«Η Αννούλα της τελευταίας στροφής» Μέθη ο πόνος σε κήπο ονείρου ανθοστόλιστο
ρόδα στο άλικο πληγές αγκαλιάζουν ομόχρωμες
γραμμές βελούδινης σάρκας με χρυσό κλωστής
ουλές συρράβουν, απρόσμενο πέρασμα ξυραφιού
κρεβάτι αστόλιστο
κορδέλες πολύχρωμες
σώμα αστής
στο μέσον του κήπου πηγή ξεδιψάει ζωή ελαφιού...
Φεγγάρι όμορφο άπλωσε στο ευχαριστώ μου φως
το ελάφι γνωρίζει νερά σε πηγές που αντιφέγγουν
πληγές μου θέλουν χρόνο στην μανία γκρίζας ομίχλης
η ψυχή σπαρταρά στις ευχές μικρής πυγολαμπίδας
με πήρε το πώς
με μάτια που φέγγουν
στα μέσα ομίχλης
κραυγές παραλύουν φωνές φυγαδεύουν ίχνη ελπίδας
Νύχτα μαγεύει χέρια μαζεύει στα λευκά της σεντόνια
γραμμές μου ματώνουν το ελάφι κοιτά νερό που κυλά
στιγμές ξεριζώνουν περιζώνουν πληγές αυλακώνουν
θεέ μου που είσαι κοντά μου αν είσαι δώσε ρυθμούς
δεν είμαι αιώνια
ο πόνος μιλά
αυτοί με σκοτώνουν
ζητούν αριθμούς στο όνειρο ήρθαν καλοί με κακούς.
Ξυπνάς με αγέρι αν παράθυρο μένει ανοιχτό σε ρωγμή
δραπετεύουν λιακτίδες μα και πόνους που είδα εκεί
στα βαθιά όνειρα σου στη μικρή την χαρά σου ψυχούλα
μονόλογος ήταν σε όνειρο νύχτας μαγεμένων αυλών
σου αφήνω αιχμή
ζωή μου πικρή
εγώ η μικρούλα
με κλάμα βροχή, προσευχή σιωπής των θνητών
145. 3-7-2012 ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝ/ΝΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.