρουσιάσεις και ανοιχτές συζητήσεις με θέμα τη δημιουργική γραφή: μεθοδολογία και πρακτική, προκλήσεις και ευκαιρίες, τόσο στη Βρετανία, όσο και στην Ελλάδα....

Στέλιος Χαραλαμπίδης- Άτιτλο (από σκέψεις σκορπισμένες)

Άτιτλο (από σκέψεις σκορπισμένες)

Περιπλανώμενος στα μέρη τα γνωστά

και αντικρίζοντας γνωστούς κι αγνώστους,

κάθισα για λίγο σε μια ξέφρενη γωνιά

για να συλλογιστώ το πριν και το μετά.

Κάθε λογής παρατρεχάμενους, ηθικούς και

ανήθικους αρρώστους.

Μυρίζει εγκατάλειψη αυτή η ερημιά που

από κόσμο περισσεύει. Θε να με τρελάνει

πια αυτή η μυρωδιά, κι απέναντι η ζωή

με κοροϊδεύει.

Ο κρύος αέρας πιο ψυχρά το πρόσωπο χαϊδεύει.

Τα σκορπισμένα φύλλα παραδόθηκαν στο θάνατο,

και τα κουφάρια τους χορεύουν με τον άνεμο

τον τελευταίο τους χορό.

Συλλογισμένος κάθομαι, χαζεύω ένα σκυλί που

ξεθαρρεύει. Με κοιτάζει κατάματα, σα να’ πιε

κι αυτό το αμίλητο νερό.

Τόσοι γνωστοί και τόσοι άγνωστοι, τόση

φασαρία μέσα στη σιωπή!

Σκέφτομαι και γράφω μπερδεμένα, σκόρπιες

οι σκέψεις όπως σκόρπισαν τα φύλλα. Πολλά

ζητούμενα δεν κατάφεραν να γίνουν δεδομένα.

Θυμάμαι τους καιρούς που διάβαζα ποιήματα

στους τοίχους. Που δυο γραμμές φωνάζανε

συνήθως, που έκαναν τους δυνατότερους ήχους.

Θυμάμαι τους δρόμους που περπάτησα, την

ποίηση που διάβασα, τα στενά που χάθηκα, τις

γειτονιές που εξερεύνησα, τα σκαλοπάτια που

μέτρησα, τα μέρη που ταξίδεψα…

Για το καινούργιο μου ταξίδι είμαι έτοιμος. Θα

συνεχίσω ν’ αφήνομαι σε δρόμους μιας άλλης

πατρίδας, πιο σίγουρης από αυτήν που μ’ εγκατέλειψε.

Θα συνεχίσω ν’ αφήνομαι σε δρόμους σαν ποιητής

που ψάχνει εξιλέωση απ’ την έμπνευση, σε ξένα

καταφύγια που σκοτώνουν δίχως δισταγμό. Σε

ερημιές πολύκοσμες, σε γειτονιές μουντές που θα

δείχνουν πολύχρωμες, και γενικώς σε μέρη που

θυμίζουνε στυγνή αυτοκτονία…

Στέλιος Χαραλαμπίδης

Copyright ©

Allende - Mario Benedetti

Για να σκοτώσουν τον άνθρωπο της ειρήνης
για να χτυπήσουν το καθαρό από εφιαλτες μέτωπό του
έπρεπε να γίνουν εφιάλτης
για να νικήσουν τον άνθρωπο της ειρήνης
έπρεπε να μαζέψουν όλα τα μίση
και τ' αεροπλάνα και τα τανκς
για να πλήξουν τον άνθρωπο της ειρήνης
έπρεπε να τον βομβαρδίσουν να τον κάνουν στάχτη
γιατί ο άνθρωπος της ειρήνης ήταν ένα φρούριο

για να σκοτώσουν τον άνθρωπο της ειρήνης
έπρεπε να εξαπολύσουν έναν θολό πόλεμο
για να νικήσουν τον άνθρωπο της ειρήνης
και να κάνουν τη σεμνή και διαπεραστική φωνή του να σωπάσει
έπρεπε να σπρώξουν τον τρόμο έως την άβυσσο
και να σκοτώσουν πιο πολύ για να συνεχίσουν να σκοτώνουν
για να πλήξουν τον άνθρωπο της ειρήνης
έπρεπε να τον δολοφονήσουν πολλές φορές
γιατί ο άνθρωπος της ειρήνης είναι ένα φρούριο

για να σκοτώσουν τον άνθρωπο της ειρήνης
έπρεπε να φανταστούν ότι ήταν ένας στρατός
ένας στόλος ένα τάγμα μια ταξιαρχία
έπρεπε να πιστέψουν ότι ήταν ένα άλλο στράτευμα
αλλά ο άνθρωπος της ειρήνης δεν ήταν παρά ένας λαός
κι είχε στα χέρια του ένα τουφέκι και μια εντολή
και χρειάζονταν πιο πολλά τανκς και πιο πολύ μίσος
πιο πολλές βόμβες πιο πολλά αεροπλάνα πιο πολλή ντροπή
γιατί ο άνθρωπος της ειρήνης ήταν ένα φρούριο

για να σκοτώσουν τον άνθρωπο της ειρήνης
για να χτυπήσουν το καθαρό από εφιαλτες μέτωπό του
έπρεπε να γίνουν εφιάλτης
για να νικήσουν τον άνθρωπο της ειρήνης
έπρεπε να συνεργαστούν για πάντα με τον θάνατο
να σκοτώσουν και να ξανασκοτώσουν μονο και μόνο για να συνεχίσουν να σκοτώνουν
και να καταδικαστούν σε ερμητική μοναξιά
για να σκοτώσουν τον άνθρωπο που ήταν ένας λαός
έπρεπε να μείνουν χωρίς λαό






Πηγή

Γιώργος Κακουλίδης: Έκθεση ζωγραφικής στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Ο Γιώργος Κακουλίδης παρουσιάζει στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη την έκθεση ζωγραφικής «Η αλήθεια που δεν υπάρχει». Η …

έκθεση, που αποτελείται από 25 έργα με λάδι και ακρυλικά χρώματα, διαφορετικών διαστάσεων, θα διαρκέσει από τις 19 Νοεμβρίου έως τις 8 Δεκεμβρίου 2012.

«Ο παππούς μου ήταν γλύπτης, ο πατέρας μου ζωγράφος [Δημήτρης Κακουλίδης]. Μεταφράζοντας τον πυκνό λόγο τους, βρέθηκα μπροστά σε λέξεις και χρώματα. Από το ένα ατελιέ στο άλλο, μεγάλωσα ανάμεσα σε ζωγράφους και ποιητές. Από τα καραβάνια των καλλιτεχνών που πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου, μνημονεύω τους Μιχάλη Κατσαρό, Αλέξη Ακριθάκη, Κώστα Ταχτσή, Γιάννη Τσαρούχη, Γιώργο Μαυροΐδη, Μίνω Αργυράκη, Νίκο Καρούζο, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Γιώργο Σικελιώτη, Γιάννη Παπαδέλλη».

Μυστικό - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Εἶναι ψυχὲς πλασμένες ἀπὸ μάρμαρο
κι ἄλλες ἀπὸ χαμόγελο, εἴτε πόνο.
Εἶναι καὶ μιὰ πλασμένη ἀπὸ τριαντάφυλλα,
ὅμως ἐκείνη δὲ τὴ φανερώνω!

Πόσο ἡ καρδιά μου θά ῾τρεμε, ἂν τὴν ἔλεγα!
Βάνω μία κλειδαριὰ γερὴ στὸ στόμα!
Τόσοι σοφοὶ ποὺ βρίσκονται τριγύρω μου
καὶ δὲ τὴ μάντεψε κανεὶς ἀκόμα;

Εἶναι ψυχὲς πλασμένες ἀπὸ κρύσταλλο
κι ἄλλες ψυχὲς μὲ κλάματα ἔχουν γίνει.
Εἶναι καὶ μιὰ πλασμένη ἀπὸ ροδόσταμο,
μὰ δὲ θὰ σᾶς τὴ ῾πῶ ποτέ μου ῾κείνη!

Ὅρκο ἔβαλα νὰ μὴ τὴ ῾πῶ, ὡς τὸ τάφο μου,
μὰ πάλι... ποιὸς ξέρει... καμμιὰν ὥρα...
Κάτι μοῦ καίει τὰ χείλη μου! Καλύτερα
νὰ κλείσω τὸ τραγούδι μ᾿ ἀπὸ τώρα...





Πηγή

6η σκηνή του θεατρικού του Νίκου Λυγερού "Ο άνθρωπος χωρίς όνειρα"

Σ’ ένα βιβλιοπωλείο, δύο γυναίκες.

Μυρσίνη: Δεν υπάρχει ελληνική έκδοση του βιβλίου.
Αγαθή: Συγνώμη;
Μυρσίνη: Σας άκουσα που ζητούσατε τους Δίκαιους του Καμύ.
Αγαθή: Είναι για τον φίλο μου.
Μυρσίνη: Αυτό το βιβλίο δεν υπάρχει στα ελληνικά.
Αγαθή: Ολόκληρο βραβείο Νόμπελ πήρε ο άνθρωπος, κανείς δεν σκέφτηκε να μεταφράσει το έργο του;
Μυρσίνη: Υπάρχει μια μετάφραση… Την έχω σπίτι…. Αν θέλετε…
Αγαθή: Δεν ξέρω, τι να σας πω. Χρόνος. Το βιβλίο το θέλει ο φίλος μου. Είναι πιανίστας και κάτι θα σκέφτηκε…
Μυρσίνη: Θα δώσει συναυλία;
Αγαθή: Ναι, ναι, μεθαύριο. Αν μπορείτε…

Ελένη Εμπορίδου- ΑΝΤΙΟ ΣΑΣ – ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ

Και περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια. «Μα δε βγαίνει ποτέ αυτός ο ήλιος;» αναρωτιέσαι. «Μα τι έχω και είμαι συνεχώς άρρωστη;» Χάθηκε το χαμόγελο, έσβησε ο ήλιος, κλείστηκαν όλοι στα σπίτια τους, έπαψε να χτυπά το τηλέφωνο, μίκρυνε ο κόσμος κι έμεινε σ’ ένα δωμάτιο κι εκεί χώρεσε ολόκληρος και στεγάστηκαν όλα τα όνειρα, όλες οι σκέψεις, όλα τα δάκρυα. Οι μυρωδιές της κουζίνας, τα τραγούδια και τα γέλια των παιδιών, τα λουλούδια, τα πουλιά, όλα χάθηκαν.

Ξυπνάς ένα πρωί και όλα είναι σκουρόχρωμα, μουντά, συννεφιασμένα. Ένα ρίγος διαπερνά το κορμί σου, ένα δεύτερο ακολουθεί και τρίτο και τέταρτο, κουκουλώνεσαι ξανά στο κρεβάτι σου κι αναρωτιέσαι πού είναι το θερμόμετρο. Πιάνεσαι, να ορίσεις τα δέκατα, και σκέφτεσαι «πόσο πυρετό θα ανεβάσω;». Αρχίζουν οι πόνοι στο κορμί σου, πονοκέφαλος και νύστα. Κοιμάσαι με ευκολία, αλλά και με δυσκολία για λίγο, μέχρι που χτυπά το τηλέφωνο: «Καλημέρα φιλενάδα», ακούς μια χαρούμενη φωνή στην άλλη πλευρά, «τι λες; είσαι για καφεδάκι;». Ανοίγεις τα μάτια βαριεστημένα, κοιτάς έξω… «Πού τη βλέπεις την ωραία μέρα; μαύρη κι άραχνη είναι… κι έχω και τα χάλια μου… μάλλον αρρώστησα» απαντάς με σιγουριά. «Σοβαρά μιλάς; ο ήλιος λάμπει, τα πουλιά κελαηδούν… τι λες τώρα; άλλο καιρό έχετε εκεί;» ακούς απορημένη κι απαντάς: «Δεν είμαι καλά… να κλείσουμε καλύτερα και να τα πούμε άλλη ώρα.» 

Ξεκινώντας τη μέρα με ένα ρητό του Mark Hanna, αμερικανού πολιτικού

Στην πολιτική, δύο πράγματα έχουν σημασία: το πρώτο είναι τα λεφτά και δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο είναι το δεύτερο.

Χαρούμενο πρωινό!

Μια εκπληκτική παραλία με… πολλά πρόσωπα!

«Αποτελεί το ιδανικό μέρος για μια θαλασσογραφία», λένε οι περισσότεροι φωτογράφοι για την παραλία  Turimetta που βρίσκεται κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού στη βόρεια πλευρά του Σίντνεϊ, στην οποία μπορεί κάποιος να θαυμάσει σε κάθε γωνιά της και ένα διαφορετικό τοπίο. Και δεν έχουν άδικο!

Στην «παραλία με τα πολλά πρόσωπα» (όπως λένε οι ντόπιοι), βράχια με περίεργες υφές και σχήματα, μικροί κόλποι και «χρωματιστά» νερά, ομιχλώδη σημεία αλλά και μεγάλες σπηλιές δημιουργούν διαφορετικές κάθε φορά εικόνες αλλά και ξεχωριστά θαλασσινά σκηνικά....

Γράψε μια ιστορία στο Twitter

Ο διαγωνισμός μυθοπλασίας του γνωστού μέσου κοινωνικής δικτύωσης θέτει νέες εκφραστικές προκλήσεις στη λογοτεχνία

Σύμφωνα με έναν λογοτεχνικό θρύλο, ο Έρνεστ Χέμινγκουεϊ έβαλε κάποτε στοίχημα ότι μπορούσε να γράψει μια ιστορία με λιγότερες από 10 λέξεις. Το κέρδισε με μια ιστορία με σασπένς, δραματική ένταση και… μόνο έξι λέξεις: «For sale: Baby shoes, never worn» (Πωλούνται: Παπούτσια μπεμπέ, αφόρετα).

Σύνολο, στα αγγλικά, 27 χαρακτήρες, πολλοί λιγότεροι από ένα tweet, που συγκριτικά δίνει στους λάτρεις της μικρής, μικρότατης φόρμας 140 χαρακτήρες για να πουν μια ιστορία, όπως οι ιστορίες που θα αφηγηθούν όσοι συμμετάσχουν στο πενταήμερο online λογοτεχνικό φεστιβάλ μυθοπλασίας που διοργανώνει το Twitter στα τέλη Νοεμβρίου...

ΤΟ ''ΕΓΩ''

Το Εγώ ως εμπόδιο στο δρόμο προς την αυτογνωσία.
Μια ανάλυση τού άθεου Ινδού φιλόσοφου, Osho.

Υπάρχουν μόνο δύο δυσκολίες στο μονοπάτι του διαλογισμού: Η μία είναι το «εγώ». Είσαι συνεχώς προετοιμασμένος απ΄ την κοινωνία, απ΄ την οικογένεια, απ΄ το σχολείο, απ΄ την εκκλησία, απ΄ τον καθένα γύρω σου, για να είσαι εγωιστής. Ακόμα και η σύγχρονη ψυχολογία είναι βασισμένη στην ενδυνάμωση τού «εγώ».

Ολόκληρη η ιδέα τής σύγχρονης ψυχολογίας και τής σύγχρονης εκπαίδευσης είναι, ότι ο άνθρωπος αν δεν έχει πολύ δυνατό «εγώ», δεν θα είναι ικανός να αγωνιστεί στη ζωή, όπου υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός κι ότι αν είσαι αγνός και αληθινός άνθρωπος, ο καθένας μπορεί να σε σπρώξει στην άκρη και πάντοτε θα είσαι παραγκωνισμένος...

Η αιχμάλωτη- Φορούγ (Forough Farrokhzaad) Ιρανή ποιήτρια (μετ. από τα Φαρσί Καμάλ Νιρουμάντ Ραχιμί)

Η αιχμάλωτη

Σε λαχταρώ, παρόλο που ξέρω, ότι ποτέ
δε θα μπορέσω να σε αγκαλιάσω ολόκαρδα.
Είσαι ο γαλάζιος καθαρός ουρανός.
Κι εγώ, στη γωνιά, σε κλουβί, είμαι το αιχμάλωτο πουλί.
Πίσω από τα κρύα και τα σκοτεινά κάγκελα,
σε σημαδεύω έκπληκτη με μετανιωμένο βλέμμα .
Μπας και κάποιο χέρι να βρεθεί, και να ανοίξω φτερά προς εσένα.
Ονειρεύομαι πως σε μια στιγμή αμέλειας,
μπορεί να πετάξω από τούτη τη σιωπηρή φυλακή.
Ακόμα και αν ο φύλακας το θελήσει,
δεν μου έχει μείνει ανάσα, αλά ούτε αεράκι για να με απογειώσει.
Πίσω από τα κάγκελα, κάθε λαμπερό πρωί,
το βλέμμα ενός παιδιού μου χαμογελά.
Και όταν αρχίσει το τραγούδι της χαράς μου, τα χείλη του μου προσφέρουν το φιλί.
Ω ουρανέ, θέλω μονάχα μια μέρα,
να πετάξω απ’ αυτό το βουβό κελί.
Τι να απαντήσω στα μάτια του κλαμένου παιδιού;
Ξέχασε με, ουρανέ, είμαι το αιχμάλωτο πουλί.
Είμαι το κεράκι που σκορπά φως στα χαλάσματα, με την φλόγα της καρδιάς του.
Εάν θελήσω να διαλέξω το σιωπηλό σκοτάδι, θα φέρω τη φωλιά μου στα χαλάσματα. 

24 Γράμματα

Τελευταία ημέρα για τον διαγωνισμό...

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα για τον διαγωνισμό μας, μην ξεχάσετε να δηλώσετε συμμετοχή για την κλήρωση.

Αύριο το απόγευμα, κατα τις 8.30 θα ανακοινωθούν οι 2 νικητές.

Ευχαριστούμε πολύ.

Ομιλία για την αιγυπτιακή τέχνη και αρχιτεκτονική

Ένα κλασικό κείμενο του αείμνηστου καθηγητή της Αισθητικής και Ιστορίας της Τέχνης, Άγγελου Γ. Προκοπίου, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τους γιους του, Γιώργο Προκοπίου, αρχιτέκτονα και καθηγητή της Μορφολογίας στο ΕΜΠ, και Ανδρέα Προκοπίου, μαθηματικό, και πλαισιώνεται από εικονογραφικά τεκμήρια που στηρίζουν τη θεωρητική του απόδειξη.

Η σύσταση του κόσμου από τα 4 υποδειγματικά σχήματα των 4 στοιχείων της φύσης γίνεται το μυθικό αρχέτυπο για το αιγυπτιακό ιερατείο, ώστε να συντάξει τις μορφές της τέχνης, αγάλματα και ζωγραφικά έργα, αλλά και πόλεις, μνημεία και ναούς με το λεξιλόγιο του γεωμετρικού και μαθηματικού συμβολισμού, δημιουργώντας εκείνο που για τον Πλάτωνα είχε διαρκή κι αμετακίνητη αξία, ήταν δηλαδή ένα Παράδειγμα, μια εικόνα του Ουρανίου, εκδηλωμένη στην υλική πραγματικότητα....

Αποχαιρετισμός - Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα (μτφ. Τ. Βαρβιτσιώτης)

Αν θα πεθάνω
αφήστε το μπαλκόνι μου ανοιχτό.

Το παιδί τρώει πορτοκάλια.
(Το βλέπω απ'το μπαλκόνι μου.)

Ο θεριστής θερίζει τα στάχυα.
(Τον βλέπω απ' το μπαλκόνι μου.)

Αν θα πεθάνω
αφήστε το μπαλκόνι μου ανοιχτό!





Πηγή: http://surrealism9.blogspot.gr/2010/03/7.html

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος διαβάζει το ποίημά του "Εις την Οδόν των Φιλελλήνων"

Τραγούδι της ζωής - Αργύρης Εφταλιώτης

Σὲ βλέπω ταξιδιώτισσα ξενιτεμένη
καθὼς ποὺ σ᾿ εἶδα μία φορὰ σ᾿ ἕνα ἀκρογιάλι,
κοπέλλα βεργολυγερὴ καὶ χαϊδεμένη,
μὲ μιὰ πλεξούδα καστανή, μ᾿ ἀφράτα κάλλη.

Ρωτῶ τὰ μαῦρα μάτια σου καὶ λέω πὼς ξέρεις
νὰ κλεῖς τῆς νιότης τὸν καημὸ στὰ σωθικά σου.
Ρωτῶ τὰ χείλη σου καὶ λὲς πὼς θὲ νὰ φέρεις
χρόνια καλότυχα στὸ νιὸ τῆς ἀρεσκειᾶς σου.

Λαμπρὸ φεγγάρι νὰ τὸ πῶ τὸ πρόσωπό σου,
δὲ κατεβαίνει τέτοιο φῶς ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι.
Νὰ σοῦ τὸ πῶ βασιλικὸ τὸ στάσιμό σου,

δὲ στάθηκε βασίλισσα μὲ τόση χάρη.
Ἡ ὄψη σου μιὰ ἀγγελικὴ χαρὰ σκορπάει,
ποὺ γίνετ᾿ ἄγγελος κι αὐτὸς ποὺ σὲ θωράει.

Πηγή

Τραγουδάκι - Θεοχάρης Παπαδόπουλος

Είναι μια μέρα, που τελειώνει,

πριν να προλάβει καν ν’ αρχίσει.

Μία φωτιά, που δε θ’ ανάψει

αφού κάποιος θα τη σβήσει.

 

Είναι μια λύρα, που δεν παίζει,

μια νότα, που δεν τραγουδιέται,

μία σιωπή, που σου μιλάει

 και μία μνήμη, που ξεχνιέται.

 

Είμαι εγώ, που θα καπνίσει,   

που τα βράδια δεν κοιμάται,

που τα πίνει να ξεχάσει,

μα, που πιότερο θυμάται.

Νικόλαος Συρράκος- Η απάντηση του καθρέφτη

Η απάντηση του καθρέφτη

Το σώμα μου κουράστηκε μα πάλεψε γενναία
σκέψεις πολλές κι ορμητικές γεμίζουν το μυαλό μου
σύννεφα μαύρα, φθονερά, τυλίγουν το λαιμό μου
κλείνω τα μάτια και σιωπώ, σε σκέφτομαι μοιραία

Πριν λίγες μέρες σ' άκουγα, μου πρότεινες ν' αλλάξω
"άνοιξε πια τα μάτια σου, ζήσε τα όνειρά σου"
προτού να φύγεις θέλησα μια κάρτα να σου γράψω
κι ένιωσα σαν μ' αγκάλιασες αγάπη απ' την καρδιά σου

Θυμάμαι ακόμη μια φορά που σ' είχα αγκαλιά μου
τότε που η άμμος έπαψε να ρέει στην κλεψύδρα
σα μελωδία ονειρική ακούστηκε στα αυτιά μου
σαν ψέλλισες το "σ' αγαπώ" μέσα στην καταιγίδα

Η μέρα έξω νικήθηκε κι η νύχτα βασιλεύει
ενός σκυλιού τ' αλύχτισμα ταράζει τη σιωπή της
φώτα σπιτιών, χορεύοντας, πληγιάζουν το κορμί της
μα εκείνη ασυγκράτητη την πλάση διαφεντεύει

Το βλέμμα μου ανήσυχο, πλανιέται μες στο χώρο
αχόρταγο, αναζητά μια εικόνα να ρουφήξει
ένας καθρέφτης το τραβά, προσφέρεται σα δώρο
κι εγώ χάνομαι μέσα του προτού η νύχτα λήξει

Βλέπω ένα πλάσμα γνώριμο, φαίνεται να μου μοιάζει
πράσινο έχει στα μάτια του και μαύρο στο μαλλί του
το βλέπω ξάφνου να γελά κι η όψη του ν' αλλάζει
τα χείλη του σαλεύουνε, "τ' αξίζεις" μου φωνάζει
και στο μυαλό μου αντηχεί η άηχη φωνή του

Ξένια Ανδρέου- ΑΔΑΜΑΣΤΗ ΨΥΧΗ

ΑΔΑΜΑΣΤΗ ΨΥΧΗ

 

Το φεγγάρι βγήκε να φωτίσει

μα το φως του αχνό αυτό το βράδυ

Αυτό το βράδυ που η ψυχή λαχτάρισε σκοτάδι, μοναξιά.

Της έκανε το χατίρι και φώτισε αλλού.

Λίγο, πολύ λίγο έριξε φως,

μην την τρομάξει και χαθεί ξανά στα τρελλά όνειρά της.

Όμως το ξέρεις καλά φεγγάρι μου, δεν την κρατά τίποτα.

Θέλει να φύγει μακριά, μακριά σου.

Θέλει να αμαρτήσει, να δαμάσει

το κακό για χάρη του καλού.

Η λογική, αντίθετη, φωνάζει φεγγάρι.

Μείνε, σου λέει, μείνε και φώτισέ την.

Έτσι δε θα χαθεί, όπου και να παει...

Τότε το κορμί μαγεμένο από τη δύναμη της,

ψιθυρίζει... εγώ την ακολουθώ...

Δεν αντιστέκομαι, φοβάμαι τη χείμαιρα

αλλά την ποθώ όσο κι αυτή.