Στέλιος Χαραλαμπίδης- Άτιτλο (από σκέψεις σκορπισμένες)

Άτιτλο (από σκέψεις σκορπισμένες)

Περιπλανώμενος στα μέρη τα γνωστά

και αντικρίζοντας γνωστούς κι αγνώστους,

κάθισα για λίγο σε μια ξέφρενη γωνιά

για να συλλογιστώ το πριν και το μετά.

Κάθε λογής παρατρεχάμενους, ηθικούς και

ανήθικους αρρώστους.

Μυρίζει εγκατάλειψη αυτή η ερημιά που

από κόσμο περισσεύει. Θε να με τρελάνει

πια αυτή η μυρωδιά, κι απέναντι η ζωή

με κοροϊδεύει.

Ο κρύος αέρας πιο ψυχρά το πρόσωπο χαϊδεύει.

Τα σκορπισμένα φύλλα παραδόθηκαν στο θάνατο,

και τα κουφάρια τους χορεύουν με τον άνεμο

τον τελευταίο τους χορό.

Συλλογισμένος κάθομαι, χαζεύω ένα σκυλί που

ξεθαρρεύει. Με κοιτάζει κατάματα, σα να’ πιε

κι αυτό το αμίλητο νερό.

Τόσοι γνωστοί και τόσοι άγνωστοι, τόση

φασαρία μέσα στη σιωπή!

Σκέφτομαι και γράφω μπερδεμένα, σκόρπιες

οι σκέψεις όπως σκόρπισαν τα φύλλα. Πολλά

ζητούμενα δεν κατάφεραν να γίνουν δεδομένα.

Θυμάμαι τους καιρούς που διάβαζα ποιήματα

στους τοίχους. Που δυο γραμμές φωνάζανε

συνήθως, που έκαναν τους δυνατότερους ήχους.

Θυμάμαι τους δρόμους που περπάτησα, την

ποίηση που διάβασα, τα στενά που χάθηκα, τις

γειτονιές που εξερεύνησα, τα σκαλοπάτια που

μέτρησα, τα μέρη που ταξίδεψα…

Για το καινούργιο μου ταξίδι είμαι έτοιμος. Θα

συνεχίσω ν’ αφήνομαι σε δρόμους μιας άλλης

πατρίδας, πιο σίγουρης από αυτήν που μ’ εγκατέλειψε.

Θα συνεχίσω ν’ αφήνομαι σε δρόμους σαν ποιητής

που ψάχνει εξιλέωση απ’ την έμπνευση, σε ξένα

καταφύγια που σκοτώνουν δίχως δισταγμό. Σε

ερημιές πολύκοσμες, σε γειτονιές μουντές που θα

δείχνουν πολύχρωμες, και γενικώς σε μέρη που

θυμίζουνε στυγνή αυτοκτονία…

Στέλιος Χαραλαμπίδης

Copyright ©