'ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ', Β.Α

Με του αετού τα μάτια

εκεί που η γη πλαγιές ξεχώριζε

με βαθυλάγκαδα χαρακωμένα

απ'του Νοέμβρη την ομιχλώδη την ψυχή

τράβαγε τη παιδεμένη από τα χρόνια ανηφοριά

το τελευταίο παιδί του ήλιου.

Κόσμου άλλου τόπος γίνονταν του όρθρου το βουνό

σαν παραμύθι

μες τη φαντασία τυλιγμένο

του σκοτεινού του λιμανιού καράβια γίνονταν

αχαμνοέλατα κεδρά και δέντρα

στη θάλασσα των άστρων αραγμένα

τ' άδέσποτα κλωνάρια

έπαιρναν σχήματα υπερκόσμια της σιωπής

ντυμένα όλα

το ακαθόριστο μυστήριο

στις νύχτας τις θροές

Σε μονοπάτια πολυπάτητα

μόνο αυτός περνούσε τώρα

είχαν τελειώσει οι καιροί τους κύκλους των γενεών

που άγνωστη Βουλή είχε ορίσει

γαλατοπότες τυροφάγοι τραγοψήστες

γαλαθηνών τα τρυφερά οι πρώτοι

γιοί της βροντής του κεραυνού

και μύστες των νεφέλιων θεών

κοντά στου αετού το σπίτι.

Μα πάνε αυτοί διαβήκαν

Μόνος αυτός περνούσε τώρα

τελευταίος

με τους παλιούς

που ηχούσαν μέσα του τους τρόπους

που ίσκιωναν κάθε σκέψη πρωινή

σαν διάβαινε απ'τις πέτρινες καλύβες

ερείπια πια

στου χρόνου

και του ανθρώπου το στητό

παντοτεινά χαμένο

το παιχνίδι

Και μια αλόχρονη αντάμωση στη φαντασία προσδοκούσε

με κείνη την παλιά του κόσμου ομορφιά του

στις τίμιες τις αληθινές

απ' το θεό για τους ανθρώπους κείνες μέρες

τέτοιες ήταν οι σκέψεις που κανε

μα προσπερνούσε

μ'ένα ανάθεμα κρυμμένο μέσα του

για όποιον αλαζόνα άπληστο άνθρωπο

τη γενεά του πρόδωσε και στις αβύσσους αποδήμησε

σαν ετερόμορφος Ιούδας

για λίγα αργύρια

που φωτισμένη μια σκλαβιά του τα προσφέρει

χωρίς ποτέ να καταλάβει

ότι την ευτυχία τη λεν απλότητα και φύση.

Κι ανέβαινε και προχωρούσε

μέσα στον ιδιόκρυπτο και φανερό ρυθμό του

κάθε κορμός μία γινόταν μεταμορφωμένη εικόνα

κάθε θαμνό μια οντολογία

απ' του παραμυθιού βγαλμένη την κασέλα

και κάθε θόρυβος του λόγγου κώδικας της νύχτας.

Αντικρινά

βουνά

ξεθωριαστόχρωμα

που τρεμοπαίζαν φώτα

αλλού αχαμνά

άλλα πιο έντονα στις στράτες

και κάποια

δήλωναν μια αμυδρή μονάχα παρουσία

κοντά σε ποταμό παράφρονα

όταν τον πιάνει η θολή κατεβασιά

στο χάλι του Οκτώβρη του Νοέμβρη.

Πάντα αγνάντευε τον τόπο τον περατιανό

με μία λύπη μέσα του

μα πώς μπορούσαν τόσο χαμηλά να ζούνε

της ράχης πως μπορούσανε να χάνουνε τη δόξα

δεν το βανε ο νους του.

Ήξερε όμως πως πίσω απ' τα βουνά

τα πράγματα χειρότερα ήταν

όλο ισιώματα και θάλασσες και κάμπους

-φύλαγε θεέ μου από τέτοια ατιμία-

και στις ψηλότερες κορφές το βλέμμα τότε γύριζε

σαν εξιλεωτής του θαλασσόκαμπου του βίου

Κι ανέβαινε

Στιγμές στιγμές τη σκέψη του άφηνε άδεια

και μόνο

τα τραγούδια του ανέμου αφουγκραζόταν

κοιτάζοντας

πρωτοχορεύτρας κλάρας τα τσαλίμια

-όσα το μάτι έβλεπε στη νύχτα-

κι ύστερα

βάδιζε δροσιάς ζυγό χορταριασμένο.

Γάνωνε τις κορφές το φως

σβήναν σα χιόνι από τον ήλιο τα αστέρια

σιγά σιγά ξημέρωνε

Το ανάραχο !

Του Τσελιγκάτου Ιθάκη!

Το φτάσιμο

κι η ευτυχία πάντα η ίδια

κι η ανάπαυση κι ο κάματος της σάρκας

κι απ΄το περδίκι ο λάλος.

Σ'αυτό το ανάραχο

τον κέρναγε τα μύρα της η Άνοιξη

καλοκαιριά η ημίγυμνη

τη λάγνα του διαλαλούσε ομορφιά της

αλλ' όμως ο χινοπωριάς

λίγο αφιλόξενος στ' ανάραχο ήταν

κι άξενος

κι αγενής

ο κρυερός χειμώνας.

Όμως στην τσελιγκάτη τη ζωή

τ' ανάραχα αντάλλαγμα δεν έχουν.

Ύστερα ανασηκώνονταν από της φύσης στρώμα

κι έστηνε αυτί !

Ακουρμαίνονταν !

Ν'ακούσει το κοπάδι του ποιόν τόπο να βοσκάει

-Θεού η βροχή Θεού η βοσκή κι ο τσέλιγκας πιστός του-

ο ταχυδρόμος άνεμος του φερνε κάθε ήχο

κι όταν κουδούνι ακούγονταν καλοξημέρωνε!

Έφηβη ροδομάγουλη πρόβαλε νια αυγή

στα χείλη στέκονταν ορθός του πρωινού προσήλιου

κοίταζε πέρα μακριά

μα μέσα του άρχιζε η ψυχή να τραγουδάει

τέτοια να λέει του ήλιου !

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Ζωή της φύσης η ζωή και φως και πρώτο αστέρι

τ'άλλα τα άστρα όλα τα σβηείς και μες το μεσημέρι

μεσουρανείς κάθε κρυφό πάντα εσύ αγναντεύεις

πλούσιο φτωχό με τ' άχτιδα καθημερνά χαϊδεύεις

κάνεις το βλάσταρο δεντρό κάθε κορφή παλάτι

δένεις τον ώριμο καρπό ρίχνεις χιονιά απ' ελάτι

τυλίγεις την αγράμπελη και της βατιάς τα κλώνια

για να κουρνιάζουν σπούργιτα

πέρα το Μάη αηδόνια

και το πετάλουδο να βρει ευωδιαστό λουλούδι

με τη δική σου ζεστασιά το φωτεινό τραγούδι

να αναθαρήσει και μικρό Απρίλη βυζαστάρι

από το ηλιοδώρητο το πράσινο βλαστάρι

σε δημοσιά σε λίβαδο να χλιμιτρίσει η μούλα

σε γαλανή καθαρωσιά με ασπρονέφη βούλα

να σ'αγναντέψει του χιονιά το κρυερό κοτρώνι

σκόταδο άσπρο σε κορφή που έχει για σεντόνι

όταν χειμώνα προσπερνάς και γρήγορα πηγαίνεις

στη λάκα το γερόλυκο ζεσταίνεις και διαβαίνεις

κι ένα μονάχα αφώτιστο ξωπίσω έχεις αφήσει

την παγωμένη στα ζερβά την παλιακιά τη βρύση

Ήλιε μου ! Που ολοφώτεινες έκανες νύφες βλάχες

φεγγάρια λόγγου που άστραφταν στην ερημιά μονάχες

με τ'άστρο του Αυγερινού στολίζαν τα μαλλιά τους

για τις νεράιδες σιωπηλή διάβαινε η μιλιά τους

σαν πήγαιναν στο αστρόφωτο με έρωτα να παίξουν

και στη λευκή τους Κυριακή τα πέπλα τους να στρέξουν

Ήλιε μου! Φως μου και ζωή πανηγυριού η μέρα

την ασημένια άστραφτες στο μοναστήρι πέρα

παλιά σκεπή που σκέπαζε της Παναγιάς εικόνα

που φερε χέρι μυστικό από παραδείσου ανθώνα

και στου ασκητή την κατοικιά έριχνες την αχτίδα

σ' έυωδιαστή του δειλινού Ανάστασης ελπίδα

κι αλλού

σ'εσπερινό του Αη Λιά που άσπρο πάντα κάνεις

κόκκινο φως του καντηλιού και τρέχεις και προφτάνεις

τη γρια μέρα μάννα σου που πάει για να σβήσει

μέσα στου γιού την αγκαλιά γιός όταν πάει να δύσει.

Ήλιε μου που είδες σάλαγο ποιμένια μεγάλα

κι έκανες σα διαμαντικό του χορταριού τη στάλα

πάνω της καθρεφτίστηκε παλιός λαγός περδίκι

κι ένα άταχτο μαγιάτικο ζαρκάδι και κατσίκι

νεράιδες που τις μάζευαν από ανθούς και κλώνια

και τις περνάγαν στο λαιμό χορεύοντας στ' αλώνια.

Ήλιε μου

φως μας

Ήλιε μου

και λάγκαδα και βλάχοι

όσοι τον ήλιο αντάμωσαν σε τούτη δω τη ράχη

ποδάρι άνομο εδώ ανθρώπου μην πατήσει

ώσπου η πλάση να χαθεί κόσμος ώσπου να σβήσει

της απληστίας δοντερά μην κόψουν μην τρυγήσουν

του ήλιου τ'άγια φωτεινά αιώνια εδώ να ζήσουν.

Β.Α.