Το τέλος μια ύπαρξης γενναίας - Μαξ Κυων (έργα αναγνωστών)

Όταν 'φύγαν όλοι οι παρευρισκόμενοι
κι έδιωξα τους τελευταίους που κρυβόταν,
... αντίκρισα μονάχα τον εαυτό μου
ακίνητο κι αμείλικτο.
Προχώρησα προς το μέρος του
κι έφτασα κατάματα μπροστά του.
Ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπο του
και βλέμμα κενό τον διαπερνούσε.
Έσκυψε το κεφάλι του
κι απ' τις αγχωτικές του κινήσεις
έβγαινε μια απορία για το μέλλον.
Άρχισε σιγά-σιγά να παραμιλά.

"Μετά από χίλιους θανάτους..
Τι ειρωνεία..
Δε θα πεθάνουμε απόψε
κι εγώ δεν θα 'μαι εδώ για να το ζήσω..
Μη με ξεχάσεις σε παρακαλώ,
πανηγύρισε το και για 'μένα.."


Έπειτα πάτησε το πόδι του στο χρόνο
για να μετρήσει πιο γρήγορα τη πτώση.
Γινόταν σκόνη από τις πατούσες ως το κεφάλι,
το χώμα πια τον προσκαλούσε.
Κραυγή δεν ήχησε.
Μοναχά ακούστηκαν τα τελευταία του λόγια.

"Μία μέρα σαν όλες τις άλλες....
Η νύχτα θέλησε να μείνω ξάγρυπνος...
Καιρός για αντίο δεν υπάρχει,
αφού το φόβο βλαστημώ..."

Το συνηθισμένο μου υποκριτικό χαμόγελο
έμοιαζε σήμερα λιγάκι αλλαγμένο.
Ελάχιστα καυστικό,
δεν έψαχνε νοήματα να βρει.
Κλώτσησα τη σκόνη που 'χε συσσωρευτεί
και διασκορπίστηκε όλη στον αέρα.

"Έγινε, φιλαράκο......"

Η αναγέννηση θα προετοιμαστεί κατάλληλα
στο εργαστήρι του φωτός.
Καιρός για αντίο δεν υπάρχει.