" τα στερνά της αυγής " (απόσπασμα)- ΜΑΝΩΛΗΣ ΤΟΓΙΑΣ

γλυπτό του Ροντέν

Καταμεσής του χρόνου, λίγο μακρύτερα απο την ατραπό του
και αποφάσισαν οι Θεοί τα υπόλοιπα,

όμως έξω απόμεινε η τύχη,
ωσάν παρθένα μωρά.

Άρπαξαν τα νύχια της Άρπυιας
όλη την ομορφιά της καλοσύνης - της ζωής.

Δυό τρία κλαράκια μυρτιάς για καλημέρα
στα σκαλιά σου έχω αφημένα ζωή
τα χείλη σου όπού΄χει ανάγκη ο ήλιος
για να απλώνει πάνω στη γή το χρυσό του...

 

Α, που η άμμος αβάσταχτα χάνεται
και το λιθάρι πόθο βαθύ λησμόνησε
χαζεύοντας το μάρμαρο το σμιλεμένο
απο χέρι αδρό κι αντρίκιο
με καρδιά παιδιού, άβγαλτου στην αλάνα.



Χωρίς ωφέλια, κι όμως έτοιμος πάντα για χρήση
σαν τη γροθιά τ΄ανέμου που κρατάει το σύννεφο
κι οσμήζεται η καταιγίδα
ο μισεμός για πάντα.

Ανάρια εδώ κάτι σπιτάκια μικρά σιωπηλά
με αυλές μπροστά, κι ασβεστωμένα σκαλιά
που η σκιά τους περισσότερο φαίνεται
έπειτα δυό φωνές σκυλιών που αντίχησαν το πέρα μέρος.

Βήματα ψάχνω,
και νά, που σε ανατολές με φτάσαν κάποια βράδυα,
για να  ξαναβρώ το φως που με οδήγησαν
ξανά ν΄αντικρύσω,
αλλιώτικα
σήμερα πιότερα σοφά.

Θεριό το δέντρο πιά, που απάνω του είχα μιά καρδιά χαραγμένη
πάει, χάθηκε στης φλούδας του το ρετσίνι
κι είχα βαρκάκι φτιαγμένο τότε απο ΄κείνη
με πανί, καρένα , κόκκινα , πεύκου που τρίβοταν στην πέτρα.

Πόσα χέρια άλλαξε ο παράς μου
ας μη πουλιώταν, είχανε, κι έχουνε να πούν
πληθωρικός πιά, με λιγότερη αξία.
Έτσι τα μάτια μου βλέπουν το κομίζον,
απλώνει το χέρι του απο μονάχο του
στην απαίτηση.

Τη νύχτα λευτερώνεται το μέσα μας
γίνονται όλες οι πράξεις,
μα η αφαίρεση περισσέυει.

Ήτανε τότε που έφτιαχνε τη γέμιση,
κι έβαζε βάγια , να κάνει η όρεξη δρόμο για κρασί.

Ήτανε τότε που τον ξεγένναγε η μαμή στο σπίτι
με τις κυράδες της γειτονιάς
Κι ήρθε και ρώταγε μετά...
μοιράνατε τις μοίρες;
πάνω απ΄του μωρού το προσκεφάλι,
τι να΄ταν το γλυκό, τί το ασήμι ;

Της ώρας μου και της στιγμής το άχτι
και του χρόνου το άδικο κι ανείπωτο ακόμα
πάνω στα δύο τέρμενα δύχτι απλωμένο
σ΄ανοιχτού γυαλού την αγκαλιά,
κι ο καιρός αυγωμένος
που να έχει παρασύρει μαζί του τη  μοίρα

τόσο που κι οι γριές δεν κάθονται πιά στις πόρτες
και  μείναν οι καρέκλες  αδειανές πλάι στα βασσιλικά.

Σαββάτο μεσημέρι κι άδειος  ο δρόμος
να περιμένει κι αυτός βήματα παληκαριών με ροζιασμένα χέρια
κι ιδρωμένο το μαντήλι το κεντημένο απο τα χέρια της αδελφής.

Απόσωσε πιά η ζωή, κι έχει χαρά φυλαγμένη  στον κόρφο,
για τα στερνά που εκείνη μονάχα ξέρει,
μην άργησε που λένε η καλοσύνη;
την είδαμε σαν που έγινε,
κι ας μην την γευτήκαμε ακόμη,
είναι που όπου έχει στερημένο μοιράζει,
κι έχει θαρρεί κανείς, πολλούς να γυρίσει,
να τρίψει ανάμεσα στα χέρια τη μυρωδιά να πέσει.

Νεράιδα κι αυτή,
πολλές φορές θα πας στο δάσος, μιά θα τη δείς,
κι άν το θελήσει,
ίσως και των μαλλιών της το χρυσάφι σ΄ακουμπήσει μιά στιγμή.
Τα πέπλα της άγγιγμα στις άκρες των δέντρων,
πάνω στο πέταγμά της γιομήζουνε οι καρποί,
εκεί που αφήνει μιάν άχνα πίσω της,
κι ίσα που φαίνεται στο λυκαυγές της χαραυγής πρωτού χαθεί
γιατί παίρνει σειρά ο ήλιος.

Εκεί που σμίγει δύση με ανατολή,
κι είδα τις αλήθειες
τα κτητικά, την ομορφιά, το ίσως,
και στου ξαποσταμού την αγκαλιά κανείς
πήρα σκουφί και χτύπησα
σκόνη γιομήσανε τα ρούχα
κι όταν την άλλη μέρα έφεξε ξανά
γιομάτα απο χρυσές ματιές μου μοιάσαν
θά΄χα λές  χορέψει στων ξωτικών τα χέρια.

Κρίμα στον καιρό που χάθηκε ερήμειν,
κρίμα στη στιγμή που δεν κράτησε να διαβαίνει.

Ναί στη Ζωή, που ανάγκη το ήθελε στην ανατολή
κι αν πως η αφή δεν κράτησε όλα τα νοιώθω της στιγμής
για να το μαρτυρήσει στις υπόλοιπες αδερφές της.

ήτανε που αλλιώτεψε το φεγγάρι και είχε ο ήλιος
αλλού το πρόσωπο
ή η γή μας, εξέλειπε.

Ήταν οι στιγμές που η θάλασσα περνούσε το βράχο,
Αίώνες, ως να εισχωρήσει μέσα του,
Θηλυκό
για να ανατρέψει με τον λόγο, της φύσης τη συνθήκη
και να γενεί αντίθετα το "κακό"

Της μεγίστης στιγμής η συνέννεση
που αμέτρητα χρόνια κρατεί, Άνθρωπέ μου.......


.........