Λήθη - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Χαοτικά 

εξασθενισμένος

για την Ζωή ρωτάς

και απ' τα διαβάσματα βιώνεις

Τη μια πας να κάνεις αυτό η να πεις

την άλλη το ξανασκέφτεσαι, το μετανιώνεις.

Μετά πως ψυχαναγκάζεσαι αντιλαμβάνεσαι

το μήπως να γλυτώνεις.

Τόσοι φόβοι 

καταπιεσμένοι στο μυαλό σου

το ασυνείδητο στα Χάη υπερτερούν

οι τύψεις έγιναν το σήμα (τάφος) της Ψυχής

και οι ενσαρκώσεις η Φυγή σου...

Τώρα μοχθείς τον θάνατο να βιώσεις

ώστε όταν η ώρα έρθει να είσαι ξυπνημένος,

παρακαλάς Αναμνήσεις από τα Αρχεία να ανασύρεις

την πλήρη σύστασή σου να Α-πολλώσεις...

Ξεκινώντας τη μέρα με Fernando Pessoa...

Δεν υπάρχουν κανόνες. Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις σε ένα κανόνα που δεν υπάρχει.

Καλό σαββατοκύριακο!

"Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους μας IV"- ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΕΙΤΗΣ

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε

ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε

Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.

Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

ΠΗΓΗ

Ο γέρος - Άγγελος Σικελιανός

Ὁ γέρος ὁ ἑκατοχρονίτης,
ὁποῦ ἐγνώρισα στὸ ἴδιο νησί μου, τὴ Λευκάδα,
ἀφοῦ πέρασε βοσκὸς σαράντα χρόνια
στὴ βουνοκορφή, στὰ Σταυρωτά,
κατέβηκε νὰ παντρευτεῖ μία μέρα
στὸ γιαλό, στὸ Μεγανήσι
κι ἀπὸ τότε γίνηκε ψαρὰς
κι ἀπόχτησε τρεῖς θυγατέρες
κι ὅσο ἤτανε μικρές, κυβέρναε μονάχος
τὸ ψαροκάϊκο, τὸ πεζόβολο, τὰ παραγάδια καὶ τὰ δίχτυα
κι ἅμα ἡ πρώτη θυγατέρα ἦρθε στὸ χνούδι της
τὴ πῆρε στὰ κουπιὰ νὰ δέσει τὸ κορμί της,
ἔπειτα τὴ πάντρεψε καὶ πῆρε τὴ κατοπινὴ
κι ἀφοῦ ἔδεσε καὶ τούτη,
κράτησε λίγο καιρὸ τὴ τρίτη στὰ κουπιὰ
καὶ σὰ τὴ πάντρεψε κι αὐτήν,
ἔμεινε πάλι μὲς στὴ βάρκα μοναχός,
προσμένοντας τὸ θάνατο, ἥσυχα νὰ τὸν ῾γγίξει,
καθὼς σβεῖ στρωτὰ ὁ ἀγέρας
στὸ νερὸ τὰ δειλινά...










Πηγή

Γράμμα σε παλιό φίλο - Σοφία Πιπέρου

Περπάτα στη σιωπή
Μα πρόσεχε μη πληγώσεις ποτέ καλέ μου φίλε
τα μάτια σου
εκείνα τα μικρά παιδάκια της μονάξιας
που κρατούν παράφρονα
τα σκήπτρα της αιώνιας σιωπής!
Μη με ένα γιατί πορεύεσαι
αυτό στο τέλος έπρεπε να μάθουμε
πως τα υψηλά ερωτήματα
ποτέ δεν απαντώνται
κι είμαστε για αυτό
οι πιο αγαπημένοι στον κόσμο άνθρωποι.
Κι αν έχω τιμή,
και ποιός στον κόσμο τούτο δε κοστολογείται
μα εγώ δεν έπεσα ακόμα στο λάκκο της επίκτητης γης!
Και συ περπάτα καλέ μου φίλε
μα πρόσεξε πολύ τα μάτια σου
δε θα βρουν άλλο σπίτι
να μετοικίσουν την κενότητα!

Υπάρχω ακόμα! - Μεσολογγίτισσα

Υπάρχω ακόμα!

Υπάρχω ακόμα,σ' εκείνο το στέκι του ηθοποιού,που δεν θυμόσουν τ όνομά του...

υπάρχω ακόμα,ανάμεσα σε δύο ελληνικούς καφέδες που τελείωσαν γρήγορα...

υπάρχω ακόμα,σ' εκείνο το δειλό άγγιγμα που γύρευε πολλά...

υπάρχω ακόμα,στην καρφωμένη σου ματιά που δεν ζητούσε απαντήσεις...

υπάρχω ακόμα,σ' εκείνο τον αποχωρισμό δίχως φιλί, που λανθασμένα εκτίμησα...

υπάρχω ακόμα,σ' εκείνο το παγκάκι της επιθυμίας στην στάση του μετρό...

υπάρχω ακόμα...για σένα,χωρίς εσένα...

 

Πηγή:

http://mesologitisa.blogspot.gr/

Ζ Ω Η ... - Αγαθή Αγγελάκη

Ζ Ω Η ...

 Πόσο παράξενη μπορεί να γίνει η ζωή… 

Πως γίνεται πάνω σε μια μπάλα που λέγεται πλανήτης Γη και αιωρείται στο σύμπαν να συμβαίνουν τόσο απροσδόκητα πράγματα;

 Θα ΄θελα να γινόμουν για λίγο ο μικρός πρίγκιπας , να ανέβαινα σε ένα πλανήτη να έδενα την γη και να την έκανα γιογιό !

 Ναι θα ήταν καταπληκτικό αν θα μπορούσα να το έκανα …

Ξεκινώντας τη μέρα με Oscar Wilde...

Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι.







 

Πηγή : http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=122#ixzz2XG6khuaq

Καλημέρα σας!

"Ἡ σιωπὴ εἶναι ἀπαρχὴ ἑνὸς καινούργιου κόσμου"- larrycool

Χράπ! ἐξαφανίζεται τὸ μισὸ δωμάτιο

Ἀδηφάγο κενὸ καταβροχθίζει τὴν πόλη

Οἱ δρόμοι κόβονται ἀπὸ ἀβυσσαλέους κρημνοὺς

Κολοβωμένα κορμιὰ πασχίζουν νὰ διαφύγουν

Τρώγει ὁ Θεὸς τὸν κόσμο!

 

Στὸ Σύνταγμα χιλιάδες σώματα παραληροῦν

Ὅλες οἱ λέξεις ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ Γενέσεως,

Ἐπιστρέφουν στὰ στόματα τώρα

Ἄκρα σιωπή· ποτέ, τίποτε δὲν ἐλέχθη!

 

Βρίσκομαι στὴ λεηλατημένη Βουλὴ

Μιὰ νεαρὰ μοναχή,

Οὐρεῖ ὄρθια παραμερίζοντας τὸ ἐσώρουχο

-«Ὦ Κύριε, γάμησόν με, γάμησόν με..,» προσεύχεται

Τὴν ἀγκαλιάζω

Καὶ μὲ τὰ στήθη της, -δυὸ κεφαλὲς παρδάλεων,

Μὲ κατασπαράσσει.

 

SYLVIA PLATH - " ΚΑΛΟΣΥΝΗ"

Ποιητές και ποιήματα:

---

Απόδοση από τα αγγλικά: Κλεοπάτρα Λυμπέρη

 

 

H Καλοσύνη γλιστράει γύρω απ το σπίτι μου.

Η κυρά Καλοσύνη είναι τόσο καλή!

Τα μπλε και κόκκινα πετράδια των δαχτυλιδιών της αχνίζουν

Μες στις βιτρίνες, οι καθρέφτες

Γεμίζουν χαμόγελα.

 

Τι είναι τόσο αληθινό όσο το κλάμα ενός παιδιού;

Ίσως το κλάμα ενός λαγού να ναι πιο άγριο

Όμως δεν έχει ψυχή.
Η ζάχαρη θεραπεύει τα πάντα, έτσι λέει η Καλοσύνη.

Η ζάχαρη είναι αναγκαίον ρευστόν,

 

Οι κρύσταλλοί της μικρό κατάπλασμα.

Ω Καλοσύνη, Καλοσύνη

Που με γλύκα μαζεύεις κομμάτια!

Τα γιαπωνέζικα μεταξωτά μου, απελπισμένες πεταλούδες,

Μπορεί να καρφιτσωθούν όποτε να ναι, έχοντας πάρει

                                                                             αναισθητικό.

 

Και να σου έρχεσαι, μ ένα φλιτζάνι τσάι

Στεφανωμένο με ατμούς.

Ο αιμάτινος πίδακας είναι ποίηση,

Τίποτε δεν τον σταματάει.

Μου δίνεις να κρατήσω δυο παιδιά, δυο τριαντάφυλλα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ

osάntokenό-"ΦΤΑΣΑΜΕ "

Κι απ’τα μεγάλα βάθη του νου σας αναδυόμαστε στου κόσμου σας τη λασπωμένη ύλη· και πλάθουμε μ’αυτή αγάλματα απ’τα δυνατότερα όνειρα σας –γεια σας, γεια σας χαιρετούμε τα πρόσωπα σας· και τα μαύρα, τα κατάμαυρα νερά ορθώνουμε και κάνουμε παλίρροιες που ξεχειλίζουν και πετάγονται σε ύλες κι’ ύλες π'ακουμπάτε με τα βλέμματα εκείνα των παλιών, ω τέκνα, της πέτρας και του ίσκιου, της μοίρας και των σκληρών ροζιασμένων σας δακτύλων σας προσκυνούμε, σας-σας-σας προσκυνούμε κι από ψηλά σας χαιρετούμε προτού τα ρολόγια τα πρόσωπα σας παρασύρουν (τα όνειρα σας) σας μιλούμε.

Και οι Θεοί κατώτεροι-μικρότεροι-κρυμμένοι-τρομαγμένοι
Πίσω απο ξεθωριασμένες ζωγραφιές, οράματα,και κόμματα,
Πώς σας ζηλεύουν!

"ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΠΑΡΑΠΟΝΟΥ "-Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα

των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου

που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο

Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη

κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι

που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό

για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.

Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός

αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,

αν ειμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου

μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει

και στόλισε τα νερά του ποταμού σου

με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

ΠΗΓΗ

"ΤΑΤΟΥΑΖ" - ΣΤΡΑΤΟΣ Κ.

Δε μπορώ να πετάξω…

Αποπροσανατολίζομαι για να βρω την ψυχή μου

Μια πάγια κούραση με καταβάλλει

Τα φτερά της νιότης έγιναν ένα Ικάριο πέλαγος

Πνίγομαι μέσα σε αυτό, μα όσο κι αν παρακαλώ

Ποτέ δεν αγκαλιάζω τον βυθό του

Νιώθω πια την αγωνία της αστραπής

Τη ζάλη του κεραυνού

Πίσω μου το μέλλον, το άφθαστο όνειρο

Η μνήμη μου απατηλή, παραμορφωμένη

Το τατουάζ στο χέρι της έμεινε στον χώρο, ενώ το χέρι της όχι

Τα μάτια της χορδές, τέμνουν τις ρίζες των δακρύων

Η καρδιά μου σε ανοικτό κλουβί

Μ’ ένα της απότομο φτερούγισμα, μ’ αποχαιρετά

πετώντας έξω απ’ το παράθυρο

μην κοιτάζοντας πίσω…

Στέκω και την κοιτώ ανέκφραστος, καθώς απομακρύνεται μέσα σ’ αυτό το περήφανο δειλινό

Αχ… πόσο μου έχει λείψει η ξενοιασιά της ηλιοκαμένης αμμουδιάς

Η ελαφρόπετρα που επιπλέει ακόμη, στην παιδική παραλία

Πέτα καρδιά μου

Πέτα προς τα ‘κει

Εσύ μπορείς.

Στράτος Κ.

ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ " Η ΑΓΑΠΗ"

Ἄ! Τί ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς ὄρθιος στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ
καὶ μὲ τὰ μάτια στοὺς νεκροὺς τοὺς δρόμους στυλωμένα·
ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά᾿ ρθεῖ, δίχως νὰ νιώσεις ἀπὸ ποῦ,
καὶ πίσω σου πλησιάζοντας μὲ βήματα σβησμένα.
Θὲ νὰ σοῦ κλείσει ἀπαλά, μὲ τ᾿ ἄσπρα χέρια της τὰ δυό,
τὰ μάτια ποὺ κουράστηκαν στοὺς δρόμους νὰ κοιτᾶνε,
κι ὅταν γελώντας νὰ τῆς πεῖς θὰ σὲ ρωτήσει: «ποιὰ εἶμ᾿ ἐγώ;»
ἀπ᾿ τῆς καρδιᾶς τὸ σκίρτημα θὰ καταλάβεις ποιά ῾ναι.
Δὲν ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς... Ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ.
Κλειστὰ ὅλα νά ῾ναι, θὰ τὴ δεῖς ἄξαφνα μπρός σου νὰ βρεθεῖ
κι ἀνοίγοντας τὰ μπράτσα της πρώτη θὰ σ᾿ ἀγκαλιάσει.
Εἰδέ, κι ἂν ἔχεις φωτεινό, τὸ σπίτι γιὰ νὰ τὴ δεχθεῖς,
καὶ σὰν φανεῖ τρέξεις σ᾿ αὐτήν, κι ἐμπρὸς στὰ πόδια της συρθεῖς,
ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ, - ἀλλιῶς θὰ προσπεράσει.







ΠΗΓΗ

Απόγονοι τώ τοξευτών - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Σώπα,

θα σημάνουν οι καμπάνες

στ' απόνερα κτήματα του εγωισμού

το πρώτα βήμα θα αναρτήσει

της επαναστάσεως τα πανιά λαξεύοντας τα ῎Οντα του Εμείς

προσάναμα των παθών στών Θεών τά Κύμβαλα.

Των τοξευτών οι απόγονοι δε γέρασαν ποτέ

πάντα εργάζονταν να ἔρχονται ξανά..

Ξεκινώντας τη μέρα με Νίκο Καζαντζάκη...

Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά.