Έχετε νιώσει ποτέ την ανάγκη,
να σκοτώσετε τον φόβο σας.
Έχετε νιώσει την ανάγκη,
να σηκώσετε το ακουστικό του τηλεφώνου
και να πείτε αυτό που σκέφτεστε,
όπως το σκέφτεστε.
Δίχως ντροπή,
να βλέπετε να πλησιάζουν,
η πλήρης απαξίωση κι ο διασυρμός,
με ηχηρά, βέβαια βήματα.
Να απορρίψετε την ποίηση.
Το κρασί, τον γάμο, τον έρωτα.
Μια για πάντα.
Για δυο τυφλές σταγόνες Τίποτα.
Να σκαρφαλώσετε,
σε μοναστήρια κι αετοκορφές.
Με μια μπουκάλα κι ένα θυμό,
παραμάσχαλα.
Έχετε νιώσει την ανάγκη,
να χαϊδέψετε τα κεφάλια των Θεών,
σαν να ήταν μικρά παιδιά
και να τους πείτε «Δεν πειράζει!»
Την ώρα που φτάνετε στο λιμάνι
κι όλες οι τρικυμίες κοπάζουν,
να κοιτάτε στα μάτια τα πάθη
και να γελάτε δίχως σταματημό.
Έχετε ποτέ νιώσει αβοήθητος,
μα και γεμάτος ευγνωμοσύνη:
Για αυτά που ήρθαν και χάθηκαν.
Για αυτά που θα ’ρθουν και θα χαθούν.
Έχετε ποθήσει να μην έχετε πρότυπο
και κυρίως: Να μην είστε πρότυπο.
Έχετε νιώσει ποτέ την ανάγκη,
να σκοτώσετε τον φόβο σας.
αριστουργηματικό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή