Είναι στιγμές που σα ποιητής μιλά
Κρατά σφικτά στο χέρι τη γραφίδα
Με μάτια υγρά, πόνο και αδημονιά
Βαδίζει αργά με σθεναρή περπατησιά
Σαν γυροφέρνει στο μυαλό μου
Πάτημα βαρύ, τις σκέψεις να μετρά
Και φωνάζει με επιμονή
όταν αλλάζω εκδοχή
και μετανιώνω
Να με κρατήσει προσπαθεί
στο δρόμο εκείνο που'χει βρει
...δεν είν'δικός μου
Είναι αυτού του ποιητή
με την ασήμαντη γραφή
που έχω εντός μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.