HΛΙΑΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ- ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ

 

Το κορμί άρμεξε αίμα τότε..
Δυο σπιθαμές κοντότερα στη γη απο τα τριμμένα κόκαλα,
κι έλεγες ε.. και, ας φύγω αν είναι να ροδίσει το όνειρο,
τιμή να ζήσω το θάνατο για τ' αθάνατο μέλλον!
Κάθε αυγή περίμενα τον ακριβό μου φίλο
που είχε γεωμετρικό σχήμα..
Έξω, εκεί έξω να λίγα μέτρα,τρεις-τέσσερις οριζόντιοι
άνθρωποι ήταν το εκεί,στον αγέρα των σπασμών
περίμεναν ήλιους, ήλιους που είχαν κινήσει 

αιώνες
και ακόμη, ακόμη τον ήλιο του χθες και του αύριο..
Εμένα μου περίσσευε ο φίλος μου που τρύπωνε αθόρυβα,
πόσα δεν έμαθα μαζί του, πόσα ταξιδια δεν στερήθηκα
πόσους θανάτους έδιωξε απ το νου μου..
Τη μια μέρα ολόχρωμα φύλλα και άνθη,
την άλλη πηγές κουβαλούσε,
ακόμη με είχε πάρει και ο ύπνος , σπάνιο,
τις τελευταίες νύκτες, καθώς η σκέψη μου

έκανε σπείρα, δύναμη απ την ενέργεια της φύσης του.
Και ξεχώριζα την ημέρα απ τη νύκτα
μόνο όταν κάθε αυγή έσταζε 
απ τη χαραμάδα το φως.
Αυτός ήταν ο φίλος μου

το γεωμετρικό σχήμα του φωτός στα μάτια και τη ψυχή!

 
{Αφιερωμένο στο χαμό του Χρόνη Μίσιου}