Δημητριος Κανελλοπουλος- Βρέχει

Βρέχει

Βρέχει...

στο παγκάκι του δάσους,

δίπλα στο άγαλμα του μνημείου,

ένας γέροντας, ξεχασμένος και ρακένδυτος,

κρατάει στο χέρι του ένα ανθισμένο λουλούδι...

είναι νύχτα και κάνει κρύο, βρέχει...

στο πρόσωπό του έχει μια θεϊκή γαλήνη

και στα μάτια του την απόλυτη παράδοση στο άπειρο...

δίπλα του ένα φθαρμένο πανωφόρι, που κάτω του, έχει κάτι

που με προσοχή και δέος προστατεύει...

<βρέχει-κρυώνεις> του λέω,

<ακούς την μελωδία> με ρωτά,

<πάντα την ακούω>, <τι κρύβεις> τον ρωτάω,

<τα φτερά του Έρωτα> μ' απαντά...

κι ενώ το άγαλμα δίπλα προσμένει τα πουλιά, την Άνοιξη,

για να τους εξηγήσει το νόημα-άποψη του Αιώνιου,

ένα φτερούγισμα, μια ουράνια μελωδία, ένα φως,

το θρόισμα των φύλλων, ο άνεμος, το πέταγμα του Έρωτα...

και το παγκάκι άδειο...

Άνοιξη!!!

Ίσως κάποτε, εμείς οι Άνθρωποι, να βρούμε το δρόμο-την τέχνη

για να μετασχηματίζουμε τη κάθε στιγμή σε Αιωνιότητα!!!

Ί σ ω ς ...