Μες στη φθινοπωρινή ανία,
λαχταρούσα την χαρά,
στης ζωής την τρικυμία,
κολυμπώ στην συμφορά.
Μια στιγμή ελπίδας,
πως ζητούσε η καρδιά,
χαρμόσυνης ηλιαχτίδας,
στολισμένη με ομορφιά.
Καλύτερα μονάχος,
ας διαβαίνω τα βουνά,
της ζωής μεγάλος βράχος,
που πλακώνει ότι περνά.
Πόση θλίψη αντηχούσε,
στις σταγόνες της βροχής,
στο σκοτάδι πως βριθούσε,
η γαλήνη της ψυχής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.