Δε μπορώ να πετάξω…
Αποπροσανατολίζομαι για να βρω την ψυχή μου
Μια πάγια κούραση
με καταβάλλει
Τα φτερά της
νιότης έγιναν ένα Ικάριο πέλαγος
Πνίγομαι μέσα
σε αυτό, μα όσο κι αν παρακαλώ
Ποτέ δεν αγκαλιάζω
τον βυθό του
Νιώθω πια την
αγωνία της αστραπής
Τη ζάλη του
κεραυνού
Πίσω μου το
μέλλον, το άφθαστο όνειρο
Η μνήμη μου
απατηλή, παραμορφωμένη
Το τατουάζ στο
χέρι της έμεινε στον χώρο, ενώ το χέρι
της όχι
Τα μάτια της
χορδές, τέμνουν τις ρίζες των δακρύων
Η καρδιά μου σε
ανοικτό κλουβί
Μ’ ένα της
απότομο φτερούγισμα, μ’ αποχαιρετά
πετώντας έξω
απ’ το παράθυρο
μην κοιτάζοντας
πίσω…
Στέκω και την
κοιτώ ανέκφραστος, καθώς απομακρύνεται
μέσα σ’ αυτό το περήφανο δειλινό
Αχ… πόσο μου
έχει λείψει η ξενοιασιά της ηλιοκαμένης
αμμουδιάς
Η ελαφρόπετρα
που επιπλέει ακόμη, στην παιδική παραλία
Πέτα καρδιά μου
Πέτα προς τα
‘κει
Εσύ μπορείς.
Στράτος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.