Είναι τα σιτάρια και τα δειλινά
Στους απέραντους κάμπους της Καστίλιας;
Ο ήλιος που φωτίζει την κρύα Σόρια
Φωτίζει και την καρδιά σου;
‘Ανθισαν πια οι ελιές στα χώματα της Μπαέθας;
Τραγουδούν τα ίδια νερά
Στον Νουέρο και τον Ερέσμα;
Πόση αναζήτηση, φίλε,
Σ’ ένα λουλούδι της ψυχής;
Πόση Σιωπή που μας τυλίγει.
Πόση εγκατάλειψη.
Η καθαρή σου λέξη, γυμνή
Κι αληθινή.
Μόνο η λέξη σου
Μας φέρνει την ειρήνη και την ησυχία.
Λεωνάρ, Γκιομπάρ:
φώτα Που θα φωτίζουν τη νύστα σου
Και που φωτίζουν Και τις δικες μας νύχτες.
Μόνο η θάλασσα, φίλε, κι όχι το μίσος
Μας δείχνει τον αληθινό δρόμο.
Ως πότε αυτό το σύννεφο της θλίψης;
Πότε θα πάψεις να ‘σαι θλιμένος,
Παλιέ φίλε;
Η θλίψη
Τελειώνει διώχνοντας και χαλώντας.
Είμαστε μαζί σου.
Μαζί Με τη βαθιά μελαγχολική σου μοναξιά.
Μαζί με τη φτωχή κι ορεινή Ισπανία σου.
Κοιτάζουμε προσδοκώντας πως αυξαίνει
Η αιώνια κι αισθαντική σου λέξη,
Το ίδιο όπως
Τ’ άσπρα σιτάρια της Καστίλιας.
*Μετάφραση: Μ.Λαγκουβάρδος
**Η εικόνα της ανάρτησης είναι από το Αλωνάκι της Ποίησης.
Το Κόσκινο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.