Κι ήσουν φωνή που έβγαινε
απ΄τη σκουριά της πέτρας,
κι ήσουν πουλί που πέταγε
φορώντας το χαμόγελο του Ήλιου,
κι έσκαβες με το δάκρυ σου
σταλιά, σταλιά
τον όρκο που σου όρισε
μια σπιθαμή το βιος σου...
Κι ήσουν αγέρας κι ουρανός
και του χελιδονιού
το μαύρο το φτερό
που σπάει στο πέλαγο
της μνήμης τον καημό,
σαν μνημονεύει ο ίσκιος του Θεού
το Φως
στον αναστεναγμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.