Τρία ποιήματα του E.E. Cummings

1.

όταν ο θεός αποφάσισε να επινοήσει

τα πάντα πήρε μια

ανάσα μεγαλύτερη από τέντα τσίρκου

και τα πάντα ξεκίνησαν

όταν ο άνθρωπος αποφάσισε να

καταστρέψει τον εαυτό του ξεχώρισε

το ήταν του θα και βρίσκοντας μόνο το γιατί

το συνέτριψε στο επειδή μέσα

8.

καθώς η ελευθερία είναι ένα πρωινό γεύμα

ή η αλήθεια μπορεί με το λάθος και το σωστό να ζήσει

ή οι φωλιές των αγροποντικών είναι από βουνά φτιαγμένες

- για διάστημα μακρύ και ακριβώς τόσο πολύ

θα 'ναι πληρωμένο το νοίκι του δήθεν

και η ιδιοφυΐα θα ικανοποιεί το τσούρμο των καλλιτεχνών

και το νερό κυρίως την φλόγα θα ενθαρρύνει

καθώς πορείες των καπέλων βγαίνουν στις ροδακινιές

ή οι ελπίδες καλύτερα χορεύουν στα μαλλιά των φαλακρών

και κάθε δάχτυλο χεριού είναι ποδιού δάχτυλο

και κάθε θάρρος είναι φόβος

- για διάστημα μακρύ και ακριβώς τόσο πολύ

το ακάθαρτο θα θεωρεί αγνό το κάθε τι

και από το τσίμπημα των παιδιών θα ουρλιάζουν οι σφήκες

ή καθώς όσοι βλέπουν είναι τυφλοί

και ο κοκκινολαίμης δεν καλωσορίζει την άνοιξη

μήτε ο ανόητος λαός αποδεικνύει πως η γη είναι στρογγυλή

μήτε οι έτσι πεθαίνουν σαν έρθουν οι αλλιώς

και το σύνηθες σπανίζει και επιπλέουν οι μυλόπετρες

- για διάστημα μακρύ και ακριβώς τόσο πολύ

το αύριο δεν θα ‘ναι και πολύ αργά

σκουλήκια είναι οι κόσμοι μα η χαρά είναι φωνή

άλλος τραβάει για κάτω κι άλλος προς τα πάνω

τα στήθη θα παραμείνουν στήθη και οι μηροί μηροί

τα έργα δεν μπορούν να ονειρευτούν τι μπορούν τα όνειρα να κάνουν

- ο χρόνος είναι δέντρο ( ένα φύλλο αυτή η ζωή )

μα η αγάπη είναι ουρανός κι εγώ είμαι για σένα

για διάστημα μακρύ και ακριβώς τόσο πολύ.

25.

κάπου που δεν ταξίδεψα ποτέ, πρόθυμα πέρα

από κάθε βίωμα, τα μάτια σου έχουν τη σιωπή τους:

μέσα στην πιο λεπτή χειρονομία σου υπάρχουν πράγματα που με περικλείουν,

ή που δεν μπορώ να αγγίξω γιατί βρίσκονται πολύ κοντά

το παραμικρό σου βλέμμα εύκολα θα με απεγκλωβίσει

ας έχω όπως τα δάχτυλα τον εαυτό μου κλείσει,

ανοίγεις πάντα πέταλο πέταλοτον εαυτό μου όπως η Άνοιξη ανοίγει

(αγγίζοντας επιδέξια, μυστηριακά) το πρώτο ρόδο της

ή αν θελήσεις να με κλείσεις, εγώ και

η ζωή μου θα σφαλιστούν πολύ όμορφα, ξαφνικά,

όπως όταν η καρδιά αυτού του λουλουδιού φαντάζεται

το χιόνι προσεκτικά παντού να πέφτει·

τίποτα απ’ ότι μπορούμε να κατανοήσουμε στον κόσμο αυτό δεν αξίζει όσο

η δύναμη της στιβαρής σου ευπάθειας: που η φύση της

μου επιβάλλει το χρώμα των χωρών της,

απονέμοντας θάνατο και για πάντα με κάθε ανάσα

(δεν ξέρω τι είναι αυτό σε σένα που κλείνει

και ανοίγει· μονάχα κάτι μέσα μου καταλαβαίνει

πως απ’ όλα τα ρόδα πιο βαθιά είναι των ματιών σου η φωνή)

κανείς, ούτε καν η βροχή, δεν έχει τόσο μικρά χέρια

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Ηριδανός 2007

Πηγή: http://bardsineternity.blogspot.gr/2009/03/e-e-cummings-2007.html