"Η Σιωπή του Έρωτα" Oscar Wilde, Απαγγελία Μαριάντζελα Γκίντη

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν σου έδωσα, τραγούδια που δεν σου είπα.
Oscar Wilde -η Σιωπη του έρωτα ....

"το τέλος της παράκαμψης", Βερόνικα Πραμούκοβα

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΒΡΙΣΚΩ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ

Το τέλος της παράκαμψης
Κοίταξε πόσα αυτοκίνητα επιστρέφουν κι έρχονται
Καθώς αφήνουμε τα σύρματα πίσω μας
Οι μάρκες τους εκτοπίζουν τις λέξεις μας
Στέκομαι στο έδαφος
Μα δε με θέλεις...
Χωρίς εσένα, θα είμαι πιο μπροστά από σένα
Δεν έχω τίποτα να σου δώσω
Κι είναι τόσο δύσκολο να σου εξηγήσω
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά
Γιατί μου αρέσουν τα εργοστάσια
Κάθε φορά που κοιτάζω εσένα
Ένα ταξίδι από τα γόνατα ως τα δάχτυλα
Η αντανάκλαση της σύγχυσης
Οι μέρες και τα ισόμετρα πέταλα
Η ανακάλυψη του οίκτου
Σαν αεροπλάνο πετά και μας εγκαταλείπει

Κι αν δεν ήταν τόσο ωραία εδώ
Θα μπορούσα να έρθω μαζί σου
Μα έχω βαρεθεί να σου ζητώ συγγνώμη
Κι είναι βέβαιο πως δεν μπορώ ν’ αλλάξω
Γιατί ο κόσμος είναι μια χούφτα από εκατομμύρια μόρια
Κι η κατανόηση δείχνει ν’ αργοπεθαίνει
Λεπτό με το λεπτό
Αστέρι μ’ αστέρι
Δορυφόρο με δορυφόρο
Δώσ’ μου τα χέρια σου
Κράτησε μακριά τα ψέματα
Χάρισέ τα σ’ αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν
Θέλεις ν’ ακούσεις τόσα πολλά
Κι εγώ θέλω να κλάψω
Να κοιτάξω το χώμα σαν τη μόνη αλήθεια
Σε σκέφτομαι...
Μέσα από εσένα είδα εμένα
Τη στρογγυλή άκρη της Γης
Την απέραντη ακινησία που επεκτείνει την απόσταση
Κι εξαλείφει το φως..."

Απόσπασμα από Κατερίνα Γώγου

"Παράπονα"- Σοφία Πιπέρου

 

 

 

 

 

 

 

Μαζεύω το σώμα μου στα σκεπάσματα

τυλίγομαι  μ' ένα στυλό

και ξεπροβάλλω

σα κουφάρι μες στο κρεββάτι.

Το κρεββάτι λυτρώθηκε,

ένα κενό στο δεξί μου χέρι

και ακόμα τρύπα δε φάνηκε.

Καλημέρα

έχυσα το καφέ σου

πρωινό δεν υπάρχει.

Στέκομαι στο ίδιο μαξιλάρι

στο ίδιο λευκό

αγγίζω με τα μαλλιά μου τις ελπίδες

Αχ!

Δε φάνηκε ακόμα κανένα όνειρο

ούτε καν εφιάλτης.

 

 

 

"Συμμετρία "- Χρήστος Δεμηρόπουλος

 

 

 

 

 

 

 

 

Θα είσαι ήρεμος σ’ εκείνο το μέρος
που ακόμα αναβλύζουν πηγές
και τα κλαδιά σπάζουν
από τον αέρα και το βάρος τους.

Θα νιώθεις άνθρωπος της γης
όταν θα αυτοσχεδιάζεις
με φυσικά υλικά
και δε θα χρειάζεται να επιλέγεις
μέσα από πολλά κορμιά
τη συντροφιά σου.

Θα είσαι ήρεμος
όταν πια δε θα σε καταδιώκει η μέρα.

Τα πρωινά δεν θα είναι πια περίπλοκα.
Όλα θα έχουν τη δική τους
Συμμετρία

 

 

 

Σημείωση

 

Από τη ποιητική συλλογή ¨Η ατελέστερη μορφή " που κυκλοφορεί από το βιβλιοπωλείο ακυβέρνητες πολιτείες στη Θεσσαλονίκη

" Οι πληγές" - Γρηγόρης Σακαλής

 

 

 

 

 

 

Ήρθες σπίτι μου
 μέσα στα αίματα.
Σε πήρα αγκαλιά
σε έπλυνα
σου φόρεσα ρούχα καθαρά
σ’ έβαλα να ξαπλώσεις.
Ύστερα με ζήτησες
ήρθα δίπλα σου
και ξάπλωσα
έψαξα να βρω
τις πληγές σου
μα τι παράξενο
σ’ όλο σου το σώμα
δεν βρήκα καμιά.
Μου έκανες νόημα
έσκυψα το κεφάλι
και μου ψιθύρισες
στ’ αυτί
λέξεις-πληγές
λέξεις-μαχαίρια
έτσι κατάλαβα
ποιες ήταν οι πληγές σου.

 

 

πηγή

"ΚΑΛΗΜΕΡΑ", Φωτεινή Δερζέκου

Καλημέρα

ξημέρωσε,το βλέπεις;

καληνύχτα

όνειρα γλυκά

μα που πας;

στάσου,

ο καφές είναι έτοιμος

δεν μπορώ να περιμένω

βιάζομαι

το μπουκάλι άδειασε

έχασα

το περιστέρι

πρέπει να το βρω

χάνω το φως μου

στέκεται μπροστά σου

σε κοιτά το βλέπεις;

όχι, όχι

καλή σου νύχτα λοιπόν...

καληνύχτα

 

 

 

 

 

καληνύχτα με τη φωνή της Δήμητρας!

Η Δήμητρα Δερζέκου και το θεατρικό της έργο "Ζιγκώ"

Σε ένα μικρό καφενεδάκι κάπου στο όμορφο φθινοπωρινό Ναύπλιο, συναντήθηκε η παλιά παρέα μετά από καιρό!

 

Πίστευα πάντα πως οι άνθρωποι σου σε εκπλήσσουν ,κρύβουν πάντα μέσα τους τη δυναμική της δημιουργίας, τη φαντασία που θα εκτονωθεί την κατάλληλη στιγμή ,στο κατάλληλο μέρος και γύρω από τους κατάλληλους ανθρώπους !

Έτσι αρχίζουν οι κουβέντες των φίλων μετά από καιρό ,για τα κατορθώματα τους ,τις περιπέτειες τους ,τα νέα τους ενδιαφέροντα που προσωπικά πάντοτε ακούω με μεγάλη περιέργεια ,καθώς το λογοτεχνικό μου δαιμόνιο κυνηγά κάθε ιστορία ,κάθε δημιούργημα που θα  μπορούσε  να αποτελέσει και για μένα αλλά και για πολλούς αναγνώστες εστία έμπνευσης .

- «Έγραψα και εγώ ένα μικρό θεατρικό έργο για το εθνικό θέατρο!

Εμπνεύστηκα από τη ζωή των ρεμπετών την εποχή της προσφυγιάς ,και είπα να γράψω ένα έργο βασισμένο σε εκείνη την εποχή με χαρακτήρες δυνατούς, αυθεντικούς και με γλώσσα που δε λοξοδρομεί από τη μαγκιά του τότε !»

Είπε η Δήμητρα, σε κάποια στιγμή που συζητούσαμε για το θέατρο και με ρωτούσε, αν ήξερα κάποιο από τα έργα του Ξενόπουλου με πολλούς χαρακτήρες ,για να το ανεβάσει σε μια ερασιτεχνική ομάδα της Πάτρας!

Αμέσως αναρωτήθηκα για αυτό το θεατρικό σενάριο!

-<<Τραγουδούσα τότε ρεμπέτικα τραγούδια με συμφοιτητές μου..Μελέτησα πολύ τη γλώσσα των ρεμπετών μέσα απ τα τραγούδια και με ενέπνευσε τοσο πολύ το ρεμπέτικο κλίμα και οι ιστορίες πραγματικών ρεμπετών που έχω ακούσει ώστε ήθελα να γράψω ένα έργο κυρίως για να το ζήσω κι εγώ γράφοντας το.Όταν όμως το ξεκίνησα θέλησα να θίξω και βαθύτερα ζητήματα...>>

  

συμπλήρωσε η Δήμητρα!

Της είπα να μου το στείλει αμέσως να το μελετήσω, να δω πώς ένας τόσο νέος άνθρωπος  όπως η Δήμητρα, κατάφερε να συλλάβει το γίγνεσθαι εκείνης της εποχής, με τους μάγκες του Περαία  να ζουν για τη πενιά τους , να ζουν σε ένα μέρος που οι αστοί μισούν την ελευθερία τους ,και οι γυναίκες τους έχουν στιγματιστεί με τη ρετσινιά της φτηνής ,της πόρνης ,της μάγισσας !

Δεν είναι αλήθεια καθόλου εύκολο, ένας νέος άνθρωπος που ζει σήμερα σε ένα περιβάλλον που τα ρεμπέτικα τραγούδια ακούγονται από πολύ λίγους ανθρώπους ,και που ελάχιστα ενδιαφέρει σήμερα τη τέχνη το ρεμπέτικο ,να συλλάβει μια τέτοια ιδέα και να μελετήσει πολύ πάνω σε αυτήν ,για να παράγει ένα πραγματικά αξιόλογο έργο !

Όντως μετά από δυο μέρες, έλαβα στο mail μου εκείνο το θεατρικό έργο της Δήμητρας, το οποίο και διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον μέσα σε ένα απόγευμα !

Δεν έχει κανένα νόημα να κάνω καμία κριτική ,να κάνω καμία παρατήρηση  και κανένα απολύτως  σχόλιο, καθώς η γνώμη του καθενός  από τους αναγνώστες , είναι πάντα διαφορετική, διότι καθένας από εμάς έχει διαφορετικές προσλαμβάνουσες σχετικά  με τη τέχνη και το σχετικό θέμα ,που το έργο και η συγγραφέας διαπραγματεύεται.

Παρακάτω θα παραθέσω μερικά αντιπροσωπευτικά αποσπάσματα του έργου ,καθώς δεν είναι δυνατή η ανάρτηση όλου του έργου, που εκτείνεται σε 18 σελίδες και χωρίζεται σε 15 σύντομες σκηνές.

"ΝΑΥΠΛΙΟ"-Αλέξιος Μάινας

.

Το αντικρινό καταύγασμα
οι ελιές της αλέας προς το μουράγιο
και κάτω απ’ το γυάλισμα οι καρποί τους,
και κείνα τα βήματα, πανωφόρια στο κόκκινο κρύο τους
έτοιμα να χρωματίσουν τα ίδια στενά με τα παγωτάδικα
δίπλα στ’ ανδρείκελα των προθηκών με τις μικρές πλακέτες.
Ύβρις
—-το ότι θέλαμε να τα ξαναδούμε,
έπαρση κοιτώντας τις ίδιες πόρτες
απ’ όπου σε λίγο θα βγαίναν
—-προς το παλιό δημαρχείο
κι όπως τότε
επάλξεις κι αναδιπλώσεις
—-του σκοταδιού στις τρίλιες του,
μονόλογος του πλακόστρωτου μιας άδειας πλατείας
και το χιόνι εκεί που περνούσαμε χέρι χέρι
—-σκόρπιο και λιγοστό σαν αλάτι
στ’ ακτινωτά της σοκάκια γεμάτα παιδιά
με τα κυριακάτικα μαγαζάκια κλειστά
όπου την άνοιξη βγαίναν σφυρίζοντας
—-πως ακόμα θυμούνται
κάνοντας τάχα
πως αγόραζαν για τα είδωλα της ανάμνησης
ρούχα.

 

"Κάτι χωρίς όνομα",-Νίκος Κ.

 

 Παραδέξου πως όταν φεύγεις
Αναπνέεις.
Έρχονται οι πόροι σου κι ανοίγουν τότε
Αναπνέεις.
Πεταλούδες, νυχτερίδες (ποιος νοιάζεται;)
Πετούν στο λαιμό σου.
Καμιά κιτρινίλα στα νύχια
Κανένας αβέβαιος βήχας.
Ετοιμάσου για το
…όταν έρθεις

 

"φοβος",- Δημήτριος Γκόγκας

 

Λέω πως ζω 
κι όταν με ρωτούν πως τα πάω
απαντώ 
"σπίτι - δουλειά
δουλειά-σπίτι"
Κάθε πρωί κατεβάζω τα σκουπίδια 
με προσοχή μην σχιστούν οι σακκούλες 
Προσέχω μην συναντήσω τον γείτονα
αποφεύγω τον σκύλο που μισώ
δεν ανοίγω το γραμματοκιβώτιο 
κατοικούν μέσα του Κέρβεροι 
κι ένας Προκρούστης 
που θέλει δουλειά. 
Αν του την δώσω τι θα λέω
όταν με ρωτούν αν ζω;
Ζω σπίτι; 


Το παραπάνω ποίημα έλαβε το Α΄Βραβείο στην κατηγορία :(ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ) ΠΟΙΗΣΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ 
του ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ "ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2014" 

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ 

"ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Η ΜΙΚΡΗ ΓΟΡΓΟΝΑ"

Στο τέλος του παραμυθιού,

η μικρή Γοργόνα κοίταξε κάτω στη θάλασσα το πλοίο του πρίγκιπα

και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της.

Οι νεράιδες του αιθέρα της ψιθύρισαν:

"Κοίταξε! Τα λουλούδια της γης περιμένουν τα δάκρυά μας να γίνουν οι πρωινές δροσοσταλίδες!

Έλα μαζί μας..."

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Η ΜΙΚΡΗ ΓΟΡΓΟΝΑ !

"Με την πρώτη σταγόνα της βροχής ", Οδυσσέας Ελύτης

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ !!!

 

 

 

 

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
ΠΗΓΗ

"Depth Of My Soul ", - Όταν ατελείωτα χρώματα καταπίνονται από τον ήλιο!

Όταν ο κόσμος μας πέφτει σε κομμάτια
και το φως του φεγγαριού αρχίζει να κρύβεται,
σε ένα εκατομμύριο μικρά θραύσματα,
στις γωνίες του μυαλού μας.


Όταν ατελείωτα χρώματα
καταπίνονται από τον ήλιο,
σε ένα μονοπάτι γεμάτο ηχώ,
 που λίγο πριν είχαν αρχίσει.


Και βρύσες γεμάτες από λουλούδια,
στα νησιά γεμάτα δάκρυα.
Κλαίουσες και πυροτεχνήματα σε εκρηξη 
που στη συνέχεια εξαφανίζονται.


Εσείς πιστεύετε αυτό που βλέπετε,
όλα τα πράγματα που ξέρετε.
Αλλά  εσείς δεν ξέρετε
το βάθος της ψυχής μου.


Κάρμα είναι απλά ένα πλήκτρο,
ξεκλείδωμα για κάθε πύλη.
Τα μάτια είναι απλώς καθρέφτες
μας φέρνουν στη μοίρα μας.


Ο ήχος από ένα γεια,
σαν ένα φως στους τυφλούς,
την αποστολή μας σε ένα φαύλο κύκλο,
μέσω ενός κόσμου 
αποχαιρετισμοί.


Όλη η αλήθεια που ποθούμε
άκαρπη παρέλαση μας
σε ένα τσίρκο των σκιών μας
όπου παίζουν  την παντομίμα μας.


Εσείς πιστεύετε αυτό που βλέπετε
όλα τα πράγματα που ξέρετε.
Αλλά  δεν ξέρετε
το βάθος της ψυχής μου

Κατερίνα Γώγου-"Α ρε σύντροφε"

A ρε Σύντροφε πόσο μας λείπεις... Ο καιρός σκουλήκιασε πυρηνικές δοκιμές, λαϊκά μέτωπα, μπορντέλα και πολυεθνικές, δεν μας αφήνουνε ν’ αγαπήσουμε. A ρε Σύντροφε πόσο μας λείπεις... Τα ξέρεις, τι να σου πω. Και μετά συνεργαστήκανε. Στην Κίνα, Γενάρης του `77, σφάζουν εργάτες A, ρε Σύντροφε γιατί δεν πρόσεχες γιατί δεν πρόσεχες πιο πολύ; Εδώ, τα ίδια. Κρύβονται στο καβούκι τους οι άνθρωποι. Αχ και να `ξερες ρε Σύντροφε τι βαρύ φορτίο κουβαλάμε... Έτσι καί λίγο φανείς μπόσικος πέρασες απέναντι. A, ρε Σύντροφε γιατί δεν πρόσεχες γιατί δεν πρόσεχες πιο πολύ; A ρε Σύντροφε που δεν πρόδωσες ζούμε την βαρβαρότητα.

πηγή

"ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΝΩΡΙΣ"

'Ενα αφιέρωμα στον φοιτητή ιατρικής  και πρόεδρο της ΕΦΕΚ Αθήνας Παναγιώτη Σωφρονίου 

"Φίλε μου, θα ξαναϊδωθούμε", βέβαιος ότι
εκείνοι αναχωρούν πια για την άβυσσο.
Άλλοτε σιωπηλός, στυγνός, όταν, σκυμμένος,
κουράζεται ερευνώντας μακρινούς θανάτους,
θύελλες βιαστικές, παιγνιώδη σκότη.

( Γεραλής Γιώργος)

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ !!!!!!!!!!!!!!!!

"Θα μείνω εδώ ", Περικλής Χατζηστυλλής

 

 

Θα μείνω εδώ

να κρατάω το βάρος της μνήμης

όπως ο τζίτζικας κρατάει

το βάρος του καλοκαιριού,

όπως το χελιδόνι

που ανοίγει τα φτερά

και βάζει σημάδι

την πρώτη ηλιαχτίδα

στα βλέφαρα του Ήλιου...

Θα μείνω εδώ

να φυλάω τ’ αστέρι σου

και να ντύνομαι τη μνήμη

που σε καίει απαλά

μέσα στο φέγγος

της αιωνιότητας...  

"Την νύχτα εκείνη ... " , Μαρία Νάντη

 

Την νύχτα εκείνη 

που γεννήθηκε η αγάπη μας ,

ήταν που έγινε

κόκκινη η πανσέληνος .

Τότε που καθώς έπεφτε 
ένα αστέρι ευχηθήκαμε ,

μην έρθει
το ξημέρωμα ποτέ .

Κι ήμασταν δάκρυ
στου ουρανού το σκούρο μπλέ ,

που έσταζε πάθος
απ` την φλόγα του ερωτά μας .

Την νύχτα εκείνη ...
Ας ζήσω κι ας πεθάνω .

Την νύχτα εκείνη ...
Ακόμη μιά φορά 

Αποστολή Επισύναψη αρχείων Προβλήματα με τη φόρτωση; Δοκιμάστε το πρόγραμμά μας Basic Uploader.

Πατήστε Esc ή μετακινήστε το δείκτη εδώ για να επιστρέψετε στο Ταχυδρομείο.

από το χρήστη στο

από

Κρασί

Ανακαλύψτε κάτι νέο.

• Όλα

"TO ΠΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΗΛΙΘΙΟΥ ΠΟΙΗΤΗ", Αλέξης Αντωνόπουλος

 

 

 

 

 

 

α’

 

Δεν πρέπει να κοιτάξεις ποτέ

έναν ποιητή στα μάτια

αν δεν θες να γράψει ποίημα για τα μάτια σου.

 

 

β’

 

Δεν πρέπει να γράψεις ποτέ

ποίημα για τα μάτια μιας γυναίκας

αν εκείνη τρέμει την ίδια της την ομορφιά.

 

Ηλίθιε. Ηλίθιε ποιητή.

Το ήξερες. Οι θεές στο είχαν πει.

 

Τώρα βλέπεις τα μάτια της

μόνο μέσα από τις λέξεις που έγραψες τότε.

 

Το χρώμα τους, γαμώτο.

Θα μπορούσες τουλάχιστον να είχες γράψει

κι έναν στίχο για το χρώμα.

 

 

 

 

 

 

ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΟΤΑΝ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΙΓΕΤΑΙ Η ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ! ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΒΡΑΔΥ!

 

ΣΤΙΧΟΙ

Έλα να χορέψεις μαζί μου
διότι το τέλος πλησιάζει

 Έλα να χορέψεις μαζί μου
 θα μπορούσες να είσαι μια ανάμνηση.
 Έχουμε μόνο μια ζωή
 και  την αποψινή  τη νύχτα!
 Έλα να χορέψουμε
 Χόρεψε μαζί μου
 να ξέρεις ότι λυπάμαι
 για  ό,τι έχω κάνει
 τα χρόνια   της φήμη και της δόξα μας
 Πού πήγαν;Όλη τη ζωή μου έχω χαθεί

σε αυτόν τον κόσμο της θλίψηςΘα χορέψεις;
χόρεψε μαζί μου.

 Έλα χόρεψε μαζί μου
 πριν η μουσική πεθάνει
 Έλα να χορέψεις μαζί μου
 δεν υπάρχουν άλλα άλλοθι
είμαι στα αριστερά 

με το φόβο ό,τι
εδώ σε χάνω
Έλα να χορέψουμεΧόρεψε μαζί μου
 μάθε ότι λυπάμαι
 για ό,τι έχω κάνει
 Τα χρόνια  της φήμης και της δόξας μας
 Πού πήγαν
 Όλη τη ζωή μου έχω  χαθεί
 σε αυτόν τον κόσμο της θλίψης
 Θα χορέψεις;
 Χόρεψε μαζί μου
 Θα χορέψεις;

 Χόρεψε μαζί μου
 Έχουμε να δούμε αυτή την αγάπη από κάθε πλευρά
 να τη κομματιάσουμε
 και  να γυρίσουμε το μέσα έξω
 γιατί οι καρδιές μας είναι κάπου εκεί έξω
 Χαμένες στο σκοτάδι
 Ψάχνουν για μερικές απαντήσεις.



Μάθε ότι λυπάμαι
για ό,τι έχω κάνει
Τα χρόνια  της φήμης και της δόξα μας
 Πού πήγαν
 Όλη τη ζωή μου έχω  χαθεί
 σε αυτόν τον κόσμο της θλίψης
 Θα χορέψεις;
 Χόρεψε μαζί μου
 Θα χορέψεις;
 

"το τριαντάφυλλο" -ένα ποιήμα του Θεοχάρη Παπαδόπουλου!

Είδε το άλικο τριαντάφυλλο,
στη μέση του κήπου ανθισμένο,
τόσο τον θάμπωσε η ομορφιά του
που χαϊδεύοντάς το
τσιμπήθηκε.
Τ' αγκάθια χώθηκαν στο δέρμα του.
Πέρασαν χρόνια.
Το τριαντάφυλλο το ξέχασε.
Τ' αγκάθια ακόμα τριβελίζουν το μυαλό του.
Έξυπνος πια και προνοητικός,
φοράει γάντια όταν θέλει να χαϊδέψει.




πηγή- από την ποιητική συλλογή του Θεοχάρη Παπαδόπουλου Ερείπια, εκδόσεις ΡΕΩ ,Αθήνα 2010
το παρόν ποίημα βρίσκεται στη σελίδα 13 του βιβλίου

"Πίσω απ’ όλα, κρύβω εσένα…"(Το γράμμα Μ), Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Αρκετές είναι οι φορές, που άλλο έχεις στο μυαλό να γράψεις και άλλο καταλήγει… Το ασυνάρτητο Είναι το Αληθινό…
Υ.Γ: Κάποια θα δεις φορά…
Πίσω απ’ όλα, κρύβω εσένα…(Το γράμμα Μ)  
 
 
Κάθε ένα ποίημα
συμμετέχει ολόκληρη η Ψυχή…
κάθε ένα ποίημα
πρόωρα μου γερνάει τη Ζωή ‘
μου διαφεντεύει τις λύσεις,
τα μελλούμενα μου προοιωνίζει
 
Κάθε ένα ποίημα
μου βγαίνει με δάκρυ ‘
για κάθε τι ανύπαρκτο
τάχαμου, τάχαμου επιστητό…
Κάθε ένα ποίημα, πριν γραφτεί
έχω πεθάνει… στην κορυφή
ενός Βουνού έχω ανέβει
και μία ρίγη σαν πυρετού
διαποτίζει των αρτηριών μου
τη χοάνη…
 
Κάθε ένα ποίημα
σέρνει μια Ιστορία
του μυαλού εκφράζει
την βιογραφία…
Κάθε ένα ποίημα
ταξιδεύω στον αγέρωχο Άδη,
σε μέρη μακρινά, εσωτερικά…
Κάθε ένα ποίημα
το Όνειρο καταλήγει σ’ εσένα…

 Μ’ ακούς….;

 
 

"ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ",ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΝΙΚΟΛΟΥΖΟΥ

 

Και όταν ο χρόνος

ξεκρεμάσει το παλτό του,

εσύ κρεμάς στον τοίχο

Την ΖΩΝΤΑΝΙΑ.

Καλά βιδωμένη

Θα περιμένει

Για μια ΑΝΟΙΞΗ.

 

Και όταν η γη δακρύσει,

εσύ πλένεις

 τα ΧΑΜΟΓΕΛΑ.

Στο χέρι.

Κάθε δάχτυλο στη παλάμη

να σβήνει τους λεκέδες

της χαράς.

 

Και  όταν ο αέρας ξεβάψει

Όταν τα πρόσωπα

ντυθούν 

ΑΓΑΛΜΑΤΑ

ένα τόξο θα τεντωθεί

κι ένα βέλος

στην ΚΑΡΔΙΑ σου

θα ψιθυρίζει

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΑΠΟ ΤΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ VASKO POPA

 

 

 

 

 

 

"Μπορείς να με γραπώσεις από της λήθης το τσουλούφι, να μ' αγκαλιάσεις στο αδειανό πουκάμισο τη νύχτα μου, να μου φιλήσεις την ηχώ... Μα εσύ από έρωτα τίποτα."

 

Vasko Popa

"Νεραιδικό" – Αγαπάκης Σωτήρης

Στο καφενείο καθόμουνα, ώρες και τον κοιτούσα

Ούτε απαντούσε τίποτα, ούτε κι εγώ ρωτούσα

Τον κοίταζα, με κοίταζε ένιωθα τον καημό του

Κι ας ήχο πια δεν έβγαζε το στόμα το δικό του

Όλοι τον είχαν για τρελό ,κανείς δεν του μιλούσε

Κι εκείνος στα άδεια βλέμματα του κόσμου απορούσε

Μα εδώ την ιστορία του, έμαθα και θα γράψω

Κι όντε την γράψω υπόσχομαι ,να γράφω πια να πάψω

Ήτανε νιός και πήγαινε μια μέρα στο χωράφι

Που να ΄ξερε ο δύστυχος πως θα γεμίσει πάθη

Έθερισε κι εστοίβαξε κι έτσι όλη την ημέρα

Μέχρι που νύχτα πλάκωσε στον κόσμο πέρα ως πέρα

Και σκέφτηκε τέτοια βραδιά ,γαλήνια και σπουδαία

Με τα αστέρια να τα πει, να κάνουνε παρέα

Κι επήγε ως την του χωριού λίμνη την φημισμένη

Που ήτανε από τις έγνοιες τε

λείως ξεκομμένη

Χάζευε μια τον ουρανό, δύο την λίμνη ,μια

Τη γη που καθρεφτίζονταν μες τα νερά τα κρύα

Κι ενώ είχε πια παραδοθεί στης φύσεως τα κάλλη

Από τα βάθη των νερών νεράιδα ξεπροβάλλει

Είμαι η κυρά των ουρανών που στα νερά κοιτάζεις

Αρχόντισσα των χαλικιών που διώχνεις και χλευάζεις

Των αστεριών η προτροπή, του ήλιου ο μαγνήτης

Ο εφιάλτης της στεριάς και τ’ όνειρο της κοίτης

Μια τέτοια νύχτα σαν κι αυτή, τι θέλεις εδώ ξένε;

Φίλοι ,εχθροί και άγνωστοι ειν μακριά καημένε

Εγώ διαλέγω τα νερά της λίμνης ποιος κοιτάζει

Και ποιος κοιτάζει μια φορά κι ύστερα σκοτεινιάζει

Πατούσε επάνω στα νερά, και τα μακριά μαλλιά της

Τα αγγίζανε και έσπρωχναν κύματα στην μιλιά της

Τα μάτια της του ουρανού της πιο καθάριας μέρας

Είχαν το χρώμα κι έβγαινε από τα χείλη αγέρας

Είμαι άνθρωπος θνητός κι απλός κι έκαμα την δουλειά μου

Μα καθυστέρησα πολύ και θέλησα κερά μου

Το βράδυ να περάσω εδώ ως το πρωί που πάλι

Της γης το χώμα το ιερό θα βλέπει το κεφάλι

Συγχώρα με ,ασέβεια δεν ήξερα πως ήταν

Όσοι ιστορίες λέγανε ,τέτοια ποτέ δεν είπαν

Αλλιώς θα το ξερα κι εγώ ο μυριοπονεμένος

Της μυρωδιάς σου της χρυσής, χρυσοεπικαλυμένος

Δεν έφυγα από το χωριό ποτέ σ όλη τη ζήση

Και τέτοια αρχόντισσα ομορφιά δεν έχω συναντήσει

Αν θέλεις χάρισε μου το αφέντρα τ όνομα σου

Κι εγώ θα κάνω όποια θες κρυμμένη πεθυμιά σου

Το όνομα μου αν στο λεγα ,θα το λεγες στς΄ ανθρώπους

Και θα φταναν στην λίμνη μου μύριοι από μύριους τόπους

Θα έχανα την γαλήνη μου και θα χα κάθε βράδυ

Τόσους να με παρακαλούν για ένα και μόνο χάδι