ᾨδὴ στὴ σελήνη - Διονύσιος Σολωμός

Γλυκύτατη φωνὴ βγάν᾿ ἡ κιθάρα,
καὶ σὲ τούτη τὴν ἄφραστη ἁρμονία
τῆς καρδιᾶς μου ἀποκρίνεται ἡ λαχτάρα.
Γλυκὲ φίλε, εἶσαι σύ, ποὺ μὲ τὴ θεία
ἔκσταση τοῦ Ὀσσιάνου, εἰς τ᾿ ἀκρογιάλι,
τῆς νυχτὸς ἐμψυχεῖς τὴν ἡσυχία.
Κάθισε γιὰ νὰ ποῦμε ὕμνον στὰ κάλλη
τῆς Σελήνης. αὐτὴν ἐσυνηθοῦσε
ὁ τυφλὸς ποιητὴς συχνὰ νὰ ψάλλει.
Μοῦ φαίνεται τὸν βλέπω ποὺ ἀκουμβοῦσε
σὲ μίαν ἐτιά, καὶ τὸ φεγγάρι ὡστόσο
στὰ γένια τὰ ἱερὰ λαμποκοποῦσε.
Ἀπ᾿ τὸ Σκοπό, νἄτο, προβαίνει. ὢ πόσο
σὺ τὴ νύχτα τερπνὰ παρηγορίζεις!
Ὕμνον παθητικὸ θὲ νὰ σοῦ ὑψώσω,
παθητικὸ σὰ ἐσένα, ὅταν λαμπίζεις
στρογγυλό, μεσουράνιο, καὶ τὸ φῶς σου
σὲ ταφόπετρα ὁλόασπρη ἀποκοιμίζεις.










Πηγή

"ΣΤΗΝ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΙΡΟ ΝΟ ΧΗΝΕ", Β.Α

Σε θυμήθηκα

Πίνοντας του κερασιού το αίμα.

Μπαίνει φθινόπωρο

Και συ ξεπροβάλλεις

Σαν την ξαφνική βροχή

Του Ιτο Σινσούι

Κρατώντας κάτω απ την όμπρέλα

Το μυστηριώδες χαμόγελο

Της απόλυτης κυριαρχίας.

Το Χαι-κου του Σεπτέμβρη

Περιμένει ένα βλέμμα σου

Για να αρχίσει να χρωματίζει τα φύλλα.

Η ομορφιά της ποίησής σου

Λάμπει μπροστά στην Υπέρτατη Αματεράσου.

Ο Αυτοκτάτορας Τζιμού ζηλεύει

Την ανθισμένη κερασιά

Που σε στεφανώνει με τα λουλούδια της .

Από εκεί ψηλά που είσαι βοήθησέ μας

να ζήσουμε τη μέρα των χρυσανθέμων. Β.Α.

ΕΝΑ ΣΑΤΙΡΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΒΗΛΑΡΑ

Λοιπόν, λίγο πριν από την επανάσταση του 1821, ο πρωτοπόρος και γλωσσικά Ιωάννης Βηλαράς (1770-1823) γράφει το εκτενές ποίημα «Κατά καλογήρων» από το οποίο παραθέτω την αρχή:

Καλόγερος και διάβολος αδέλφια διδυμάρια
και σαν αδέλφια καρδιακά τηρούν δουλειά καθάρια.
Του Σατανά τα έργατα, δουλειές του καλογέρου,
και διαβολιές του άγιου, σκοτούρες του δευτέρου.
Του ενός τα τεχνουργήματα ο άλλος έχει δρόμο
και σ’ όσα κι αν εργάζονται, κοινόν κρατούν το νόμο.
Δεν βλέπεις πως σε όλα τους δεν θέλουν να χωρίζουν,
μόνε κι οι δυο απαράλλαχτα σαν κόρακες μαυρίζουν;

(…)

Φυλάγου οχ τον καλόγερο και κάμνε το σταυρό σου,
καθώς τον ίδιο διάβολο αν έβλεπες εμπρός σου

ΠΗΓΗ

ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

 ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Στην 84η Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας, κέρδισε το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Animation. Δικαίως! Πρόκειται για πολύ ψαγμένο ταινιάκι!!!

Πρόκειται για ένα «υβριδικό» animation που συνδυάζει το βωβό σινεμά με τα τεκνικολόρ μιούζικαλ.

Το «The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore», είναι εμπνευσμένο σε ίσα μέρη από τον Τυφώνα Κατρίνα, τον Μπάστερ Κίτον, τον Μάγο του Οζ και την αγάπη για τα βιβλία.

Η ταινία είναι μια ιστορία για τους ανθρώπους που αφιερώνουν τη ζωή τους στα βιβλία και για τα βιβλία που ανταποδίδουν τη χάρη!

Το 15λεπτο φιλμ είναι γυρισμένο με συνδυασμό διάφορων τακτικών, μινιατούρες, cgi, 2D animation και με μια σαφή στιλιστική αναφορά στις ασπρόμαυρες, βωβές ταινίες και στα τεκνικολόρ μιούζικαλ.


 ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΤΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΝΟΥΒΕΛΑΣ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΣΑΝΤΗ

«Από ένα τριαντάφυλλο δηλαδή κρέμεται η ισορροπία του κόσμου;»

 

 

 ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΥΒΕΛΑ 

"Ο μικρός πρίγκιπας συναντά τον Κύριο Καζαντζάκη στο δρόμο της αναζήτησης"

 

«Μίλα! Μίλα ελεύθερα. Τί φοβάσαι; Πριν από καιρό έτυχε να βρεθώ κι εγώ σε μια τέτοια θέση.

Ήθελα να γλιτώσω τους ανθρώπους μου απ’ το θανατικό κι από τη πείνα. Κάψανε, σφάξανε οι Τούρκοι! Δεν χόρταιναν το αίμα!

Αναγκαστήκαμε να ξεσπιτωθούμε. Γυρεύαμε σαν ζητιάνοι μια γωνιά να ξαναχτίσουμε τα σπιτικά μας. Αχ!» αναστέναξε ο παπά Φώτης και γύρισε το βλέμμα κατά τον ουρανό.

«Συγχώραμε θεέ μου! Εμείς που σηκώσαμε το κεφάλι στον ξένο, βρήκαμε το μπελά μας από τα ίδια τα αδέρφια μας.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!!!!!!!!!!!!!!

Η ΖΩΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ




ΧΟΡΟΣ

ΕΡΩΤΑΣ














ΠΑΡΕΑ

Stamatis Spanoudakis - Βροχερό δειλινό στο βόσπορο,ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ !!!!!!!!!!

Οι ιππότες της αναποδογυρισμένης ετικέτας (δείγμα από την εισαγωγή) - Αριστείδης Μιχαλόπουλος

«Τι είναι πάλι αυτή η μπούρδα;», ρωτάει ο μικρός Οδυσσέας στην αρχή. «Δε θυμάσαι; Είναι οι ετικέτες των ρούχων που τις αναποδογυρίζουμε για να δούμε τι κρύβουν από πίσω», του απαντά ο αδελφός του Νικόλας. Ο μικρός δέχεται να παίξει μαζί τους μόνο όταν ο πατέρας του τού θυμίζει ότι λίγες μέρες νωρίτερα τον είχε χρίσει ιππότη της αναποδογυρισμένης ετικέτας… και το ταξίδι στον κόσμο της κρυμμένης ομορφιάς των πραγμάτων μπορεί να αρχίσει.

Πρώτος ο μικρός θα τους δείξει τη συλλογή του από ετικέτες με ζώα, που του αρέσουν πολύ, και με δράκους, που τον τρομάζουν λίγο. Στη συνέχεια, ο μεγάλος θα παρουσιάσει τη δική του συλλογή με ετικέτες από παράθυρα με θέα παραλίες, ουρανοξύστες, σύννεφα, αστέρια και γόνδολες και τα σπανιότατα ευρήματά του με αερόστατα, χαμόγελα και λουλούδια.

Ο μπαμπάς τους, που όλο τον έξυπνο θέλει να κάνει, τους δείχνει τις δικές του ετικέτες που στην πίσω τους όψη κρύβουν σκάλες, δένδρα και δάση… φαντάσματα του μπαμπά του Άμλετ (αν είναι ποτέ δυνατόν!)… την απλωμένη μπουγάδα μιας νεράιδας (μα πού τα βρίσκει;)… εφιάλτες (πλάκα κάνει)… και σελίδες βιβλίων γραμμένων σε αρχαίες νεκρές γλώσσες (αυτό πια…).

Ο Άραψ και η κάμηλος αυτού - Γεώργιος Βιζυηνός

Ήτο μια φορά ένας μυλωνάς, ο οποίος μετά το γεύμα απεσύρθη εις την σκηνήν του δια να κοιμηθή ολίγον. Αίφνης όμως αφυπνίσθη υπό της καμήλου του, η οποία ημιανοίξασα την θύραν, ήτις έκλειε την σκηνήν, του είπε: «Είναι πολύ κρύο εδώ έξω, αφεντικό· επίτρεψόν μοι να εμβάσω τουλάχιστον την μύτην μου εις την σκηνήν». Ο μυλωνάς, ο οποίος ήτο άνθρωπος φιλεύσπλαγχνος, δεν έφερεν αντίρρησιν, και η ρις της καμήλου έμεινεν εντός της σκηνής. «Ω πόσον ψυχρός είναι ο άνεμος», είπε μετ’ ολίγον η κάμηλος στενάζουσα· «άφες με, σε παρακαλώ, να εμβάσω ολίγον και τον λαιμόν μου».

Στο τρένο - Αλέξης Αντωνόπουλος

ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ

του Αλέξη Αντωνόπουλου

 

Θόρυβος στο τρένο και το κεφάλι του είναι πάλι κουρασμένο

δυσκολεύεται να εστιάσει πάλι κάποιος ζητιάνος παρακαλάει για λεφτά

ζητάει συγνώμη για την ενόχληση εγώ συγνώμη που δεν θέλω να δώσω

ένας άνθρωπος μιλάει δυνατά στο κινητό σκάσε απλά σκάσε

και εκείνη η κοπέλα

πώς παραμένει τόσο ήρεμη;

 

Εστιάζει. Στην κοπέλα.

Δεν έχει σημασία τι χρώμα έχουν τα μάτια της ή τα μαλλιά της-

αυτό εδώ δεν είναι ένα απ’ αυτά τα ποιήματα.

 

Γιατί το μόνο που έχει σημασία

τώρα

είναι αυτό που αισθάνεται τώρα

 

πως η ψυχή της ίσως να μπορεί να τον ξεκουράσει

για λίγο

μέχρι την επόμενη στάση.

 

Την πλησιάζει κι εκείνη τον κοιτάζει.

Τον κοιτάζει στα μάτια σαν να τον ξέρει- μα δεν τον ξέρει.

 

Εκείνη δεν φοβάται.

 

Λέτε απόψε να είναι εκείνη η βραδιά;

Λέτε απόψε να μην ακούσει πως είναι φρικιό

να μη νιώσει τον πόνο που μόνο το χαστούκι μιας γυναίκας μπορεί να προσφέρει

να μην τον πετάξουν έξω από το τρένο σαν κάποιον ανώμαλο που σπέρνει το κακό;

 

Κάθεται δίπλα της.

Εκείνη δεν κουνιέται.

Και τότε, φίλοι μου, κάτι απίστευτο συμβαίνει:

 

Ο άντρας, σιωπηλός,

φέρνει το κεφάλι του στα πόδια της γυναίκας

τα πόδια του απλώνονται στα διπλανά καθίσματα

το χέρι του πιάνει το χέρι της ή το χέρι της πιάνει το χέρι του- κανείς δεν ξέρει

και η γυναίκα, σιωπηλή,

τον χαϊδεύει στα μαλλιά, στο μάγουλο, στη μεγάλη του μύτη

και ο άντρας χαμογελάει

και τα παγωμένα, ακάλυπτα της πόδια ζεσταίνονται από το δάκρυ του

μέχρι το βαγόνι ν’ αδειάσει.

 

Και όλοι όσοι βρέθηκαν εκείνη τη νύχτα στο βαγόνι

θα λένε για το βράδυ που δύο ξένοι συναντήθηκαν

και αγγίχτηκαν

μέχρι η ζωή ξανά να τους τραβήξει.

 

 

 

 

 

 

 

Για περισσότερα κείμενα του Αλέξη Αντωνόπουλου, μπορείτε να μπείτε στο www.alexantonopoulos.com .

KΡΥΣΤΑΛΙΑ ΚΑΡΑΝΤΖΟΥΛΗ,"ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ"

Ήταν ένα από εκείνα τα βράδια που επέτρεψα στον εαυτό μου μια συμπεριφορά τολμηρή και ασυνήθιστη.

Το άφησα να σε πλάσει με την φαντασία του, να σε καμώσει έτσι όπως ο ίδιος θα ‘θελε να είσαι.

Σε έφερε λοιπόν κοντά μου, σε έκανε να μ’ αγγίξεις και να μου μιλήσεις με λόγια που μήνες ολάκερους περίμενα να ακούσω να αρθρώνονται ανάμεσα από τα δυο σου χείλη.

Και να που σ’ έφερε πλάι μου, κι ήσουν επιτέλους εκεί, και έλεγες επιτέλους όλα όσα ευχόμουνα τόσο πολύ να ακούσω.

Μα το άγγιγμα σου ήταν κρύο, τα χέρια σου βαριά και χωρίς πρωτοβουλία ακουμπισμένα πάνω μου, μπορούσα με μια απλά μου σκέψη να τα μετακινώ.

Φοβήθηκα το άγγισμα σου, μου ‘ρθαν στο νου οι πεθαμένοι.

Και τα λόγια σου δεν ήταν άλλο από γράμματα κενά, απλώς παρατεταγμένα ώστε να σχηματίζουν λέξεις.

Σήμερα επέτρεψα στον εαυτό μου να σε πλάσει όπως ήθελε αυτός και σε έφερε κοντά μου.

Μα έλειπες εσύ.

Εγώ κουνούσα το κορμί σου και η φαντασία μου άρθρωνε τον λόγο σου.

Σήμερα επέτρεψα στον εαυτό μου να συμμετάσχει σε ένα παιχνίδι εξαρχής χαμένο… γιατί υπάρχεις…

 

ΒΙΝΤΕΟ  ENNIO MORRICONE-CHI MAI

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ ,"ΤΑ ΑΣΤΕΡΟΥΣΙΑ"

Γκρίζα τραχιά κι απρόσιτα τα Αστερούσια όρη

χαράκια ανεμόδαρτα, τραχιά, ξεγυμνωμένα

ομπρός μου ξεδιπλώνουνε ίσκιους μενεξεδένιους,

που ένας μελής πυρόξανθος ήλιος έχει απλώσει,

πάνω στις άχνες των νεφών πριχού θε ν’ αλαργέψει!

Θωρώντας τα κάθε φορά ο νους απάνωθε τους

σκαλώνει κι απ’ τα ύψη τους σαΐτα ξεπετιέται

κατηφορίζοντας στο χθες  και στα παλιά με φέρνει.

-Αμούστακο ήμουνα παιδί θυμάμαι που κοιτούσα

ώρα πολύ τα βράχια τους, αγάπες τραγουδώντας,

’γναντεύοντας τα σύγνεφα που μάστιζε ο νότος

με καμουτσίκι φλογερό του Λίβα την ανάσα!...

Εδά, γερμένος σα δεντρί στ’ ανέμου το γιουρούσι

που ’χω ποδάρια πήλινα και χέρια που τρεμίζουν,

γαντζώθηκα στου λογισμού τις στιβαρές φτερούγες

κι ανέβηκ’ απ’ τα διάσελα στο Κόφηνα κορφή τους

ένας παλιός προσκυνητής,  κι  αυτά,  μ’ ανασαιμιές τους

ώρες με κανακεύουνε  και μου κρυφομιλούνε

στους ήχους της βροντόλυρας ’νος Κρητικού λυράρη

που ’ρθε κοντά μου να σταθεί φίλος του στοχασμού μου!

Φωνάζω τους, κι αντίλαλος γιαγέρνει η φωνή μου,

 μία και δυο και τρεις φορές,  στις πέτρες τους σκοντάφτει

και ξεσηκώνει τα πουλιά π’ αναπεταρίζουν!...

-Βουνά μου!... Αδέλφια δίδυμα, του γέρο Ψηλορείτη,

τάμα ’κανα τον όρκο μου κι ήρθα κοντά σας πάλι

στα άβατα φαράγγια σας που οι αίγαγροι ξωμένουν

για ν’ αγρικήσω τη λαλιά  απ’ τ’ ανεμογεράκι

που ’ρχεται μες στο σούρουπο με πάθος να σαλπίσει

στο ταίρι του που καρτερεί να φθάσει, για να μάσουν

με των φτερών το τίναγμα τη μυρωσιά τ’ ανέμου,

ανάπνοια να την έχουνε όταν θα ζευγαρώνουν,

στη μοναξιά της ερημιάς, στου σύθαμπου τους ίσκιους,

να ΄χει η γη να χαίρεται νιόφερτα αγριοπούλια,

να μη τελέψει η ζωή το κυκλογύρισμα της!

Βλογώ το παντοδύναμο που μ’ έχει αξιώσει

να ’ρθω κοντά σας να σταθώ και πάλι να οσμίσω

τα μύρα απ’ τους έρωντες κι απ’ τις φασκομηλιές σας,

να σκύψω με τις φούχτες σας να πιω απ’ το νερό σας

μες απ’ των βράχων τις ρωγμές που ρέει κρουσταλλένιο

τέρποντας το σκεβρό κορμί π’ αγάλια έχει γείρει

στα πόδια σας προσκυνητής ανάπαψη να πάρει.

 Κι άμα θε νάρθει η στιγμή σκύβοντας θα  μαζέψω

πετρούλες τόσες όσες και τα χρόνια που μισέψαν

μακριά σας γεροβούνια μου, μ’ όργητα να τις ρίξω

πετροβολώντας τον καιρό και βάζοντας σημάδι

όλες του τις κακές στιγμές, όπου μου ξελογιάσαν

το νου  και με πορέψανε στα ξένα να μισέψω!...

"A SHADOW OF BLUE", ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ,ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!!!!

A SHADOW OF BLUE

Μια πραγματικά συγκινητική αφήγηση για το πώς η φαντασία μπορεί να χορέψει με την πραγματικότητα ώστε να μας ταξιδέψει αλλά κυρίως να μας ελευθερώσει.

Μπορεί άραγε ο εύθραυστος κόσμος που δημιουργούν οι σκιές και το φως να αποτελέσει κάτι περισσότερο από ένα σκούρο περίγραμμα μιας μορφής πάνω σε έναν τοίχο. Τελικά ό,τι δεσμά κουβαλάμε, μήπως υπάρχουν μόνο στο μυαλό μας;

  
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ  
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΤΗ ΤΑΙΝΙΑ 




ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΕ ΣΕΛΙΔΑ  

Όταν η αγάπη σε καλεί - Χαλίλ Γκιμπράν

Όταν ήμουνα βασιλιάς - Κωστής Παλαμάς

PIERRE BAUDRY

Στὴν χώρα τὴν ὀνειρευτὴ ποὺ ζοῦσα βασιλιάς,
Σ᾿ ἀγνάντεψα βασίλισσα μπροστά μου νὰ περνᾶς.
Μὰ πρὶν προφτάσω ἴσα μ᾿ ἐσὲ νὰ φτάσω, ἀλλοίμονό μου!
Σὲ χάσανε τὰ μάτια μου στὸ γύρισμα τοῦ δρόμου.

Καὶ τότε τῶν προγόνω μου πετώντας τὴν πορφύρα,
Δάση, βουνά, ζητώντάς σε, καὶ κάθε στράτα πῆρα,
Καὶ ἱερωμένους ρώτησα καὶ μαντολόγων πλήθη.
῾μερόνυχτα ὅλο σ᾿ ἔκραζα. Κανεὶς δὲ μ᾿ ἀποκρίθη.

Γιὰ νὰ μπορέσω πιὸ καλὰ νὰ ψάξω ἀπάνου, χάμου,
Γῆ κι οὐρανό, τὴν ἄφησα καὶ τὴν κληρονομιά μου,
Καὶ τράβηξα προσκυνητὴς μακριὰ μακριὰ στὰ ξένα.

Καὶ τώρα ἐγὼ πού, ἀφορισμένος, λείψανο, ρημάδι,
Τοῦ Χάρου διάτα καρτερῶ νὰ κατεβῶ στὸν Ἅδη,
Σὲ ξαναβρίσκω. Πιὸ ὄμορφη σὲ ξαναβρίσκω, ὀϊμένα!

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή

"ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ", ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών

 

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα

μ' αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο

σι, σι, σι.

Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,

ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός

άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση

μού' μαθε για τους ήχους.

Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,

σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,

κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν

και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,

όλη τη νύχτα

ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,

αξημέρωτος ήχος,

αξημέρωτη ανάγκη εσύ,

βραδύγλωσση βροχή,

σαν πρόθεση ναυαγισμένη

κάτι μακρύ να διηγηθεί

και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,

νοσταλγία δισύλλαβη,

ένταση μονολεκτική,

το ένα εσύ σαν μνήμη,

το άλλο σαν μομφή

και σαν μοιρολατρία,

τόση βροχή για μια απουσία,

τόση αγρύπνια για μια λέξη,

πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή

μ' αυτή της τη μεροληψία

όλο εσύ, εσύ, εσύ,

σαν όλα τ' άλλα νά 'ναι αμελητέα

και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

ΠΗΓΗ

Ένας διδακτικός μύθος του Αισώπου...

Ο μεσόκοπος με τις δύο φιλενάδες


Ένας μεσόκοπος που τα μαλλιά του άρχιζαν να ψαραίνουν, είχε δύο φιλενάδες, μια νέα και μια γριά. Η πιο μεγάλη, που ντρεπόταν να τα 'χει με νεότερό της αγαπητικό, φρόντιζε, όποτε πήγαινε σπίτι της, να του βγάζει τις μαύρες τρίχες. Η πιο νέα, επειδή απ' τη μεριά της της κακοφαινόταν να έχει γέρο εραστή, του τραβούσε τις άσπρες τρίχες. Κι έτσι μαδημένος πότε απ' τη μια και πότε από την άλλη, κατάντησε φαλακρός.











Από το βιβλίο "Αισώπου Μύθοι", εκδόσεις Ηριδανός

ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ," lacrimae rerum"

Άμοιρη!Το σπιτάκι μας εστοίχειωσεν

από την ομορφιά σου τη θλιμμένη

στους τοίχους,στον καθρέφτη, στα εικονίσματα,

από την ομορφιά σου κάτι μένει.

Κάτι σα μόσκου μυρωδιά-κι απλώνεται 

και το φτωχό σπιτάκι πλημμυρίζει

κάτι σα φάντασμα ,θολό και ανέγγιχτο,

κι όπου περνάς σιγά το κάθε αγγίζει....

Όξω ,βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα 

δέρνει τη στέγη μας-και τότε αντάμα

τα πράγματα που αγιάσανε τα χέρια σου

αρχίζουν ένα κλάμα....κι ένα κλάμα....

Κι απ' τη γωνιά,ο καλός της λήθης σύντροφος,

τ'αγαπημένο μας παλίο ρολόι,

τραγουδιστής του χρόνου,

κι αυτός κλαίοντας,

ρυθμίζει αργά,φριχτά,το μοιρολόι....

'Ενα ποιήμα του Χρόνη Καλοκαιρίδη

 

Κοιτώντας πως σκορπάς το φως, εντός μου και εκτός

 

 

σιγουρεύομαι πως το μερτικό σου στη γη έχει τελειώσει 

 

 

πως από καιρό ανέμελη γλεντάς στον παράδεισο

 

 

και απλά επέστρεψες για λίγο στα θνητά μας λημέρια

 

 

για να πάρεις τα ξεχασμένα σου τσιγάρα

Το μοίρασμα - Ελένη Τομπέα (Word Chimes)

Πόση ζωή να φυλακίσει μια καρδιά

oνειρεμένη...

στης μοίρας τα κελιά.

Του ριζικού το μοίρασμα στρώθηκε

κάπου ψηλά

και εγώ να σέρνομαι στα γόνατα

χάνοντας τη μοιρασιά

Πηγή: http://wchimes.blogspot.gr/2013_10_01_archive.html

καλημέρα !!!!!!!!!!!!!!!!!! ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΠΗ ΚΑΛΙΑΜΠΟΥ

Γραφιάς - Κώστας Καρυωτάκης

Το φύλλο της λεύκας - Γιώργος Σεφέρης

Ἔτρεμε τόσο ποὺ τὸ πῆρε ὁ ἄνεμος
ἔτρεμε τόσο πῶς νὰ μὴν τὸ πάρει ὁ ἄνεμος
πέρα μακριὰ
μιὰ θάλασσα
πέρα μακριὰ
ἕνα νησὶ στὸν ἥλιο
καὶ τὰ χέρια σφίγγοντας τὰ κουπιὰ
πεθαίνοντας τὴν ὥρα ποὺ φάνηκε τὸ λιμάνι
καὶ τὰ μάτια κλειστὰ
σὰ θαλασσινὲς ἀνεμῶνες.

Ἔτρεμε τόσο πολὺ
τὸ ζήτησα τόσο πολὺ
στὴ στέρνα μὲ τοὺς εὐκαλύπτους
τὴν ἄνοιξη καὶ τὸ φθινόπωρο
σ᾿ ὅλα τὰ δάση γυμνὰ
θεέ μου τὸ ζήτησα.

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή

Μονοπάτια του μυαλού - Narfita

Στα μονοπάτια του μυαλού,
βαδίζω εγώ.
Βαδίζεις εσύ.
Μοναχικοί διαβάτες σε πορείες παράλληλες,
που έχουμε φωνή μα δε φωνάζουμε.
Που ψιθυρίζουμε στον αέρα μονάχα λέξεις,
μήπως μας εξιλεώσουν για την πεζή καθημερινότητά μας,
για όσα χρωστάμε στην ίδια μας την ύπαρξη.
Σκορπάμε τη μελαγχολία μας σε πλήκτρα και χαρτιά
για να ξαναβρούμε μες το σκοτάδι την αρχή του νήματος,
Ώστε να βγούμε και πάλι περήφανα στο φως.
Και για να συνειδητοποιήσουμε, ίσως, στη διαδρομή,
πως το σκοτάδι έχει κι αυτό τη δική του,
Μοναδική ομορφιά.








Πηγή: http://narfita.pblogs.gr/

Η Αλίς Μονρό κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2013

Στην 82χρονη Καναδή συγγραφέας Αλίς Μονρό απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2013 και έγινε με αυτό τον τρόπο η 13^η γυναίκα που κερδίζει το εν λόγω βραβείο.

«Μαμά, κέρδισες!». Έτσι έμαθε πριν από λίγα λεπτά η Άλις Μονρό ότι της απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η Σουηδική Ακαδημία είχε επικοινωνήσει μαζί της τηλεφωνικά, αλλά δεν τη βρήκε και άφησε μήνυμα στον τηλεφωνητή της. Είναι η 13η γυναίκα που κερδίζει το βραβείο (ανάμεσα σε 110 συνολικά νικητές) και η 27η που γράφει στην αγγλική γλώσσα. Η αίθουσα όπου έγινε η ανακοίνωση χειροκρότησε θερμά στο άκουσμα του ονόματός της.

Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν το 2009 η Μονρό τιμήθηκε με το Man Booker International, η κριτική επιτροπή του βραβείου σημείωνε: «Με κάθε διήγημά της η Μονρό καταφέρνει να φτάσει το βάθος και την ακρίβεια που οι περισσότεροι μυθιστοριογράφοι πετυχαίνουν με το σύνολο του έργου τους. Διαβάζοντας τη Μονρό μαθαίνεις πάντα κάτι που δεν είχες ποτέ σκεφτεί». Στα ελληνικά τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. Μέχρι στιγμής κυκλοφορούν τα αριστουργήματά της Μ’ αγαπάει δεν μ’ αγαπάει και Πάρα πολλή ευτυχία.

Η συγγραφέας:

Η Άλις Μονρό γεννήθηκε το 1931 και μεγάλωσε στο Οντάριο του Καναδά. Έχει εκδώσει κυρίως συλλογές διηγημάτων. Έχει διακριθεί τρεις φορές με την υψηλότερη λογοτεχνική διάκριση στον Καναδά, το Governor General’s Literature Award. Έχει επίσης βραβευτεί από την Ένωση Κριτικών ΗΠΑ κι έχει λάβει το βραβείο Rea για τη συνολική προσφορά της στο διήγημα. Το 2009 της απονεμήθηκε το Βραβείο Man Booker International για το οποίο ήταν ξανά υποψήφια το 2007. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Λίγα λόγια για τα βιβλία της:

Μ’ αγαπάει δεν μ’ αγαπάει

Εννιά ανθρώπινες ιστορίες ξετυλίγονται από την πένα της κορυφαίας διηγηματογράφου Άλις Μούνρο. Η μοίρα μιας γεροντοκόρης οικονόμου αλλάζει απροσδόκητα από μια φάρσα. Μια φοιτήτρια ανακαλύπτει κατά την επίσκεψή της σε μια θεία της ένα μυστικό του παρελθόντος. Μια γυναίκα αναπολεί τη σύντομη ερωτική της συνάντηση με έναν άγνωστο και πώς αυτή η ανάμνηση την έχει στηρίξει σε όλη της τη ζωή. Η συγγραφέας μάς μεταφέρει σ’ έναν κόσμο όπου ένα απροσδόκητο γεγονός ή μια ξανακερδισμένη ανάμνηση μπορεί να φωτίσει την πορεία μιας ολόκληρης ζωής . Στη συλλογή περιλαμβάνεται το διήγημα «Πέρασε η αρκούδα το βουνό» στο οποίο βασίστηκε η υποψήφια για δύο Όσκαρ ταινία Υστερόγραφο μιας σχέσης με την Τζούλι Κρίστι στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Πάρα πολλή ευτυχία

Μια μητέρα λυτρώνεται με τον πλέον απρόσμενο τρόπο από τον αβάσταχτο πόνο που της προκάλεσε η απώλεια των τριών παιδιών της• μια νέα γυναίκα αντιδρά με έξυπνο, αν και όχι ακριβώς αξιοθαύμαστο τρόπο, στην ασυνήθιστη και ταπεινωτική αποπλάνηση που υπέστη• οι «βαθιές-τρύπες» ενός γάμου. Και στην ιστορία που έδωσε στο βιβλίο τον τίτλο του, συνοδεύουμε τη Σοφία Κοβαλέφσκι —μια ρωσίδα εμιγκρέ και μαθηματικό του τέλους του 19ου αιώνα— σ’ ένα ταξίδι στο καταχείμωνο από τη Ριβιέρα, όπου επισκέπτεται τον εραστή της, στο Παρίσι, τη Γερμανία, τη Δανία, όπου έχει μια μοιραία συνάντηση με έναν ντόπιο γιατρό, και τέλος στη Σουηδία, όπου διδάσκει στο μοναδικό πανεπιστήμιο της Ευρώπης που δέχτηκε να προσλάβει γυναίκα μαθηματικό. Με σαφήνεια και άνεση, η Άλις Μονρό μετατρέπει σύνθετα γεγονότα και συναισθήματα σε ιστορίες που ρίχνουν φως στους απρόβλεπτους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι προσαρμόζουν τη ζωή τους και συχνά καταφέρνουν να ξεπεράσουν ακόμα και τραγικά γεγονότα.

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΡΟ

«Τα διηγήματά της μπορούν να συγκριθούν μόνο με του Τολστόι και του Τσέχοφ».

Τζον Απντάικ

«Ανάμεσα στις σπουδαιότερες λογοτεχνικές φωνές της εποχής μας».

Μάργκαρετ Άτγουντ

«Η Άλις Μονρό θέτει σοβαρότατη υποψηφιότητα για τον τίτλο του καλύτερου εν ζωή συγγραφέα της Βόρειας Αμερικής».

 

Τζόναθαν Φράνζεν

 

 

 

 

Πηγή: http://www.culturenow.gr/

 

 

 

 

ΗΛΙΑΣ Δ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,"ΑΔΙΚΟ-ΔΙΚΑΙΟ"

Ετούτη η ζυγαριά θρέφει άνισα στόματα.
Εκείνο με τα χαλασμένα δόντια
κλειδώνει αλήθειες
το άλλο με τη χθεσινή φθορίωση
πλάθει τη νέα ρητορική
της άδικης δικαιοσύνης
των εξωτερικών σταυρών της λάμψης
της αναλαμπής
που κείτεται στην αιχμαλωσία.
Αυτά τα σπασμένα νοήματα
μεσιάζουν τον πόνο
ζητούν μια ψύχα δίκιο,ατρύγητη
και η συγχορδία των φλεβών
θα πιάσει χαμηλό κυματισμό
και αφρό περίσσιο...
Βλέπω αγέλαστο χαμόγελο
και στάλες θανάτου στην κοσμοθεωρία
της ένοχης επίπεδης περιόδου.
Ε, εσείς απροσάρμοστα
χαμηλά σκαλοπάτια, η δικαιοσύνη
πολλές φορές δε σας θωρεί
και όμως είναι η μητρική σας σκέψη
και η γωνιά του κόπου σας.
Εκεί κόβεται το αίμα σε γλωσσικές
αναχαιτήσεις και φωτοσυνθέσεις στο ζύγι.
Αυτή ξέρει πως την ποθείτε
με πλυμένο λόγο κι ατόφια δράμια.
Εσείς χωρίς αυτή δε ζείτε
γιατί, εσείς είστε η δικαιοσύνη!

 

"Τρελός κόσμος" , Έλενα Ιωάννου

 

 

Σ΄ένα τρελό κόσμο

ο επαναπροσδιορισμός

της λογικής

είναι εξίσου

μία τρελή σκέψη.

Δε σου αφήνει

περιθώρια ασάφειας

η παραφροσύνη,

σε κατοχυρώνει

από τον κίνδυνο

της πνευματικής ισορροπίας.

 

~

Η λογική 

έχει πολλές έννοιες

μία από αυτές,

η ανθρώπινη

οδηγεί στη τρέλα.

 

~

Που τρέχει ο λογισμός σου;

Σ' έναν κόσμο ειρηνικό, όμορφο

ονειρικά πλασμένο!

Είδες;

 Τρελό όνειρο...

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ-ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΕ ΙΣΤΟΤΟΠΟ

"καλημέρα τριανταφυλλάκι" ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ,ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σερενάτα... Μ. Χατζιδάκις. Η Φλέρυ και το φεγγάρι,ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Λωτρεαμόν," Από τα Άσματα του Μαλντορόρ "

Γέρο-ωκεανέ, με τα κρυστάλλινα κύματα, με τις γαλάζιες γραμμές που βλέπει κανείς πάνω στις ροζιασμένες των μούτσων πλάτες αναλογικά μοιάζεις ? ένα τεράστιο μπλε σημάδι πάνω στο σώμα της γης είσαι: αυτή η παρομοίωση μ’ αρέσει. Γι αυτό, στην πρώτη σου θέα, μια μακριά πνοή θλίψης, που θα την πέρναγε κανείς για μουρμουρητό της αύρας, περνάει, ανεξίτηλα χνάρια στις βαριά κλονισμένες ψυχές αφήνοντας, και συ ξαναφέρνεις στη θύμηση των εραστών σου, που δεν το αντιλαμβάνονται πάντα, το σκληρό αρχίνισμα τ’ ανθρώπου, τότε που πρωτογνωρίζει τον πόνο για να μην τον αποχωριστεί ποτέ πια.
Σε χαιρετώ, γέρο-ωκεανέ !

Γέρο-ωκεανέ, το σύμβολο της απαραλλαξίας είσαι: για πάντα ίδιος με τον εαυτό σου. Δεν αλλάζεις μ’ έναν τρόπο ουσιαστικό κι αν τα κύματά σου σε κάποιαν άκρη μανιάζουν, σε μιαν άλλη, λιγάκι πιο πέρα, την πιο τέλεια γαλήνη παρουσιάζουν. Δεν είσαι σαν τον άνθρωπο εσύ, που σταματάει στο δρόμο να χαζέψει δυο σκυλιά που απ’ το σβέρκο αρπαχτήκαν, μα δε σταματά όταν περνά μια κηδεία ? που το πρωί στα κέφια του είναι και το βράδυ κατσούφης ? που γελάει σήμερα κι αύριο κλαίει.
Σε χαιρετώ, γέρο-ωκεανέ !

Γέρο-ωκεανέ, τα νερά σου πικρά είναι. Έχουν την ίδια γεύση με τη χολή που διυλίζει η κριτική για τις καλές τέχνες, για τις επιστήμες, για όλα. Αν κάποιος έχει ταλέντο, ηλίθιο τον βγάζουν ? αν κάποιος όμορφη κορμοστασιά έχει, φριχτός καμπούρης γίνεται. Σίγουρα, πολύ πάνω στον άνθρωπο οι ατέλειές του θα πρέπει να βαραίνουν για να τις κρίνει έτσι, κι ας φταίει ο ίδιος για τα τρία τέταρτα απ’ αυτές !
Σε χαιρετώ, γέρο-ωκεανέ !

…Πες μου, λοιπόν, αν είσαι συ το λημέρι του πρίγκιπα του σκότους. Πες το μου…πες το μου, ωκεανέ ( μονάχα σε μένα, για να μη λυπήσεις αυτούς που μέχρι τώρα άλλο από αυταπάτες δε γνώρισαν), κι αν αυτό που ξεσηκώνει τις θύελλες και τ’ αλμυρά σου νερά ψηλά μέχρι τα σύννεφα εξακοντίζει η ανάσα του Σατανά είναι. Να μου το πεις πρέπει γιατί χαρά μεγάλη θα μου δώσει να μάθω πως τόσο κοντά στον άνθρωπο η κόλαση είναι. Αυτή τη στροφή με τούτη την παράκληση να τελειώσω θα ’θελα. Γι αυτό, για ακόμη μια φορά, να σε χαιρετήσω και ν’ αποχαιρετήσω θέλω! Γέρο-ωκεανέ, με τα κρυστάλλινα κύματα… Απ’ τα πολλά δάκρυα τα μάτια μου μουλιάζουν και να συνεχίσω δύναμη δε μου μένει, γιατί το νιώθω πως έφτασε η στιγμή κοντά στους ανθρώπους με το κτηνώδικο πρόσωπο να γυρίσω ? όμως…κουράγιο ! Μια μεγάλη προσπάθεια ας κάνουμε και, με συναίσθηση του καθήκοντος, στη μοίρα μας επάνω σε τούτη τη γη ας ανταποκριθούμε.
Σε χαιρετώ, γέρο-ωκεανέ.




ΠΗΓΗ

J o h n D o n n e, "Όταν απ’ τα χτυπήματα της περιφρόνησής σου …"

Ο Βρυκόλακας

.

Όταν απ’ τα χτυπήματα της περιφρόνησής σου, κακούργα, θα παραδώσω την  ψυχή,

Συ θα πιστέψεις πως μ’ έχεις πια για καλά ξεφορτωθεί,

Και μένα και τα πείσματά μου.

Όμως τότε θάναι που θάρχεται η σκια μου να σε βασανίζη μέσα στο κρεββάτι,

Και θα σε βλέπη, ψεύτικια παρθένα, πεσμένη σε χειρότερη αγκαλιά.

Η καντήλα σου τα’ αργοπεθαίνη και θα τρεμοσβύνη,

Κι’ ο άντρας, όπου θα σε νέμεται, ξεθεωμένος,

Βάζοντας με νου του, αν τυχόν τονέ σκουντήσεις ή του δώσεις τσιμπιές για να ξυπνήση,

Πως ζητάς κι’ άλλο,

Θα καμωθή πως δεν σε κατάλαβε και θα γυρίση απ’ αλλού,

Κι’ εσύ, έρημη και σκότεινη, θα νοιώσης την εγκατάλειψή σου,

Κρύος ιδρώτας θα σε περιχύνη σαν τον κρύο τον υδράργυρο :

Μα την αλήθεια, συ θάσαι πιο πραγματικός βρυκόλακας απ’ ό,τι θάμαι γω.

Κι’ αυτά όπου φυλάγω για τότε να σου πω, δε σου τα λέω από σήμερα,

Μήπως και το σκεφής κι αλλάξης τρόπους. Τώρα όπου πια δε σ’ αγαπώ,

Τόχω καλλίτερο να σε δω κάποτες να λυώνης όλο πίκρα,

Παρά να χρεωστώ και το παραμικρό στις απειλές μου.

 

 

 

ΠΗΓΗ