Φθινοπωρινό σούρουπο - Τάσος Λειβαδίτης

Βράδιαζε και στο βάθος του φθινοπωρινού δρόμου λιγόστευε όλο και πιο πολύ το φως
σα να τελείωνε για πάντα ο κόσμος.












Από την ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου", εκδόσεις Κέδρος.

"χρόνος...", Μεσολογγίτισσα

Ο λογισμός μια λαθεψιά

μια Κυριακής μεταλαβιά,

κάβος, που δεν θα λύσει...

λειψές οι ώρες της αυγής

και οι τόσες μέρες της σιωπής,

βήματα ηχούν, σαν θρήνοι...

σου κράτησα το δειλινό

σκέψη με δίχως το εγώ,

κομμάτιασα το πόνο.

φόβους πια πάψε να φυσάς

γυμνόκλαδο ο έρωτάς

στέκει, ξερό στο χρόνο!

"Μικρά κι ανεπαρκή εγχειρίδια έρωτος", ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΙΖΑΝΗΣ

Πόση αλαζονεία,

να πιστεύεις πως μπορείς,

ή πως θα οφελούσε,

να ελέγξεις τον έρωτα.

Να ελέγξεις,

πότε θα έρθει,

πότε θα φύγει,

πως θα μοιάζει,

πως θα σου φερθεί,

τι θα προκαλέσει,

τι θα σου δώσει.

 

Να πρέπει πρώτα,

να σε ρωτήσει,

να πάρει την άδεια σου,

να έχει μορφή που εγκρίνει ο νους,

να διαπιστευτεί στο συμβούλιο αρχών,

να εκπληρώνει επιθυμίες,

(με τον σωστό τρόπο),

να έχει,

να προσφέρει,

να θυσιάζεται,

να πεθαίνει (στην ανάγκη),

να χρειάζεται αυτός εσένα,

όχι εσύ αυτόν.

 

Να στέκεται στην βροχή,

να λιώνει στην αναμονή,

μέχρι να τ’ αποφασίσεις,

μέχρι να συμφωνήσεις,

στα διαδικαστικά,

στα συμβιβαστικά,

στα αντιφατικά,

στα ιδεολογικά,

στα μεταβατικά,

στα υποθετικά,

στα υπερθετικά,

στα μελλοντικά,

στα μεταφυσικά,

κλπ κλπ.

 

Σαν να ήταν υπηρέτης,

δούλος, μέγας οφειλέτης,

της ανήμπορης, φτωχής,

μικρής, δυστυχισμένης,

λεπτομερώς ταξινομημένης,

ανθρώπινης φαντασίας.

 

Σαν ο έρωτας να ήταν

ένας ακόμα εργολάβος

χρεοκοπημένων ονείρων.

"Η ουσία του διλήμματος" , Αλεξοπούλου Ασπασία Μαρία

Εχω δυο εραστες...
Ω ναι η ακολαστη 
τους εχω
κ τους ποθω
με την ενταση 
π ο εθισμενος αναζητα την ηρωινη
κ τη τρυφερη αγαπη
που χει η μανα στο παιδι...

Ο ενας...
σκοτεινος,
μυστηριωδης,
σαγηνευει το ειναι μου 
καθως το κορμι του 
κρυβει κινδυνους κ ηδονες
σε καθε του γωνια '
με τρομαζει,
οταν χαμογελά
κ με ενθουσιαζει,
οταν η σιωπη του 
απειλητικα τυλιγει το λαιμο μου.

Ο αλλος..
ο αλλος παντα γλυκος
ανεκαθεν πραος
μού θυμιζει 
μεσα απ τις ανασες του 
τον εαυτο μου 
να μη ξεχνω να αγαπω '
πιστος λατρης 
μιας ατιθασης καρδιας, 
τα τραυματα της παλης μας 
μπροστα μου
τά φιλά....
..."αποδειξεις τρανες 
πως στο κορμι μου 
καποτε χορεψες απανω"...
ετσι μου λεει,
παντα ετσι μου λεει...

Και ειναι παντα εκει,
για μενα μονο 
μ ενα χαμογελο κ μια τουλιπα
..."γιατι σου μοιαζει '
εχει το κοκκινο του παθους 
μα στ κεντρο
αβυσσος κ ερεβος μοναχα αγαπημενη"..
ετσι μου λεει ,
παντα ετσι μου λεει ...

Και εγω ;;
Αχ , η ακολαστη εγω
τους αγαπω κ τους ποθω απεγνωσμενα...
-ναι ..και τους δυο!-
με την ενταση 
που ο εθισμενος αναζητα την ηρωινη 
κ' τη τρυφερη αγαπη 
που χει η μανα στο παιδι... !!

 

 

"Λαμπερό μου άστρο",Πάρης Παπανικολάου

Το πάθος δεν έλεγα ν' αφήσω,
για τα μάτια σου που τόσο αγαπώ,
στη σκέψη δε μπορώ να σβήσω,
τον έρωτα που καρδιοχτυπώ.

Είσαι το λαμπερό μου άστρο,
που φωτίζει με γαλήνη την καρδιά,

το κύμα της μελαγχολίας άσ' το
κι έλα να πνίγουμε στα χάδια και φιλιά.

Ο νους μου μέρα νύχτα ταξιδεύει,
σε λιβάδια καταπράσινα δροσερά,
την αγκαλιά σου λαχταρά προσμένει,
σε ατέλειωτης την νύχτα ξαστεριά.

Είσαι ένα υπέροχο στολίδι,
που κρέμονται τα όνειρα μου,
της αγάπης μακρινό ταξίδι,
όπου παρατώ την λησμονιά μου.

Αγαθη Αγγελακη, "ΕΥΤΥΧΙΑ"

 

Μπορεί να μην αναγνωρίζεις την απουσία της ευτυχίας

 

 όταν δεν την έχεις γνωρίσει ,

 όταν όμως την κατακτήσεις ,

 όλα τα λεπτά δυστυχίας

 γιγαντώνονται μπροστά σου

 δεν μπορούν να σου κρυφτούν ,

 δεν μπορείς να τους κρυφτείς …

"ΔΥΣΗ", Amir Or (Μετάφραση: Αναστάσης Βιστωνίτης)

Σε τούτο το ευαίσθητο γαλήνιο φως
το μάτι βαραίνει από τη σκιά, βαθαίνει από την απουσία.
Τα πράγματα μετέωρα στον χώρο, πέφτουν στο έδαφος όταν τα βλέπεις, διάφανα –
Κι ο τρόπος τους να υπάρχουν τώρα
είναι ο τρόπος τους να σβήνουν και να χάνονται.

Το μάτι που δημιουργεί έχει αδυνατίσει,
Κι ο κόσμος που ανάβλυζε έχει γίνει σχεδόν θάλασσα.
Όποιος είναι μπροστά μου, πίσω μου, δίπλα μου
είναι εγώ, αλλά δεν είναι εδώ.
Κι είναι αργά πια. Η μέρα έχει φύγει.
Κι εμείς αφημένοι εδώ, μόνοι.

Στις όχθες του κόσμου καθίσαμε
τις ψυχές μας ικετεύοντας –
Εκεί θρηνούμε αόμματοι,
όταν βυθίζουμε το βλέμμα στη μεγάλη θάλασσα
και ξαφνικά θυμόμαστε
πως έχουμε υπάρξει. 

 [H φωτογραφία που συνοδεύει τα τρία ποιήματα του Ισραηλινού ποιητή Αμίρ Ορ (1956) είναι του Horst Fischer.]

ΠΗΓΗ

"Μερικές πέτρες", Ν. Λυγερός

 

Μερικές πέτρες
πάνω σ' ένα τοίχο
σου θυμίζουν
το κρυφό σχολειό
δίχως να υπάρχουν
μαθητές
και Δάσκαλος
διότι όλα ανήκουν
στη μνήμη σου
και ζεις ήδη
τα θεμέλια
που έμαθες
στα χρόνια
της κατοχής
και τώρα είσαι
ελεύθερος
δίχως δεσμά
γιατί ξέρεις
για τους δεσμούς
που σ' απελευθέρωσαν
μετά από το έργο
της επανάστασης.

''Ώρα 4 και μισή",Κατερίνα Καρπούζη

Επανάληψη είναι,

βαρετή είναι,

ανυπόφορη, γδύθηκε

και κουμπώθηκε ξανά.

Στην κρεαταγορά λεν' το όνομα της

και γελάνε τα σιχαμερά τους γένια

ξεδιάντροπα.

Στον ήχο των τακουνιών της

βλέμματα ένοχα στριφογυρνάνε.

Ώρα 4 και μισή.

Η νύχτα ντυμένη πόρνη

ήρθε νωρίτερα.

Η νύχτα ανταλλάζει κι απαλλάσσει από

τους πόνους με θηλιά.

"ΤΗΣ ΑΣΥΝΤΑΧΤΗΣ ΕΠΙΛΑΧΟΥΣΑΣ ΚΟΙΝΟΤΟΠΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ", ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

 

Ανάβει ο θάνατος Φωτιές

 Στα υψίπεδα των μαστών σου

 Όπου λυτρώνεται

 Μύρτο αθανασίας

 Ο Θεός Στόμια αγωνίας

 Κυψέλες βομβίζοντος 

αναστεναγμού

 Χείμαρροι με την κόμη λυτή

 Οι δρόμοι που δεν λευκάνθηκαν

 Από του μύρου σου την οσμή

 Παλεύει ο χρόνος 

 Ίδια όνος

 Ασάλευτος στο χείλος

 του δρόμου 

Να λειάνει

 το βράχο της αφής σου

 Όπου κάποτε

 Κρεμάστηκε αθάνατη στιγμή 

Κι ο τροχός του ήλιου

 αποξεχάστηκε 

Στη 

μεσημβρία