Γράφω για ένα κεράκι που δε θα κρατήσει πολύ
για την ιστορία του και το δρόμο μιας ζεστής φιγούρας
το κίνητρο, η αιωνιότητα, οι βλάβες στη βαθιά του νύκτα
οι λιποθυμίες και η νίκη, όλα στημένα, άχρωμα
αναπνέουν.
Δυο χέρια κλείνουν οι γυναίκες που δεν μας αγαπούν, στέκονται
περιμένοντας την επιστροφή στο σπίτι, το σκοτάδι σου
είναι πρόσωπο που τις ανακατεύει
σαν όνειρο τρελής ζωντάνιας
τρέχουν και το αγγίζουν
τα σφεντάμια λυγίζουν
κι εσύ κεράκι μου κλαις γιατί είναι φθινόπωρο
γιατί είσαι πρίγκιπας που καίγεσαι
σαν ουρανός και σα κίνηση
από δω μέχρι τον εαυτό σου.
Τα μαλλιά σου στροβιλλίζονται
γαλάζια αίθουσα λαμπτήρων
οι εμπειρίες, οι σκουριές ο ήλιος και τα περιθώρια χάνονται
πως να σου το πω πως λιώνεις χωρίς να σε διακόψω;
Έρχονται νέα πράγματα
διαμάντια, αμφιβολίες, μάταια, επώδυνα, χωριστές συλλαβές
έρχονται πίσω μου, ανησυχούν οι άνθρωποι
βγαίνουν, αναστενάζουν έκπληκτοι, μετεωρίτες
κι ύστερα τα ποτάμια τρέχουν δίχως φιλοδοξίες
χαμηλά εκεί που είναι τα κατακάθια
τα απομεινάρια μου κι η χορωδία σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.