Ραντεβού - Ασημίνα Ξηρογιάννη

Ειχε φτάσει πρώτος και περίμενε.Το μπαρ ήταν σχεδόν άδειο-ήταν νωρίς ακόμα,άλλωστε.Παρήγγειλε μαρτίνι με λεμόνι και κοιτούσε διαρκώς νευρικά το ρολόι του.
Τόσο νευρικά,που ο μπάρμαν-συμμαθητής του από το Γυμνάσιο που δεν πήγε ποτέ Λύκειο-τον ρώτησε με ύφος όλο νόημα:
-Περιμένεις <<πρόσωπο>>;
O Πέτρος δεν έχασε την ευκαιρία και άρχισε να εξηγεί.Επειδή ήθελε τόσο να μιλήσει σε κάποιον εκείνη την ώρα...!Επειδή είχε άμεση ανάγκη να διοχετεύσει κάπου τη νευρικότητά του(είχε πρόσφατα κόψει το κάπνισμα).Εξηγούσε λοιπόν στον μπάρμαν πως περίμενε <<πρόσωπο>> που είχε γνωρίσει μέσω του φατσοβιβλίου,κοινώς
facebook.Eπρόκειτο για μια εντυπωσιακή κοπέλα με πολλά like στις φωτό και στις ελκυστικές αναρτήσεις της.Ολα της τα status ήταν εξαιρετικά και είχαν πάντα κάτι ιδιαίτερο να πουν στον κόσμο.΄Ηταν μια κοπέλα αποκάλυψη που πιθανότητα θα είχε πολλές προτάσεις για έξοδο.Εκεί ο Πέτρος αναρωτήθηκε αν η κοπέλα συνήθιζε να βγαινει ραντεβού με facebookfriends.Ενιωσε ομως να τον στεναχωρεί αυτη η σκέψη οπότε δεν την προχωρούσε .Σημασια ειχε οτι ειχαν οι δυο τους κλείσει ραντεβού και σε λιγα λεπτα -επιτέλους-θα συναντούσαν ο ένας τον άλλο από κοντά.Μιλούσαν για μηνες στο chat,σχεδόν κάθε μέρα,αντάλλασσαν τρυφερούς χαιρετισμούς και ήδη την ενιωθε πολύ κοντά του σε βαθμό που θα΄λεγε ότι είχε αρχίσει να την ερωτεύεται.Για να μην πει ότι αυτό είχε συμβεί ήδη,απλά αδυνατούσε να το παραδεχτεί και στον ίδιο του τον εαυτό.Aν μια μέρα δεν επικοινωνούσαν,ένιωθε θλίψη.Ναι θλίψη!Τόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα.Η Δανάη-αυτό ήταν το όνομά της-λάτρευε τη γραφή του και,οπως του΄χε πει,είχε αγοράσει και διαβάσει και τα τέσσερα ποιητικά του βιβλία.(Ο Πέτρος ήταν ανερχόμενος ποιητής με ένα Κρατικό βραβείο στο ενεργητικό του.Η ίδια είχε σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης και καταγόταν από μια εύπορη οικογένεια νομικών).Ο μπάρμαν άκουγε την ιστορία του φίλου του με ενδιαφέρον.Ακόμα το μαγαζί δεν είχε γεμίσει και η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή.Κάπου κάπου διέκοπτε την αφήγηση του Πέτρου κάνοντάς του ερωτήσεις-αστείες καμιά φορά -αλλά ο Πέτρος έδειχνε κατανόηση στην αφέλεια του παλιού του φίλου.Αναρωτήθηκε γιατι του εκανε βαθιές εξομολογήσεις...αλλά η απάντηση ήταν προφανής...Δεν μπορούσε να διαχειριστεί το άγχος του και η κουβέντα με κάποιον τετοιες φορτισμένες στιγμές ήταν γι΄αυτόν βάλσαμο.Είχε τελειώσει και το δεύτερο μαρτίνι όταν κοίταξε για δεύτερη φορά το ρολόι του.<<Λες να μην έρθει;>>,αναρωτήθηκε.Μα όταν σήκωσε το κεφάλι του την είδε μπροστά του.Ήταν όλη πρόσωπο.Ναι,ήταν αυτή,η Δανάη ,θα αναγνώριζε το πρόσωπό της αναμεσα σε χιλιάδες πρόσωπα γυναικών.Η Δανάη που είχε κιολας ερωτευθεί-μόλις την αντίκρυσε σιγουρεύτητηκε πια!Ετρεξε προς το μέρος της.Πάντα εκείνος θα έτρεχε προς το μέρος της.Βρέθηκε σε αποσταση αναπνοής.Μπροστά της.Εσκυψε λίγο.Εσκυψε για να δει τα μάτια της.Μπηκε μέσα στα μάτια της.Εγινε κόρη του ματιού της.Εκείνη άλλωστε,δεν μπορούσε να σηκωθεί.Πιθανότατα δεν ένιωθε καν τα πόδια της.Ήταν κολλημένη σε αναπηρικό καροτσάκι.