ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΗΜΑΤΟΣ "“Heureux celui qui meurt d’aimer” de Louis Aragon,"ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΟΣΟΙ ΠΕΘΑΝΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ"ΤΟΥ ΛΟΥΙ ΑΡΑΓΚΟΝ

Μετάφραση από τα γαλλικά στα ελληνικά του ποιήματος "Ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για την αγάπη",του Γάλλου ποιητή Louis Aragon!

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ 

 

Ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για την αγάπη

Ω ,νερένιο μου κηπάριο φρέσκο μου και σκιερό

ο χορός η σκοτεινή καρδιά μου να΄ναι

ο έναστρος ουρανός μου δίχως όνομα

η μακρινή μου βαρκούλα ελαφριά στο κωπηλάτισμα

ευτυχισμένοι όσοι έγιναν κωφοί

στο τραγούδι που δεν υπήρχε αγάπη

τυφλοί μέρα με την ημέρα

εάν τα μάτια της πάνω σου μοναχά είναι κλειστά.

Ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για τη αγάπη

ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για την αγάπη

Αυτός που τόσο δυνατά

τα σφαληστά της χείλη αγαπά

αυτός ανάγκη τίποτα δεν έχει

παρά μόνον κόκκινες αναμνήσεις

αρωματισμένες ίσως ποτέ από σένα

Αυτός που έχει πεθάνει

ίδιος με αυτόν που λυπάται είναι

μα χωρίς εσένα μια παγίδα ο κόσμος

που τα χρώματά του δε φαίνονται

και η μοναξιά του δεν έχει όνομα

Ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για την αγάπη

ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για τη αγάπη

Παιδί μου,αγαπημένη μου ψυχή, αυτός λέει

ο χρόνος για να σε γνωρίσει ,ω γυναίκα

η αιωνιότητά είναι ένας ίλλιγκος

στη φωτιά αναλωμένος βρίσκομαι.

Είπε ,ω γυναίκα και σιώπησε

το όνομά σου φαίνετα χόβολη

στο κόκκινο δροσάτο στόμα

στο ποτέ των σφηφμένων δοντιών της

Ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για την αγάπη

ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για την αγάπη

Αυτός είπε ,ω γυναίκα και ολοκληρώθηκε

Έτσι η ζωή,έτσι το όνειρο

μες της απεργίας τα μέρη

ή μες στο συνηθισμένο κρεβάτι τους είναι

οι νέοι αγαπούν όταν η ώρα έρθει

ανάμεσα στο περίπου και στη περιπλάνηση

τρελός τη τσιγκουνεύεται

και σοφοί αυτοί καμώνονται πως είναι

πετάξτε έξω όποιον τη κατηγορεί.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ 

Σ  .Π

1- Poem

O mon jardin d’eau fraîche et d’ombre

Ma danse d’être mon cœur sombre
Mon ciel des étoiles sans nombre
Ma barque au loin douce à ramer
Heureux celui qui devient sourd
Au chant s’il n’est de son amour
Aveugle au jour d’après son jour
Ses yeux sur toi seule fermés
Heureux celui qui meurt d’aimer
Heureux celui qui meurt d’aimer
D’aimer si fort ses lèvres closes
Qu’il n’ait besoin de nulle chose
Hormis le souvenir des roses
A jamais de toi parfumées
Celui qui meurt même à douleur
A qui sans toi le monde est leurre
Et n’en retient que tes couleurs
Il lui suffit qu’il t’ait nommée
Heureux celui qui meurt d’aimer
Heureux celui qui meurt d’aimer
Mon enfant dit-il ma chère âme
Le temps de te connaître ô femme
L’éternité n’est qu’une pâme
Au feu dont je suis consumé
Il a dit ô femme et qu’il taise
Le nom qui ressemble à la braise
A la bouche rouge à la fraise
A jamais dans ses dents formée
Heureux celui qui meurt d’aimer
Heureux celui qui meurt d’aimer
Il a dit ô femme et s’achève
Ainsi la vie, ainsi le rêve
Et soit sur la place de grève
Ou dans le lit accoutumé
Jeunes amants vous dont c’est l’âge
Entre la ronde et le voyage
Fou s’épargnant qui se croit sage
Criez à qui vous veut blâmer
Heureux celui qui meurt d’aimer
Heureux celui qui meurt d’aimer





ΠΗΓΗ